Geenstijl

Het nieuws sinds 2020 laat zien dat het aantal conflicten alsmaar toeneemt. En sinds 7 oktober, lijkt een nieuwe versnelling te hebben plaatsgevonden. Wie zit hier achter en waarom?

Houthi’s (ofwel de Ansar Allah, Arabisch voor “helpers van god”) in Jemen, Hezbollah in Libanon, Iraanse Revolutionaire Garde c.s. in Irak en Syrië, antichristelijk geweld in Sub-Sahara-Afrika door moslims, aanslagen in Syrië, Pakistan, en Jordanië, toenemende spanningen in de Zuid-Chinese Zee en Taiwan, serieuzere oorlogstaal uit Noord-Korea, staatsgrepen in Gabon, Guinee, Soedan, Tsjaad, Burkina Faso, en Niger,.., en zo verder zijn voorbeelden van toenemende spanningen.

En ook in het Westen lopen de conflicten op en centraal daarin staat de tsunami aan immigranten die het Westen overweldigt. Er zijn partijen in het Westen die maar al te graag ongebreidelde immigratie willen en er zijn partijen die dit maar al te graag leveren. Maar wat er geleverd wordt (mensen die het Westen geen warm hart toedragen), en de manier waarop, zorgt nu overal voor electoraal verzet, veranderde politieke verhoudingen en verdere polarisering. Alles wankelt.

De lijst aan oplaaiende problemen en conflicten lijkt zowat eindeloos. Ieder conflict heeft zo weer zijn eigen achtergrond, maar op macroniveau hebben al deze conflicten een gemene deler; al helemaal als er naar de timing wordt gekeken.

Het zal de lezer niet ontgaan zijn dat er al sinds tijden een tweestrijd is tussen de nummers 1 en 2 op de wereldmacht lijst: Amerika en China. China is het afgelopen decennium flink ingelopen op Amerika en begint zich steeds meer te roeren. Zo heeft het via haar Belt and Road Initiative, allerlei posities verschaft die China toegang bieden tot infrastructuur, voedsel, grondstoffen en militair strategische locaties. Amerika daarentegen lijkt zich terug te trekken, op soms zeer onverantwoorde wijze zoals in Afghanistan.

De terugtrekkende beweging creëerde ruimte voor de voornoemde conflicten. Amerika kon niet langer alles en iedereen in het gareel houden. Dit is typisch wat er gebeurt als een wereldmacht over haar top is; het verliest kracht door interne conflicten, hoge schulden en meer van zulks; de andere actoren op het geopolitieke schaakbord maken daardoor nieuwe zetten, die andere actoren weer forceert een andere positie in te nemen en zo verder. Het eens (relatief) rustige Pax Americana meer, is langzaam aan het veranderen in een woest kolkende watermassa.

En toen kwam de aanval van Rusland op Oekraïne. Met goedkeuring op instigatie van de Chinezen, viel Rusland dus aan. Even los van Warschaupact, side deals met Gorbatsjov, Poetins obsessie met het oud Russische Rijk, NAVO en EU bemoeizucht, het echte verhaal betreft de Chinezen.

Zij proberen de VS bij allerlei conflicten te betrekken om enerzijds de kracht van de Amerikanen te meten, en anderzijds om deze kracht uit te putten. Geopolitiek technisch heeft China de VS op de pijnbank liggen. Door het aanwakkeren van allerlei conflicten, forceert China Amerika om nog meer van haar geld, tijd, mankracht en aandacht daar aan te besteden, waardoor Amerika steeds dunner wordt uitgesmeerd.

De Chinezen hebben dan ook via de Russische invloed op Iran, nagenoeg zeker een rol gespeeld bij de aanval van Hamas op 7 oktober. Hetzelfde geldt voor de meer dan honderd aanvallen op Amerikaanse legerposten in het Midden-Oosten en de aanvallen van de Houthi’s op de scheepvaart. Intussen heeft China ook haar rabiate hond Kim Jong-un bij Poetin gebracht, om Rusland te voorzien van militair materieel en munitie voor de oorlog in Oekraïne. Dit zal het conflict verlengen en het Westen (lees Amerika) dwingen om nóg meer geld, materieel, munitie en zo verder te leveren. En dat gaat de VS niet in de koude kleren zitten want er zijn nu al tekorten ontstaan aan munitie en materieel. Intussen heeft de VS extra schepen liggen in het Midden-Oosten, terwijl het ook de Chinezen bij Taiwan in de gaten dient te houden.

Meer en meer, proberen de Chinezen Biden te forceren om te escaleren. Ze proberen de VS in een soort “imperial overstretch” val te laten lopen. En Biden zit nu echt in een catch 22 situatie: niet hard optreden lokt meer aanvallen uit en zal Bidens kansen op een herverkiezing in november verder doen slinken. Wel terugslaan, lokt weer represailles uit en kan anderen landen en groeperingen bij het conflict betrekken. Damned if you, damned if you don’t. Ook zou een directe aanval op Iran, de olieprijs flink doen stijgen; iets wat Biden absoluut wil voorkomen. Door zijn wanbeleid om de Amerikaanse strategische olievoorraden te gebruiken om de energieprijzen te drukken in de VS, moet Amerika nu grote hoeveelheden gaan kopen om de noodvoorraad bij te vullen. Stijgende olieprijzen zijn dan ook funest. Dit is ook de reden dat Biden de sancties op Venezuela (een Chinese vazalstaat) heeft losgelaten om zodoende de olieprijs te drukken. De Chinezen hebben Amerika heel slim en geduldig in een positie gemanoeuvreerd; ze hebben Amerika nu echt op de pijnbank liggen en trekken het land langzaam maar zeker uit elkaar.

En men kan het zien aan de militaire reactie van Amerika de afgelopen week: ze waarschuwt (Iran!) al vier dagen dat ze aanvallen gaat uitvoeren op posities in Syrië en Irak die Iran steunt, en zegt stellig geen posities in Iran te gaan aanvallen! Iran heeft dus haar Revolutionaire Garde mensen en materieel allang kunnen terugtrekken. De huidige militaire reactie van de Amerikanen is dus puur voor de bühne en zal Iran (en China) alleen maar meer overtuigen om haar strategie voort te zetten.

De wereld staat in vuur en vlam door de escalerende proxy-oorlog die woedt tussen China en Amerika. En de conflicten worden steeds meer significant; conflicten verlaten het stadium van politiek gemanoeuvreer (cold conflict) en gaan over naar het militaire stadium (hot conflict).

Met de Amerikaanse verkiezingen voor de boeg, kunnen er erratische besluiten worden genomen; oorlog is wel vaker terug te brengen tot een verkiezingsstunt. De periode tot november kan nog wel eens wat geopolitieke curveballs opleveren met Biden als aangeschoten wild. En na de verkiezingen, wat dan? Als Trump de verkiezingen in november wint, kan hij Amerika van de pijnbank krijgen? Hoe zal hij dit gaan doen? Zal het lukken en welke prijs zal hij hiervoor moeten betalen? En mocht het toch Biden weer worden, dan zal het niet zo zeer om hem draaien (de man is seniel) maar om de groep mensen om hem heen; de Clintons, de Obama's en een groepje dat eerder lijkt op de neo-cons dan op klassieke Democrats. De komende 2 jaar zouden dus wel eens een heel interessant schouwspel kunnen opleveren. Nu maar hopen dat wij niet het kind van de rekening zijn.

Alexander Sassen van Elsloo