Geenstijl

En dan nu een verhandeling over de Duitse ziel waar echt helemaal niemand op zit te wachten.

Rammstein dropte zojuist de nieuwe bovenstaande videoclip genaamd Deutschland. Een aantal Joodse organisaties waren alvast boos om de preview, waarin de band in striped pyjamas en jodensterren met een strop om de nek op een schavot staan. Maar wij gaan het dus even voor Rammstein opnemen, en wel om de volgende reden: het zijn de enige Duitse kunstenaars die écht met het verleden durven te spelen, en de enigen die Duitsland daarmee een stapje dichterbij een zelfbeeld brengen dat niet aan elkaar hangt van dwangmatige neurose. Ze doen het namelijk niet op zo'n laffe *Er ist Wieder Da-*manier, **dat uiteindelijk gewoon keurig binnen de lijntjes kleurde. Rammstein doet het écht.

Duitsland heeft namelijk een probleem: Het is met afstand het meest capabele volk van Europa. In één eeuw twee wereldoorlogen starten, allebei verliezen, en aan het eind van diezelfde eeuw alsnog de baas zijn over het continent. Dan ben je toch wel speciaal. Maar hoe gaat Duitsland om met dat verleden terwijl het als land eigenlijk nog steeds even superieur is? Het antwoord luidt: eigenlijk niet. 

**Twee problemen
**In volstrekt onwetenschappelijke psychoanalytische termen: Duitslands schaduw (de duistere, sadistische, dodelijke kant van hun psyche) is niet geïntegreerd, maar wordt dwangmatig onderdrukt. Daar tegenover staat een anima possession, een bezetenheid door de feminine kant van de psyche, die dus resulteert in volstrekt bizarre dwangmatige boeterituelen zoals het in twee jaar binnenlaten van een miljoen+ mannelijke moslims van gevechtsleeftijd.

Maar Duitsland heeft nog een tweede probleem. Zie het time-coded onderstaande fragmentje uit Er ist Wieder Da. Een jochie, zo'n 15 jaar oud, schreeuwt "Deutschland ich liebe dich!!!". Er is geen ander Europees volk dat die zin met zoveel geloofwaardigheid in hun eigen taal, over hun eigen land uit kan schreeuwen. Het heeft iets primals en gaat door merg en been. Britain I love you? Veel te ingetogen en nuchter. La France je t'aime? Veel te ijdel en pedant. Nederland ik hou van jou? Voelt gewoon vies. Alleen Duitsers hebben die combinatie van romantiek, """bodembeleving""" en nationale effectiviteit die zo'n uitspraak op zo'n manier mogelijk maakt.

En even gewoon eerlijk hè. Kunnen we niet onderbouwen dit, maar natuurlijk heeft de overgrote meerderheid van Duitsers ergens heimelijk in hun psyche heus wel warme gevoelens voor de periode dat zij masters of the universe waren en aan werkelijk niemand verantwoording af hoefde te leggen. Zo werkt dat nu eenmaal.

Hoe moet Duitsland met al deze thema's omgaan? Wellicht is het antwoord zo complex dat, zoals het te complexe ideeën betaamt, het antwoord zich eerst in kunstvorm moet manifesteren, voordat het gearticuleerd kan worden. Enter Rammstein.

Een soort post-fascistische ironische marcheermuziek door een band waar de (homo)seksuele onderwerpingsfantasie vanaf druipt, en tegelijkertijd bepááld niet terughoudend is met Duits vlagvertoon. Wat moet je er nu eigenlijk van maken. Geen idee, maar het is echt, en het doet meer voor het herstel van de Duitse volkspsyche dan de totale zelfontkenning die nu gangbaar is. 

En mocht Generation Zyklon over 30 jaar inderdaad met Feuer Frei op de Panzer-intercom met een ijzeren vuist door hun samenleving gaan, dan is dit de schuld van de mensen die het liefst elk relief uit de Duitse psyche wilden vijlen, en niet die van de band die tot nu toe meer hebben gedaan voor de zoektocht naar de moderne Duitse ziel dan alle Mannschaften bij elkaar. Want als Rammstein iets doet, is het de Duitse schaduwzijde uit de onderdrukking en ontkenning halen, en op een of andere manier proberen het in de moderne Duitse psyche te integreren.