De muziekweek is weer doormidden

De 'grootste' naam die deze week een nieuwe plaat tot de mensen brengt is Kurt Vile. U kent 'm mogelijk als voormalig gitarist van de War on Drugs, maar de War on Drugs is ook maar een voorspelbare en vooral saaie zeikband voor boomers geworden. Is de nieuwe soloplaat van Kurt Vile dan interessant of vernieuwend? Nee natuurlijk niet! Maar het is wel gewoon lekkere muziek, voor bij een biertje op een lome vrijdag, of voor bij de koffie op de zondagmorgen: "His latest LP conjures images of dreaming and traveling without worrying where they lead." (Doe verder niks met dit theatrale geleuter van die 'officiële' recensies.) Lekker de boel de boel, luisteren en u hoeft er geeneens een tafel voor doormidden te rammen, zoals wel moet met de nieuwe Fozzy, wat ooit begon als coverband met muziek van Ozzy Osbourne (Fozzy Osbourne). Meer nieuwe muziek na de klik, u moet zelf maar kijken of u er gelukkig van wordt. Wij niet in ieder geval.

ZICK ZACK

Muzikaal hoogtepuntje deze week is toch weer de verslavende totaalongemakkelijkheid van de protagonisten van de taal van de liefde, Rammstein, die in de aanloop naar hun nieuwe album Zeit (29 april) een tweede single de wereld in hebben geslingerd: Zick Zack. We horen geen supermegahit à la Sonne of Du Hast, maar wel een zeer fijne stadionrammer waarop het volk weer lekker op de in Duitsland vertrouwde wijze over het veld kan marcheren met de tekst 'Zick-zack, zick-zack, schneid es ab'. Als schoenen adviseren we de betrouwbare en onverwoestbare HANWAGs (Hans Wagner) uit Beieren (hoewel die dingen tegenwoordig gemaakt worden in Kroatië). Al met al worden we er in combinatie met de groteske videoclip weer lekker naar en vaag van. Meer kakelverse muziek deze week: een nieuwe plaat van Father John Misty (leukste nummer van vroeger: deze) en de nu metal-makkers van Papa Roach, van Last Resort, doen ook nog een poging relevant te blijven. Hele harde Limp Bizkit-hee-Samantha-ga-je-mee-naar-het-fietsenhok-ik-moet-je-iets-laten-zien-vibe bij die lui en dat is vooral: moeilijk. NA DE KLIK!

En meerrrr: vooral veel metal

Het zijn nogal drolletjes, die knakworsten van Red Hot Chili Peppers. Die opa op de drums, Chad Smith. Als het een Nederlander was, was het een Rotterdammer, genaamd Manus. Z'n hele leven lang in de haven gewerkt met als laatste verzetsdaad tegen de bejaardheid dat eeuwige petje achterstevoren op z'n kop: Fred Durst van Limp Bizkit kwam er net op tijd achter dat dat niet meer mag van Maik de Boer, als je de vijftig bent gepasseerd. Die extreem wazige Flea, met meer snaren op z'n basgitaar dan tanden in z'n bek en dat hysterische gemep op die bas van 'm. Anthony, met z'n vuige snor en z'n grote mond over FUNK. Funk is niks. Opgefokt gedoe voor mensen die de blues niet snappen, en bovendien: waar is de funk in een gast die de noodzaak ziet om de hele tijd te gaan rappen? Verreweg de beste van het stel is natuurlijk gitarist John Frusciante, voor de tachtigste keer terug bij de Peppers. Iconisch, geniaal, legendarisch, maar we voelen 'm toch niet helemaal, die nieuwe plaat van de Red Hot Chili Peppers. Het is niet SLECHT, maar verder is het ook niks. Er gebeurt niks. Het licht op het feest is aan, maar we willen helemaal niet naar binnen. Gelukkig is er ook een nieuwe plaat van The Hellacopters, uit elkaar in 2008 en weer bij elkaar sinds 2016, en die doen tenminste niet alsof, en de nieuwe rammer van countrykoning Paul Cauthen. Meer Paul Cauthen in Nederland graag! Meer nieuwe muziek, met vooral een boel metal, na de klik!

Drummer dood (50)

Shit hee. Hadden we gisteren nog zo'n stukje over dat nieuwe metalprojectje van Dave Grohl.. Nou ja, het is niet dat niemand het aan zag komen: Taylor Hawkins is gestopt met rocken. De drummer van de Foo Fighters - een van de grootste rockbands van nu en de afgelopen decennia, hoe groot bepalen jullie maar - werd dood gevonden in een hotel in Bogotá, Colombia - daar waren de Foo Fighters op tour. Hawkins maakte furore als tourdrummer voor Alanis Morissette en in 1997 voegde hij zich bij de Foo Fighters, als opvolger van William Goldsmith. Hij werd gezien als een van de beste drummers ter wereld, maar gek genoeg niet als de beste drummer van de Foo Fighters. Een doodsoorzaak is niet bekendgemaakt, maar Hawkins heeft een historie met veel dope. In 2001 lag hij al eens in een coma door een overdosis heroïne. Hij werd 50 jaar.

