Goed, de Volkskrant is wel de laatste die onpasselijk mag worden van nepnieuws en hoaxes op het www. Maar feit blijft dat er ontieglijk veel fakenieuws op internet rondwaart teneinde de moeslims danwel de ieslaam in een kwaad daglicht te stellen. Niet alleen fakefilmpjes dus, maar ook foto's. Neem bijvoorbeeld die schier oneindige reeks foto's van Iran voor en na de islamitische  revolutie van 1979. U kent de klotsende fotomontages. Vrolijke dames in fleurige jurkjes vs grauwe beelden van wandelende  parasols in de straten van Teheran [FOTOLINK:] Kijk uit met dit soort vergelijkingsfoto's en ga niet klakkeloos retweeten. Want ook daar zitten nepfoto's tussen zoals deze dus. (Foto hierrr in HighRes) De beeldredactie van GeenStijl ontdekte dat bovenstaande foto links vrijwel zeker niet in Teheran is gemaakt, en vermoedelijk ook niet in 1979. Gaat waarschijnlijk om een hedendaags Amerikaans pornoplaatje waar een kwaadwillende walgelijke internetter uit pure haatpropaganda een zwart/wit filter overheen heeft gehaald. Foto rechts is voor 99% hoogstvermoedelijk wel origineel en in Iran gemaakt. U bent dus gewaarschuwd. Geloof niet alles wat op internet staat!

Leuk! Lachen om moslims! Maar hoe kunnen we er nou voor zorgen dat er niks gebeurt wat we niet moeten willen met zijn allen? Daar heeft de NTR (volgens de Volkskrant) iets op gevonden! LACH DAN.

Nu al zin in 3 december!

Pas op mensen! Het is vijf voor twaalf in de nieuwsdistributie. Er staat nepnieuws op internet. Aanrandingen in Keulen? Niets van waar! Geloof daders.  Gerard Cox een racist? Ja, volgens anonieme brievenschrijfster Fatima Dakmar in de Volkskrant. Duits meisje ontvoerd bij Disneyland Parijs? Echt wel, volgens Jan Haerynck in de Volkskrant. Nederlanders martelden Irakezen? Jazeker! Twee dagen voor de verkiezingen, nog wel. Schrijfster verkoopt kinderporno van overleden broer. Jup! Geloof niks, vooral internet niet, en al helemaal niet de moraaldominees van de zich kwaliteitsjournalistiek noemende overtikmedia. Zeg Keulemans. Als je klaar bent met dat teiltje, geef je 'm dan ff door? Alvast bedankt.

De voorpagina van de Volkskrant van vandaag. Arnon Grünberg schiet een papierenpolicorpijltje door de slaap van Baudet en Cliteur. Boem, dood. Pagina 14. Kop van het verhaal in de online-editie is "Yusuf Altuntas vertelt waarom islamitisch onderwijs zo belangrijk is" en de auteur is kastsalafiste annex islampijperes Janny 'fakenews' Groen, de slaafse minister van Propaganda van de 'vrouwen-andere-ingang-svp-gvd'-religie. Dan weet je het al wel. Terwijl ze in Syrië nèt gestopt zijn met de LHGBTIQ'ers van de gebouwen te flikkeren pleit Altuntas, voormalig directeur van de allegaarbak van islamitische scholen en opperhoofd bij de conservatief-nationalistische Turkenclub Milli Görüs, voor meer islamisering in Nederland. Voor een islamitische minister van Onderwijs. Voor zeventig islamitische basisscholen. Voor islamitische middelbare scholen in alle grote steden. Voor een islamitische hbo. Voor een islamitische universiteit. Voor een imamopleiding. Meermeermeer islam. Natuurlijk is het volgens Altuntas allemaal de schuld van anderen. Van de media. "Neem die examenfraude bij Ibn Ghaldoun, een paar jaar geleden. Zoiets gebeurt elk jaar wel ergens. En dan blijft het bij een klein bericht in de kranten. Maar hier werd het breed uitgemeten. Daar zullen we mee moeten dealen." Arme islam. En arme Volkskrant. Dapp're voorvechter van de vrouwenrechten en de Vooraanstaande Vagina, fungeren als het papieren schavot voor iedereen die standrechtelijk gefusilleerd moet worden door het vuurpeloton van de #metoo-beweging, maar zodra een moslim zijn verhaal wil doen kruiperig meepennen met die zelfreinigende woordenkots. Weet je wat? We gaan dit keer maar eens niet uitleggen wat de positie van de vrouw is binnen de islam. Dat zoeken Janny Groen en haar feministische V-vriendinnetjes zelf maar op.

