Geenstijl

Hartenkreet van verpleegkundige met hart voor de zorg. Lees en huiver.

Eind jaren zeventig ging ik als jonge knul de gezondheidszorg in. Een tijd waarin je ’s morgens eerst met waskommen de zalen opliep om mensen te wassen. Na de opleiding een specialisatie gevolgd en gewerkt als leidinggevende om uiteindelijk weer terug te komen bij mijn eerste specialisatie. In dat vakgebied heb ik de zorg met grote stappen zien veranderen. Van de verpleegkundige die eerst naar de patiënten toe ging zie ik nu mijn collega’s eerst een tijd achter de computer zitten zodat ze duidelijk krijgen wat ze bij welke patiënt moeten doen. Scorelijsten bijhouden, toe te dienen infusen en/of andere medicatie enz. Het wassen van de patiënt wordt niet meer gedaan, of je moet de natte doekjes die je opwarmt in een magnetron waarmee de patiënt opgefrist wordt wassen willen noemen.

Werkdruk neemt hand over hand toe waarbij we steeds minder tijd hebben voor patiënten, er moet productie gedraaid worden. De tijd waarin een patiënt opgenomen is, moet verkort en resterende zorg moet overgenomen worden door of huisartsen of thuiszorg die op hun beurt het ook niet meer kunnen bijbenen. Van veel verpleegkundigen wordt verwacht dat ze lid zijn van werkgroepen op de afdeling waar zij werken. Dingen die er allemaal maar bij horen, er staat geen compensatie in wat voor zin dan ook tegenover. Ik zie mijn jonge collega’s opbranden en doe maar een paar stappen meer om al het werk gedaan te krijgen maar eerlijk gezegd, ik hou het op de manier waarop het nu gaat ook niet meer vol. Ik kijk om me heen wetend dat als ik óók de pijp aan Maarten geef de collega’s die wél blijven nóg harder moeten lopen. Kortom, de zorg zit in een spagaat.

Zorgverzekeraars sluiten contracten af met zorgverleners, er mag zo en zoveel zorg worden verleend tegenover zus en zoveel geld. Maar ziekenhuizen hebben hun zorgplicht. Meer verleende zorg dan overeengekomen met de zorgverzekeraar moet uit eigen middelen worden betaald. De ziekenhuizen zitten in een spagaat.

We moeten voldoen aan normen onder het mom van kwaliteit. Certificaten halen zoals JCI, NIAZ, HKZ en zo zijn er meerdere. Toetsingen en (twee)jaarlijkse audits die omgerekend 3000 euro per ziekenhuis bed per jaar kosten. Dit als eis van de ziektekostenverzekering die kwaliteitszorg wil. Ik vraag me zo langzamerhand af of de certificaten niet een doel op zich zijn geworden. 

En staken? Dat kan eenvoudig weg niet, dat zit ons als verpleegkundigen ook niet in het bloed. We wéten dat als we het toch zouden doen er slachtoffers vallen en we zijn te trost op ons werk om dat te laten gebeuren. En dan nog, wat zou het staken oplossen? De werkdruk gaat weg? We krijgen een salaris wat past bij onze verantwoordelijkheden? Dat vertrouwen heb ik niet. Ik vertrouw deze regering niet en ik vertrouw mijn baas niet. Dus we blijven rond draaien in een cirkel waar managers steeds meer denken te moeten beslissen hoe de zorg wél verleend moet worden. Verpleegkundigen worden poppetjes, formatie eenheden waarbij er geen rekening gehouden wordt tussen jonge of oudere verpleegkundige. Een generatiebeleid? Dat is er in de zorg niet, of onvoldoende uitgewerkt door de afdelingen HRM van de ziekenhuizen. 

We hebben een keuze. Of doorgaan tot je minstens 67 bent of langdurig in de ziektewet belanden omdat je het simpelweg niet meer trekt. Dus eigenlijk hebben we geen keuze dankzij dit kabinet. Doorgaan totdat je er dood bij neervalt.

De zorg is ziek. Heel erg ziek.

[NAW bij redactie bekend]