INCLUSIEF EXCLUSIEF: de enige preek van imam Theo van Gogh.

Vliegen van Faro naar Lampegat, waar Arie Pos op mij wacht. Hij is vanaf Porto naar Eindhoven gevlogen. Morgen presentatie van ons boekje Portugal voor Patriotten. We treinen naar Leiden, waar we logeren in het huis van oud-studiegenoten van Arie. Het ritje per spoor is duurder dan mijn vliegticket van Faro naar Eindhoven. 

Ik ben in een eeuwigheid niet in Leiden geweest. De laatste keer moet op een feestje van mijn broertje zijn geweest, die hier in de jaren negentig studeerde. Broertje is inmiddels 53, dus reken maar uit. Er heeft net een steekpartij in Leiden plaatsgevonden, met een dode. Dat is nog eens een warm onthaal. 

Ons logeeradres, een oase van beschaving vol boeken, ligt in de Merenwijk. Nieuwbouw, honderden peperdure fietsen, veel groen, een winkelcentrum - De Kopermolen  - met een Chinees, een Albert Heijn en een Zeeman, waar een legertje vrouwen in hoofddoeken en boerka’s in de bakken met de aanbiedingen staat te graaien. Twee junks in een scootmobiel rijden rondjes, op zoek naar de dagapotheker. Jammer dat ik van de dope af ben. 

Wat een naargeestige betonklomp is de stad geworden. Wat een weerzinwekkende kaalslag. Alles wat mooi was, moest kennelijk, kapot. In mijn toenmalige standplaats Paraguay hoorde ik bij toeval van een hoge ambtenaar uit Leiden wat voor eng mannetje Pechtold is. De keurige klerk (tegen de 60, GroenLinks-stemmer) had een burnout en was met zijn echtgenoot een half jaar door Zuid-Amerika aan het reizen. We raakten in gesprek op een terras in Asunción en al snel begon de ambtenaar te fulmineren over zijn voormalige wethouder, die hem naar eigen zeggen fysiek en mentaal gesloopt had vanwege een enorme bouwgrondfraude. 

Even wat faits divers over Pechtold als wethouder: in 1994 werd hij raadslid te Leiden namens D66 en in 1996 werd hij wethouder, aanvankelijk met als portefeuille Milieu (1997-2002), vervolgens Sport en Cultuur (1997-2003), Grote Stedenbeleid (1998-2002) en Onderwijs en Verkeer en Vervoer/Parkeren (2002-2003). Hij hield als wethouder tot tweemaal toe (2002 en 2005) een lokaal referendum over de RijnGouweLijn tegen, dat er na zijn aftreden in 2007 alsnog kwam.

Nu het kabinet Rutte IV is gevallen, stelt iedereen zich de vraag waar Nederland voor gaat kiezen in 6 tot 9 (!!) maanden. Wellicht is het beter om te kijken wat de verkiezingen daarna brengen…

Rutte heeft in vier kabinetsperioden veel fout gedaan; of het nu Groningen is, of de toeslagenaffaire, het wissen van sms’jes, het achterhouden van stukken, het niet actief herinneren, het toelaten van steeds meer immigranten, het verhogen van de belastingen, het vergroten van de overheid, het afbouwen van de hypotheekrenteaftrek, het laten vastlopen van de woningmarkt, de onnodige inbreuk op individuele vrijheden, de verdere soevereiniteitsoverdracht naar de EU, het vergroten van de regeldruk, … de lijst lijkt eindeloos. Maar op al die lijstjes ontbreken twee aan elkaar gerelateerde fouten: het kaltstellen van de rechtervleugel binnen de VVD en het loslaten van de klassiek liberale ideologie.

Stammenstrijd is niks vreemds binnen politieke partijen. Ook bij de VVD heeft deze veelvuldig plaatsgevonden. De meest markante, en voor het huidige tijdvak meest relevante, is de machtswisseling van Bolkestein naar Dijkstal. Bolkestein behoorde tot de rechtse vleugel en Dijkstal tot de linkse. Uiteindelijk flopte Dijkstal en na wat tussenpausen was er een spannende leiderschapsstrijd tussen Mark Rutte en Rita Verdonk. Ook hier was het een links-rechts strijd, die uiteindelijk door eerstgenoemde vleugel werd gewonnen.

Sinds Rutte de partijleider werd, heeft hij vakkundig iedereen van de rechtse vleugel de partij weten uit te werken dan wel onschadelijk te maken. Daarnaast heeft hij zich meer en meer omringd met jaknikkers en tassendragers. Bezien door een Machiavelli bril, heeft Rutte het perfect weten te spelen. Elke zet, elke crisis, elke meevaller heeft tot een versterking van zijn positie geleid; zowel binnen de VVD als daarbuiten.

