Verboden schilderijen kijken in het Stamcafé
Lekker rokertje d'r bij
Een (1) stom studiemiepje nam aanstoot aan een schilderij in een babbelhok van het universiteitsbestuur of terstond werd het doek weggejorist. Prompt was Leiden weer in last natuurlijk, want zijn het geen klimaatkoekwauzen die zich aan zonnebloemen vastlijmen, dan is het wel weer een of andere fopfeministe die vindt dat de zijige zilte zeurvrouwtjescultuur nog niet ver genoeg is doorgetrokken. In dit kunstcafé steken we de roze kwast natuurlijk diep in eigen collectie als we zeggen dat normale mensen, die gewoon normaal doen, zich niet zo afgrijselijk aanstellen over een schilderij. Die zouden bijvoorbeeld de humor kunnen inzien van een moderne bestuurskamer waar oude mannetjes langzaam in hun eigen rook opgaan. Maar ja, humor en de onwelriekende gleuvenbrigade, das war einmal en zelfs toen niet. Vanmorgen zat er bij het bekende kunstelprogramma Goedemorgen Nederland zelfs een minister (Karien van Gennip, CDA) te beweren dat het schilderij een sfeer uitstraalt "van oude witte mannen die de dienst uitmaken".
De decaan (V, natuurlijk) die het doek liet weghalen was het beu om haar "carrière door te brengen ruimtes vol mannen en schilderijen van mannen" en bovendien haat ze rook, zelfs als het geschilderd is. Dus nou ja volkomen logisch toch dat die kunst entartet verklaard mag worden? Oh sorry beladen woord - de vader van Job Cohen staat op het schilderij: Papa Dolf overleefde de Holocaust, in tegenstelling tot veel andere Leidse medewerkers en alumni. Zoons Job en Floris willen de onbezonnen beeldenstormers graag bijscholen in de context van het portret, schrijven ze in een brief die in schoolkrantje Mare is afgedrukt. Ook belde Mare met de maker van het werk. Een citaat om deze kunstlezing mee af te sluiten, alvorens we met een wit wijntje in de hand langs diverse expressieve twitterportretjes lopen van bekende en gevierde alumni van de Leidse universiteit, die hun woede over de wijvenpoets niet onder leerstoelen of collegebanken steken.
"Kunstenaar Rein Dool (90) is ook woedend. ‘Het is verschrikkelijk dat het schilderij is verwijderd’, laat hij telefonisch weten. ‘Het is belachelijk, bespottelijk en kortzichtig dat er een paar idioten niet blij mee zijn dat er rokende mannen op staan. De universiteit blameert zich hier echt mee.’ Toen hij het werk maakte, waren alle bestuurders mannen. ‘Dat is veranderd, en dat vind ik ook heel goed. Het schilderij is een tijdsbeeld. Ik hou de bestuurders juist een spiegel voor.’ Als dit werk niet meer is toegestaan ‘dan kun je alle schilderijen die vroeger gemaakt zijn wel weggooien’, vervolgt hij. ‘Er staat altijd wel iets op wat nu niet meer mag. Ik vind dat het weer moet worden teruggehangen. Als dat niet gebeurt, dan schenken ze het maar terug aan mij'.", lezen we in een uiterst vermakelijk stukje Mare. Schilderachtig!
En dan nu, een klein panorama van kunstige kritieken:
Rondje van Martin Bosma!
Daar in dat klein Stamcafé...
Rutte IV overleeft pittig gesprek
Heeft u zich wel eens afgevraagd waarom de Nederlandse grenzen wagenwijd open staan, voor iedereen die het buiten de ring net niet jofel vindt? Nou, dat komt door de VVD. Want de VVD is pas afgelopen week op het idee gekomen om misschien de immigratie wat in te dammen. En Rutte gaat het voor u regelen. Wel zo handig. Want hij is premier en heeft daarmee de meeste macht van alle Nederlanders. Dus dat komt wel goed dan, zult u zeggen? Helaas. Rutte is natuurlijk gewoon een politicus. En politici zijn, na kunst, zo’n beetje het meest nutteloze wat je in je samenleving kunt aantreffen. Ondertussen krijgt een gemeente 2500 euro kopgeld voor iedere nieuwe Nederlander, die ze weten te bergen. Niets maakt dat je je welkom voelt, als dat ze de de nationale geldpers aanslingeren om jouw aanwezigheid door de strotten van je nieuwe landgenoten te raggen. Een passend liedje dan maar, op deze vrijdagavond in het kleine stamcafé in de digitale haven:
‘De single Wat doen we met die Arabieren hier was echter zo controversieel dat deze uit de handel werd genomen. Pierre Kartner werd beschuldigd van racisme. Hij dook een tijdje onder. Op internet is het nummer echter te vinden.’
