Rammen & beuken & fistpumpen met GU

Korn, we hebben het in de titel maar even met hoofdletter geschreven, maar nu niet meer: het gebruik van hoofdletters 'is alleen maar zonde van de tijd', zo zei "iemand" ooit op GSHQ. Korn, een van de grootste bands van de jaren 90, wie heeft er nou niet onder de erotiserende tonen van de Nu Metal in het fietsenhok gestaan, mogelijk met Samantha? Het debuutalbum Korn was al machtig, toen kwam het iets mindere (ja echt) Life is Peachy en daarna werden de laatste jaren van de 90 volledig gedoopt in totale gruwelijkheid met de iconische platen Follow the Leader en Issues. We hadden Korn, Deftones, Mudvayne, Disturbed, Coal Chamber, Linkin Park, enzovoorts. Na die magistrale openingsjaren werd het drie keer met Korn, en ergerde iedereen zich groen en geel aan al die vage fanfare met die Schotse rokjes en die doedelzakken. Ze gaan nog steeds, de knakkers uit Bakersfield, met nu de nieuwe plaat: Requiem - niet een cover van Mozart. U mag het zeggen. TOP. Of. Flop?

Zullen we een keertje death metal doen?

Er zitten nogal wat stiekeme metalaars in de panelen dus vooruit dan maar weer: Immolation heeft een nieuw album. Samen met Cannibal Corpse de aanvoerders van de New York Death Metal, tot Cannibal Corpse naar Florida verhuisde om zich aan te sluiten bij de Florida Metal. Dat is dus stom, zoals urban blues zoals de Chicago Blues ook niet kan tippen aan de Delta Blues van Charley Patton, Robert Johnson en Son House (dit is een prachtig boek). Enfin, hoewel Immolation nooit écht uit de underground is gekropen heeft de band een paar prima albums gemaakt (Close to a World Below) én een enorme impact gehad op andere bands in het hardere werk (zoals Slipknot). De nieuwe plaat Acts of God is alvast lovend ontvangen door Rolling Stone. Wie schijt heeft aan metal, dat treft, want Dan Auerbach van The Black Keys brengt op zijn label Easy Eye Sound oud nieuw werk van de eerder genoemde blueskoning Son House (1902 - 1988), én er is een nieuw nummer van Songs: Ohia. Het pseudoniem van Jason Molina, de getroebleerde cultheld wiens lichaam er op zijn 39ste mee stopte, na een razend leven van exorbitant alcoholgebruik. Iedereen zou een nummer van Jason Molina op z'n eigen begrafenis moeten hebben. Het 'nieuwe' lied uit de kluis is een liveopname van een show in Tilburg, opgenomen op 9 oktober 2000, er waren naar verluidt twee miljoen Nederlanders bij. MEER VROLIJKE NIEUWE MUZIEK, na de klik.

Beter dan de Top 2000, maar het is 'm net niet hè

Niets is zo aan smaak onderhevig als muziek. Het weer bijvoorbeeld, daar denkt iedereen wel hetzelfde over. Het is kudtweer, of het is mooi weer, en dat is het dan. Of snoep: die hartjes met 'Love' erop zijn het allerlekkerst en daar is iedereen het over eens. Maar je kan niet zomaar zeggen dat Bob Dylan opereert ver boven het niveau van David Bowie, hoewel dat feitelijk en juridisch bindend natuurlijk wel zo is. Maar waarom zijn Captain Beefheart met die ingewikkelde potten en pannenmuziek en Frank Zappa met al zijn ondefinieerbare hogeschoolgepriegel dan weer minder 'goed' dan Bob Dylan, want dat is zo, en waarom is Nebraska het beste album van Bruce Springsteen, waarom zijn die eentrucspony's van The Eagles werkelijk afgrijselijk, waarom moeten fans van Coldplay branden in de hel en waarom is dat kerstnummer van Miss Montreal met dat achterlijke gekrijs het allervreselijkste lied op de radio? Voor iedereen met antwoorden op die vragen is de Top 2000 niet genoeg, de Top 2000 is een gemanipuleerde lijst voor mensen die minder verstand hebben van lijstjes (en van muziek) dan mensen die wél verstand hebben van muziek (en van lijstjes). Derhalve, de Snob 2000, al zien we in een oogopslag al een hoop TROEP die eruit gefilterd kan worden voor een eventuele Snob-Snob 2000. Want waarom staat The Piano Has Been Drinking van Tom Waits wél op de lijst, maar het veruit superieure Invitation to the Blues niet?