De ondergang van Europa door massa-immigratie, zoals 50 jaar geleden voorspeld in Le Camp des Saints van Jean Raspail. Door Arthur van Amerongen

Vijftig jaar geleden verscheen Le Camp des Saints van Jean Raspail. Van deze toekomstroman zijn wereldwijd meer dan 300.000 exemplaren verkocht en het boek leest net zo lekker weg als 1984 van George Orwell, Brave New World van Aldous Huxley, The Boys from Brazil van Ira Levin, en The Iron Heel van Jack London. En hier vindt u nog een hele rits dystopische romans. 

In Le Camp des Saints beschrijft Raspail de ondergang van Frankrijk, die begint op Paaszondag 1991. Een armada van roestige vrachtschepen en verouderde oceaanstomers landt op de stranden tussen Cannes en Saint-Tropez. De vloot van de hoop, vertrokken uit de Ganges-delta, bestaat uit 1 miljoen uitgehongerde paupers en paria’s, letterlijk de laagste kaste uit India. De leider van de flotilla is een misvormd kind met een kapiteinspet, zittend op de schouders van een reusachtige Hindoe. De schrijver koos uit effectbejag  bewust voor vreedzame hindoes, indachtig Ghandi, die de Britten zonder geweld verjoeg, en niet voor moslims.  

De Franse regering vraagt andere westerse landen om steun en heel Europa moedigt migranten uit de hele wereld aan ook om de reis te maken. De Franse bevolking vlucht massaal naar het noorden, terwijl de Gutmenschen juist naar het zuiden reizen om de paupers  te verwelkomen als de “Messias met een miljoen hoofden”. Vervolgens bezetten de migranten huizen van blanke burgers, vermoorden fabriekseigenaren die hen als werkkrachten hadden ingehuurd en verkrachten blanke vrouwen en meisjes. 

In Londen ontvlucht de autochtone bevolking massaal de stad, terwijl miljoenen mensen van kleur op straat kamperen. In New York City moet de burgemeester zijn ambtswoning delen met zwarte families. De nieuwe regering komt in handen van zwarte migranten, gastarbeiders en Franse collaborateurs, en zij maken korte metten met racisme en blanke dominantie. Volgens Raspail is dit het einde van de westerse beschaving, geofferd op het altaar van de universele gelijkheid.

Sigrid Stamcafé om het af te leren

Ome Tuur in het Stamcafé: "Niks lekkerder dan apezat en knetterstoned met een paar moddervette hoeren in de verstikkende zweetlucht van een Afrikaanse boîte de nuit helemaal uit de bol te gaan"

Amai! Nondeju! Vijf Brusselse jongeren hebben op Malta een 17-jarige Franse toeriste acht uur lang verkracht en haar vriend helemaal verrot geschopt. Een van de daders gebruikte ook nog eens de gejatte iPhone van de gemolesteerde jongen om met diens account een *Louis Vuitton-*tas ter waarde van 2.000 te bestellen, met als leveradres zijn eigen woonplaats in Brussel. Er kwam uiteindelijk een einde aan de nachtmerrie omdat de ‘jongeren’ hun vliegtuig naar België niet wilden missen. Het koppel deed aangifte, en de Maltese politie kwam maar net op tijd om de Brusselse kansenparels op de luchthaven te onderscheppen.

Mijn eerste gedachte was: als het maar geen Marokkaanse mohammedanen zijn, want dat straalt slecht af op het toch al zo geplaagde Molenbeek. Maar welke Marokkaan gaat in godsnaam op vakantie naar Malta? Dat is echt een boomerbestemming voor ouwe lullen zoals ik. 

Na een paar minuten googelen vond ik de namen van de verkrachtende kopschoppers: Masuekama Kabangu Dany, Kamangu Lema Lelo Arnaud en Muogo Mukengerwa N’Domba Amani. De namen van de andere twee gangbangers werden niet vrijgegeven omdat ze minderjarig zijn. Een van die twee speelt in het Onder de 18-voetbalteam van Belgikistan. Ballen kan hij zeker, die fijne Rode Duivel. De vader van de knul maakte zich niet druk om de slachtoffers, maar om de interlandcarrière van zijn zoon: hij vreest met grote vreze voor de loopbaan van onze lieveling.