StamcafÉbru! Boze Niet-Blanke Vrouw is het ZAT (en noemt alle namen)
Zo, pak maar een borrel, Ebru zat in de mail en die wil ff wat doelwitten onder enkele rugnummers schilderen. We heffen het glas voor Ons Oebroe!
In een podcast die ik afgelopen week opnam met Daphne Deckers, wees zij mij op een uitspraak van columnist en regisseur Theo van Gogh, die achttien jaar geleden vermoord werd: “Als ik het zeg, ben ik een racist. Maar jij mag het zeggen, daar kunnen ze niet tegenop!” Daphne constateerde: “Tegenwoordig mag jij het ook niet meer zeggen.”
En bedankt. In my face.
Er ging een luik in mijn hoofd open en dat luik wil niet dicht. Zeker niet nadat ik vorige week weer ‘ns uit het niets gecanceld werd. Lang verhaal kort: ik ben het zat. De cancel culture. De dubbele moraal. De felicitatiedienst die media heet. Ik ben het zat dat als ik het zeg, het ‘racisme, discriminatie of drek’ heet te zijn, maar dat als een ander het zegt, het ‘humor’ heet.
Gecanceld worden is mijn leven. En voor mij het leven van anderen. Zoals Theo van Gogh. Na zijn moord hield iedereen van Theo, was hij iedereens beste vriend en had iedereen met hem willen samenwerken. Hij moest er eerst voor vermoord worden maar o, wat was Theo toch getalenteerd. Maar ja, woorden zijn niet zonder risico. Je moet mensen ook niet beledigen, zeker moslims niet. Of vreemde culturen. Waarom zou je dat doen?! Je hoeft het niet te zeggen hé? Ik ben het zat, vanuit mijn tenen ben ik het zat. Nee, je hoeft het niet te zeggen. Maar de dubbele moraal dat goedgekeurde gutmenschjes alle woorden mogen gebruiken tégen jou en jij de rechts-radicale racist bent, is zum kotsen. Het is tijd om namen en rugnummers te noemen. Wat kan me gebeuren, gecanceld worden?!
BUITENHOF: ‘We willen een vrouw zelf maken’
We leven in het jaar 2003/4 en bij Buitenhof werd een columnist gezocht. Een vrouw. Vrouwen moesten op tv een live screentest doen. Eerlijk? Appeltje eitje. Ik schrijf een column, hijs me in een strak pak en knal door de autocue de woonkamer in. Strik eromheen, niets meer aan doen. Ja, mijn zelfvertrouwen is groot. Ze zoeken een vrouw die wat kan en in columnistenland betekent dat: woorden achter elkaar zetten en ze op tv durven uitspreken. Achter mijn laptop een vrouw, IRL een vrouw: mij heb je er niet mee. Dus die afwijzing kwam als een verassing: “We willen een vrouw zelf maken”. Tja. Kan. Wat meespeelde is dat ze in die tijd ronduit in je gezicht zeiden: ‘Jij schrijft voor de site van Theo van Gogh he? Ja nee, jammer. Daar willen we niet mee geassocieerd worden.’ Eikels. NEXT. Totdat de vrouwelijke columnist bekend wordt gemaakt: Herman Philipse, de ex van Ayaan Hirsi Ali. IRL een vrouw, achter mijn laptop een vrouw dus ik stuur de eindredacteur van dienst een mail. “Laat me weten waar Philipse zijn borstcorrectie laat uitvoeren, tzt zal ik er ook behoefte aan hebben.” Stik d’r in, eikels.