Kerstbestand met echt onnodig veel kitchsgeweld

Normaal gesproken laten we de muziektopics aan Mosterd maar vandaag mag iemand met minder smaak (en een voorliefde voor emotionele historische oorlogsscènes vol heldenmoed en heimwee) het opknappen en dan krijg je dus DIT: de kerstknaller van Zweedse metalband Sabaton. Die band of brothers LARP'en hun hele muzikale bestaan al militaristische albums aan elkaar over veldslagen, oorlogen en heldenmoed. Waar je oorlog en heldenmoed niet snel met Nederland associeert, zit er toch een vaderlands tintje aan deze clip want Nightwish-zangeres Floor Jansen (getrouwd met de drummer van Sabaton) draagt ook wat battle hymnes bij. Verder geen vaderland, want WIJ waren neutraal in de Eerste Wereldoorlog en de beroemde kerstwapenstilstand van 1914 is wat de Zweden re-enacten in deze toch best wel vet geproduceerde clip. In een soort muzikale gourmet. Van de Swedish Chef. Die van de Muppets ja. Maar toch. Prima drankliedje hoor.

Today we're all brothers
We drink and unite
Now Christmas has arrived
and the snow turns the ground white

A Christmas on the frontline
We walk among our friends
We don't think about tomorrow
The battle will commence
When we celebrated Christmas
We thought about our friends
Those who never made it home
When the battle had commenced

ZO BROEDERS IN STRIJD. NU JULLIE WEER!

Opa wat doet u nu

De hoge pieken en diepe dalen van de oude meester Neil Young, op Matthew Good na de allerbeste zanger-zongrijter van Canada, hebben we hier al een keer treffend beschreven - al zeggen we het zelf. Dat feest stopte echter bij de jaren 80 dus pakken we daar gewoon de draad op met een simultaanspel afzeiken+ophemelen van een drammerige opa over wie we door al zijn politiek-correcte gejammer over bomen en dooie konijnen vergeten dat hij geen Greta met gerimpelde pik is, maar een van de aller grootste muzikanten aller tijden. Enfin, de jaren 80 dus, die kunt u overslaan, net als de jaren 90, maar toen kwam 2003: het jaar dat mensen met de naam Kees de best wel goede plaat Greendale luisterden op Achterhoekse boerderijen van mensen met de naam Robert, en onlangs luisterden ze het weer, en toen kregen ze heimwee. Samen met de majestueuze begeleidingsband Crazy Horse bracht Neil in 2012 het zeer kutte Americana, alsook het redelijke Psychedelic Pill, en in 2019 kwam het uitstekende Colorado, de eerste plaat in heel veel jaar waaraan de fenomenale gitarist en multi-instrumentalist Nils Lofgren (ook bekend van de E Street Band van Bruce, als vervanger van Stevie Van Zandt) weer meewerkte. En nu is er dus Barn, en het is weer allemaal precies hetzelfde: let maar op, die krijgt bij de Volkskrantjes en bij de Trouwtjes drie sterren voor de moeite, wegens 'goed maar niet vernieuwend'. Alsof die gore troep van Ed Sheeran vernieuwend is, of noem eens zo'n rapper die kleutermoppies over krantenwijkjes zingt voor kinderen van 10. Nou dan! Neil Young & Crazy Horse is precies hetzelfde sinds het baanbrekende Everybody Knows This Is Nowhere (koop die maar eerst voor onder de kerstboom) en het is precies alles wat je wil: betere muziek wordt er tegenwoordig immers niet meer gemaakt. Óf, als je met de minnares op de hotelkamer zit, het bad loopt vol, de barolo gaat open en je knapt zowat uit je onderbroek, dan is onze muziekkeuze van deze week: William Fitzsimmons. Laat maar weten hoe het ging!

