Dat doen we u niet aan - u bent tenslotte geen 90

Plots kwam het besef dat die lui van ABBA helemaal nog niet dood zijn. Ze hebben zelfs een nieuwe plaat! Wie heeft ons dan wijsgemaakt dat die hele band een keer van de brug is getoeterd? Enfin. U mist precies helemaal NIKS als u de nieuwe ABBA niet luistert want het is regelrechte wachtkamermuzak. Inhoudsloze troep, leuk voor op 3FM. Alsof je in een visrestaurant zit en dan krijg je allemaal van die zeewier op je bord, en dat wil je niet, want je bent er voor de vis. Oprotten! ABBA blijft zogenaamd wel trouw aan het eigen geluid en dat is hartstikke mooi, want dan hoeven normale mensen er niet naar te luisteren. Derhalve in het muziekoverzichtje van deze week precies nul nummers van ABBA, die maar lekker de slaapkamer van Nynke de Jong gaan bevuilen. Nee, dan Brian Fallon, die van The Gaslight Anthem, met getatoeëerde klauwen en een gitaar met zes snaren en een kerk want het gaat over JEZUS. Prachtig, vooral die uitgerekte en luie manier van het zingen van het woordje 'baaaaaby' - prachtig in tegenstelling tot vier houders van de Seniorenvoordeelpas die hun verschrompelde lullen voor de show in strakke pakjes proppen. Ook leuk: Curtis Harding. Soul blijft toch een soort blues voor talentlozen - waarom heb je anders die achtergrondzangeressen, precies, die maskeren je technische tekortkomingen - maar als we dan tóch voor iemand de upside down van het vreselijke soulgenre moeten betreden, dan maar voor Curtis Harding. Al is deze liefdesverklaring ook een soort cultural appropriation, want hij doet aan Black Lives Matter en daar snappen wij helper whiteys natuurlijk geen fuck van. Meer nieuwe muziek na de klik!

Nieuwe muziek, lekker veel voor GU, boks

Ja hoor. Is zanger Adam Granduciel van The War on Drugs de miljoenste nieuwe Bob Dylan? De T. vindt zijn stem Dylanesque. 'Bob meets Bruce', volgens de Volkskrant. "Duidelijk Dylan, maar dan wel de oude, akoestische Dylan." En ook bij nrc gaat het over Dylan. Dylan Dylan Dylan Dylan. Het is de grootste rockband van het moment, kennelijk, The War on Drugs. En heus, Lost in the Dream was een lekker plaatje; een soort Kurt Vile (die aan de wieg stond van The War on Drugs) maar dan slechter. Prima muziek als je vanuit Eugene, Oregon helemaal Highway 5 naar beneden moet richting San Francisco en je hebt toch geen zak te doen in de auto, en de radio is net niet redneck genoeg om Billy Currington te draaien. Ook helemaal top als u koekjes zit te vreten bij oma, of u zit in de wachtkamer om een tand te trekken, en het nummer I Don't Live Here Anymore komt toevallig voorbij. Het is allemaal zo VLAK. Niet als je alles bij elkaar op de plaat pleurt, maar ieder nummer afzonderlijk is hemeltergend saai. Kan iemand ons misschien uitleggen wat de lol is van The War on Drugs (jij niet Grapperhaus), waarom er al die vergelijkingen met Bob Dylan zijn en waarom je er 44 euro (!) voor zou betalen? Nee, dan de rammende heavy metal van Mastodon, waar u wel effe anderhalf uur voor moet zitten om tot het beste nummer van het nieuwe album te komen: de laatste. Meer nieuwe muziek na de klik, met wat vage troep, maar ook met lekker veel nieuwe metal. Geheel Ed Sheeran-vrij!

