Geenstijl

Soep van de Week in Het StamCafé

Ik kan oprecht genieten van het leed van anderen, en met name als het gaat om expats en digital nomads die knettergek worden van Portugezen en helemaal doordraaien in hun beloofde land Portugal. Daarom surf ik regelmatig naar Portugal Propaganda - The truth about living here, een heerlijke Facebook-groep. Hedenochtend smulde ik van deze noodkreet:

Als ik een kort verslag zou geven van mijn 5 jaar en 10 maanden in Portugal en wat mijn vrouw en ik hebben meegemaakt, zou het grote publiek dat niet willen geloven. Het is een van die dingen die je moet meemaken om te begrijpen hoe erg het eigenlijk is. Het is alsof je naar een concentratiekamp of goelag wordt gestuurd, of jarenlang in een oorlogsgebied verblijft, afgesneden bent van de buitenwereld (zelfs van Spanje) en omringd bent door de slechtste mensen ter wereld, die je niet kunt vertrouwen, zelfs niet als je ze betaalt voor hun vertrouwen, en daardoor volledig uitgeput raakt. Dit geldt ook voor je eigen advocaten, artsen, tandartsen, zakenpartners, accountants, Portugese “vrienden” en ga zo maar door. Ik zou het rangschikken als een van de slechtste landen ter wereld, omdat het echt geen enkele positieve eigenschap heeft, net als landen als Afghanistan. Omdat ik daadwerkelijk in Afghanistan ben geweest, kan ik dit met enige zekerheid zeggen.

Nou ben ik ook in Afghanistan geweest, en ik vind de vergelijking met Portugal wat kort door de bocht en eigenlijk is het best wel een belediging voor mijn landgenoten. Vooruit, ik maak regelmatig grapjes over de shallow end of the gene pool die de Algarve in sommige opzichten is (de Moren hebben hier net iets te lang huisgehouden) maar de enige enigszins aantrekkelijke Afghanen die ik ontmoette tijdens mijn episch bezoek, daags na 9/11, waren de bacha bazi, de dansmariekes met pielemuisjes die de woeste baardmannen moeten animeren.

Een van de grote voordelen van Portugal boven Afghanistan is dat er in mijn patrie de coeur vrijwel geen mohammedanen wonen (een te verwaarlozen 0,4 procent van de totale bevolking). Tel uit je winst! Overigens is een van de zeven schoonheden van Portugal net als in Afghanistan de vrouwensnor, maar in Afghanistan worden die imposante lipmatten zorgvuldig verstopt onder de boerka (in sommige gevallen dus een van de weinige prima uitvindingen van de islam, edoch niet Nobelprijswaardig).

Ook leuk qua expatgekanker is Business Insider, een Amerikaanse online nieuwswebsite die zich richt op zaken, technologie, financiën, politiek en lifestyle. De site staat bol van de verhalen van klagende Amerikanen die helemaal niets snappen van Europa. Deze jammerklacht las ik van de week. De titel is veelbelovend: I tried being a digital nomad in Portugal. It wasn't the dream I expected. Ik keek even naar de tronie van Charlotte Grainger en ik wist genoeg: een Amerikaans bipolair GroenLinks-vrouwtje dat zich net iets te jeugdig kleedt en ernstig lijdt aan Vocal Fry. Vocal fry: When one draws out a word, usually in a deep, croaking, voice. Is the lowest vocal register and is produced through a loose glottal closure which will permit air to bubble through slowly with a popping or rattling sound of a very low frequency. How the Kardashians speak. Vermoedelijk heeft Charlie ook nog last van uptalking: A way of speaking that puts an upward inflection on the last word of a statement that makes it sound like a question when it's not.

Dit filmpje is een schitterend voorbeeld van vocal fry en uptalking. Frank Zappa maakt die rare piepstemmetjes al belachelijk in het heerlijke Valley Girl.

Eigenlijk wist ik al genoeg toen ik een foto van haar zag, met heur hennahaar. Het biologisch klokje van Charlotte tikt driftig, de nestdrang dringt zich op, en Charlotte - die zichzelf na twee mojito’s keigek noemt - gaat, voor ze trouwt met Hank de registeraccountant uit Sheffield, Alabama, nog een keer uit haar bol in het Avondland, op zoek naar de nobele wilden. Ze schrijft: “Ik dacht dat ik elke dag in een Instagram-post zou leven. Ik stelde me al snel voor hoe ik espresso's zou drinken op warme, zonovergoten terrassen met uitzicht op de kenmerkende kleurrijke gebouwen van de stad. Mijn hoofd zat vol met ideeën over wie ik zou ontmoeten tijdens deze kosmopolitische ervaring”.

Maar al snel in haar intens droevige relaas staat dit zinnetje_:_ I called my dad, my voice quickly faltering when he asked how I was."I don't know what I'm doing or why I've come here," I cried. "Like, what am I actually doing?"

Deze zin wil ik de lezer ook niet onthouden: I'm social by nature, and I assumed I'd have no problem finding my people. However, for the first time in my life, I spent hours — sometimes even days — speaking to almost no one.

