Geenstijl

Dit is dus precies waarom je heikneuters geen badge, pak en macht moet geven zonder jarenlange drilling in de grondrechten van de democratie. BOA's zijn de absolute capitulatie van de maatschappij aan de maatschappelijke verruwing en een teken dat je de hufterigheid van het tijdsgewricht niet kan oplossen door een deel van de hufters dan maar een pak en een badge te geven. Lees dit huiveringwekkende verhaal van de mooie en puike platenzaak Velvet in Leiden (koop daar!), waar een paar medewerkers lekker met pizza en bier voor de deur zaten, totdat de eencellige vinkjes opdoken. Metinclusief illegale huiszoeking, kleinzierigheid en volslagen willekeurige intimidatie. 

CULTUUR EN HANDHAVING
Of: Hoe handhaving een situatie uit de hand liet lopen

*Ik denk dat ik voor veel mensen en meerdere platenzaken in het land spreek als ik zeg dat een platenzaak, en in mijn geval specifiek Velvet Leiden, een belangrijke culturele steunpilaar is voor een gemeente, in dit geval de gemeente Leiden.
Naast het aan de man brengen van nieuwe, of heel oude muziek, organiseren we instoreconcerten, luistersessies, radiouitzendingen, podcasts, een groot jubileumfeest (voor 5000 man) en elk jaar een uitbundig feest genaamd Record Store Day.
U weet vast wat het is, maar toch: tijdens Record Store Day kun je heel de dag (gratis) luisteren naar verschillende artiesten en om even te illustreren wie hier de afgelopen jaren tijdens Record Store Day of een willekeurige instore heeft gestaan een bescheiden lijstje namen: Lavinia Meijer, Tim Knol, Michael Kiwanuka 10cc, Gruppo Sportivo, Birth of Joy, Kayak, Racoon, Nick Mulvey, Joep Beving, Barry Badpak, Michiel Borstlap, Blaudzun, Bart Wirtz, Bear’s Den, Douwe Bob, Spinvis, Kraak&Smaak, Lakshmi, Eefje de Visser, The Slow Show, Remy van Kesteren en Jochem Myjer en dat is slechts een selectie uit de afgelopen twee jaar. Bovendien organiseren we ruim vijf jaar een festival in de Leidsche Schouwburg, hebben we muziekfilms vertoond op het Leidsch Filmfestival, draaiden we plaatjes in kroegen en op festivals, hebben we signeersessies en zo kan ik nog even doorgaan. Tot zover ons bewijs dat we bijdragen aan het culturele klimaat van de stad.
Terug naar de winkel. Als je het lekker vindt, schenken we tijdens dat uur dat zo’n instore maximaal duurt, een biertje. Geen zeven, geen tien, maar één biertje, uit een flesje.
Afgelopen zaterdag was het Record Store Day. Het was druk in de winkel. Tijdens de optredens van Bettie Serveert, Thijs Boontjes en Gruppo Sportivo was de winkel afgeladen. Hier en daar werd een plaatje gekocht, een biertje gekocht (speciaal Velvetbier voor thuis) en hier en daar werd een biertje gedronken. Het was gemoedelijk en er werd genoten door honderden mensen.
Om 19:00 was het klaar. Thijs Boontjes pakte z’n keyboard in, de klanten verlieten de winkel, er werd wat geveegd en het personeel zetelde zich voor de deur aan grote tafel met pizza en een wijntje.
En toen was daar handhaving.
Drie sterk, breed, stoer en humorloos. Waar komt dat bier vandaan? Van binnen. Het probleem was niet dat er een biertje werd gedronken, dat doen de studenten hiernaast ook, maar dat dit uit de winkel afkomstig was. Dus, had ik zelf een kratje bier meegenomen, had het gemogen. Was het geen punt geweest. Dat het uit de winkel afkomstig was, was het probleem. Dat er overdag bier geschonken werd, was ook niet het probleem, want dat hadden ze niet geconstateerd. De winkel was immers al gesloten.
Achter de kassa stond inderdaad een aantal kratten bier, volle en lege. Die moesten weg. Uit het pand. U begrijpt, de euforische sfeer was weg. Maar met elkaar hebben we de boel opgeruimd, de kratten bier naar boven gebracht. Ik heb geen rijbewijs en had bovendien gedronken, dus leek ons uit het zicht, op de zolder waar alleen personeel komt, ruim voldoende.
En toen was daar handhaving vandaag opnieuw. Vijf man sterk, nog breder, nog humorlozer. Ik werd in de winkel gedegradeerd van gewaardeerde muziekkenner en platenzaakmedewerker tot beruchte crimineel die meer dan vermanend werd toegesproken. Ik stond te trillen. We hadden gezegd dat het uit het pand moest! Ik wierp er nog tegenin dat je in willekeurig welke winkel in de koelkast moet kijken en daar alcohol treft. Niet het punt. Hij dreigde dat me een half jaar gevangenisstraf boven het hoofd hing.
Maar het bier is wel weg, niemand die een kratje bespeurt. Op zolder, ja, daar staan kratjes bier, maar daar komt niemand behalve ik. Geen klant die daar komt.
Niets mee te maken.
Vijf man sterk naar onze zolder en alsof er een huiszoekingsbevel was vanwege een ernstig delict werd onze zolder leeggehaald. Ik stond werkeloos toe te kijken, klandizie stond met open mond toe te kijken hoe deze stoere mannen en vrouwen hun achterbak volladen.
Nog natrillend na deze invasie van ‘handhaving’ (ik zie vooral een uit de hand gelopen situatie), waren er gelukkig weer aardige klanten die me langzaam weer terugbrachten van crimineel naar platenzaakmedewerker.
In januari heb ik aangifte gedaan van een grove diefstal rond kerst. Met videobeelden kon ik bewijzen wíe (met naam en toenaam) de diefstal gepleegd heeft en ongeveer voor hoeveel geld. Ik heb na bijna vier maanden niets meer gehoord. Niet wat er gebeurd is en of deze man opgepakt is, niet of ik ooit nog de gestolen waar kan terugverwachten. Dieven horen niks van hun bewezen diefstal, de winkel kan fluiten naar het recht dat zegeviert, maar drink een biertje voor de deur van je winkel en je wordt direct behandeld als crimineel, met vijf man sterk, dreigementen uitend en al. Ik kan de clichégeworden gedachte ‘Ga boeven vangen!’ niet onderdrukken. *

- M. Siera, berucht platenzaakmedewerker