Vrijdag Muziekdag!

Placebo, dat is nou typisch zo'n band die lijdt aan het Syndroom van Alles Wordt Minder. Eind jaren 90 en begin jaren 00 was het fantastisch, met Without You I'm Nothing en Black Market Music, met onder meer de megahits Every You and Every Me en Special K. Zeg maar de tijd dat Mosterd aan de tiet van zijn moeder hing en PeterMills dikke jato draaide en TricTrac speelde in de shop. De laatste 22 jaar is het allemaal heel erg ruk met Placebo, met nu, na een stilte van negen jaar, het nieuwe album Never Let Me Go. Natúúrlijk gaat het over het klimaat (spoiler: we zijn allemaal veel te laat, iedereen gaat dood) en natuurlijk hoor je weer het typische Placebo-geluid. [Insert hier een obligaat verhaal over 'zichzelf opnieuw uitgevonden', red.] Als dat je niet zint geeft niemand je ongelijk en ben je welkom in de al eerder genoemde shop van PeterMills om daar TricTrac te spelen, een dikke jato te draaien en dat allemaal op de klanken van de 538-muziek van Cypress Hill. Voorts is er ook een nieuwe Aldous Harding, speciaal voor kunstzinnige mensjes die net iets te edgy zijn voor 3FM, maar die nietszeggende zenderbaascrack stiekem wel heel rowdy vinden. Dat geven die types niet toe, dat schrijven ze in hun dagboek, die nooit iemand te lezen krijgt. Een miljoen sterren van de Volkskrant, maar Aldous Harding is eigenlijk alleen leuk samen met Marlon Williams, want die is heel goed (zie dit topic), dus we laten die nieuwe maar voor wat het is en hieronder dus een samenwerking van Aldous & Marlon Williams - dat waren vroeger liefjes, maar nu niet meer, en zo bent u weer helemaal bijgepraat over dingen waar u niet van wist dat u er helemaal niet over bijgepraat wilde worden. Meer nieuwe muziek na de klik, met als absoluut hoogtepunt een metalproject (remember Probot) van Dave Grohl!

Zalf voor de ziel

Cypress Hill, dat was begin jaren 90 hartstikke gruwelijk. Karl Kani aan, Overzeis-broek op je enkels en als een totale debiel strootjes blowen in het fietsenhok. Het fantastische debuutalbum 'Cypress Hill' (met How I Could Just Kill a Man) bracht een schokgolf teweeg qua waddup vato-muziek, daarna kwam het geweldige Black Sunday (met Insane in the Brain) en toen wist iedereen het wel qua eentrucspony. Ongelooflijk maar waar, de hiphopcrew uit Los Angeles bestaat nog steeds en het gaat met een vandaag uitgebracht album Back in Black weer wat terug naar de rap, na die debiele dubstepmeuk van de laatste jaren. Geef 't maar eens een luister, lui! Ook leuk: een nieuw album van Feeder. Toegegeven, dertien in een dozijn-poprock voor paarsgebroekte middlemanagers met een 'randje', maar het luistert wel erg lekker weg. Tot slot een eervolle vermelding voor Daniël Lohues, een van de weinige Nederlandse muzikanten die we erkennen en tolereren hier op GSHQ (samen met Normaal, Rowwen Hèze, Gerard van Maasakkers, Frans Pollux en Beppie Kraft) - nieuw album is VANDAAG uit. Hup Daniël! Meer nieuwe muziek na de klik!

Gefeliciteerd allemaal!!!

Wij hebben hier in Nederland Muziekland die zingende kontgeweien genaamd The Streamers - en anders hebben we wel Bløf of halfbetraande gitaarkleuters met strohoedjes die in een vorig leven lesbisch zijn aangerand door een of andere coach bij The Voice of Holland - in Duitsland hebben ze RAMMSTEIN, en u snapt meteen waarom Duits de taal van de liefde is, nog voor het Nederlands (plek twee), het Turks (plek drie) en het Arabisch, plek vier wollah. Zanger en uithangbord Till Lindemann en zijn makkers hebben weer een fe-no-me-naal werkje afgeleverd, met een door Specter Berlin geregisseerde clip uit de hel, geplaatst op het absolute uiterste van je voorstellingsvermogen, en om je vingers bij af te likken. Denk een tandje oorlog, kinderen, vage dementors en baby's die door de ZEIT terug worden gedrukt in de vagina's van de vrouwen en toen waren we emotioneel en konden we niet meer terug. "Zeit zet vergankelijkheid en sterfelijkheid in contrast met het gelukkige gevoel van de perfecte momenten in het leven, aldus de band zelf." Nou, we snappen er als gebruikelijk geen hol van, maar het is fantastisch, net als de nieuwe van de heavy metal poppers van Ghost overigens. Meer nieuwe muziek na de klik!

