Geenstijl

Pim Fortuyn zou dit jaar zeventig jaar oud zijn geworden, ware het niet dat hij deze dag zestien jaar geleden aan extreem-linkse moordenaarshanden ten prooi viel. Op de Nationale Televisie zagen we deze vierde mei tijdens Dodenherdenking Wim Kok voorbij schuifelen. Als Volkert van der Graaf die ene zesde mei in 2002 – waar gaat de tijd - Fortuyn niet zo lafhartig had geliquideerd was ‘Pim’, ‘de Goddelijke Kale’, ‘Pin!1!!!’, er wellicht ook bij geweest. Als oud-premier van het Eerste Kabinet Fortuyn. Misschien zelfs Het Tweede (Mits hij niet tussentijds de hand aan zichzelf had geslagen). Maar het was Fortuyn en het Nederlandse volk niet vergund. Zes schoten uit een FireStar-pistool maakten die zwarte dag rond zessen in de namiddag op het Mediapark een einde aan… aan wat eigenlijk. Was het een droom? Een politieke aardverschuiving? Of was het juist een begin? Voor wie erbij was in die tijd en enigszins open minded: de Fortuyn-revolte was geweldig. Tot De Moord. Helaas.

Kennedy, Kennedy en Fortuyn

Fortuyn had op de benedenverdieping van zijn Rotterdamse Palazzo di Pietro – het kantoor achterin weten bezoekers nog – een foto van John F. Kennedy hangen (Joop den Uyl bungelde daar overigens ook aan een spijker, Fortuyn was in zijn jonge jaren fervent aanhanger en bovendien lid van de PvdA). Moeder Fortuyn heeft weleens gezegd, aldus haar zoon mind you, dat ze bang was dat haar kind de onfortuinlijke president achterna zou gaan; zijnde afgeschoten als een beest. Dat gebeurde ook zoals we nu weten maar Fortuyn was in tegenstelling tot Kennedy geen regeringsleider. Nog niet. De vergelijking met Robert Kennedy, broer van, is een betere. Gelijk Fortuyn probeerde de oud-Minister van Justitie in 1968 een vermolmde politieke praktijk te doorbreken (met een heel andere agenda dan Fortuyn). Hoop en optimisme hing in de straten, gevoelens die door een zielloze Palestijnse moordenaar vervolgens op gruwelijke wijze met schoten in de grond werden getrapt. 

Terug naar Fortuyn. Die Pim-revolte – eerst Leefbaar Nederland, daarna de LPF, het waren nog geen vijf maanden - was in ieder geval een begin. Een startschot om eens kritisch te kijken naar de islam in Nederland, de kosten van de verzorgingsstaat, vrijheid van meningsuiting en nog zoveel andere onderwerpen die lagen te smeulen onder een verstikkende deken van jarenlang Paars-beleid. Puinhopen zo u wilt.

Eerdmans, Wilders en Baudet (En Pastors)

Voor de LPF betekende de dood van Fortuyn sowieso een puinhoop. Wie de vlam echter brandende houdt is Joost Eerdmans. Als iemand de erfenis van Fortuyn deftig beheerd heeft is het de Leefbaar Rotterdam- leider wel. Marco Pastors mag ook niet onvermeld blijven.

Natuurlijk; Geert Wilders en Thierry Baudet staan in zekere zin op zijn schouders. Zo ook Rita Verdonk, VNL en Hero Brinkman, al bleken die minder succesvol. Maar wat moet je ermee?

Derhalve wat leesvoer

In de nasleep van de moord verrichtte Fortuyn-vertrouweling Albert de Booij een huzarenstukje. In overleg met weekblad Elsevier bundelde hij nog in 2002 alle columns die Fortuyn tussen 1994 en 2002 schreef in het blad. Het werd  ‘A hell of a job, de verzamelde columns’, een vuistdik boekwerk.

Ik heb ze de afgelopen tijd allemaal teruggelezen. Ze zijn nog steeds actueel. Drie voorbeelden:

Fortuyn over de Vaderlandse Pers

“Zoals een volk de regering krijgt die het verdient, krijgt het zijn pers. Kritiek op de pers is dus kritiek op onszelf. Als groep maken journalisten deel uit van het Nederlandse establishment. Ze zijn gaan behoren tot het incestueuze gremium van Ons Soort mensen, het slag notabelen dat zij proberen te controleren en te confronteren met hun onwelgevallige ontwikkelingen en feiten.”

Fortuyn over de voorganger van de Sleepwet

“De technische mogelijkheden zijn veel groter en fijnmaziger dan Orwell zich kon voorstellen en wat belangrijker is, ze worden gebruikt. Te veel ondoorzichtige instanties die onvoldoende worden gecontroleerd en gebrekkig democratisch zijn gelegitimeerd, krijgen een te grote greep op de burger. Dat is de democratie onwaardig.”

En Fortuyn over orgaandonatie

“Ik heb destijds besloten geen donor te worden omdat ik het een ondraaglijke gedachte vond dat er nu iemand met een stukje Pim Fortuyn in zijn lijf rondloopt. De overheid dient op dit gebied elke dwang achterwege te laten. Organen afstaan is aan hen die dat uit eigen beweging doen. De overheid gaat steeds vaker op de stoel van God zitten en zo’n overheid komt tenslotte ten val en sleept daarin de samenleving mee.” 

Was het allemaal een droom? Of een politieke aardverschuiving? Of toch juist een begin? 

De woorden van Winston Churchill doemen op:

“Now this is not the end. It is not even the beginning of the end. But it is, perhaps, the end of the beginning.”

Fortuyn is inmiddels jaren dood. Zijn tegenkrachten nog steeds springlevend. Maar de erfgenamen ook.

Het is nog niet voorbij, de zorgen gaan niet weg, de geest nooit meer in de fles.