Missie: mislukt

Er is bijzonder veel onrecht op deze wereld. Er is kindersterfte, er zijn glazen plafonds, auto-immuunziektes, onaangekondigde regenbuien en er is het werk van Doortje Smithuijsen, waaraan om onduidelijke redenen nauwelijks te ontkomen is. Doortje heeft ooit filosofie gestudeerd en alle kennis die ze daar heeft opgedaan gebruikt ze om elke pluis die haar navel verlaat te onderwerpen aan een (niet bijster grondige) studie. Dat doet Doortje in nagenoeg onbeluisterbare podcasts, nietszeggende columns, gekmakend voorspelbare boeken en krankzinnig oubollige tv, die ze vervolgens in allerlei nagenoeg onbeluisterbare, nietszeggende, gekmakend voorspelbare en krankzinnig oubollige interviews aan de mens mag brengen. Om het fenomeen te doorgronden en omdat de schat net een nieuwe NPO-serie op de buis heeft (over telefoonverslaving, superleuk, red.) hebben we een aantal van deze interviews tot ons genomen en nou vrolijk word je er niet van. Wat blijkt: Doortje is een klassiek geval van het tafellaken-servet syndroom, een prima conditie voor wie carrière wil maken in het huidige medialandschap. Ze is net slim genoeg om gewichtig te klinken, maar net te dom om echt iets zinnigs te zeggen. Ze is net slim genoeg om allerlei in schwung zijnde theorieën te begrijpen maar net te dom om ze vervolgens op een eigenzinnige manier toe te passen. Doortje heeft genoeg interesse in de wereld om haar heen om deze dominante theorieën tot zich te nemen, maar niet genoeg interesse om er iets anders mee te bestuderen dan haar eigen draaicirkel. Doortje Smithuijsen is maatschappelijk engagement voor mensen die eigenlijk alleen maar met zichzelf bezig willen zijn maar zich daar wel goed over willen voelen. Vrijwel alles in haar werk draait om kapitalisme en seksisme, en dan vooral hoe dat zijn doorwerking vindt in het privéleven van Doortje Smithuijsen. Het enige nieuwe hieraan is dan ook dat alle eerder verschenen werken over kapitalisme en seksisme niet gingen over het privéleven van Doortje Smithuijsen, ongetwijfeld tot grote verbazing van Doortje Smithuijsen zelf. Er bestaan geen individuen, alleen maar systemen, en het middelpunt en dus ook voornaamste slachtoffer van al die systemen is Doortje Smithuijsen. Het kapitalisme heeft Doortje Smithuijsen eierstokken gegeven om Doortje Smithuijsen klein te houden. In het universum van Doortje Smithuijsen staat elk incident voor een bredere trend en is geen plaats voor willekeur, alles is immers te herleiden tot de systemen die ze in het kader van haar propedeuse heeft leren herkennen. Illustratief voor Doortje Smithuijsen: te gast bij Nooit meer slapen vertelt ze over haar ex-vriend, die een broodje ging halen bij de bakker, dat betaalde van hun gezamenlijke rekening en het daarna uitmaakte. Haar enige verklaring daarvoor is dat mannen klaarblijkelijk dankzij ingesleten en door het kapitalisme gecultiveerde genderpatronen zichzelf meer ruimte durven toe te eigenen dan vrouwen. Veel voor de hand liggender is natuurlijk dat haar ex geen cent te makken had of gewoon een enorme zak hooi is, maar Doortje Smithuijsen is verslaafd aan haar eigen navel, en lijkt zich niet voor te kunnen stellen dat iemand anders dat niet is. Wellicht een kwestie van levenservaring. 

Ze kan trouwens ook niet bovengemiddeld goed schrijven of interviewen, maar dit terzijde.

