Geenstijl

door Cees Meeldijk, visserman & gemeenteraadslid Hollands Kroon

Enige weken geleden legde demissionair minister Adema van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit een bom onder het stikstofbeleid en daarmee ook onder het visserijbeleid van het demissionaire kabinet. De Telegraaf was onverbiddelijk en kopte met “Stikstofbeleid is nu niet werkbaar’’ en “Totaal doorgeslagen modelwerkelijkheid’’. Blijkbaar gaat er eindelijk een lichtje branden in Den Haag, al is het wel erg laat. Te laat zelfs voor vele vissers die afgelopen jaren tot wanhoop werden gedreven en de moed al opgaven. De onzekerheid of er überhaupt nog wel gevist mocht worden, zorgde namelijk voor gigantisch veel stress binnen de vissersgemeenschappen. Ook de jarenlange stoïcijnse houding van minister Van der Wal van Stikstof die lange tijd geen krimp gaf (ondanks alle bezwaren vanuit deze gemeenschappen) zette veel kwaad bloed. Wie denkt dat de problemen in de Nederlandse visserssector nu voorbij zijn, komt bedrogen uit, er is namelijk nog steeds niks opgelost.

Onzekerheid

Drie weken voor het verstrijken van de deadline in oktober werd de tijdelijke Natuurwet-vergunning van de garnalenvisserij met een jaar verlengd. Opnieuw maar met één jaar, wat weer zal leiden tot een stressvol jaar vol onzekerheden. Terwijl het de vissers vorige keer werd verplicht om voor honderdduizend euro een katalysator in te bouwen in hun schepen, is het nu het door ngo’s verzonnen probleem van bodemberoering wat er speelt. Dit terwijl er al aangetoond is dat de impact van de wieltjes van garnalennetten op de bodem totaal verwaarloosbaar is. Maar de Waddenvereniging heeft opnieuw een handhavingsverzoek ingediend en nu dreigt zij zelfs naar de rechter te stappen. Als de Waddenvereniging gelijk krijgt van de rechter, betekent dit alsnog het einde van de Nederlandse garnalenvloot. Dit is zeker mogelijk omdat er een omgekeerde bewijslast geldt, wat betekent dat de vissers aan moeten tonen dat zij de natuur niet verstoren.

Waddenvereniging

Het is niet verwonderlijk dat de vissersgemeenschappen beginnen te bezwijken onder de druk van deze ngo-campagnes en de overheidswetten die hierop volgen. De vissers raken moegestreden tegenover dit veelkoppige monster dat altijd weer de kop opsteekt in haar verschillende gedaantes. Voor de Waddenvereniging is dat ook precies de insteek, deze organisatie heeft zich namelijk reeds langgeleden vervreemd van de waddenbewoners. Zij zien het wad als een wild natuurgebied, waar de mensen geen plek zouden moeten hebben. En dit heeft serieuze gevolgen voor de mensen in dat gebied wiens unieke, traditionele manier van leven wordt bedreigd door een vereniging die hen juist zou moeten verdedigen.

Natuurbeschermingsfuik

Het is de overheid zelf geweest die met haar wetgeving deze ngo’s de stokken heeft gegeven waar zij nu mee slaan. Zo zouden de Natura2000 en Werelderfgoed-status van het waddengebied helemaal geen invloed hebben op haar economische activiteiten aldus minister Veerman in 2005 (zie boven). Inmiddels weten veel inwoners van het waddengebied wel beter, het wordt praktisch onmogelijk gemaakt om nog wat dat ook nog te mogen doen in het waddengebied. Dit is salamipolitiek waarbij je telkens een plakje kwijt raakt tot er uiteindelijk niks van de worst overblijft, en dat wat je kwijtraakt krijg je nooit meer terug, ook niet als dit op valse voorwendselen door activistische wetenschappers is ingestoken. Reeds veel gebieden zijn al verboden voor de visserij, vanwege gigantische windmolenparken, maar ook vanwege natuurcompensatie. Maar vergis u niet, de groene revolutie van windmolenparken en zonnepanelen op zee vernietigen niet alleen de laatste uithoeken van biodiversiteit en wilde natuur, maar ook de mensen die daar nog in harmonie met de natuur leven. Daar komen nu ook nog eens de nieuwe rechten voor de natuurbeweging bij, terwijl de Waddenzee al één van de meest beschermde gebieden is. Maar de mensen die er al generaties lang leven dan? Die hebben geen rechten en die wordt nooit meer eens iets gevraagd. Het zijn de talloze milieu-ngo’s die enorm veel sturing op het beleid in Den Haag hebben en daarmee alles voor de inwoners van het waddengebied bepalen.

Rechten voor de visserij

Het is moeilijk om optimistisch te zijn over de toekomst van de Nederlandse vissersgemeenschappen, die voor hun leven afhankelijk zijn van de zee. De vissersgemeenschappen in Nederland hebben nu meer dan ooit onze solidariteit nodig, simpelweg door in te zien dat ze samenleven met moeder natuur. Met de moderne vloten die zij vandaag de dag hebben en de duurzame visserijmethoden die zij vandaag de dag gebruiken, mag verwacht worden dat de overheid ze zou beschermen, zodat zij de bevolking kunnen blijven voeden, iets wat ze altijd al gedaan hebben. Maar in zowel het Noordzee- als het Waddenzee-gebied heeft de visserij helemaal geen rechten. Zodoende worden vissers verdreven totdat zij straks alleen nog maar op een postzegel mogen vissen. Hier moet een einde aan komen en het wordt de hoogste tijd dat de visserijgemeenschappen die al duizenden jaren in harmonie met de natuur leven rechten krijgen. Dit om hun traditionele manier van leven te kunnen blijven voortzetten en met rust gelaten worden zolang zij zich aan de geldende regels houden.

Cees Meeldijk