In Brussel hadden deze varkens een foeigesprek gehad, moesten ze een dagje schoffelen en waren er vanwege die zware straf jongerenrellen uitgebroken, maar Malta is in veel opzichten Noord-Afrika. Daar heersen andere mores. De gengbengels hebben geheel in de geest van de jeugd van tegenwoordig de verkrachtingsmarathon van 8 uur gefilmd, en daar zal de rechter wel blij mee zijn. 

Ik ben eens wat gaan grasduinen in Malteser krantjes en zo las ik dat je makkelijk 8 jaar bajes kan krijgen voor een verkrachting. Opgeruimd staat netjes.

Nieuw-Nederland in het Stamcafé

Kabinet-Rutte IV was een verstandshuwelijk. Velen in ons land wilden ervan af, zelfs bij de VVD werd flink gemord en de druk opgevoerd. D66 en CDA wilden graag door, maar dat was alleen omdat ze er in de peilingen desastreus voor staan. Rutte speelde hoog politiek spel. Hij wachtte een finale optater niet af en maakte zijn eigen overweging. 

Waarom wilden velen van dit kabinet af? Ten eerste omdat het vanaf het begin domweg niet boterde. Het was een voortzetting van het vorige (gevallen) kabinet, en bij de vorming van het nieuwe werden te diepe wonden gemaakt. Het maakte ook te veel knievallen, met als resultaat dat het nauwelijks samen regeerde en iedereen ontevreden was. 

Een tweede reden is dat er in de afgelopen 10 jaren te veel schade is toegedaan, nota bene door de overheid zelf. Het is te makkelijk om met je vinger te wijzen naar één partij of één bewindspersoon, want alle serieuze partijen maakten onderdeel uit van het systeem dat de toeslagenaffaire veroorzaakte, de stikstofcrisis veroorzaakte, het dossier Groningen veroorzaakte, er geen helder beleid kwam op asiel, en ga zo nog maar even door. Wie naar een ander wijst heeft boter op het hoofd, ook oppositiepartijen zaten gewoon in de Tweede Kamer en stemden mee. 

Bijkomend probleem is dat de overheid ook de verantwoordelijke is om deze schade te herstellen, en men is niet in staat gebleken om door te pakken. Er heerste apathie (of incapabiliteit?), en men had negatieve focus op elkaar in plaats van op de problemen in het land. Er werd niet geregeerd.

Een derde reden is dat velen klaar zijn met de Ruttiaanse manier van politiek bedrijven, de achterkamertjes, het gekonkel, het gedraai, het modder gooien, het polariseren. Niet in de laatste plaats door regeringspartijen zelf, en besmettelijk voor heel Den Haag. Als resultaat zie je dat kiezers al een tijd zoeken naar een ‘frisse’ (tussen aanhalingstekens, want sommigen bleken zeker niet fris te zijn) populistische oppositiepartijen, die wel op de problemen wijzen maar niet de oplossing bieden. Het beeld van deze manier van politiek kleeft toch vooral aan Rutte, wiens glans de afgelopen jaren verdween met te veel gedraai en gesmoes. Op een gegeven moment is het gewoon klaar.

De afgelopen 14 jaar draaide alles om liquiditeit in financiële markten. Door de kredietcrisis van 2008 hebben centrale banken de geldkraan flink opengezet. Via allerlei kanalen kwam deze liquiditeitsgolf met name terecht op het spreekwoordelijke Wall Street in plaats van Main Street. Het is dan ook niet zo gek dat veel beleggers met angst en beven kijken naar de flinke val in liquiditeit. Met name in de VS. Waar door Quantitative Tightning (QT, het tegenovergestelde van QE) en stijgende rentes, de liquiditeit ongekend hard omlaag is gekomen. Met Fed QT nog maar net onderweg en nog $ 7 biljoen op de balans bij de Fed (door voornoemde QE), is de verwachting dat we het ergste nog niet hebben gezien. Maar er is wat “goed” nieuws op dat vlak...

Zoals bovenstaande grafiek laat zien, is de groei van M2 geldhoeveelheid flink afgekomen. Na de enorme stijging ten tijde van corona is dat niet vreemd, maar net zoals het tijdens corona tot hogere koersen van allerlei financiële waarden leidde, zou dat nu dus kunnen omdraaien. En dat, zoals al beschreven, terwijl QT nog maar net is begonnen. Met nog wat renteverhogingen in het verschiet ziet het liquiditeitsbeeld er inderdaad niet zo rooskleurig uit. Temeer omdat de VS erg veel schulden zal gaan uitgeven, wat dus nog meer liquiditeit uit de markt zal trekken.

