Geenstijl

"Het hele idee van dubbele nationaliteit vind ik slecht. Stel je voor dat er oorlog komt tussen Marokko en Nederland. Dan moet je kiezen."

**
Waarom ik afstand doe van mijn Marokkaanse nationaliteit
**Er zijn veel redenen waarom ik afstand wil doen van mijn Marokkaanse nationaliteit. Sinds 24 januari 2001 ben ik niet in Marokko geweest en dat is niet zomaar. Marokko wordt geregeerd door een bruut dictatoriaal regime. Alle politieke, economische, militaire, religieuze, touwtjes zijn stevig in handen van koning Mohamed Ben El-Hassan El Alaoui, oftewel Mohamed VI. De bevolking wordt ernstig in zijn vrijheden beperkt. 

De mensenrechten worden met voeten getreden. Mensen worden op basis hun achtergrond, sociale klasse, sekse etc. gediscrimineerd, misbruikt en mishandeld. Dagelijks vinden arrestaties plaats en worden mensen ontvoerd. Sluipmoorden en schijnprocessen lijken het enige antwoord van het regime op elk oppositiegeluid. Van oorsprong is Marokko een Amazighland, maar het overgrote deel van de bevolking die Amazigh is, heeft niet het recht om zich in de moedertaal Tamazight te uiten op scholen, rechtbanken en andere overheidsinstellingen. Ook mag de Amazighmeerderheid haar kinderen geen Amazigh naam geven. 

Daarnaast bestaat er geen vrijheid van godsdienst in Marokko. Je bent verplicht moslim. Heiligschennis en majesteitsschennis is voor elke Marokkaan steng verboden; het is niet toegestaan ook maar iets te roepen wat de ‘heiligheid’ van God, Vaderland en Koning zou kunnen aantasten. Die heilige drie-eenheid moet iedere Marokkaan vereren. Wat ook niet aangevochten mag worden is het adagium: ‘De koran is het woord van God, de koran is in het Arabisch geopenbaard en dus is het Arabisch een heilige taal.’  Het Arabisch is de alomvattende richting waar alles heen moet. Dat begint al bij de verplichting om je kind een Arabische naam te geven. 

In Marokko moet iedereen leren dat de koning een directe afstammeling van de profeet is, ook al bestaat daar helemaal geen objectief bewijs voor. Het is die vermeende afstamming die zijn regime moet legitimeren. Nederland is een democratisch land, Marokko is dat niet. In Nederland heb je rechten. Afspraak is afspraak. Je hebt het recht op vrije meningsuiting. Je hebt het recht om klachten in te dienen. In Nederland heb ik de kans gekregen om weer als mens te leven. In Marokko was ik voor de autoriteiten geen mens.

Ik voel mij als Amazigh in Marokko ge-Arabiseerd, gekolonialiseerd, geïslamiseerd en gediscrimineerd. Ge-Arabiseerd omdat het regime bestaat uit Arabieren. De koning stelt dat hij rechtstreeks afstamt van de profeet, en dus uit het Arabische schiereiland.  Daarop meent hij het recht te baseren om het berbervolk van Marokko te kolonialiseren. Ik voel mij bovendien geïslamiseerd omdat ik in Marokko moslim moet zijn, ook als ik dat niet wil. Ik voel mij gediscrimineerd omdat we niet als berbers mogen leven. We mogen onze kinderen geen berbernamen geven. We mogen hoogstens berber zijn in folkloristische zin; dansen, muziek, grappige dingetjes. Het Arabische regime behandelt ons als apen. We mogen berberkunstjes voor ze doen. Berbermuziek maken, in berber klederdracht lopen. Maar het berber-zijn gaat veel dieper. Het gaat om onze waarden en normen, onze tradities. En ook om onze rechtspraak bijvoorbeeld. Bij problemen gingen wij berbers niet naar een rechter of politie. We losten het zelf op.

Ook in Nederland ben ik een berber, en dus niet een Marokkaan, als het gaat om mijn cultuur, mijn herkomst. Ik kan nooit mijn berberbloed veranderen. Wat ik van mijn ouders heb geleerd; rechtwaardigheden, goede zeden en menselijke waarden die beter dan wat de islam aan mij wil leren. Ik ben dus een berber met een Nederlandse nationaliteit.

Ik zie het ook als een mensenrecht dat ik afstand kan nemen van mijn Marokkaanse nationaliteit. Ik wil daarom een brief sturen naar de Commissie van de Rechten van de Mens in Genève. Dat de Nederlandse overheid mij niet wil helpen bij het afstand nemen van mijn Marokkaanse nationaliteit.

