Geenstijl

Huishoudelijke mededeling: GeldBlog vandaag, eerste Safari Eurabia van Arthur van Amerongen morgen

De meeste politici zijn overtuigd dat de maatschappij maakbaar is; boven in de machtspiramide worden de plannen door hen gemaakt omdat alleen zij de wijsheid hebben om voor iedereen te bepalen wat gewenst is. Nu is het zo dat er aardig wat sheeple zijn, sommigen van nature en anderen door gebrek aan politieke educatie & democratische opvoeding (een directe democratie zou dit oplossen). Deze groep heeft behoefte aan een herder en politici doen er dan dus ook alles aan om deze groep zo groot mogelijk te houden. 

Voor de buitenbeentjes die niet zo geloven in een centralistische aansturing, bedenken politici allerlei manieren om ze in het gareel te houden dan wel te neutraliseren. Echter, de realiteit laat zich niet eeuwig onderdrukken; er ontstaat steeds meer onvrede, protest en zelfs ongehoorzaamheid in de maatschappij. De juiste reactie van politici zou zijn om enkele stappen terug te zetten om de maatschappij weer enigszins gebalanceerd te krijgen, maar de meeste politici gaan voor de natuurlijke reactie: meer dwingend beleid.

Dat dwingende beleid vindt op allerlei vlakken plaats. Op gezondheidsvlak is de Coronapas daar een voorbeeld van. De waarschuwing van sommigen dat dit een hellend vlak is, werden genegeerd of afgedaan als een complottheorie. Maar de EU grijpt het Coronapaspoort inmiddels aan om iedere burger een digitale ID op te dringen. Hiermee kan de digitale ID van iemand worden gekoppeld aan zijn vaccinatiestatus, zijn bankrekening, zijn kredietscore, zijn medische dossier en zijn gedrag op sociale media.

De ontwikkeling van een digitale euro is nog zo’n ontwikkeling die de vrijheid van burgers en economisch verkeer in de weg zal staan. De plannen voor een dergelijke digitale munt zijn zogenaamd geboren uit een behoefte om tegengas te bieden aan crypto. Echter, de digitale munt heeft niks met crypto te maken. Het is een manier om macht van banken naar de centrale bank over te hevelen en vooral om verdere controle over het geld te kunnen uitoefenen. Publiekelijk zegt de ECB dan dat het tevens om de bestrijding van terrorismefinanciering en witwassen gaat, maar dit is een maar een voorwendsel; ook bij de ECB (logischerwijs) geloven ze in de maakbaarheid van de maatschappij. 

Zo zijn, ondanks rentes op nul, de spaartegoeden vaak gestegen in plaats van uitgegeven om de economie te stimuleren zoals de ECB dat graag ziet. Sindsdien is een negatieve spaarrente in het vizier gekomen als een beleidsinstrument. Maar de kans is dan dat vele mensen hun geld zullen opnemen en cash gaan aanhouden. Vandaar dat een mogelijk verbod op cash sindsdien vaak is geopperd. Het proces van verbod op cash was al in gang gezet door middel van een cash ontmoedigingsbeleid. Bepaalde coupures worden niet geaccepteerd en het pinnen en storten van cash is stukken duurder geworden. Ook worden transacties in cash vanaf een bepaald bedrag verboden (verschilt per land).

De digitale euro zal een fix all zijn, want cash zal dan uitgefaseerd worden. Daarna kan er niet alleen nagedacht worden over het invoeren van negatieve rente, maar over veel meer. Immers, de digitale munt kan een houdbaarheidsdatum mee krijgen (moet binnen x tijd worden uitgegeven zo niet, dan wordt het gewist). Of de digitale euro's op iemands rekening kunnen worden geoormerkt; 100 euro voor snacks, 50 euro voor alcoholische aankopen, etc. Het zou zelfs mogelijk te zijn om individueel te prijzen; een geregistreerde hartpatiënt krijgt dan een hogere prijs voor producten die slecht worden geacht dan voor iemand die als gezond te boek staat.  

De EU Green Deal is nog zo’n voorbeeld van de maakbaarheidsgedachte. Zo zijn er al proefballonnen opgelaten om mensen een CO2 budget te geven, die dan gekoppeld kan worden aan iemands digitale ID en/of zijn digitale geld als zodanig te oormerken. De producten zullen dan bij het scannen niet alleen de prijs doorgeven, maar ook de milieubelasting (CO2, fijnstof, biodiversiteit, waterverbruik, etc.). Zo kan alles tot op de millimeter gemeten en bepaald worden.

Maar bij steeds meer controle, worden zelfs de schaapjes wat onrustig. De politieke klasse vreest de controle te verliezen en verhoogt dan juist de controle die het op burgers en bedrijven heeft. En zelfs bepaalde academici zijn het met deze verhoging eens, afhangend van het narratief. Zo stelde een wetenschapper in een publicatie (peer reviewed!) dat een meer autoritair beleid een noodzaak is in tijden van crisis. Zo was Covid een crisis waarin dat moest gebeuren en gezien klimaatverandering een nog veel grotere bedreiging is, zijn overheden gerechtigd om de democratie opzij te zetten.   

Of het narratief nu de volksgezondheid betreft (corona, ziektekostenreductie, IC capaciteit, productiviteit, etc.), of de Groene Omwenteling, of terrorismebestrijding, of witwasbestrijding, of economische voorspoed: u moet en zal luisteren naar de zetbazen. De realiteit moet zich conformeren aan hun idealen, hun wereldbeeld, hun modellen. Hoe meer de werkelijkheid afwijkt, des te dwingender het beleid zal worden. Het is een proces dat zich vele malen heeft voorgedaan in de geschiedenis en elke keer met een slechte afloop. De enige vraag is hoe slecht het dit keer zal aflopen.