Geenstijl

Zuid-Libanon werd een militaire uitvalsbasis van Hezbollah

UNIFIL heeft sinds 1978 de taak de vrede in het zuiden van Libanon te bewaken. Recht onder hun observatieposten zijn door Hezbollah complete tunnelnetwerken en bunkercomplexen uitgegraven, binnen honderden meters van de grens. Raketten, scooters en wapens stonden klaar om Israël net zoals 7 oktober binnen te vallen. Dat gebeurde niet, omdat Israël het grensgebied al had geëvacueerd.

Een halve eeuw probeerde UNIFIL een wapenstilstand te behouden. Wie ziet wat er allemaal onder hun observatieposten in keiharde rotsgrond weer is uitgeboord, gaat twijfelen over hun neutraliteit. Misschien heeft UNIFIL die niet vrijwillig ingeleverd, maar van een effectieve vredesmissie is niets meer over. Ze hebben weinig tegengehouden en nog minder gerapporteerd. Zuid-Libanon was verloren.

UNIFIL kan fysiek nog wel aanwezig zijn, de reden waarvoor ze er zijn, is al jarenlang vertrokken. De ziel is eruit. De vraag is een beetje wat ze nog observeren en voor wie. Wapenopslagplaatsen van Hezbollah exploderen onder en naast woningen, secundaire explosies bewijzen het misbruik van menselijk schild. Libanon had de opdracht militanten zoals Hezbollah uit Zuid-Libanon te verwijderen.

Terwijl vele landen in het Midden Oosten samen met terroristische organisaties oproepen tot de vernietiging van Israël, vragen Westerse landen en media aan Israël om vrede, een wapenstilstand of een gevechtspauze. Een vraag die aan andere strijdende partijen niet meer wordt gesteld. Raketten en jihadisten vliegen de VN-observanten stilletjes voorbij. Israël liquideerde Hamasleider Sinwar.

Sinwar meldde dat hij graag 100.000 Palestijnen zou offeren voor de vernietiging van Israël. Met zulke krijgsheren onderhandelen over vrede is zinloos. Hij bleef aan de macht door Palestijnen te gijzelen, martelen en vermoorden. (2015 Amnesty International). Het is een verdienmodel uitgevonden door de Egyptenaar Arafat, die aan zijn bemiddeling van de Palestijnse zaak miljarden overhield.

Sinwar kreeg in 2008 een hersentumor, in 2013 was hij 1 van de 1027 terroristen die werd geruild voor 1 Israëlische soldaat. Zonder Israëlische gezondheidszorg was Sinwar al zestien jaar dood. Zonder gevangenenruil was hij niet zeven jaar lang de baas van Hamas in Gaza. Als Israël zich minder barmhartig had opgesteld, dan hadden alle strijdende partijen wellicht vrediger geleefd.

Westerse landen en media vragen om een twee-staten-oplossing, terwijl in Westerse steden wordt opgeroepen tot de vernietiging van Israël. Er wordt vergeten waarom de Gazastrook tussen 1948 en 1967 zich niet ontwikkelde tot een zelfstandige staat. Zelfs Muammar Gaddafi stelde die pijnlijke vraag. Egypte nam afscheid van Gaza, ze bouwden na 7 oktober een grensmuur naast de tankgracht.

De Westelijke Jordaanoever was tussen 1948 en 1967 deel van Jordanië. De twee-statenoplossing is negentien jaar getest. Toen verzochten Arabieren de VN-macht te vertrekken en die vertrok. Vijf landen probeerden Israël te vernietigen in de Zesdaagse Oorlog. Hoe meer later werd geflirt met zelfbestuur, hoe meer Palestijnen door krijgsheren werden onderdrukt en tot oorlog gedreven.

Israël wordt aangevallen vanuit Iran, Irak, Jemen, Syrië, Libanon, de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever. Net zoals in 1948 en 1967 is er weer een soort goudkoorts onder jihadisten. Alle verschillende milities geloven dat ze nabij de vernietiging van Israël zijn, en vallen als zombies aan. Deze jongens, opgegroeid met haat (PDF: Betaald door de VN), trekken als lemmingen ten strijde.

Terwijl jihadisten hun gevallen broeders verheerlijken als martelaren, worden die aantallen hier gebruikt om Israël de les te lezen. Het is ongebruikelijk om aan te geven of een Palestijns slachtoffer een jihadist of burger was, het Palestijnse ministerie van gezondheid veegt dat samen. Voor de Palestijnse zaak kan het aantal niet hoog genoeg zijn, wij vinden elk slachtoffer te veel, en terecht.

Dit zet alle ongeleide projectielen van Iran, Hamas, Fatah en Hezbollah in een ander daglicht. Als hun primitieve raketten per abuis neerslaan in bezette gebieden, wordt Israël alsnog verantwoordelijk gehouden voor die burgerslachtoffers. Iran schoot honderden raketten, en raakte alleen een Arabisch meisje. Jihadisten hoeven niet te richten, inshallah, altijd prijs, we spreken ze er niet eens op aan.

Jezelf verdedigen tegen continue kleine aanvallen is niet te doen. Het Iron Dome is te duur. Je kan niet overal tegelijk zijn. Hoe meer zachte doelen je hebt, hoe meer je moet beschermen. De eerste reactie is negeren, gevolgd door gericht terugslaan, dan minder gericht en uiteindelijk een veldtocht in een poging de tegenstander te slopen. Dat lost echt helemaal niets op, maar dat doet oorlog meestal niet.

Een twee-statenoplossing is een kwestie van je buren niet meer aanvallen. Die oplossing eist geen actie, reactie of moeilijke diplomatie, het is een stukje passiviteit. Voormalige vijanden van Israël uit eerdere oorlogen zoals Egypte en Saudi-Arabië deden het voor. Ze stopten eerst met schieten en beschoten worden, de vrede kwam decennia later. Ze hoefden niks te doen, louter te laten.

Wie slechts een deel van de slachtoffers herdenkt, is onderdeel van het probleem.