\

Ogenschijnlijk zijspoortje in het #MeToo-gemuppet: de Vlaamse Meubelfolder staart navel met plv hoofdredacteur Pieter Klok van de Volkskrant over de "problemen" die ontstaan als dode bomen eenzijdige, ongecheckte en moeilijk te bewijzen verkrachtingsverwijten slecht geanonimiseerd publiceren met de striemende regenwind van een ophefstorm in hun rug: dan wordt er enerzijds wel eens een valse beschuldiging geuit en anderzijds wel eens een goeie naam geraden. Hoe los je dat op, als erkende kutkrant die al zijn eigen regels, mores, codes van Bordeaux en weten wij veel welke steden nog meer, ethiek, wederhoors en moralistisch wappende wappervingers uit het raam lazert om mee te kunnen surfen op de hype van een heksenjacht? GEWOON HET INTERNET DE SCHULD GEVEN NATUURLIJK! Luister Klokmans. Wij hebben helemaal niets uit de kast gehaald om de naam van Jelte Nieuwenhuis te raden, die naam sprong in dikgedrukte letters tussen de regels van het Sluimerstukje vanzelf naar boven. En hoezeer wij ook altijd moeten lachen om het eeuwig terugkerende "Schuld van GeenStijl"-gejeremieer, het is echt dikke vette cognitieve dissonantie om je eigen hypocriete heksenjacht op "iemand die schuldig lijkt" in de schoenen van een paar argeloze, ongeletterde rotbloggers te leggen. Zeker als je zelf van de krant bent die met een anoniem stuk van een verzonnen vrouw die arme Gerhard Cox een SS-uniform aantrok. En daarmee kronen we je dus tot HYPOCRIETE HOND VAN DE HERFST! De prijs is een ovenschaal vol zelfgebakken hoon uit eigen keyboard, gegarneerd met een enorme pot spot, alsook een zak extragratis middelvingers om het mee uit te kunnen likken. Je mag ze delen met NSB Heksenjacht. Geniet er van, jullie hebben ze van harte verdiend met je mores en je Villamedia-pas en je vaste plek in het NPO Mediaforum. Kopje thee na?

Niet dat het niet lullig is voor iemand als Jelle B Curious. Maar die heksenjacht. Die hek-sen-jacht. Je hebt een keer iemand iets te lang aangekeken en je staat met een van hashtags gemaakte doornenkroon op je kop op het schavot van de Volkskrant te wachten op het oordeel van de nietsontziende bezoedelbeul Sarah Schuimer. Maar dan. De knieën hierboven zijn van de Britse journaliste Julia Hartley-Brewer en in 2002 kregen de knieën een aai van huidig minister van Defensie Sir Michael Fallon. Vijftien jaar later ophangen aan de allerhoogste Volkskrantboom dus, die superidioot!

ÓF:

"Mijn knieën zijn nog in orde. Ik zei destijds tegen hem dat als hij het nog een keer zou doen, ik hem in zijn gezicht zou stompen. Sindsdien heb ik geen problemen met hem. Dus effe normaal doen nou, mensen. Een man legde vijftien jaar geleden zijn hand op mijn knie en dat is nu voorpaginanieuws van de grootste krant van het land. Het is krankzinnig. Er gaan veel dingen mis in de wereld en een hand op een knie, vijftien jaar geleden, is niet een voorpaginaverhaal. Het is een heksenjacht. Dit land is compleet gek aan het worden."

Amen.

Een verkrachtingsverwijt, ondanks ontkenning afgedrukt in een krant. Toelichting op TV bij DWDD. Een zus die geweld wil gebruiken tegen Gijp. Smerig smullen om de onvermijdelijke smaadklacht bij Pauw. #MeToo van hashtag naar heksenjacht.

Jelle Brandt Corstius is, net als zijn van enig schrijftalent gespeende Volkskrantzus Aaf, een special needs kid dat al zolang we ons kunnen heugen aan de borst gedrukt wordt door zijn surrogaatfamilie van de (linkse) media. Vader Hugo was immers een gevierd karaktermoordenaar en een gesel voor rechts Nederland, maar ook een nogal moeilijke man voor zijn eigen kinderen. Als dank voor alle sloopstukjes van "Piet Grijs", namen de MSM de zorg voor Jelle en Aaf op zich. Met Aaf gaat het wel redelijk. Die kliedert wat op de achterpagina van VK en wordt daar doorgaans stilletjes genegeerd. Maar Jelle is een ander verhaal.