Niet de ene voet daar en de andere voet hier
Er zit ook een maatschappelijke kant aan het afstand te nemen van mijn Marokkaanse nationaliteit. Het is niet alleen voor mezelf. Ik wil aan de mensen laten zien dat je moet kiezen: Of je leeft daar, of je leeft hier. Niet de ene voet daar en de ene voet hier. Ik wil aan Marokkanen in Nederland laten zien; jullie toekomst in Nederland is hier. Jullie kinderen gaan hier opgroeien. Ik hoop dat er een beweging op gang komt. Er moet een open debat komen. Mensen moeten ervoor uit durven komen dat ze geen Marokkaan willen zijn.

Het Westen heeft kansen en rechten gegeven aan Imazighen die ze nooit in Marokko kunnen krijgen. De berbers moeten wakker worden voor het te laat is. Ze moeten zich niet meer als vee door de Arabische moslims laten behandelen. Het Westen op zijn beurt moeten leren begrijpen dat een onafhankelijk Noord Afrika van berbers Europa kan beschermen tegen de islamitische Arabische veroveraars. Daarom moet Noord-Afrika gedeislamiseerd en gedearabiseerd worden.

Het hele idee van dubbele nationaliteit vind ik slecht. Stel je voor dat er oorlog komt tussen Marokko en Nederland. Dan moet je kiezen. 

Vanaf het eerste moment dat ik de Nederlandse nationaliteit  had, ben ik bezig geweest om van mijn Marokkaanse nationaliteit af te komen. Ik heb op de officiële site van het Marokkaanse ministerie van justitie laten weten dat ik me niet meer als Marokkaan beschouw. Geen antwoord. Ook heb ik een brief gestuurd naar het ministerie van justitie in Marokko. Ook geen antwoord. 

Vervolgens heb ik brieven gestuurd naar een aantal Nederlandse ministeries: Het Ministerie van Justitie, het Ministerie van Binnenlandse Zaken, en het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Een brief naar de Tweede Kamer. Ik heb er een stuk over gepubliceerd op een bekende Franstalige site in Marokko, Demain Online van de strijder/journalist Ali Lmrabet. Ook heb ik een interview gegeven aan Radio 1 over het afstand nemen van de Marokkaanse nationaliteit. Ik heb een Nederlandstalige verklaring op de bekende site Amazightimes gepubliceerd. Diezelfde verklaringen heb naar alle Nederlandse kranten gestuurd, maar die hebben er geen aandacht aan besteed. Een kopie van de verklaring heb ik op hun verzoek ook aan de AIVD gegeven.

"We kunnen niets doen"
Van het Ministerie van Binnenlandse Zaken kreeg ik te horen: Wij kunnen niets doen. Dat is een probleem tussen jou en Marokko. In een eerste reactie van de Tweede Kamer kreeg ik te horen dat men mijn probleem serieus nam en erover wilde discussiëren in een commissie voor veiligheid. Vervolgens kwam er een brief van de griffie van de Tweede Kamer, waarin nog eens werd gezegd dat mijn brief was doorgestuurd naar de commissie voor veiligheid, en dat het antwoord was: Dank u, we doen niets.

Nadat ik het Nederlandse ministerie van Veiligheid en Justitie had gevraagd om me te helpen bij het afstand nemen van de Marokkaanse nationaliteit, liet de staatssecretaris me, bij monde van een medewerker, weten dat de Nederlandse overheid niet kon bemiddelen omdat het doen van afstand van afstand niet mogelijk is in Marokko. En: ‘Bovendien is het doen van afstand van een nationaliteit een individuele zaak tussen de afstandvrager en de betreffende autoriteit.’ 

Ik had nog telefonisch contact met een vrouw van het ministerie van Buitenlandse Zaken en die maakte daar nog een belachelijke opmerking over. Ze zei: “U wilt toch ook niet ruzie met uw buurman zoeken?” “Nee”, zei ik, “Natuurlijk niet.” “Nou, dat is hetzelfde als met Nederland en Marokko.” Die opmerking van haar vond ik van zo’n laag niveau dat ik er maar niet verder over in discussie ging. 

Maar het regime van Marokko luistert niet naar een burger, of zelfs niet naar een stichting of vereniging die afschaffing van de Marokkaanse nationaliteit zou bepleiten. Naar de Nederlandse overheid zullen ze wel luisteren. Dan gaat het via de officiële communicatie van land tot land. Dan gaat het om: Nederland heeft iets nodig van Marokko. Marokko heeft iets nodig van Nederland.  

Daarom heb ik ook in mijn brief aan hen gevraagd om te bemiddelen. Ik ben nu Nederlander en heb dus Nederlandse rechten. Als je als Nederlands burger ergens in de wereld problemen hebt, zul je de Nederlandse ambassade in dat land bellen om hulp.  Zo heb ik hier ook de Nederlandse overheid gevraagd om me te helpen afstand te nemen van de Marokkaanse nationaliteit.