Hebben

U mag. U hebt de zegen. U wel. U mag 170 euro kapot rammen op de nieuwe Nick Cave. B-sides & Rarities I & II, (ook) verschenen als Deluxe-edition met 7LP's, een verzameling demo's, eerste pogingen, probeersels en nooit uitgebracht materiaal van de grootmeester. Een beetje zoals de Bootleg Series van Bob Dylan, maar dan geïnjecteerd met genialiteit van Cave & Warren Ellis tegen een prijs uit de absolute fucking upside down. En als u gillend van geluk aan de grond bent gegaan bij het horen van Vortex en met de hand boven de KOOP-knop zweeft terwijl u weet dat het salaris pas na het weekend komt, dan verstaan we elkaar weer eens hartstikke goed. Wat een man, wat een winnaar. Nog meer nieuwe muziek die je rechtstreeks in je aderen moet spuiten: de grootmeesters van Every Time I Die, Kwintiaans correcte metalcore die nog even slipt in een commerciële emocrack-chicane, maar verder gewoon een compleet gekkenhuis is. Gaat dat horen, gaat dat horen. Nog meer nieuwe muziek vandaag: een verse Elton John (supergaap, zoek zelf maar op), het miljoenste album dit jaar van Lana del Rey (zzz), een sensationele stadionrammer van Biffy Clyro (na de klik), voor de jazzheads sheets of sound met een livealbum van John Coltrane en speciaal voor GU staat er ook een nummertje van de nieuwe Cradle of Filth na de klik. Maar shit hee, 170 euro...

Nieuw liedje Britse superster breekt het internet, wij leggen 'm uit

De Britse zangeres Adele heeft voor het eerst in zes jaar weer eens een singletje uitgebracht en die hebben we eens goed in de binnenkant van onze oren beluisterd, zodat u het niet hoeft te doen. Laat u niks wijsmaken door al die politiek correcte recensies als 'Adele lijkt op Easy On Me te zingen over reden voor scheiding'. Dikke lul, want het nummertje gaat namelijk over Nederlandse volkszangers.

Het begint allemaal over een rivier, en daar ligt dan geen goud in, maar ze wast er wel altijd haar handen in, er is hoop in het water, maar ze kan zich er niet toe zetten om te gaan zwemmen want ze verdrinkt in de stilte. Dat is natuurlijk een verwijzing naar Mart Hoogkamer, die van 'Ik Ga Zwemmen'. Mart was zijn stem kwijt, maar nu niet meer, en dat wordt bezongen door Adele met allemaal watermetaforen, heel erg mooi. Mart Hoogkamer heeft Adele echt door een duistere periode heen weten te slepen met zijn opbeurende teksten.

Vervolgens het eerste refrein, dat is geschreven vanuit het perspectief van André Hazes jr.:

Go easy on me, baby
I was still a child
Didn't get the chance to
Feel the world around me
I had no time to choose what I chose to do
So go easy on me

Vergelijk de tekst maar eens met het interview met Roggel Hazes. Dreetje was tien jaar oud toen z'n pa stopte met zingen, op z'n dertiende werd hij beroemd, toen papte hij aan met een seniore en toen werd hij zelf vader. Doe aardig voor André Hazes, want hij heeft een paar nummers in het concert des levens overgeslagen (en hij kreeg er ook geen program van), dat is wat Adele u probeert duidelijk te maken. Hij is eigenlijk nog maar een kind. En een clown.

Het volgende coupletje gaat over Marco en Leontine Borsato en de neiging van de Italiaan om zijn broekmicrofoon niet alleen in het thuistheater tevoorschijn te halen. Er is geen ruimte om dingen te veranderen, blablabla we zijn wie we zijn, we hebben het geprobeerd, ik heb mezelf geprobeerd te veranderen maar nu geef ik het op. Dat is het leven van Marco Borsato in een notendop: hij probeert zich voor te doen als iemand die hij niet is, maar spoedig geeft hij op, en dan zit Leontine weer thuis, helemaal alleen, met de lettertjes die ze als souvenir van het Rad van Fortuin heeft gekregen: de J, de K, de L, de N en de B. Ze heeft trouwens ook nog wat klinkers, maar die moest ze kopen.

