O nee! De memoires van Marjolein Faber in de boekhandel! Wat nu? "Je steelt het en gooit het buiten op straat in de prullenbak," aldus Van Dis. "Betere optie: je scheurt een paar bladzijden uit het boek. Dan moet het exemplaar terug naar de uitgever."

Marjolein Faber en Adriaan van Dis zijn er allebei heilig van overtuigd dat Nederland en/of de wereld vergaat, al verschillen ze van mening over de manier waarop. Faber is als de dood voor bût'nlanders, Van Dis vreest broeikasgassen. Beide schreven ze daar een boek over waarmee ze niemand kwaad doen, behalve de mensen die het daadwerkelijk lezen misschien. Marjolein Faber was minister, Adriaan van Dis zit sinds jaar en dag op grachtengordel. Van Dis belichaamt alles wat Faber niet is, en vice versa. Twee totale karikaturen: de muffe volksheid van Faber enerzijds, het onuitstaanbare gymnasiumisme van Van Dis anderzijds. Afijn, om de een of andere reden vinden progressieve intellectuele types het ontzettend moeilijk om geconfronteerd te worden met de geschriften van stevig rechtse mensen, vermoedelijk omdat ze zelden in aanraking komen met stevig rechtse mensen, laat staan hun geschriften. Of misschien omdat ze denken dat zulke boeken belangrijke troeven zijn in de ideeënstrijd, Sobibor begon immers ook in het Vondelpark Mein Kampf. Straks stemt iedereen plots PVV! In werkelijkheid is Fabers Mij krijgen ze niet klein zo ondraaglijk slecht geschreven dat iedereen die het tot het einde schopt spontaan lid wordt van D66 of gaat canvassen voor Esther Ouwehand. Ieder mens, weldenkend of anderzijds, laat zich nog liever steriliseren met een roestige spijker dan dit (nog eens) te moeten doorstaan, en stom toeval maar dat geldt dus ook voor de klimaatfictie van Van Dis.