WNL/ Bert Huisjes: ‘Ebru is kritisch op het verkeerde moment’
Omroep WNL wordt opgericht. Joost Eerdmans wordt commentator en zegt ‘jij moet erbij!’. Ja, ik moet erbij, hartstikke leuk maar ik weet inmiddels hoe er op mij, de columnist van Theo, wordt gereageerd. Dus ik bedank en vraag: “Wil jij mijn naam noemen tegen Bert Huijsjes en me laten weten hoe hij reageert?” Joost wil dat uiteraard doen, want dit wordt een inkoppertje, Ebru moet erbij! Totdat hij me verbijsterd terugbelt. “Weet je wat Bert Huijsjes zei?! ‘Ebru? Mwah, die is altijd kritisch op het verkeerde moment’.” Er zijn dus momenten dat je je bek moet houden, ook volgens journalisten. Waarschijnlijk als je een carrière in de media ambieert.
Maximaal twee uur stampen in het Stamcafé
Vervroegde sluiting vandaag
Dames. Heren ook. Laat de barrekening niet oplopen boven de 99 euro anders vliegt die bezemheks hier nog binnen om de bonnetjes van wat witbier te betichten van "witwassen". Nou moet je sowieso aardig je best doen om die barbon zo hoog op te laten lopen, want vannacht gaat de boel om middernacht op slot. Dat is niet omdat de commentaarramen nog kleiner zijn gemaakt (ja we weten het, die acht uur tegeltijd per topic is laag, gaan we in het nieuwe CMS-in-aanbouw iets aan doen, duurt nog ff), maar vanwege andere, feestelijke redenen. Stamgasten kunnen het wellicht wel raden, de rest ziet het om middernacht vanzelf. Tot die tijd, schroom niet om je verzoekjes aan Keestelpro door te geven, we zien uit naar de Halloweenrecepten en als iemand Beste_Landgenoten of Theodorus.Goldbach ziet, biedt ze dan namens ons eens een biertje aan. Gewoon, omdat het kan. En nou lief zijn hè! 3, 2, 1 - *plop*
Brante & Immink somberen vroolijk in 't StamCafé
Die nationalsozialistische Menschheit
Weet je hoe het lekker moorden is? Met een lidmaatschapskaart van GroenLinks in de kontzak. Je hoort wel vaker dat het socialistisch gedachtegoed zoveel dooie mensen tot gevolg heeft gehad, maar Jezus, het moordt ook wel lekker hoor. Ga maar na: Pim Fortuyn dood: 1 (één!) man opgepakt. Peter Rudolf de Vries wordt vermoord en we zijn al bij nummer zes (6). Dat zijn er best veel. Zeker als je bedenkt dat de opdrachtgever alweer een tijdje in voorarrest zit.
Britse plaatjes draaien in het Stamcafé
Omdat BoJo niet de enige artiest is op het perfide Albion
U weet, dit Stamcafé wisselt de ernst van de dag af met de luim van de lach, opgeluisterd door een plaatje muziek van deze of gene. Bovenstaand plaatje - een soort verzamelalbum - kwamen we tegen op het internet met daarbij de vraag: noem je vijf favorieten. Schuw niet om antwoord te geven. Bevat het de Beatles, de stiekeme bron van alle popmuzikale kwaad die ons tot in het heden plaagt, of toch de Stones, die de klanken van echt leed leenden ter verlichting en daarmee veel meer eeuwigheidswaarde hebben dan de ABBA van Albion - of moet de barman zijn eigen voorkeuren niet projecteren op uw platenkast? Misschien bent u meer van de synth-snobs of de Radio Veronica-rock, prefereert u het hogeschoolgeluid van Supertramp, de wijsneuzen van Blur (sowieso beste albumtitel), de pret van Madness of The Specials, de pijn van Joy Division, de weemoed van The Cure of de cynische romantiek van The Smiths? Grotesk met ELO of Pink Floyd, er is vast helemaal niemand die Fleetwood Mac niet kiest en wat pulkt u liever uit de vuige hoekjes: Prodigy, Oasis of toch gewoon The Sex Pistols? Gooi uw vijf kwartjes in de Wurlitzer en zing het maar.