Foto: millennial, lekker gek, niet per se gelieerd aan VICE

Hadden we even gemist want we lezen uit principe geen Adformatie, maar toen wees iemand ons erop en bleken die principes eigenlijk hartstikke fluïde (goh). Weet je wat het is het dorre hout der Nederlandse media wil maar niet vergaan, het blijft terugkeren, rottend en wel. Neem Vrij Nederland, dat eens in de zoveel jaar een jasje uitdoet en nét iets treuriger dan voorheen terugkeert, en inmiddels zover heen is dat hoofdredacteur Sander Heijne het volledig uitgeklede blad vult met slechtgeschreven en slechtgeredigeerde interviews met hemzelf waarin hij vrijwel alleen wartaal uitkraamt. Of VICE, dat eerder dit jaar tot ieders geruststelling failliet ging. De rek was eruit, alles wat geprobeerd kon worden zodat u het niet hoeft te doen was geprobeerd, met alle drugs was uitvoerig geëxperimenteerd, alle denkbare genderidentiteiten waren uitvoerig uitgelicht, elke rare fetisj was bezongen - op is op. VICE Nederland komt nu alleen nog in het nieuws omdat oud-hoofdredacteur Casper Sikkema zijn geile gore tengels nog steeds in elke vrouwelijke collega die langsloopt probeert te frommelen. Afijn, ene Carsten (wat een ontzettende kutnaam trouwens, red.) die er ooit een bullshitbaan in de marketinghoek had heeft de rechten van VICE Europa (en daarmee Benelux, en daarmee Nederland) gekocht en een half jaar nadat het hele circus gedwee is afgedropen begint het dus godverdomme alweer opnieuw. Carsten heeft, hoe kan het ook anders, een wereldreis gemaakt, en is tot allerlei tamelijk onnavolgbare inzichten gekomen die hem ertoe hebben gebracht deze stap te zetten. 

"Hij ontwikkelde de Swell Methodology. Inspiratie haalde hij daarvoor uit zijn wereldreis. ‘Tijdens mijn reizen surfde ik veel en met surfen is er altijd een “swell”. Daar maakte ik een soort analogie op. Toen ik nog niet zo goed kon surfen zij iemand tegen me: je moet gewoon de golven tellen, het is altijd de zevende golf. En dat bleek te kloppen.’

De methode houdt in dat er voor merken altijd iets gebeurt in cultuur waar je op zou kunnen surfen. ‘Daar speelt die zevende golf en Kantar kan die identificeren. Alles draait daarbij om trends. Streamers zijn op zoek naar content, merken zoeken naar relevantie.’
"

Ja, eh, wat zwatel je nou, rare opgezette wasbever. Noem ons gerust dom maar die surf-analogie kunnen we niet helemaal plaatsen, hoewel alles aan deze jongen ons doet verlangen naar een snelle verdrinkingsdood. Zodat u het niet hoeft te doen, uiteraard.

Wat een wonderlijke wereld

Ach, het menselijk tekort, die puberale drang ergens bij te horen, op te gaan in iets groters, hoe betreurenswaardig het gezelschap ook. Volt, JFvD, Feyenoord, andere mensen die van skateboarden houden, dat werk. Maar klaarblijkelijk ook: het EenVandaag Opiniepanel. Dat bestaat 20 jaar en aangezien ze nergens zo goed zijn in zelf de slingers ophangen als op het Mediapark verscheen er afgelopen weekend een artikelreeks over deze mijlpaal. Met: Rob Jetten die aan het EenVandaag Opiniepanel uitlegt hoe belangrijk het EenVandaag Opiniepanel voor Rob Jetten is, maar ook vier portretten van tevreden en trotse (?) leden van het panel. Alle vier behoorden zij tot de 150 gelukkigen (?) die de EenVandaag Opiniepanel paneldag mochten bezoeken. Ja, dat klinkt voor buitenstaanders misschien gek, het kan overkomen alsof het lidmaatschap een moetje is, een nieuwsbrief die maar blijft komen, maar niets is minder waar, het hart van deze mensen maakt elke keer dat ze een enquete toegestuurd krijgen een sprongetje.

Dit zijn echt liefhebbers. Voor deze mensen is het EenVandaag Opiniepanel een manier van leven. 

Dick (80), wil sterven in het harnas: "Ik ga ermee door zolang het me gegeven is dat mijn hersens goed functioneren."

Corné (23), vindt het raar dat er mensen zijn die géén lid zijn: "Twee vriendinnen van mij zijn ook lid van het Opiniepanel. Een van hen gaat mee naar de paneldag, als introducee. Ze is sinds kort lid, maar verder ken ik eigenlijk bijna niemand in mijn directe omgeving die lid is."

Gijs (30), noemt het 'een soort verslaving': "Ik voel me een beetje een lonely ranger op dit gebied. Ik heb ook echt helemaal niemand in mijn omgeving waarmee ik hierover kan praten. Naast mijn vrouw, die zich soms een beetje aan me irriteert, omdat ik er soms een beetje te diep op inga, heb ik misschien één beste vriend waarmee ik erover praat. Hij gaat toevallig ook mee naar de paneldag."

"Ik weet niet meer wat het eerste onderzoek was waar ik aan meedeed, dat vind ik zo jammer. Ik hoop eigenlijk dat er ooit een optie komt waarbij ik een account kan aanmaken, zodat ik dan terug kan kijken hoe mijn opinie eventueel door de jaren heen is veranderd. Als ik nog 20 jaar lid ben, dat ik kan terugkijken wat ik vond toen ik 30 was."

