Nare man

Frans Timmermans is een opportunistische machtspoliticus die z'n eigen hond nog aan de Chinees zou verkopen voor een termijn in het Torentje. Je kunt er vast wat speciaalbier mee toeteren in café Pelt, maar zodra er wat politieke purnodepurnopunten te pakken zijn denkt Frans Timmermans nog maar aan één ding en dat is aan Frans Timmermans zelf. Dan gaat-ie over lijken, juicht-ie het opblazen van z'n eigen partij toe en steekt-ie en passant her en der nog een paar dolken in wat ruggen. Frans Timmermans heeft zichzelf namelijk niet van Brussel naar Den Haag gedegradeerd om oppositie te voeren, daar acht hij zichzelf veel te belangrijk voor. Hij is een nare man die heel naar kan worden, legt politicoloog Julia Wouterse uit. "Als de verkiezingsstrijd straks tussen zijn partij en de VVD van Dilan Yeşilgöz gaat, dan zal hij aan een infuus met valium moeten. De manier van campagnevoeren van Yeşilgöz is heel hard. Ze speelt het echt op de man. Het vergt dan heel veel discipline om dat niet ook te doen, want dat staat Timmermans niet. Hij wordt dan een heel nare man." Dronken door het idee van de macht probeert Frans Timmermans z'n messiascomplex bij z'n partijparasieten van radicaallinks te verbloemen door handig in te spelen op de polarisatie in Nederland, met dat weeïge gewauwel over 'elkaar vasthouden' en 'wij zijn met meer'. Ze gedogen hem nog. Nog wel.