HET. Is. Vrij. Dag.

U bent hier natuurlijk zoals iedere vrijdag voor de gedichten en de bloedgezellige mevrouwen maar we 'moeten' over naar VrijMiBo nieuwe stijl dus dat doen we dan maar, Jeanine van de balie zit al een uur in de Blauwe Engel en Jeroen van sales zit al uren op het terras smalend te doen over Ajax en het bier is koud en het leven prachtig. Omdat het zo mooi fantastisch buitenzitbierdrinkweer is: nieuwe VrijMiBo-muziek van Willie Nelson, die zo langzamerhand 110 jaar oud is en deze keer outlawcountrykoning en Bakersfield-baas Merle Haggard heeft uitgekozen als slachtoffer, maar alles wat Willie Nelson aanraakt verandert in kunstgebit. Luiden we het weekend ook in met Charlotte de Witte, de Belgische technokoningin aan wie wij ongezien onze nier zouden afstaan als het mogelijk was, en nog veel meer nieuwe muziek na de klik. Voorts de lievelingsdichter van onze eigen Zorro: Menno Wigman. Op- + aanmerkingen, linkjes, muziekjes, moetleestipjes, wijntips, restaurantkeuzes en meer mogen voor volgende week naar mosterd@geenstijl.nl ovv 'VrijMiBo' en dan wordt het een gezamenlijk reaguurdersfeest. Fijn weekend.

Het is weekend. Ook publiek.

Hoeveel boeken moest ik lezen, hoeveel harten
moest ik breken om het licht te zien
dat vrolijk en pervers mijn ziel bevrijdt?

Het is weekend. Hup.

En toen, gifmuze, kroop hij in mijn blik:
een man, klein, dik, met onbemand gezicht
die keek alsof hij Ron of Ruud moest heten.
En alles wat hij dacht was mij bekend:
belasting, voetbal, Emma, missverkiezing,

broccoli, koffiefilters - heel zijn mond
een dunne brief vol blanco levensdrift.
En ik was in verwachting van een scheef
gedicht, wou hem haten, kon het niet -
want alles wat hij droomt, dacht ik, droom ik

niet beter. Goed, gegroet dus, vale oom
die net zo magisch over lakens droomt.
De rij in, dan naar huis, deurmat, ijskast,
de bank, de oven, later weer die slaap.
Ik ben zo bang dat je niet eens bestaat.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Geen champagne. Wel feest.

De kunst van feesten
is de kunst je als een kenner te vervelen
en langzaam, slok na slok, de doffe streken
van het daglicht te vergeten, is de kunst

je lichter te bewegen, wild en wilder
alle hoop en wanhoop van je af te slaan,
is de kunst een schoonheid te bewegen

naar het Prado van je bed te gaan.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Mooie dingen.

Mooie dingen, allemaal mooie dingen:
je hand die voor het eerst een kattenvacht streelt,
je moeder die bezorgd je knie verbindt,
zes moegedraafde paarden in de zon,
het onweer waar augustus mee begon,
Diana's hand die naar je broek afgleed,
haar lichaam waar je blind de weg in vond,
de kleur van een kwatrijn van J.C. Bloem,
Nick Cave die dwars door Paradiso zong,
een woord als moerbei, huisraad, ravelijn,
de vondst van een nog net niet schurftig rijm:—
mooie dingen, allemaal mooie dingen
zoals de treinen waarop ik gezoend heb,
het zachte golven van een dranklokaal,
een meisjeskamer die naar adel geurt,
het wonder dat geen dag zich ooit herhaalt,
o mooie dingen en mijn mond benoemt het
voor ik me met het domme zwart verzoend heb.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Nogal een kuteinde van die hele gedichtenweek.

Ik lig in haar bed en zij die net de douche uit stapt.
Zoals zij loopt, zoals zij naakt het huis door loopt,
zo zullen vanaf nu de dagen lopen.

Ze neuriet en ik zit verhevigd in haar bed.
Oneindig wakker is ze, warm en trots en zacht
en mooi, zo mooi, ik krijg het niet gezegd.

Het is een liefde die. Het is een wonder dat.
En alles wat ik van een lichaam heb verlangd
staat voor mijn ogen naakt te zijn,

naakt en van mij. De kamer hijgt nog, geil en stroef.
Haar mond, gemaakt voor lippen en genot, haar mond,
haar stoere, hoogverheven mond staat goed.
Prettig weekend. En be nice.