Geenstijl

Altijd crisis waar NSC is

Jammer dat pas rond 2044/2045 de notulen van de Ministerraden van afgelopen week openbaar worden. Dan wordt duidelijk of de term kutmarokkanen echt gebezigd is op maandag 11 november en in welke context (volgde een maar wel ónze kutmarokkanen?). Ook zal dan blijken of minister van Financiën Eelco Heinen (VVD) echt heeft gezegd dat antisemitisme lastig uit de samenleving te verwijderen is en niet zomaar 'als een puist met pus' kan worden uitgeknepen. Een waarheid als een koe overigens; het is niet zo dat de Jodenhaat sinds mei 1945 plotsklaps verdwenen was en de vraag is of dat ooit in Nederland zal gebeuren.

Ook zou het weinig smaakvolle halalvreters in het Catshuis geklonken hebben. Dat is een forse schrobbering door voorzitter Dick Schoof waard maar een wel erg lage inzet voor een kabinetscrisis. Onvoorstelbaar dat Nora Achahbar (NSC) om die opmerkingen vrijdag haar ontslag als staatssecretaris Toeslagen en Douane aankondigde. Tenzij ze een kniesoor met extreem lange tenen is, maar die gaan doorgaans niet in een coalitie met partijen als PVV en BBB - die altijd nogal recht voor hun raap zijn - zitten. Dan weet je wat je kan verwachten.

Blijft over dat één van de aanwezigen gezegd zou hebben dat het antisemitisme in de genen of het DNA van moslims en of Marokkanen zit. Je hoeft geen Marokkaans-Nederlandse moslimbewindspersoon te zijn om daar aanstoot aan te nemen: dat is gewoon oude school schedelmeten. Iemand die zoiets ranzigs zegt – naar verluidt Marjolein Faber maar ja, geen notulen dus - heeft niks te zoeken in een kabinet. Maar het bleek dus Achahbar zélf te zijn die vrijdag opstapte. Een stevige beslissing gezien haar portefeuille, de hersteloperatie van het Toeslagenschandaal is één van de fundamenten van NSC.

Maar terwijl de crisis in het Catshuis vrijdag nog volop gaande was, wist Het Parool over Achahbar en hoe het haar sinds die maandag verging te melden: “In de dagen die volgden werd ze bestookt door klachten van migranten- en moslimorganisaties die zich gekwetst voelden. De strekking: jij komt toch zeker wel voor ons op?” Haar vertrek lijkt daardoor opeens enigszins cliëntelistisch en tribaal gemotiveerd, nietwaar.

Ondertussen zorgt NSC voor de ene na de andere affaire. Dat is al zo sinds de (in)formatie, met het gehuil en geschreeuw bij de begrotingsonderhandelingen in augustus en het vertrek van Pieter Omtzigt gevolgd door zijn vervanging middels Nicolien van Vroonhoven. De fractievoorzitter a.i. zette tijdens de Algemene Beschouwingen het kabinet al op scherp, afgelopen woensdag tijdens het pogromdebat brak ze zelfs met haar eigen rechtstatelijke verklaring. Eensgezind moesten Geert Wilders en Frans Timmermans haar er op wijzen dat ze niet op eigen houtje de Grondwet kan veranderen. De mare luidt dat NSC-minister van Binnenlandse Zaken Judith Uitermark tijdens datzelfde debat in de coulissen van de Kamer stond te huilen vanwege het aangekondigde onderzoek naar het afnemen van de Nederlandse nationaliteit bij een veroordeling voor antisemitisme. Het heeft er alle schijn van dat Uitermark haar eigen Hoofdlijnenakkoord én Regeerprogramma niet heeft gelezen: in beide staat letterlijk dat het kabinet het afnemen van de Nederlandse nationaliteit (nu hoofdzakelijk bij een veroordeling voor terrorisme) wil uitbreiden.

En zo is het dankzij NSC keer op keer crisis in het Catshuis. De NSC’ers hebben het vanaf dag één moeilijk met dit kabinet, beter de pleister er in één keer aftrekken. De kwestie Achahbar had (de zoveelste) aanleiding kunnen zijn. Maar nee. Volgens Van Vroonhoven staat de partij rondom de opgestapte politica. De overgebleven NSC’ers weigeren overduidelijk achter Achahbar te gaan staan en blijven in kabinet en Kamer zitten waar ze zitten.

Een en ander valt te verklaren omdat het pluche nu eenmaal zachter is dan het ruwhouten krukje van principes, de geldelijke beloning zo zoet, het aanzien van het voorheen (tot Pieter Omtzigt kwam) onbereikbare ministerschap of staatssecretariaat voor tweede garnituur politici te verleidelijk. En wanneer het werk een zwakke broeder als Folkert Idsinga toch te veel wordt, grijpt hij een tweet van Geert Wilders aan als een doorzichtig excuus om op te stappen als staatssecretaris van Fiscaliteit en Belastingdienst (in het geval van Achahbar een onderbelicht scenario; bleek de afwikkeling van het Toeslagenschandaal een maatje te groot voor haar capaciteiten?). NSC’ers hebben vanuit carrière-technische overwegingen lak aan de eigen zo bezongen rechtsstatelijkheid, bestaanszekerheid voor de burger en goed bestuur.

Door deze zelfbevrediging en het volstrekte politiek amateurisme van de achterste bankjes nooit ontstegen Van Vroonhoven en haar adviseurs, laat NSC het kabinet steeds een beetje meer vallen maar nooit helemaal. Dat maakt de partij de bron van alle instabiliteit.

Gelukkig is Nederland bij de volgende verkiezingen van deze club verlost.