Enfin, dan weer een refrein, dat gaat weer over André Hazes. Daarna komt de brug: ik bedoelde het allemaal goed, en ik verwachtte er veel van, maar nu snap ik ook wel dat het allemaal niet naar de oppervlakte is gekomen. Dat heeft een link met Guus Meeuwis én Pierre Kartner, maar die verbanden mag u in het kader van participatieve journalistiek zelf leggen. Vervolgens eindigt het nummer weer met een refrein over André Hazes en dan bent u weer helemaal terug bij af, op Vakje 1 van het Ganzenbord van het Leven. De nieuwe single van Adele, officieel cijfer van de muziekredactie van GeenStijl: een slappe 6.

Toen-ie nog leuk en regelrecht fantastisch was

Jaren voordat Neil Young een onhebbelijke sjoelopa werd was-ie een zinger-zangrijter van Dylaniaanse proporties, geweldig, alleen maar dan op alle vlakken nèt even iets minder geweldig. Nu heeft Bob Dylan veel succes met zijn 'Bootleg Series' en dus dacht Neil, toch al niet te beroerd om alles uit zijn kluis op de markt te pleuren: laat ik dat ook maar eens doen. Daarom verschijnen er nu zes titels, achtereenvolgens Carnegie Hall 1970, Royce Hall 1971, Dorothy Chandler Pavilion 1971, Rainbow Theater 1973, The Bottom Line 1974 en High Flyin 1977, met VANDAAG de eerste, Carnegie Hall 1970. Afkomstig uit een tijd dat Neil op de Eerste Piek van zijn carrière zat, even na het fenomenale Everybody Knows This Is Nowhere (1969) en het ijzersterke After The Goldrush (1970), en even voor platenbakklassieker Harvest (1972). Voor de volledigheid: Piek 2 is mid-jaren 70 met het majestueuze On the Beach, Tonight's The Night en Zuma, Piek 3 is eind jaren 70 met Comes a Time en Rust Never Sleeps, dan krijg je een verloren decennium met al die gore troep als Re-ac-tor en Trans en Piek 4 zit eind jaren 80 met Freedom en Ragged Glory en daarna is het uit met de pret. ENFIN, geschiedenisles afgelopen, Neil Young Carnegie Hall 1970, Neil Young op z'n allerbest, drink een glas bier, rook een sigaret, doe dingen, heb plezier. Kom er maar eens om, tegenwoordig, muziek van deze kwaliteit. Veel nummers op YouTube-kanaal hier of gewoon hier kopen.

Is een poeplijst

De fameuze Rolling Stone 500, een van de bepalende lijsten qua beste muzieknummers ooit, heeft een make-over gekregen. De vorige lijst kwam uit in 2004 en sindsdien is er allemaal nieuwe muziek uitgekomen, zoals troep van Bløf, Jantje Smit, Nelly Furtado en een zooi andere driekwartjes. Bij Rolling Stone waren ze gewoon jelly dat het GeenStijl-onderzoek naar het Beste Nummer Ooit veel hogere kwaliteit leverde alsdan die bende die op hun lijstje staat - hier onze heersende Spotify-lijst. Toen we bij de nieuwe Rolling Stone in een oogopslag zagen dat het fenomenale Pancho and Lefty van Townes Van Zandt niet hoger is gekomen dan 498 voelde we ons al goor. Townes Van Zandt is wel meteen een bruggetje naar het (achter de betaalmuur verdwenen) beste verhaal ooit in de Rolling Stone, een stuk over de betreurde Justin Townes Earle, vernoemd naar Van Zandt. Enfin, wel nog even doorgespoeld naar de top en dan komen we op 50 tegen de razend trieste discotheekjanker Gasolina, om te huilen, met onderaan de streep Aretha Franklin op 1, Public Enemy op 2 en Sam Cooke op 3 wat zowel onzin als lachwekkend is. Ook Missy Elliott en godbetert Outkast moeten dubbel en dwars oprotten uit de top 10, wat zijn dat nou voor een gare grappen. Nee, het beste nummer ooit staat niet in de top, het staat helemaal niet in de lijst, het is namelijk Lay Down Your Weary Tune van Bob Dylan, maar dat wist u al.