Petra (58), OG, is echt al heel lang lid: "Ik ben echt al heel lang lid, ik doet dit al jaren. Hoe lang precies kan ik me niet eens meer heugen. Het is iets wat ik gewend ben, moet ik eerlijk zeggen. Ondertussen heb ik al aan zoveel onderzoeken mee gedaan."

Ja, lieve mensen, dan kunt u zich wel druk maken over een asiel-, woon- of stikstofcrisis, maar de voornaamste crisis in dit land is vooralsnog existentieel van aard.

Wat op het spel staat, tevens stamcafé

Er komt een moment dat uw (klein)kinderen u vragen wat u in het zonnige najaar van 2024 deed om te voorkomen dat Arnold Karskens van televisie verdween. Stond u aan de zijlijn en keek u toe? Dan was u medeplichtig. There are no innocent bystanders. Vanaf hier is het namelijk menens. Vanmorgen verscheen een rapport waaruit de ongeïnformeerde lezer kan opmaken dat Karskens geen ideale hoofdredacteur is (de ongeïnformeerde lezer deed dit dan ook, red.). Hij boezemde zijn onderdanen angst in en verbood ze (naar verluidt!) krieties te zijn op de VVD, BBB, NSC, PVV, en nou ja, het is inderdaad nogal hufterig om JA21 zo buiten beschouwing te laten. Wie het kleine niet eerdmans is het grote niet weerdmans (sorry). 

Zal allemaal best. 

Maar vergis u niet: als de goede man definitief vertrekt bij Ongehoord Nederland, zien we hem niet meer terug in Hilversum. Niet achter de schermen, en al helemaal niet voor de camera. Dood- en doodzonde, want in tegenstelling tot andere Hilversumse hoofdredacteuren is Arnold Karskens veel meer dan een omhooggevallen omroeppoliticus. Arnold Karskens is een gevoel, Arnold Karskens is het laatste restje VOC-mentaliteit, Arnold Karskens is een manier van leven, Arnold Karskens is cultureel erfgoed, Arnold Karskens is een wereldbeeld. Arnold Karskens is 4-3-3, ook als je al jaren geen fatsoenlijke buitenspelers meer ter beschikking hebt. Arnold Karskens is het type mens dat een omroep opricht, na veel gesteggel een eigen journaal op zender krijgt, en zichzelf in dat eigen journaal vervolgens een vaste plek gunt om elke uitzending zijn eigen column voor te dragen, zonder zich daarbij te laten afremmen door het voor iedereen waarneembare feit dat hij helemaal niet kan voordragen. Arnold Karskens is lef, bravoure, overwinningsdrang. De laatste rock-'n'-roll ster van Nederland.

Daarom, ter ere van de Grote Kale Leider: zijn acht beste columns, keurig netjes onder elkaar. Kijk ze en kom in verzet.

Smaad en laster

Nieuw hoofdstuk in nu al onze favoriete mediasaga van 2024. Arnold Karskens, tot deze zomer alleenheerser bij een omroep voor en door hele en halve idioten, gooit er een aangifte tegenaan. In augustus viel Karskens ten prooi aan een paleisrevolutie, toen de Raad van Toezicht hem plotseling op non-actief stelde. Want: angstcultuur! Dictatoriaal oorlogsregime! Tyfuslelijke vormgeving! Sindsdien staan de hele idioten (Raisa Pompidom en consorten) lijnrecht tegenover de halve (onder aanvoering van de inmiddels definitief geschorste Karskens). Tussen de bedrijven door ontdekte Trouw (hahaha!) dit weblog nog dat PVV-minister Reinette Klever er als zakelijk directeur een spoor van nepotisme achterliet. Afijn, de Grote Kale Leider zat al die tijd kogels te tellen op zijn vakantieadres en is nu dus klaar voor een vuurgevecht. Zijn advocaat laat weten aan het AD: "Mijn cliënt zou grensoverschrijdend gedrag hebben vertoond, vrouwonvriendelijk zijn, woedeaanvallen hebben; noem maar op. Wij hebben de RvT van Ongehoord Nederland herhaaldelijk gezegd dat dit op niks is gebaseerd. Dat wordt namelijk nergens onderbouwd. Ook hebben wij geprobeerd dit onderling met de RvT te regelen, maar ze blijven over de aantijgingen berichten op de website van ON en via de media. Wij zien geen andere weg dan de toezichthouders en het bestuur aan te klagen voor smaad en laster. Binnenkort kloppen wij hiervoor aan bij de politie."