Drie getatoeëerde sterretjes voor de Deense beukberen

Feestdagen en dus mag het schoentje weer gevuld worden met gezellige muziek uit de hel! Zoals de nieuwe van Volbeat, de band die volgens de diehard-fans een paar rondjes teveel op de commerciële kermis aan het knallen is - vandaar mogelijk ook het nieuwe album strategisch uitgebracht een paar weken voor Kerstmis. En van het werkelijk afgrijselijke als single uitgebrachte uilenzeiknummer Dagen Før (die vieze ø van Bløf was al een veeg teken), met een zangers die is aan komen lopen van de Sesamstraat, gaan inderdaad alle nekharen overeind staan, maar je moet maar effe door die paar nummertjes verschrikkelijke verkoopfähige troep heenkijken. Becoming (video boven), ook van het nieuwe album, is gewoon lekker ouderwets Volbeat, een band die je sowieso niet moet luisteren op je krakerige JBL-speakertje van de Wibra, maar in een dampende naar zweet meurende concertzaal met duizend bierdrinkende mafketels om je heen. Meer nieuwe muziek: een rammer van Of Mice & Men, een stomme plaat van Tom Morello en wat troep, maar dat valt natuurlijk allemaal in het niet bij de dood van totale polonaiseprins Arie Ribbens. RIP Arie & bedankt voor alles wat je voor ons hebt gedaan.

Wij Luisterden De Hele Ochtend 3FM En Dit Is Wat Er Gebeurde

Sharid Alles (die van: NEE TIMUR JE MAG NIET) vertrekt als zendermanager van 3FM en in haar doodsreutel in het AD wordt het bestaan van de favoriete zender (†) van Martin Bosma vergoelijkt met de woorden: "3FM staat voor onvoorspelbaar, jong talent, avontuurlijk. Met een muzikale koers: pop, rock met alternatieve sound en een vleugje dance. We durven te experimenteren met muziek." Dat maken we zelf wel uit en onderzoeksjournalisten die we zijn gingen we vandaag (25-11-2021) eens goed zitten voor die avontuurlijke potpourri aan jong talent en experimentele muziek en dat begon geheel volgens het Pritt-cao stipt om 8.36 uur, precies op tijd voor... het experimentele liedje Stan van jong talent Eminem. Uitgebracht in 2000, we zoeken nog even of het te plaatsen is in pop, rock met alternatieve sound of dance, maar gelukkig vonden we door dat tranentrekkende geblèr van die zangeres meteen tijd om de eerste scheuten koffie er weer uit te schijten. Stan, jeugdsentiment voor mensen van 50, op de plee even opgezocht of Dido nog leeft (spoiler: die leeft nog), en bij terugkomst net op tijd voor het kapot gecommercialiseerde Hypnotized van Purple Disco Machine. Vreselijke roadtripmuziek met een beatje, en zéker niet onvoorspelbaar, gezien de meer dan 200 miljoen streams op Spotify.

Tijd voor een broodje kaas.

Vervolgens horen we Billy Goodbye van Franz Ferdinand en hoewel Franz Ferdinand de allersaaiste band aller tijden is op ieder festival in de historie van de festivals, is dat wèl een nummer waar we stiekem een beetje blij van worden. Alternatieve muziek, onlangs uitgebracht, lekker vaag. Het is helaas Franz Ferdinand, maar omdat deze missie toch voelt als de bekendmaking van een overlijden doen we het er maar voor. Meer goeds op komst? Nee natuurlijk niet! Het is bijna 9 uur en onze tweede bak koffie wordt vergezeld door het liedje Die Young van Sheppard, geitengejank wat je hartstikke leuk kan serveren bij een breekbaar bordje The Voice Of Holland (is Marco daar eigenlijk nog coach?), maar voor de radio is het meuk voor 10 Gold of hoe die ondefinieerbare doelgroeploze blend aan macaberdans precies heet.