Schelle Jelle
Jelle is soms nogal irrationeel, onbezonnen en naïef - en daarin dan altijd heel vastberaden. Zolang ze hem reisprogramma's laten maken, loopt het wel los. Daar is ie goed in. Maar als hij zich met actuele discussies gaat bemoeien, gaat het nogal eens mis. Zo wist Jelle in oktober 2011 vrij zeker dat Occupy Wall Street een wereldwijde omwenteling ging betekenen, en hij sloot zich openlijk bij de boeroepende bankiersbashers aan. Hij ging films vertonen en actie voeren, vertelde hij vol enthousiasme in zijn stamcafé DWDD. In dezelfde aflevering zei de zoon van een schrijfmoordenaar-op-bestelling dat Theo van Gogh "Nederland kapot gemaakt heeft met zijn stukjes". Pijnlijke misser:

Occupy eindigde zoals u weet in een bloedeloze bende van enkele tientallen gekkies in tentjes op het Beursplein. In december 2012 kreeg Jelle ruzie met zijn eigen reservaat toen hij met geweld dreigde tegen fluimende scootermocro's. Dat maakte hij weer goed (danwel erger) toen hij een opruiend stukje over "boerenbraadlul" Sjoerd van Keulen schreef, de SNS-bankier die in februari 2013 mede als gevolg van Jelle's hetze moest onderduiken in het buitenland. In januari 2016 ging hij de mist in met een nogal domme deugtweet over Charlie Hebdo. Kortom. Jelle kennen we al heel lang.

Van Gijs van Dam weten we bijna niks. Publiekelijk dan, want in Hillywood is het een vrij bekende speler. Runt productiebedrijf Ten Eleven en werkte in zijn loopbaan onder meer aan NPO- en commerciële programma's als Barend en Van Dorp, Big Brother, Draadstaal, Idols, Ik Hou van Holland en De Tiende van Tijl. Een 'harde werker', aldus iemand die 'm van vroeger kent. 'Ook wel een valse nicht', aldus iemand anders. Hij verkeert naar verluidt in kringen van (op Irene Moors na allemaal zwijgende) BN'er-vrienden. Meer weten we niet van 'm.

**#MeToo en de MSM: Get a room, Hilversum
**Najaar 2017. Naar aanleiding van de aanrandingsdriften van Hollywoodproducer Harvey Weinstein is het internet in de ban van #MeToo, in Nederland een tikje feller omdat we net het verkrachtingsslachtoffer Anne Faber hebben gezocht, gevonden en begraven. Wat begint als een indrukwekkende en potentieel belangrijke, zelfs nuttige hashtag om misbruik, aanranding en de overweldigende aantallen verhalen van vrouwen die daar mee te maken hebben (gehad) voor het voetlicht te brengen, verwatert al snel tot wat ophef altijd wordt: hysterie.

We krijgen malle mannen als Pascal Vanenburg (BNNVARA, Joop.nl) die zichzelf van aanranding beschuldigen omdat ze wel eens een foute grap hebben gemaakt, De Volkskrant waarin anonieme doch simpel tot namen te herleiden beschuldigingen worden afgedrukt, en #iHave, een hashtag vol mannelijke biechten van dronken opdringerigheid of ongevraagde tikken op billen - waardoor die openheid primair als een opportunitische versiertruuk proeft ('kijk eens hoe gevoelig en erkentelijk ik ben'), maar geen enkele bekentenis van een échte verkrachting oplevert.

#MeToo wordt nog meer een inteeltkwestie als de paar verdachten die opduiken allemaal uit dezelfde kleine kring van (linkse) media en cultuur komen. Drie toneelschoolmeisjes die theaterdocent Jappe Claes beschuldigen van machtsmisbruik en ongewenste avances (en dat bij Pauw uit de doeken doen), Sarah Sluimer die in de Volkskrant diverse 'daders' anoniem omschrijft, waaronder een acteur en een meisjesboekenmannetje die dingen zou doen met zijn boekenmeisjes (en daarvoor inmiddels, hangende een onderzoek, op non-actief is gezet omdat zijn naam té makkelijk te raden was - #schuldvangeenstijl, uiteraard), en er zingen diverse namen van castingbobo's rond (ook in onze mailbox maar we doen er niks mee want nul reduceerbaar bewijs en dat acteurs en overige mensen uit het aanstellerscircuit graag aan elkaar zitten mag echt geen verrassing heten).