Lang verhaal kort: shit just got real.
UPDATE 11 oktober: Arnold Karskens nu officieel ontslagen door Bauke Geersing en die andere mafklappers

Ach je probeert eens wat

Wie zijn die mensen, vroeg Sigrid Kaag zich af, en ze werd gekastijd om die uitspraak, niet geheel onterecht, maar als we eerlijk zijn is er voor iedereen wel een gelegenheid waarbij die vraag zich aan je opdringt, en voor ons was dit de rij voor de NRC-boot met Charles Groenhuijsen. 

Want wie heeft er nu in vredesnaam €129 voor over om drie uur lang opgesloten te zitten met 's lands op een na bekendste Amerikadeskundige - zonder ontsnappingsroute?

Dit is niet normaal

Kijk, dit is machiavelliaanse machtspolitiek in optima forma: jarenlang tiranniseerde WNL-oprichter en hoofdredacteur Bert Huisjes de werkvloer, dat lekte uit, er kwam een rapport om te onderzoeken hoe erg het allemaal was, dat rapport lekte niet uit, maar was volgens de Raad van Toezicht (vriendjes van Huisjes) reden om hem niet terug te laten keren in zijn oude rol als hoofdredacteur, maar wél als mediadirecteur (hiërarchisch en financieel boven de hoofdredacteur, red.).

Bekend is inmiddels dat Huisjes iemand is die graag mensen vernedert, hoe lager in rang, hoe beter. Het lastige: niet bekend is wat er daarover precies in het KPMG-rapport staat.

Nou best redelijk

Er staat nogal wat op het spel, aanstaande november, en daar zijn ze bij BNNVARA als geen ander van doordrongen. Want stel nou dat ze ook de Democratische kandidaat kritisch benaderen, dan kan het natuurlijk zomaar zijn dat, eh, geen idee? Laat iedereen uit Edam-Oude Kom zich dan plots naturaliseren tot swing-stater om vervolgens op Trump te stemmen, of zo? Is het een ramp als de approval ratings van Kamala Harris onder inwoners van Nederweert een paar punten dalen? Heeft haar campagneteam misschien laten doorschemeren dat Tim Hofman in aanmerking komt voor een van haar spaarzame interviews? Wat een heuvel om op te sterven voor een organisatie die onafhankelijke journalistiek naar eigen zeggen hoog in het vaandel heeft. Als volgt: eerst zou Left Laser namens de omroep voor een eerlijk gelijkwaardig Nederland door Amerika trekken om verslag te doen van de verkiezingen. Good ol' Bob werd carte blanche beloofd, op voorwaarde dat hij niet voor zichzelf zou filmen. Toen hij dat weigerde, kwam de omroep plots met aanvullende eisen, waaronder: "Voor BNNVARA is het ook niet wenselijk Harris te gaan afbranden."

Nou, dan weet u dat, mocht u de komende maanden de aanvechting voelen om Bar Laat of de Nieuws BV aan te slingeren.

Ga weg

Een beetje wonderlijk wel, om iemand zonder enige ervaring met of kennis van het Nederlandse medialandschap de sleutels van de NPO te geven, maar Frederieke Leeflang kreeg ze begin 2022 in handen gedrukt, nadat ze eerder had gewerkt bij Deloitte en ABN-AMRO. Bij die laatste vertrok ze overigens om 'plaats te maken voor iemand met meer bancaire ervaring', lees: iemand die wel enig idee had wat-ie deed.

Kan natuurlijk ook ideaal zijn, de frisse, onbevangen blik van een buitenstaander, en haar benoeming wekte sterk de suggestie dat iemand orde op zaken kwam stellen tussen de professionele papierverschuivers die de dienst uitmaken in vergaderwalhalla Hilversum. Alleen is daar vooralsnog bar weinig van terecht gekomen, en het heeft er alle schijn van dat dit ook niet meer gaat gebeuren. 

Op het Mediapark bestaan twee stromingen die op gespannen voet leven met elkaar. De eerste wil kwalitatief goede programma's en content maken met maatschappelijke meerwaarde. Daartoe is de publieke omroep natuurlijk ter aarde, al bestaat het risico van goed verborgen hobbyisme. In dit kamp vinden we de serieuze makers en journalisten. De tweede stroming wil vooral zoveel mogelijk mensen bereiken en is bereid eigen producties daartoe homeopathisch te verdunnen tot er alleen nog maar showcolade, schaatsende bn'ers, en slimste mensen bestaan. De facto betekent dit commercieeltje spelen en de markt verstoren. In dit kamp vinden we dan ook mensen die eigenlijk bij RTL of SBS zouden moeten en misschien ook wel willen werken, ware het niet dat ze er het arbeidsethos niet voor hebben en er zo verdomde warmpjes bijzitten op hun huidige plek. Daarnaast vinden we in dit kamp ook: de voltallige managementlaag. 