🤘

Ach ja, het is vrijdag, en dus moeten we maar eens kijken wat de week heeft gebracht qua nieuwe muziek: DE NIEUWE IRON MAIDEN. Altijd als we die Bruce Dickinson zo de salesmanager zien uithangen tussen die langharige teckels die z'n bandmakkers zijn denken we aan een tuinwesp in een boksring met Aziatische hoornaars. Maar zingen kan die maat wel, op Senjutsu, de eerste Maidenrammer in een miljoen jaar. Het is allemaal weer lekker Maidenesque met tachtig minuten verdeeld over tien nummers en voor je het weet zit je met wapperende manen je zwaard te slijpen op de rug van een draak terwijl je zoekt naar een of andere ring, of lonk je naar zo'n geile ravissante elf. Óf je bent gewoon een bouwvakker uit Purmerend en je luistert graag naar 80s hardrock, dat kan natuurlijk ook. Enfin, de nieuwe Iron Maiden dus, heel veel plezier.

TROTS

Gelukkig was er de afgelopen dagen geen nieuws over Bob Dylan en dus kunnen we het gewoon weer hebben over die Nederlandse grootheid die in aanmerking zou moeten komen voor de Nobelprijs voor Literatuur: de bijna compleet blauw gesmurfte Mart Hoogkamer, zijn zonnebank staat op standje Benidorm en smijt hem in een gracht met Purmerend-chic volk en dan zingt hij (kennelijk) de sterren van de hemel. De zomerhit 'Ik ga zwemmen', met boodschappen over liefde, angst, verlangen, een betere wereld voor iedereen en absolute hoop, is nu al een miljoenduizend keer bekeken op YouTube, alsook een miljoenduizend keer afgespeeld op de streamingkanalen. Het nummer is wereldwijd het meest gedeelde nummer op Spotify en nu gaat Murf een fles Bacardi op z'n lijf rammen. Vreet dat, Pink Floyd, met die ingewikkelde psychoprog-troep. WIJ. ZIJN. NEDERLAND!

Kijk Mark-Hugo! Meer dan 750 pax!

Tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig honderd tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig tweehonderd tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig driehonderd tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig vierhonderd tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig vijfhonderd tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig zeshonderd tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig zevenhonderd tien twintig dertig veertig vijftig.

Zo. 750 losers. En dan nóg 99.250 mensen, zoveel waren er de afgelopen dagen (iedere dag) op het vermaarde Lollapalooza Festival in Chicago. Geniet van de muziek! Het houdt u weer twee uurtjes van Twitter.

Al verkocht voordat u kon bieden

Het album Once Upon a Time in Shaolin van de hiphophelden van de Wu-Tang Clan is nogal een dingetje in muziekland. Of het goed is? Geen idee, want vrijwel niemand heeft ooit naar deze plaat kunnen luisteren en dat is net het punt. Het album kwam uit in één exemplaar, wat betekent dat de eigenaar complete volmacht heeft over wie de nummers wel en niet te horen krijgt. Dus hoe goed uw hiphopcollectie ook is, het zal altijd deze Wu-Tang-knaller moeten missen. Tot nu dan, want de plaat is verkocht. Het album was in handen van de grootste hiphopliefhebber ter wereld: de Amerikaanse overheid. Die verzamelt al jaren hiphoppers in zijn justitiële verblijven en nam de plaat in beslag van de originele koper: fraudeur en algeheel gehate man Martin Shkreli. Blijkbaar zijn de ambtenaren klaar met de meest begeerlijke nummers in de hiphopwereld, want het unieke exemplaar ging stilletjes in de verkoop. Nieuwe koper? Onbekend. Prijs? Onbekend, maar bizar hoog. Shkreli kocht de plaat voor twee miljoen en deze keer kwam het bonnetje blijkbaar nog hoger uit. Dus u bent wederom de kans misgelopen om dit unieke stukje muziekgeschiedenis te bemachtigen. Mochten wij het fout hebben en bent u wel de nieuwe eigenaar, schroom niet te mailen. We zijn niet te beroerd om de nummers in het stamcafé te gooien.