Even wat anders

Eergisteren in Tivoli dus u bent te laat om er nog in uw personenlichaam bij te zijn: bluegrass-sensatie The Dead South. Bazen uit Canada (!) hebben twee nieuwe ep's met covers de wereld ingeslingerd, nummer 1 volle bak bluegrass, nummer 2 met nummers die de band zelf graag luistert. Dan krijg je dus Chop Suey van System of a Down postnataal gekookt met bluegrass, maar die is meh. Deze People are Strange is wel cool, deze Saturday Night van The Misfits ook en er is ook een 96 Quite Bitter Beings van CKY, maar die moet je gewoon lekker als origineel luisteren op volumestandje 100. Ook leuk voor bij het rode wijn zuipen na de reeënjacht van komend weekend: het nummertje hierboven. Dan: een nieuw album vandaag van Stereophonics, dat eind jaren 90 en begin jaren 00 heel erg supercool was, tot de wereld tot de ontdekking kwam dat zanger Kelly Jones een uitermate verdrietige 1.68 meter meet. De laatste jaren levert z'n band louter middelmatige dertien in een dozijn mja-mja-mja-meuk af. Enige wat je dan nog hoeft te doen is zo'n afgezaagde Bob Dylan-imitatie met die bordjes - in de eerste helft van 1965 was dat hartstikke hip - en dan ben je er wel, qua muzikale dood. Over 1965 gesproken, maar dan 1968: vandaag in 1968 kwam We're Only in It for the Money van the Mothers of Invention uit en als u nou écht de hippe paradijsvogel wil spelen op een of ander grachtengala met alleen maar vroegboomende nrc-lezers met kleine rode leesbrilletjes en 'een randje', want blabla vroeger, moet u heel hard roepen dat Frank Zappa (maar the Mothers of Invention in het bijzonder, en natuurlijk ook Captain Beefheart) uw leven radicaal heeft veranderd. DAT WAS PAS MUZIEK! Meer contemporaine troep na de klik. Fijn weekend.

Maar deze week wel: Health x Lamb of God, Kurt Vile & meer

Deze week net als alle andere weken hier géén muziek van Lil' Kleine. Niet omdat-ie het gezicht van z'n meid probeert open te breken, maar gewoon omdat het kleuterige schijtmuziek is waar niet doorheen te tijgeren valt. Vandaag wel: een beuker van Health & Lamb of God. Het geeft een beetje een Probot-gevoel, dat gruwelijke metalproject van Foo Fighters' Dave Grohl: een collabalbum van de noiserockers van Health, met als single een snoeidikke rammer met Lamb of God. Als dit de laatste plaat is die u ooit hoort dan ligt u onder een boom, dat kan niet anders. Een prachtige, dikke, grote boom, en dan is het laatste wat u ziet, terwijl u in een Citroën Ami aan aan de wachters van de hemelpoort wordt gevoerd, een visioen van Gerrit Hiemstra die naakt uw rouwende vrouw aan het troosten is. En met die gedachte sturen we u weg, samen met wat nieuwe singletjes en albums die deze week de weg naar het internet & de fysieke schappen hebben gevonden: een nieuw nummer van multitalent Kurt Vile (lekkerste ooit = deze) om lekker bij in slaap te dommelen, een handvol vage metal, wat laffe punk en her en der nog wat vreselijke TROEP speciaal voor mensen met alleen verstand van slechte muziek. PROOST.

Rammen & beuken & fistpumpen met GU

Korn, we hebben het in de titel maar even met hoofdletter geschreven, maar nu niet meer: het gebruik van hoofdletters 'is alleen maar zonde van de tijd', zo zei "iemand" ooit op GSHQ. Korn, een van de grootste bands van de jaren 90, wie heeft er nou niet onder de erotiserende tonen van de Nu Metal in het fietsenhok gestaan, mogelijk met Samantha? Het debuutalbum Korn was al machtig, toen kwam het iets mindere (ja echt) Life is Peachy en daarna werden de laatste jaren van de 90 volledig gedoopt in totale gruwelijkheid met de iconische platen Follow the Leader en Issues. We hadden Korn, Deftones, Mudvayne, Disturbed, Coal Chamber, Linkin Park, enzovoorts. Na die magistrale openingsjaren werd het drie keer met Korn, en ergerde iedereen zich groen en geel aan al die vage fanfare met die Schotse rokjes en die doedelzakken. Ze gaan nog steeds, de knakkers uit Bakersfield, met nu de nieuwe plaat: Requiem - niet een cover van Mozart. U mag het zeggen. TOP. Of. Flop?