Elkaar naampjes geven in het Stamcafé
Op rijm!
They gon' try to call you names, label you with things till you're ashamed You're a sexist, or a racist, white supremacist, or gay They'll attack your reputation, claim that you're the one to blame And try to make you hate yourself for ways that you behave They're just names, embrace them and they'll never cause you pain They're just words that another person thought up in they brain They're just names, they do not define you, that's insane And they'll just call you something different if you change Call me racist, I don't make no BLM donations I can stand with black folks without a branded corporation All this systemic prejudice, if you live in this nation You privileged, black or Caucasian Call me transphobic but I support you in your policies I just can't ignore the very basics of biology All I see is men and women tryna live in harmony Not a hundred genders that you wanna be Call me snowflake 'cause I'm offended, I ain't stone-faced Social justice warriors destroying us with woke ways Mad because they voted for the POTUS with the most hate Man, I miss the old days Call me loser, call me bigot, call me stupid, call me bitter Call me ugly, call me cracker, call me douche, or call me triggered You can call me what you want 'cause at the end of the day Man, they're just names
#WorldEmojiDay in het Stamcafé
Russische spionnen in het Stamcafé
Nee geen Poetinvriendjes, overlopers
Kent u Lex Fridman? Vast wel want u weet immers alles. Maar wie 'm niet kent: Lex Fridman is zo'n typische Amerikaanse alleskunner met een multi-etnische (joods-Russisch-Oekraïense) achtergrond, een talent voor ingewikkelde dingen zoals AI en piano's, en een opengeestige welbespraaktheid die je in Nederland eigenlijk helemaal nooit tegen komt. Dus hoewel hij eigenlijk computerdeskundoloog is, maakt ie ook podcasts, zodat we ook aan deze kant van het water af en toe nog eens wat zinnigs, interessants en leerzaams kunnen vernemen voorbij de statische ruis van de morsdode Nederlandse radio, tv of het net-niet-geneuzel in De Balie. Natuurlijk klikken er drie miljoen mensen op een babbel over overheid, aliens & roem met zijn bro Rogan en als je toch aan het bladeren bent, check Jonathan Haidt (die van dat geweldige boek tegen identiteitspolitiek) over hoe social media ons kapot maken, of de vertellingen van de altijd fijne Douglas Murray over zijn nieuwe bestseller War on the West. Maar wat we zelf vanavond op het grote scherm projecteren, is het fantastische historische gesprek met voormalig KGB-agent Jack Barsky die in nostalgische geuren en klassieke kleuren vertelt hoe hij voor Ze Russians een levend personage uit The Americans werd. De video is volgens één reviewer kennelijk wel beter dan het boek, maar nu aan de ene kant Poetin met zijn prednisonkop de verlepte kamerplant Biden aan de andere kant staat uit te dagen via een territorium dat zelf ook bijzonder weinig sympathie wekt, verlangen we bijna terug naar de échte Koude Oorlog, en kranten met kijkgaatjes en telefooncellen waar je onversleutelde codegesprekken moest voeren alsof het allemaal een spelletje was.
Stikstofcocktails in het Stamcafé
Stikstof voor de regenten, pils voor het plebs
U wilt een elite die naar u luistert? Dan heeft u pech. Wat u ook stemt: u krijgt D66-beleid. En D66 haat u. Want u wilt helemaal niet, wat D66 wil. En dan hebben we het niet over de D66-dames die om hogerop te komen zich over iets heen moeten zetten, dan wel iets weg moeten slikken. U weet allemaal waar dit over gaat. Behalve natuurlijk de redacties van alle kranten. Die hebben hier nog nooit over gehoord. Ondertussen wordt alles wat leuk is verboden of onbetaalbaar. Het enige volk dat zo nu en dan wel eens krijgt wat het wil zijn natuurlijk weer de Amerikanen. Wij moeten ons elke keer dat we tanken afvragen of onze kinderen nog wel kunnen studeren. Maar hee, daar staat tegenover dat D66 denkt dat de planeet vergaat. Dus dan is het weer een zorg minder.