Waaronder Frederieke Leeflang, blijkt maar weer eens uit dit interview met wandelend karkas en voormalig KRO-coryfee Ton Verlind:

"Ik ben het er wel mee eens dat we lange tijd in onszelf gekeerd zijn geweest. Langzaam komen we daar uit. We laten ons nu veel meer leiden door wat het publiek wil, wat mensen raakt, het mediagebruik, en waar het publiek zich bevindt. Dat is iets van het laatste jaar. Ik ben het ermee eens dat we daarin nog niet uitgesproken genoeg zijn."

Het klopt ontegenzeggelijk dat de NPO te sterk in zichzelf is gekeerd wat betreft inhoud en kwaliteit. Dat is natuurlijk geen enkele reden precies te gaan maken wat mensen willen, want nogmaals, daartoe zijn de commerciëlen ter aarde. Dat Frederieke ook nog eens doet alsof zij dit allemaal zelf heeft bedacht en geïmplementeerd is een schoffering van al haar domme voorgangers, en de arme zielen die onder hen moesten zien te functioneren.

Voor de duidelijkheid: het wemelt in Hilversum van de cijferfetisjisten die niets anders doen dan bestuderen waar de doelgroep zit, wat de doelgroep wil en hoe de doelgroep in die behoefte kan worden voorzien. Je kan op het Mediapark je kont niet keren of je zit weer in de een of andere debiele sessie over verschuivende mediabehoeftes, kijkcijfercurves of clicks. Ver voor Frederieke de overgang bereikte werden er al tonnen over de balk gesmeten om elk nieuw snufje uitvoerig te bestuderen (wat kunnen we met de VR-bril? Laten we twee fulltimers aannemen om dit te onderzoeken). Dit alles weerhoudt Frederieke er niet van te doen alsof ze een wiel heeft uitgevonden dat doorgeroest is en niet wil draaien. Onbedoeld is ze daarmee een exponent van het klassieke Hilversumse: er gebeurt zo weinig zinnigs dat iedereen er als de kippen bij is zich zelfs de meest bedenkelijke ontwikkelingen toe te eigenen, hoe gering of non-existent hun eigen inbreng ook was.

Er moet worden gepronkt, geef hier die veren, negeer het bloed en de kots en blubber en kak die er op zit alstublieft.

Kennis en kunde

U denkt misschien dat al die talkshows, quizes en soaps zomaar op uw tv-scherm verschijnen, maar niets is minder waar. Er gaan honderden uren precisiewerk aan vooraf, die over minstens tien schijven zijn verdeeld. Zo voorkomen betrokkenen dat ze onzinprogramma's maken die vroegtijdig moeten worden geschrapt ze onvoorbereid zonder dagbesteding komen te staan. Het leuke voor hen is dat als je maar lang genoeg mee vergadert je ontzettend vaak promotie kunt maken. Neem zo'n Frans Klein, die ooit begon in de krochten van de toenmalige VARA en het uiteindelijk wist te schoppen tot opperbevelhebber van de gehele nattevinger-keten van de NPO. Waar dat alles toe leidt, zulke enorme kennis van televisie maken? Een glunderende Klein die op de seizoenspresentatie van de NPO vertelt waar hij het meest naar uitkijkt en het trotst op is: schaatsende bn'ers (2019). 

Inmiddels is die rare uilenbal overgestapt naar de commerciëlen en verdient hij zijn brood als directeur televisie bij Talpa Network. Nu hij geen belastinggeld meer verbrandt maakt het weliswaar beduidend minder uit welke slechte ideeën van anderen hij tot televisie promoveert, het blijft vermakelijk om de goede man te volgen. Nu dit weer: gevraagd naar het hoogtepunt van het nieuwe seizoen wijst Frans Klein naar het nieuwe seizoen van Gooische Vrouwen, dat klaarblijkelijk dit najaar op tv komt. 

Waarom? "Het zijn gekke tijden. Een beetje gloomy tijd. Veel ellende in de wereld. Dan hebben zin om ook wel een beetje ongecompliceerd te lachen. Een beetje vrolijkheid."

Dit overigens pas nadat Klein heeft benadrukt hij de programma's ziet als zijn kinderen, en van al zijn kinderen houdt. Dat daar geen misverstand over bestaat.