Soep van de Week in Het StamCafé

Tijdens het avondmaal bij mijn opa - een notabele met dictatoriale trekjes - moest ik mijn muil houden. “Kinderen mogen pas praten als de kippetjes plassen”, zei hij altoos. Ik had geen idee wat dat betekende maar het klonk onheilspellend. Google kent de uitdrukking niet. Na het eten spelde hij De Rotterdammer (later opgegaan in Trouw), en met name de opiniestukken van hoogleraren van de Vrije Universiteit. De hoogtepunten las hij voor aan oma en aan mij. Op zondag om 1 uur zat die ouwe aan de radio gekluisterd want dan besprak G.B.J. Hiltermann De toestand in de wereld​​ in AVRO's Radiojournaal. Als ik dan mijn waffel opentrok, kreeg ik een muilpeer.

Dat trauma heb ik verwerkt in mijn alter ego G.H.B. Hiltermann. Op verjaardagsfeestjes bij mijn grootouders zaten de broers van mijn moeder in een kring, rond een tafel met sigaretten in glaasjes, en verkondigden zij na iets teveel van oma’s advocaat te hebben geslobberd, luidruchtig hun kijk op de wereld en wederom zat ik zwijgend bij. Uit die tijd stamt mijn gruwelijke aversie tegen meningen. Tijdens mijn studie was ik corrector bij Het Financieele Dagblad, dat toen in een kantoortuin aan de Wibautstraat zetelde. De diverse redacties waren eilandjes en de inwisselbare inktkoelies - allen lijdend aan het sick building syndrome - riepen om het uur op tot een vergadering, hetgeen inhield dat de tiepgeiten bespraken wat ze in gezaghebbende buitenlandse kranten hadden gelezen. De meningen van commentatoren in Het Handelsblatt en The Financial Times verwerkten deze waterkoelerridders slinks in hun eigen schrijfsels.

Ik bespeurde bij deze replicanten in hun muffe echokamer dezelfde weerzin als destijds in het huis van mijn grootvader. Toen ik na mijn studie bij de Groene Amsterdammer begon, beoefende ik alle vormen van journalistiek, maar weigerde ik commentaren te schrijven. Ik kon dat eenvoudigweg niet, omdat ik mijzelf niet serieus nam en bovendien vereiste een stukje van een paar honderd woorden veel te veel research. Daarom was ik een fan van gonzo-journalistiek: verhaaltjes die louter op eigen waarneming gestoeld zijn en als het even kan zonder bronvermelding. Lange-halen-gauw-thuis!

I Disapprove of What You Say, But I Will Defend to the Death Your Right to Say It

George Orwell schreef al in 1948 dat een totalitair regime start met newspeak. Een soort gedachtenpolitie over hoe je over zaken mag spreken of denken. Het begint bij nieuwe betekenis van woorden. Die techniek is niet voorbehouden aan dictaturen, maar kan ook prima gebruikt worden door kleine groepjes activisten die hun levenswijze zonder draagvlak willen opleggen aan anderen.

Zoals Jolande Withuis in Over Leven zei: “het ontzettende rechtlijnige, intimiderende, moreel superieure, politiek correcte, daar zie ik echt het oude communisme weer opleven” & “het absolute en de morele superioriteit”&“dat er weer mensen geïntimideerd worden om vrij te denken, omdat je iets fout kunt zeggen” Helaas beperkt deze problematiek zich niet tot een staatsvorm of dictatuur.

Neem de groepering die wil dat je vrouwen geen vrouw mag noemen, maar mensen met een baarmoeder. Om vervolgens te eisen dat je mensen die zichzelf louter identificeren als vrouw, of in transitie zijn richting een vrouwelijker lichaam wel vrouw noemt. Hier wordt een algemeen aanvaard woord haar betekenis ontnomen, en moet ik verplicht de nieuwe betekenis en gebruik aanleren.

Wat hierin verschuift is vrijheid. Mijn vrijheid bestaat niet meer, de vrijheid van vrouwen bestaat niet meer, het is een kleine groep die eerst het woord, en daarna het debat kaapt. Hun vrijheid is de enige waarheid, waarnaar wij moeten buigen. Dat ik ongeïnteresseerd ben in mijn of andermans geslacht, (we gaan doorgaans gekleed door het leven), krijg je totaal niet aan hun verstand.

Kijk, wij vinden ook dat het op de NPO meestal drie keer de Volkskrant is, maar om van Buitenhof maar meteen twee keer Volk en Vaderland te maken gaat ons een tikkie ver.

Zo zat gisteren mevrouw Withuis bij meneer Witteman [checken of die mensen echt zo heten, red.] aan tafel om aan de hand van een anekdote over haar vader even een doe-het-zelf-lesje voor de multiculturele samenleving te geven (HELE INTERVIEW). "Hij is in de Bijlmer overvallen door twee zwarte mannen, die hem hadden gevolgd en met hem meegingen de lift, zijn flat in. En in plaats van dat hij toen alarm heeft geslagen, is hij met die twee in de lift gestapt en toen hebben ze een mes over hem heen gehaald. (...) Ik denk dat mijn vader niet heeft willen denken 'deze mannen kan ik niet vertrouwen', terwijl je dat met je gezonde verstand natuurlijk wel had moeten denken." Pardon excuseert u ons even wat zegt ze nu? Niet met zwarte mannen in een lift stappen is dus gezond verstand? Wij zijn even met BNNVARA aan het bellen want dit soort stigmatiserende borreltafelpraat kan mevrouw Withuis beter voor haar volgende diner met Thierry Baudet bewaren. En dan net doen alsof iedereen weet wie Anton de Kom is, terwijl op Facebook De Correspondent gestaan hep dat niemand in Nederland ooit van Anton de Kom heeft gehoord omdat alle geschiedenislessen vol zitten met slavernijverheerlijkende witte superioriteit. Stop dit racisme mensen. Is daar eigenlijk een meldpunt voor?