Geenstijl

Een tienjarig meisje werd jarenlang gemarteld, uitgehongerd en uitgedroogd. Ze woog negentien kilogram, waar ruim dertig normaal is. Haar hersenen waren zo ver beschadigd dat ze in coma raakte, en nooit verder zal herstellen dan het denkniveau van een peuter. Het pleegmeisje zit de rest van haar leven gevangen in de restantjes van haar breintje.

Haar school klaagde over letsel, dus mocht ze niet meer ernaartoe. Ze werd naakt vastgeketend in een kooi. Niemand zag haar, die langdurige delicten bracht het OM in bewijsnood. Het bleef vaag welk geweld wanneer haar botjes en ruggenwervels had gebroken. Deze “pornodanseres” maanden wegstoppen scheelt deze monsters jaren celstraf.

De rechtbank vond het niet noodzakelijk om hun psychopathische stoornissen te behandelen, want ze vertrouwen erop dat deze monsters nooit meer de zorg over kinderen krijgen. Ze spreken geen beroepsverbod uit, en vernietigende rapporten van de inspectie J&V en de inspectie G&J tonen aan dat dit vertrouwen totaal ongefundeerd is.

De rechtbank gaat eraan voorbij dat deze ouders eerder twee pleegkinderen hadden die vanwege excessen bij ze weg werden gehaald. Deze week herhaalt de William Schrikker Stichting aan de andere kant van ons land exact dezelfde fouten, die hebben nog niets geleerd. Deze rechtbank gelooft in sprookjes, waaraan ze niet eens meeschrijven

Ondanks een jarenlang patroon van intensief geweld, volgde de rechtbank de relatie tussen al dit geweld en het letsel niet helemaal. Ze klampen zich vast aan een smoesje waarin dit een reeks ongelukjes was, dat is geen redelijke twijfel. Er waren pleegouders, zij waren continu letsel aan het toebrengen en namen daarmee bewust deze risico’s.

Je mist niet per ongeluk dertien kilogram lichaamsgewicht. Ernstig hersenletsel ontstaat niet onverklaarbaar bij onbenoemde ongelukjes. Een zware hersenschudding zou nog kunnen na een val, dit is van een totaal andere orde. Dat het pleegmeisje niet is overleden zegt iets over de kwaliteit van de medische zorg die ze maandenlang kreeg.

Deze morbide pleegouders hebben een paar jaar in voorarrest gezeten, en komen over ongeveer vijf jaar weer midden in de maatschappij te staan, een samenleving met kwetsbare mensen zoals kinderen. Hoe gaan ze reageren tijdens een burenruzie, een krijsend kind in de supermarkt of bal in de tuin? NB: Als onbehandelde psychopaten!?

De rechtbank doet eerst een paar onnavolgbare aannames over hoe de versnipperde jeugdzorg plotseling perfect gaat communiceren en samenwerken om daarna te hopen dat deze psychopaten permanent worden weggehouden van kinderen zodat deze daders binnen vijf jaar onbehandeld mogen terugkeren in een samenleving met kinderen.

Ouders moeten maar alle kranten en weblogs lezen en de foto’s van deze daders en vele andere daders uit hun hoofd leren. Zonder dat wij informatie mogen delen over levensgevaarlijke mensen of opsporingsbevoegdheden hebben, moeten wij op straat onszelf beveiligen, zonder daarbij een fysieke inspanning te leveren. Dat werkt niet zo.

Onze rechtspraak heeft een paradigmaverschuiving nodig, eentje van daders en hun advocaten, naar slachtoffers en samenleving. Zeker in zaken waar de schuldvraag niet op tafel ligt, is het tijd risico’s te beperken met een muur en een deur. Tijd om anderen af te schrikken. Tijd om namens slachtoffers en nabestaanden snoeihard te vergelden.

Wie een tunnelvisie heeft op recidivecijfers, vergeet dat er psychopaten zijn die minder of geen delicten plegen uit angst voor straf. Vergeet dat slachtoffers en nabestaanden geen eigenrichting plegen omdat de staat wraak neemt. Vergeet dat een psychopaat in een gesloten instelling louter slachtoffers maakt onder andere patiënten en personeel.

Als de rechter ter preventie een contact- en/of locatieverbod uitspreekt, dan moet dit altijd samen met een enkelbandje. Anders is deze gerechtelijke uitspraak niet te controleren of te handhaven, kan de politie niet tijdig reageren en worden voormalige partners van daders alsnog vermoord. Gebrekkige vonnissen veroorzaken een kerkhof.

Als er videobeelden zijn met de dader van een delict en het delict in hetzelfde videofragment, dan is het absoluut zeker dat de dader op die beelden staat. Zulke beelden moeten we bij verkrachting, moorden en pogingen daartoe dezelfde dag internationaal delen. Alleen op die manier hadden we het leven van Lisa kunnen redden.

De privacy van daders hoort ondergeschikt te zijn aan de rechten van anderen om te blijven leven, een leven zonder ongewenste penetratie, confrontatie of intimidatie. Onze vrijheid begint, waar die van deze criminelen eindigt. Wie kinderen op straat wil laten spelen of naar school wil laten fietsen, zal eerst schoon schip moeten maken.

We leven in een samenleving waar de ideologie van eerwraak, vrouwenbesnijdenissen, zuuraanvallen, pogroms en kindhuwelijken steeds populairder wordt. Wie kritiek levert op deze ideologie wordt verminkt of vermoord. Wie deze ideologie eerst omarmt en daarna afvalt, wordt vermoord. Dit zal steeds meer van onze strafrechtketen vergen.

We zullen dus mogelijke slachtoffers en de rest van de samenleving op een kosteneffectieve manier moeten beveiligen. Als het goedkoper is om daders langer vast te zetten dan mogelijke slachtoffers dag- en nacht te beveiligen, dan is het financieel noodzakelijk dat te doen. We kunnen onze principes anders niet meer handhaven.

Onze zwaarste crimineel heeft drie setjes advocaten versleten en heeft geen zicht op vervanging. Zijn medegevangenen van de EBI hebben geen contact meer met hun advocaten. Binnen de strijd tegen ondermijning vanuit drugskartels is de vertrouwelijke communicatie tussen verdachten en advocatuur gesneuveld.

Ons strafrecht wordt zwaar getest, zal het overleven?