Het mens is stomverbaasd dat de Portugezen niet met haar willen converseren. Nou, meid, ik woon al 14 jaar in Portugal en nog steeds wil geen enkele Portugees met mij kommuniseren. De dagelijks dialoogjes blijven beperkt tot de bakker en de horecaondernemer. Het is niet het meest spraaklustige volkje ter wereld (en de Algarvios al helemaal niet) en het maakt geen reet uit of je Portugees met ze praat, of Engels. Bovendien hebben de Portugezen toch al een flinke hekel aan expats die de hele dag op het terras zitten te zuipen terwijl de inheemsen ploeteren voor een paar rotcenten, maar aan digital nomads hebben ze echt een bloedhekel. Jurriaan van Eerten, de correspondent van het Parool en Trouw op het Iberisch Schiereiland schreef al eens een prima stuk over de invasie van expats en digital nomads. Professor Arie Pos, vriend van de show met wie ik Portugal voor Bonvivanten schreef, stuurde naar aanleiding van het artikel onderstaande briesende mail naar het Parool, die helaas niet werd geplaatst omdat Arie bevriend is met mij en Theodor Holman:

Eindelijk eens wat zinnigs over Portugal in een Nederlandse krant. Het is in werkelijkheid nog aanzienlijk erger dan Van Eerten beschrijft. Niet voor niets staken staatsambtenaren, dokters en verplegend personeel, leraren, rechters en rechtbankmedewerkers tijdens de PS-partijdictatuur (die niets socialistisch meer heeft, maar eerder salazaristisch moet heten) tegen de klippen op voor een beter salaris. Ze verdienen in 2023 minder dan in 2009. Het minimumloon is verhoogd naar € 760, maar jonge academisch geschoolden verdienen amper € 1.000 per maand en emigreren met zo’n 10.000 per maand naar het buitenland. Een leefbaar bestaan is heden ten dage voor ‘gewone Portugezen’ vrijwel onmogelijk in eigen land, waar een Verelendung zonder precedent aan de gang is. Gezondheidszorg, justitie, huisvesting, pensioenen en onderwijs bevinden zich in een ‘race to the bottom’ en zijn administratief volkomen disfunctioneel geworden. De PS-dictatuur weigert er een cent meer dan een paar symboolpolitieke grijpstuivers aan uit te geven en gebruikt de obsceen hoge extra BTW-inkomsten vanwege torenhoge energie- en voedselprijzen alleen om de staatsschuld af te lossen en zo het IMF, de ECB, de EC en ratingbureaus te pleasen, zodat ze daar als er weer een nieuw staatsfaillissement (het zoveelste) dreigt weer hun hand kunnen komen ophouden. Rijke buitenlandse toeristen, pensionado’s, digital nomads, Aussteigers en klimaatwappies vestigen zich met jarenlange belastingvrijdom in Portugal, maken het huren en kopen van land en huizen voor Portugezen onbetaalbaar en drijven de prijzen in vakantiebestemmingen (hotels, restaurants, bars, supermarkten) op, zodat gewone Portugezen niet op vakantie kunnen of uitwijken naar goedkopere buitenlanden.

Ik ben een ouwe teleurgestelde linkse jongen, en dit soort kwesties gaan mij oprecht aan het hart. Het is een spagaat want enerzijds kunnen de Portugezen de centen van de expats en de digital nomads goed gebruiken, en anderzijds drijven ze de prijzen enorm omhoog. Afgelopen zondag werd mijn nieuwe boekje feestelijk gepresenteerd en er kwamen maar liefst 250 man/vrouw/x opdagen. De wachttijden bij de signeersessie liepen op tot 20 minuten! Olhão is booming door de expats en de digital nomads. Zonder deze fremdkörper zou de plaatselijke economie morsdood zijn, net zoals die morsdood was toen ik hier veertien jaar geleden aankwam. Over de bijbelse plaag van digital nomads (erger dan sprinkhanen) schreef Arnoud Jaspers vanuit Thailand een venijnig stuk. Jaspers:

Maar ik denk wel: is er een vreselijker bullshit-baan denkbaar? Het klinkt zo romantisch en bevrijd, over de hele wereld je geld kunnen verdienen vanachter een toetsenbord. Maar het komt inderdaad heel vaak neer op geestdodend marketinggedoe. Jeff Hammerbacher, ooit leider van het datateam van Facebook, stelde al tien jaar geleden gedesillusioneerd vast: ‘The best minds of my generation are thinking about how to make people click ads. That sucks.” Oftewel: ‘De beste breinen van mijn generatie breken zich het hoofd over hoe ze mensen op advertenties kunnen laten klikken. Wat een treurnis.’

Kevin van Vliet, onze man in Kaapstad, schreef diverse stukken over het leed dat digital nomad heet. Deze, deze en deze. Kevin is de nieuwe Reve, kijk maar!

Bottom line, vrienden: ik ben druk bezig met een nieuwe politieke partij: Leefbaar Olhão. Mijn motto is Wie hier niet als vriend naar binnen huppelt, wordt er direct weer uitgeknuppeld. Jelui mag hier best wel langskomen, maar kap met klagen en geef in godsnaam eens een keer een fooi!