Het wordt tijd om de tranen uit onze kop te janken: tussen 9.00 uur en 9.30 uur krijgen we achtereenvolgens RICK ASTLEY (schijtlied, wel leuk om te trollen), Teenage Dirtbag van Wheatus (reminder: volgens Sharid Alles hoort u 'onvoorspelbaar, jong talent, avontuurlijk. Met een muzikale koers: pop, rock met alternatieve sound en een vleugje dance'), superberoemde troep van Lady Gaga, de oervervelende dertien in een dozijn-band van totale niksigheden Nothing But Thieves, Chelsea Dagger van The Fratellis (heel edgy op de Christmas Booming Party van 5VWO in de winter van 2006) met als uitsmijter HARDER DAN IK HEBBEN KAN VAN FUCKING TERING TERING BLØF. Dat is met een ferme zwiep een middeleeuwse morgenster recht in het gezicht van iedereen op zoek naar een ziel, een gedachte of een idee in de muzikale koers. Überhaupt een koers. Een wandeltocht langs de randen van de hel die alleen maar kon eindigen hoe we dachten dat-ie zou eindigen: in het vagevuur. We zijn erin geduwd door volstrekt inwisselbare talentloze dj's met een koers van natte poep. Ruggengraatloze meningloze creativiteitschrale witvissen, samengeklonterd in een frituurpan, klaar om te ontbinden in de dikke pens van die ene luisteraar die 3FM nog heeft: een wegwerker genaamd Grad, met z'n oranje hesje, en Grad krijgt het niet voor elkaar een andere zender op z'n bouwplaatsradio te draaien. Deze hele weggegooide ochtend is slappe thee zonder zakje. Het zakje hing er precies 3 tellen in, wat er wel lang in heeft gehangen is zweterige zak en het smaakt naar 3FM.

Nu gaan we buiten wandelen.

De route voert via de Albert Heijn, kregen pardoes de Gouden Handscanner te pakken (één pak snelkookrijst wit, één pak kroepoek, één AH boemboe) en toen was het in de wagen, hup, 3FM aan. Dat gebeurde om 10.18 uur met het waardeloze Kensington, de meest Di-recte band van alle bands die geen Di-rect heten, en jong talent Paul Kalkbrenner (44). Natuurlijk niet met een of ander nieuw, avontuurlijk of experimenteel nummer, maar de grijsgedraaide megahit Sky and Sand, die werd uitgebracht in de tijd dat de velociraptors heersten over de velden. Sky and Sand heeft een EIGEN PAGINA bij de superboomers van NPO Radio 2 en dan zou je moeten weten als 3FM-type: ik moet wegblijven van deze shit. Maar nee hoor, gewoon draaien: geen hart, geen ziel, slechts een voetafdruk in het zand van een verdrietige woestijn. Enfin, vervolgens Edge of Seventeen van Stevie Nicks. Het nummer komt uit 1982, toen leefde Pim Fortuyn verdomme nog, en het was veertien jaar voor het huwelijk van Jan-Peter Balkenende met zijn Bianca. Jong talent Stevie Nicks uit NEGENTIENACHTENVEERTIG. Toen die kwelling voorbij was, om 10.35 uur, werd het tijd voor Post Malone, wiens Nirvana-tribute gruwelijk was maar de rest zeker niet en via de muzak van James Bay en de totaal niet avontuurlijke David Guetta horen we om 10.45 uur Wet Dream van de Britse Indieband Wet Leg. Het klinkt vreselijk saai, maar wel jong en avontuurlijk, en tussen het smeren van lunchboterhammen met pindakaas door moeten we het zelfs Shazamzoeken. Wat een godswonder. 2 uur en 9 minuten na Stan van Eminem, 21 kutnummers na Eminem (later bleek dat we tijdens de zegetocht door de AH nog lachwekkend übercommerciële troep van Coldplay en Typhoon gemist hebben) het EERSTE NUMMER dat MISSCHIEN past in die door Sharid Alles geschetste KOERS van 3FM.

We proberen het met droge ogen vol te houden tot 12.00 uur, dat was immers de onderzoeksopzet, maar het lúkt niet. Stromae. Gorillaz. Ed Sheeran. Een continue diarree aan Radio 2-freundlich middle of the road bejaardengetoeter waar je moeke van 80 niet eens meer naar luistert. En maar klagen dat de luisteraars gillend wegrennen naar Qmusic, waar ze het onder leiding van Dave Minneboo wèl snappen. Deze door de platenbazen erdoor gebonkte wachtkamermuzak, een herkenbaar zalfje op de ziel als een tandarts onverdoofd je voortanden eruit gaat trekken. FORMIDABLE. Fooooormidable. En u denkt dan nu: leuk bedacht allemaal makker, maar het is een waargebeurd verhaal, een waargebeurde poging, en die poging was oprecht. Het krijgt meer dan TIEN MILJOEN euro subsidie per jaar, deze zender. En het is verdrietigmakend, en toen kregen we, als een heel mooie omhaal op de lat in de laatste minuut van een afgrijselijke wedstrijd, om 12.12 uur toch nog Into My Arms van Nick Cave. En toen werd het leven toch weer eventjes heel mooi.

