door Cees Meeldijk, visserman & gemeenteraadslid Hollands Kroon

Enige weken geleden legde demissionair minister Adema van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit een bom onder het stikstofbeleid en daarmee ook onder het visserijbeleid van het demissionaire kabinet. De Telegraaf was onverbiddelijk en kopte met “Stikstofbeleid is nu niet werkbaar’’ en “Totaal doorgeslagen modelwerkelijkheid’’. Blijkbaar gaat er eindelijk een lichtje branden in Den Haag, al is het wel erg laat. Te laat zelfs voor vele vissers die afgelopen jaren tot wanhoop werden gedreven en de moed al opgaven. De onzekerheid of er überhaupt nog wel gevist mocht worden, zorgde namelijk voor gigantisch veel stress binnen de vissersgemeenschappen. Ook de jarenlange stoïcijnse houding van minister Van der Wal van Stikstof die lange tijd geen krimp gaf (ondanks alle bezwaren vanuit deze gemeenschappen) zette veel kwaad bloed. Wie denkt dat de problemen in de Nederlandse visserssector nu voorbij zijn, komt bedrogen uit, er is namelijk nog steeds niks opgelost.

Onzekerheid

Drie weken voor het verstrijken van de deadline in oktober werd de tijdelijke Natuurwet-vergunning van de garnalenvisserij met een jaar verlengd. Opnieuw maar met één jaar, wat weer zal leiden tot een stressvol jaar vol onzekerheden. Terwijl het de vissers vorige keer werd verplicht om voor honderdduizend euro een katalysator in te bouwen in hun schepen, is het nu het door ngo’s verzonnen probleem van bodemberoering wat er speelt. Dit terwijl er al aangetoond is dat de impact van de wieltjes van garnalennetten op de bodem totaal verwaarloosbaar is. Maar de Waddenvereniging heeft opnieuw een handhavingsverzoek ingediend en nu dreigt zij zelfs naar de rechter te stappen. Als de Waddenvereniging gelijk krijgt van de rechter, betekent dit alsnog het einde van de Nederlandse garnalenvloot. Dit is zeker mogelijk omdat er een omgekeerde bewijslast geldt, wat betekent dat de vissers aan moeten tonen dat zij de natuur niet verstoren.

INZENDING: Door Cees Meeldijk, gemeenteraadslid Hollands Kroon

Afgelopen weekend werd er een persbericht naar buiten gebracht door een collectief van vijftien natuurorganisaties. Zij dienen een handhavingsverzoek in bij het ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit, omdat ze vinden dat het ministerie terug moet komen op de gedoogbeschikking voor de garnalenvisserij. De vergunning die nodig is om te mogen vissen, is per 1 januari van dit jaar verlopen en geldt er voor de komende negen maanden een gedoogsituatie. De aanleiding: er zijn wetenschappelijke zorgen over de schadelijke effecten van de garnalenvisserij op de zeebodem en de organismen die daar leven. Zodra de gedoogsituatie eindigt en de vergunning niet meer wordt verleend, dan betekent dat het einde van de garnalenvisserij in Nederland en de bijbehorende garnalenvloot, bestaande uit circa tweehonderd schepen.

Verduurzaming en Natura 2000 gebied

Er zijn inmiddels bibliotheken volgeschreven over dit onderwerp en de visserijsector is al jaren in gesprek met natuurorganisaties en het ministerie over verduurzaming. De vissers worden vanwege de stikstofproblematiek inmiddels gedwongen om hun schepen aan te passen. Pas één maand vóór het verlopen van de vergunning was er duidelijkheid over waar de sector aan moet voldoen. De impact van deze maatregelen is groot. Er zijn tal van praktische bezwaren. Ook geven de scheepswerven aan dat de gegeven negen maanden veel te kort is om de schepen aan te passen. Daarnaast zijn er oudere vissersschepen waarbij aanpassingen niet mogelijk zijn. Die vissers worden op deze manier gedwongen om te stoppen met vissen. 

Ondertussen woedt de discussie over stikstof op zee volop. De maandenlange onzekerheid over deze kwestie heeft grote impact op de kleine visserijgemeenschappen. Daarnaast zijn er nog tal van andere zaken die de sector plagen. Voorbeelden zijn gesloten gebieden, windmolenparken en hoge gasolie prijzen. En dan komen vijftien natuurorganisatie ook nog bij het ministerie aan de deur kloppen om helemaal geen vergunning meer te verlenen.