Dubbele nationaliteit, verboden voor Duitse Nederlanders
Toch is het volgens de Nederlandse wet zo dat je naast de Nederlandse nationaliteit geen andere nationaliteiten mag hebben. Iemand die de Nederlandse nationaliteit krijgt, moet afstand doen van zijn of haar eerdere nationaliteit. Op de website van het ministerie van justitie is dat terug te vinden: ‘Als de afstandsprocedure klaar is krijgt u een officiële verklaring van de autoriteiten van uw land. Deze verklaring stuurt u op naar de IND. Als u geen afstand doet, en dit moet wel, dan kan de IND uw Nederlandse nationaliteit intrekken.’

Dat is de regel, en die is streng. Behalve als je uit een land als Marokko komt. Dat is ook een vorm van discriminatie. Waarom heeft een Nederlander uit Marokko meer rechten dan een Nederlander uit Duitsland, die niet twee nationaliteiten mag bezitten? Waarom steunt de Nederlandse regering niet mensen als ik, die van hun Marokkaanse nationaliteit afwillen? Volgens mij komt dat door een Marokkaanse lobby, in de Tweede Kamer, maar ook in het ambtenarenapparaat. Die zeggen: Mensen zoals ik willen alleen maar aandacht.

Dan nog een belangrijk ander punt. Er wordt steeds gedaan alsof de Nederlandse overheid niets kan ondernemen tegen het Marokkaanse beleid aangaande de dubbele nationaliteit. Maar wat bijna niemand weet, is dat in de Marokkaanse Grondwet, in Artikel 19, staat dat je afstand kunt doen van je Marokkaanse nationaliteit  als een ander land, waar je dan woont, dat van je eist. 

**Burgemeesters Ahmed Aboutaleb en Ahmed Marcouch
**De Marokkaanse Grondwet zegt: als je een gevoelige functie vervult, dan mag je afstand doen van je Marokkaanse nationaliteit. Dat zou ook op moeten gaan voor de Nederlandse Marokkanen Ahmed Aboutaleb en Ahmed Marcouch. Die hebben als burgemeesters van Rotterdam en Arnhem een gevoelige functie. Ze krijgen geheime informatie van de Nederlandse geheime diensten. Zelfs volgens de Marokkaanse Grondwet moeten zij dus afstand kunnen nemen van de Marokkaanse nationaliteit.

Als je zegt dat je niet wilt dat de Nederlands Marokkaanse Khadija Arib voorzitter wordt van de Tweede Kamer vanwege haar dubbele nationaliteit, dan wordt dat racisme genoemd. Maar dat is geen racisme. Je wilt je land beschermen, je volk, de toekomst van je kinderen. Je wilt dus niet dat iemand met een dubbele nationaliteit op een positie komt waar je over staatsgeheime informatie kunt beschikken. Dat is meer dan alleen principieel. Ik weet dat de Marokkaanse dictatuur er alles aan doet om die gevoelige informatie los te krijgen van mensen met een Marokkaanse nationaliteit die ze daarmee onder druk kunnen zetten. Marokko weet over Nederland meer dan Nederland over zichzelf weet.

De Marokkaanse dictator behandelt de Marokkaanse migranten als koeien. Daarom wil hij dat ze hun Marokkaanse nationaliteit behouden. Hij ziet die migratie naar Europa als een manier om geld naar Marokko te brengen. Bij elke investering van Nederlandse Marokkanen in Marokko gaat de winst naar de roofdierkoning en de maffiakliek van zijn familie om hem heen. En denk ook aan de miljoenen Marokkaanse migranten die iedere zomer weer voor een lange vakantie naar Marokko gaan. Stel dat die per persoon duizend euro uitgeven. Reken maar uit.

Ik vraag me af of ik er ooit van los kom. Hicham is een neef van Mohammed VI. Daarom heet hij Prins Moulay Hicham. Maar hij wil van die titel ‘Prins’ af. Hij wil alleen nog Moulay Hicham El Alaoui genoemd worden. Ook wil hij later begraven worden op een plek die niets met zijn Koninklijke familie te maken heeft. Dat zei hij op de Franse tv zender France 24. Hij is vierde in de lijn van troonopvolgers, maar hij wil geen deel meer uitmaken van de Marokkaanse monarchie. Drie jaar geleden heeft hij een brief geschreven naar de koning, die ik een dictator noem. Hij heeft nooit antwoord gekregen. Hij leeft nu met zijn gezin in Amerika. Het is goed dat hij geen prins meer wil zijn. Maar het zou nog beter zijn als hij ook bereid zou zijn om zijn vermogen, dat hij van zijn vader georven heeft, terug te geven aan de arme Berbers van wie zijn vader, de prins Abdullah het geld en de landbouwgronden gestolen heeft.

Maar dan denk ik dus wel: Hoe kan ik, een eenvoudige Berber, verwachten ooit antwoord krijgen op mijn verzoek om bevrijd te worden uit de Marokkaanse gevangenis?