Okee we beginnen positief: Adele heeft een dijk van een stem

Je zou toch maar geboren zijn met het talent van Adele. Je huurt de beste muzikanten in, je gooit die strot een paar keer open, je komt op ieder album met precies hetzelfde gelul (namelijk ballad A t/m K) en iedereen klimt bij je in bed, helemaal omdat je zo'n INSPIREREND VERHAAL hebt. Nou, inspirerend verhaal onze kont, want de muziek van Adele is LUI. Het is LUI. Altijd hetzelfde larmoyante gehengst op die piano en altijd die emotionele troefkaart over volslagen niksigheden op een door talent geplaveid pad van het leven (AD: "Dichterbij haar pijn kom je niet"). Jaaaa ik ben gescheiden (in Nederland scheiden zo'n 30.000 koppels per jaar), jaaaaa ik ben eenouder (zijn er in Nederland meer dan 500.000 van) en jaaaaa ik ben afgevallen (lukt iedereen in Nederland behalve Mosterd). En dan maar applaus claimen, van de Volkskrant, want ja die stem. Bob Dylan bijvoorbeeld, kan niet zingen, en dan moet je innoveren. Dan ga je van folk naar elektrisch naar country naar religieus naar pop naar crooner, zoals Picasso ging van blauw naar roze naar kubisme naar surrealisme om uiteindelijk te verzuipen in een upside down van abstracte kunst. Dat hoeft dus allemaal niet als je het eenzijdige talent van Adele hebt, en dan krijg je luie muziek, die altijd hetzelfde is, en altijd precies dezelfde mensen aanspreekt: vrouwen met namen als Riet, Hélène en Judith, wiens leven onder de veilige vleugels van hun man Frans of Albert al veertig jaar hetzelfde is. Doe dan ook vooral NIET € veel uitgeven aan de nieuwe plaat; na de klik muziek die mogelijk wél de moeite waard is, maar mogelijk ook niet, eerst nog even JANKEN over de scheiding van Adele, werd ze maar een keer geïnterviewd door Paul de Leeuw.

Toe maar... Spring maar

De staat van Nederland is als volgt. We liggen met opengesperde mond vastgeklemd op een tandartsstoel en smeerbeer Hugo de Jonge propt daar hapklare boterhammen met haring, doperwten, slagroom, een paar gemalen honkbalknuppels, zongedroogde tomaten en scripts voor horrorfilms in, en daar gooit KPN vanavond dan om 19.00 uur precies een klodder cyaankali op. Bløf, live in uw huiskamer, als cadeautje omdat u iedere maand 55 euro betaalt om naar Paul de Leeuw te mogen kijken. Snobisme over het feit dat u Tom Waits, Nick Cave en ingewikkelde hard bop van Art Blakey & The Jazz Messengers luistert is niet stoer maar het is WEL WAAR. We stonden al op de rand van de brug over de hel en KPN douwt ons eraf. Stop de muziek van Bløf in een doos en je hebt dozen vol van vroeger, dozen vol van pijn. Dozen van wroeging, maar dat hoeft niet zo te zijn. ALLES MOET WEG. ALLES MOET WEG. Doe het NIET KPN. We willen niet geverzelfmoord worden.

Tránen

Toch nog een beetje goed nieuws op deze dag vol gezeik over corona, en gecondoleerd Bea en Samantha uit Geldrop-Braakhuizen en al die andere mensen wiens fantasie nooit verder ging dan de letters B (van Bløf) en K in Spotify. Jullie lievelingsband, Kensington, gaat dood. De zanger kapt ermee. Het kán natuurlijk de andere kant op, zoals Di-rect, dat met de ayahuasca-ayatollah een vorm van dreumesmuziek heeft gevonden precies geschikt voor het publiek dat zojuist afscheid heeft genomen van Juf Roos, toe aan de volgende stap. Maar meestal gaat het fout. Zoals bij het wél toffe Lonely the Brave, dat met zanger 1 fenomenaal was, en met zanger 2 alleen nog maar op papier bestaat. En zo gaat het ook bij Kensington. Een band zonder banaan, alleen nog maar op papier, een zanger zonder stem, een lijk zonder hoofd, en de enige plek waar u het straks nog hoort is 3FM, en daar luisterde u toch al niet naar. Proost! Meer kakelverse nieuwe muziek na de klik!