Geenstijl

DOOD net als dickpics met een D

Het is een geweldig moment om het te hebben over dickpics. Nee wacht, over de dood. Zeg maar dat moment dat je Anton Chigurh ziet en dan ongeveer een halve minuut later. Wij in Nederland gaan niet goed om met de dood, vindt SIRE. We hebben geen Día de Muertos, geen feestelijk afscheid en zéker geen goede voorgesprekken. Alleen maar zompige cake en waterige filterkoffie op een begrafenis in een kerk waar oom Piet al tien jaar niet meer is geweest met allemaal mensen die hij er liever ook meer bij had gehad en een speech van zijn baas die altijd zijn gratificatie tegenhield. Dan zit je er nadien dus mee, met je zogeheten 'gevoelens'. Ons voorstel is derhalve: organiseer gewoon een keer je eigen begrafenis. Allemaal mensen uitnodigen: ik ben dood, dan en dan hup, begrafenis. Zaaltje huren. En dan komt iedereen heel verschrikt aankakken en op het moment suprème toetert er Jantje Biggel uit de speakers: "Beste vrienden, hier ben ik weer! Maar ons moeder zeej, keer op keer..." En dan spring je uit de kist, paar kratten bier in de hal, nou, en dan mag iedereen vertellen. Waarom jij zo'n toffe peer was, waarom juist niet, wat iemand altijd nog met je had willen doen, waar nu weer de kans voor is, wat je elkaar altijd nog had willen vertellen, dat je weg moet bij je vrouw, welke muziek mensen hadden uitgekozen voor jou, wie er zou spreken, wie niet zou komen opdagen. Je leert heel veel over jezelf en je vrienden en familie op je eigen begrafenis - alleen ben je er zelf nooit bij. Laat dat in godsnaam veranderen!