De geweldige metafoor van deuglinks als circulair vuurpeloton laat zich hier dus makkelijk maken, temeer omdat de rest van Nederland relatief schouderophalend om de friendly fire-schutters heen staat, danwel smult van de soapachtige inteelt-issues in de mainstream mediawereld die via alle papieren- & projectiekanalen te ver achter onze voordeur komt. Get a room, Hilversum.

**Jelle, Gijs, Suske en Wiske
**En nu is er dus ook de male on male variant in televisieproductieland, met Jelle en Gijs. Er verschijnt een stukje in Trouw. Jelle zegt dat hij vijftien jaar geleden verkracht is, door een toenmalige collega bij Barend en Van Dorp. Wie was het? Jelle had het opgeschreven, maar toen Trouw om een reactie vroeg aan de vermeende dader, kwam er een ontkenning en een dreigbrief van zijn advocaat voor terug: 'Smaad! Laster!' Om onverklaarbare redenen mocht Jelle de column echter toch indienen, zij het geanonimiseerd:

"In het prille begin van mijn televisiecarrière ben ik tijdens mijn werk gedrogeerd, en gedwongen tot orale seks, wat verkrachting is. Toen hij mij ook anaal wilde verkrachten nam een overlevingsinstinct het over en ben ik naar buiten gevlucht."

De heksenjacht is geopend.

De naam van Bert van der Veer ging vaak de tong (hoe zou die zich nu voelen en/of waarom ging zijn naam zo gretig rond?), maar Gijs van Dam werd niet genoemd. Tot hij zelf naar buiten trad als degene die door Jelle bedoeld wordt, had nog niemand zijn naam geopperd. Ook is er tussen de Trouwcolumn van Jelle en het Pauwdebacle van Gijs vooralsnog niemand anders opgestaan die "Me too!" roept en de vinger naar Van Dam priemt, ook al probeert Frits Barend daaromtrent wat "valse hoop" (wtf) te wekken. 

"Er zijn geen getuigen, ik ken – voorlopig – geen andere incidenten", schreef Jelle al in zijn column, waarin hij bovendien suggereert dat Van Dam hem heeft gedrogeerd door iets in zijn drankje te doen, en waarbij hij beweert dat hij er nu mee naar buiten komt om te voorkomen dat 'deze persoon' dat nog eens zal doen. 

Nu pas, dus. Vijftien jaar later. Middenin in de behaaglijke beschutting van een ophefstorm in eigen kring en met een vers te pluggen nieuw televisieprogramma op komst. Net als dat nuffige NRC-meisje met haar E-nummerboekje. Of is dat te cynisch en suggestief? Mwa. Verwaandheid kent vele valse vaders.

Gijs zegt bij Pauw dat hij "standrechtelijk geëxecuteerd is" door Jelle, "zonder enige vorm van proces", en dat is een heel logisch gevoel als je het over een intieme situatie hebt die door twee personen verschillend beleefd kan zijn geweest. Een wat uitzonderlijke maar zeer bekende en in mediakringen geliefde man grijpt immers niet één, maar twee hem gewillig ter beschikking staande podia aan (het Persgroepkerkje Trouw en de VARA-stamkroeg DWDD) om een hele zware herinnering op te rakelen en onvoorwaardelijk in een misdadige context te plaatsen. "Smeerlap", concludeerde Van Nieuwkerk niet over Jelle maar over Gijs. Het dwong de vermeende verkrachter zelf ook naar een talkshowtafel. Het gejuich bij de kijkcijferturvers op de VARA-vleugel van het Mediapark laat zich raden (al viel het met 930.000 kijkers misschien nog tegen ook, dus gaan ze er vanavond nog ff op door).

Gijs ontkende bij Pauw niet dat er seksuele handelingen zijn verricht. De heren gingen na een paar biertjes 'Suskes en Wiskes kijken' op zijn hotelkamer. Er was geen sprake van dwang, zegt Gijs. Ongeloofwaardig? In het geheel niet. De jongemannen waren van gelijke leeftijd, beiden vrij nieuw in televisieland, en kennelijk op drift. Kan het zijn dat Jelle (overwegend heteroseksueel, zover wij weten) wilde experimenteren, maar de grens trok bij, of terugschrok van, het voorstel voor danwel een poging tot anale seks? En als de poging er was, kan die dan verkeerd zijn uitgelegd? Is het mogelijk dat Jelle's spijt of berouw over een onenightstand die hij eigenlijk überhaupt niet had willen hebben, zijn herinnering vijftien jaar zodanig hebben verbogen dat één aanzwellende hysterie rond een hashtag genoeg was om hem alsnog het idee te geven dat hij destijds wel eens verkracht kon zijn? We vragen het ons maar gewoon af, wij hebben ook geen idee.