Dr. Jan van de Beek: *De komst van één asielzoeker of statushouder kost de schatkist netto ongeveer acht ton. Asielmigratie helpt de verzorgingsstaat om zeep. Zo simpel is dat. *

Interview door Arthur van Amerongen

“Ik had mijn eerste computer toen ik zestien was. Computers waren in 1984 vrij zeldzaam. Het was een heel dik toetsenbord, daar zat alles in. Ik had een bandrecorder nodig als geheugen, en een televisie als monitor. Je kon er spelletjes op doen. Uiteindelijk ben ik wiskunde gaan studeren, daar zat informatica bij inbegrepen, en het vak programmeren. Daar heb ik nog steeds profijt van. Ik schrijf computerprogramma’s in Turbo Pascal, de taal die ik toen geleerd heb notabene, en ik geef nog steeds wiskundeles. 

Je vraagt of ik veel geld had kunnen verdienen? Ja wellicht, als ik bijvoorbeeld financiële wiskunde als richting had gekozen. Dat kwam toen net op. Dan was ik nu een quant geweest. Ik heb daar nog wel over nagedacht, om kunstmatige intelligentie te gaan studeren na mijn wiskundestudie, en dan gericht op de financiële markten, maar heb het toch niet gedaan.

In 1999 begon ik met de studie Antropologie. Ik volgde onder andere colleges bij Jojada Verrips en Alex Strating en ben me al snel gaan verdiepen in asielzoekers. Discoursanalyse, wat inhield dat ik ongeveer honderdvijftig krantenberichten naploos over asielzoekers. Dus die berichten duiden en analyseren. 

Wat komt er in voor? Er waren vier topics. 1 topic was getallen. Mag je aantallen benoemen, kan je aantallen beheersen, hoeveel asielzoekers komen er volgend jaar? 

Topic 2 was psychologie: wat betekent het om asielzoeker te zijn? Wat doet dat met je? Topic 3 was het juridisch aspect van asielzoekers en topic 4 betrof het economisch aspect van asielzoekers. In Nederland was toen amper iets te vinden over het economisch aspect.

Feest! Rondje thee van Tuur!

donderdag 29 juni

Naziploitation &Holocaust-Pulp-Fiction

Goed nieuws en slecht nieuws, vrienden. 

Eerst het goede nieuws: ik ben precies op de helft van mijn odyssee en voel me gezonder dan ooit. Op 1 januari van dit jaar ging ik nog dood. Ik schreef toen: Waarom ben ik vooral bang voor de dood als ik een kater heb? Ik heb nu al een week of vier slijm in de keel en pijn bij het slikken. En een gore W.F. Hermans-hoest. Natuurlijk ben ik die symptomen gaan googelen en ja hoor: kanker. Ik mag kiezen tussen keel-, slokdarm- en longkanker en ik heb hoogstens nog een maand te leven.

Vroeger riep ik altijd heel stoer: I hope I die before I get old -, lekker gejat van The Who - maar dat is natuurlijk pathetische zever.  Als ik nou nog een bekende schrijver of een poète maudit was, had zelfmoord wellicht tot de mogelijkheden behoord (puur vanuit publicitair oogpunt en uit empathie voor mijn uitgever Otto Wollring). Maar voor zelfmoord ben ik niet romantisch genoeg, al stond ik ooit wel op het punt mij te verhangen toen ik honderd keer achter elkaar Closer van Joy Division had gedraaid, vijf tubes Velpon had opgerookt en vijf  gram rattengif had gesnoven.

Al decennia lang is het verhaal van experts dat China het economisch grootste en machtigste land zal worden. Begrijpelijk want de economie groeide astronomisch en als experts ergens goed in zijn, is het wel extrapoleren. Maar China heeft een hoop onderliggende problemen en enkele daarvan zijn onoverkomelijk. Het zal dan ook nimmer de nummer 1 worden. 

Het eerste probleem is een universele, want het is iets waar Het Westen ook onder zucht: een schuldenberg. Het is dus zeker geen uniek probleem, maar in combinatie met de andere factoren  (zie rest van deze column), vormt het een gevaarlijke mix. Zoals de lezer vast weet, is de kredietverschaffing in wezen in handen van de overheid, en dan met name de lokale overheden. Zij hebben elke keer een stevige neergang van de Chinese economie kunnen uitstellen door enorm veel infrastructurele projecten te financieren. Dat deze projecten uiteindelijk te weinig opleveren versus de geïnvesteerde (en beleende) bedragen, begint zich steeds meer te wreken.