Jelle schrijft in een korte verklaring op Twitter dat er een aangifte in de maak is (waarvoor? In zijn column staat dat de vermeende misdaad verjaard is). Gijs doet ook aangifte, van smaad en laster. Er is nog geen agent aan te pas gekomen, er is nog geen onderzoek geweest en er is nog geen rechter die zich over de zaak heeft gebogen. Maar dankzij Persgroep en VARA is iedereen die de krant open sloeg, of de tv aanzette in de afgelopen dagen ineens ongewild getuige. 

Spotlights op de schandpaal
Jelle's carrière overleeft dit wel. Hij posteert zich als slachtoffer, en Gijs zal het nooit kunnen hardmaken als Jelle alles verzonnen, verdraaid of gelogen heeft. De veel minder bekende, niet met een publieke stamboom gezegende Gijs gaat het moeilijker krijgen: hij is vanaf Jelle's openingszet als dader neergezet en net zomin als Jelle kan bewijzen dat hij het wél gedaan heeft, zal hij zelf kunnen bewijzen dat hij het níet gedaan heeft. Als Gijs hier het echte slachtoffer blijkt, zullen er maar weinig zijn die hem geloven - met alle schadelijke gevolgen voor zijn bedrijf en zijn carrière tot gevolg.

Jelle wilde naar eigen zeggen slechts voorkomen dat de dader het nog eens zou doen. Let wel, 15 lange jaren en slechts 1 hysterisch geworden hashtag later. Maar met dank aan al zijn mediavrienden bij Persgroep en VARA, werd het verhaal van Jelle Brandt Corstius de real life whodunnit verkrachtingsfantasie van het Mediapark. En alle redacteuren, producers en programmamakers, uit oudmediale hoeken die doorgaans overlopen van grote worden over fatsoen, moraal en (journalistieke) ethiek als Het Internet een schandpaal optuigt, toonden zich bereid om de onmogelijk te bewijzen beschuldigingen naar een breder publiek te brengen, en Gijs van Dam te laten bungelen - met een hashtag om zijn nek.

Ze hadden Jelle beter naar de politie kunnen dirigeren. Of naar Gijs voor een goed gesprek. Naar de directie van RTL, om het intern bespreekbaar te maken. Of gewoon naar een psycholoog. Maar in ieder geval niet richting de studiolampen om het hijgerige "Me-Carthyisme" van #MeToo nog verder aan te jagen.

Die hashtag is wel dood nu. In collectieve zelfmoord gestorven met de morele geloofwaardigheid van het Mediapark. Hier is een carrière om zeep geholpen door het publiek te dwingen om partij te kiezen - ook al weet helemaal niemand behalve Jelle en Gijs wat er nou precíes gebeurd is, die Fatale Avond in het Kurhaus, vijftien jaar geleden.

Via de nalatenschap van uw overleden broer. Wat doet u daar dan mee?

A) Vernietigen
B) Vuilniszak op straat zetten
C) Contact opnemen met politie
D) Politie waarschuwen
E) Bellen naar politiebureau
F) Anders, namelijk...

Heee superleuk een column van Harriët Duurvoort over culturele diversiteit. Snel lezen!

Meer kleur is hard nodig.... Ja dat begint goed... Cultureel divers danspubliek... Ja oké... Slavernijverleden... Black Achievement Month... Ja een Duurvoortje... Zwarte rolmodellen... Inspirerend voor zwarte Nederlanders... Check... Nederland is al decennialang veelkleurig, maar er zijn genoeg plaatsen in Nederland waar je als gekleurd mens absoluut de enige bent. Tussen het publiek bij Het Nationale Ballet bijvoorbeeld.

Ho. Stop. Wacht.

Ten eerste. Er zijn in Nederland ook genoeg plekken waar je als blank mens absoluut de enige bent. We zullen niet direct Opsporing Verzocht roepen, dat is afgezaagd. Maar wel. Bij het Kwakoe Zomerfestival. In de kopgroep van de Marathon van Rotterdam. In delen van Amsterdam Zuidoost. Bij de jaarlijkse ex-mannen-reünie van Anouk. Bij het World of Food in Amsterdam. Tussen mensen die Witte de With nog kennen. Tijdens alle Sweets-feesten, zoals die bij Beachclub Vroeger. Bij ledenvergaderingen van de politieke partij Artikel 1. Als lid van het Amsterdamse gospelkoor Zo. Bij de anti-radicaliseringsafdeling van de Amsterdamse politie. Na acht uur 's avonds op het Bos en Lommerplein. Bij voetbalclub Real Sranang. In de optocht van het Zomercarnaval Rotterdam. Tussen alle DENK-stemmers in heel Nederland (Arnoud van Doorn telt niet). Bij voetbalclub Turkse Kracht Apeldoorn. Om drie uur 's nachts bij de Kentucky Fried Chicken als er ook een Burger King in de buurt is. In iedere shishalounge overal ooit. Bij de Surinaamse Moskee in Utrecht Overvecht. Tijdens een artiestenvergadering van Top Notch. In de finale van de 100 meter sprint voor mannen. In hiphopcafé De Duivel. Tijdens de Cabofeesten in Rotterdam. Tijdens Sinterklaa... o nee, die niet meer. Desalniettemin. Zie je nou wel Harriët? Op plekken ergens de enige zijn is echt geen exclusiviteit die is voorbehouden aan gekleurde mensen. Het heeft simpelweg te maken met interesse, cultuur, opvoeding, enzovoort. En dat is ook helemaal niet erg. Wat ons brengt bij:

Ten tweede. Waarom wil jij dat gekleurde mensen ballet zo leuk vinden? Gekleurde mensen vinden ballet geen zak aan. Sterker nog: de meeste witte mensen vinden ballet ook geen zak aan. De meeste mensen vinden andere dingen leuk. Gekleurde mensen zijn bijvoorbeeld onbenullig goed in hiphopdansen, breakdancing, alle Latijns-Amerikaanse dansen, eigenlijk álle moderne dans en álle urban dans. Zeg maar: überhaupt ritmegevoel. Dat vinden ze leuk, dat doen ze graag en daar kijken ze graag naar, veel liever dan naar dat theatrale gehark in zo'n tutu. Het zijn tevens allemaal dingen die gekleurde mensen beter kunnen dan witte mensen. Of zoals het racistische Trouw zich in 2005 al afvroeg: "Bouncen. Kunnen negers beter dansen?" Witte mensen staan daarentegen weer met z'n allen in de Gashouder keihard te Konijntjesdansen tijdens een technoklapper, als het even kan bij zwarte dj's als Robert Hood of Carl Cox. Is het mooi dat jouw zus een fucking goede balletdanseres is? Ja, dat is fantastisch. Is het erg dat gekleurde mensen daar geen kut om geven? Nee, dat is niet erg. Laat mensen kiezen. Laat mensen genieten. Kunst wordt echt niet interessanter als ze inclusiever is.

Dat is nou aardig. Die arme onervaren Annabel Nanninga heeft nog nooit een politieke campagne gevoerd en nu wordt ze door belastinggeld-haatsite Joop.nl en de Krant van Goedvolkend Nederland meteen een handje geholpen.

Betere reclame had La Nanninga zich niet kunnen wensen: een Jooper die heel hard RACISME RACISME RACISME roept en Aaf Brandt Corstius die een soort dichtgetikte denkangstvariant van deze tweet bij elkaar typt. Van Joop.nl is zo'n racismestuiptrekking inmiddels zo voorspelbaar dat zelfs de reaguurders aldaar zich genoodzaakt voelen het gebrabbel met feiten te weerspreken. En bij de Volkskrant zijn de argumenten ook al op dus krijgt Nanninga het verwijt lelijke zinnen te schrijven (niet waar) en eindigt Brandt Corstius met de opmerking dat ze straatintimidatie iets vindt om naar uit te kijken. Niet helemaal #metoo-verantwoord, maar waarom zou je uitleggen waarom je het met iemand oneens bent ("Het gaat er niet eens om of ik het met haar eens of oneens ben") als je ook een grapje met een baard kunt maken over Thierry Baudet. Het is nog vijf maanden tot de gemeenteraadsverkiezingen en de schrik zit er nu al goed in bij weldenkend Nederland. Kortom, iets om naar uit te kijken.