*fap fap fap *

Donderdag 3 augustus 

Het is jammer dat de reaguurders nooit over hun seksbeleving schrijven. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat je hele avond in je man cave naar Kane, DI-RECT en Coldplay zit te luisteren zonder even naar Pornhub en Xhamster te surfen. 

Ik heb altijd frank en vrij over masturbatie geschreven, in de traditie van Philip Roth, Jan Cremer, Jan Wolkers en Jean Genet. Op een gegeven moment werd dat een beetje pathetisch, een goedkoop trucje, en de reacties werden steeds meewariger. Toen ben ik maar kritisch over de islam gaan schrijven om de achterban te pleizieren. 

In Portnoy’s Complaint staat natuurlijk het beste fapmoment: 

“Then came adolescence-half my waking life spent locked behind the bathroom door, firing my wad down the toilet bowl, or into the soiled clothes in the laundry hamper, or splat, up against the medicine-chest mirror, before which I stood in my dropped drawers so I could see how it looked coming out…I once cored an apple, saw to my astonishment (and with the aid of my obsession) what it looked like, and ran off into the woods to fall upon the orifice of the fruit, pretending that the cool and mealy hole was actually between the legs of that mythical being who always called me Big Boy when she pleaded for what no girl in all recorded history had ever had. Oh shove it in me, Big Boy, cried the cored apple that I banged silly on that picnic. Big Boy, Big Boy, oh give me all you’ve got, begged the empty milk bottle that I kept hidden in our storage bin in the basement, to drive wild after school with my vaselined upright. Come, Big Boy, come, screamed the maddened piece of liver that, in my own insanity, I bought one afternoon at a butcher shop and, believe it or not, violated behind a billboard on the way to a bar mitzvah lesson.”

Het Masturbatiedagboek van Lodewijk van Deyssel was voor mij ook een geweldige inspiratiebron.  

Zondag 12 juli 1891, 12 u. 45 middag.

Het is nu het geschikte seizoen om de bestrijding der onanie weêr met kracht te beginnen. Geestelijk om dat ik in een zeldzame periode van wil-werking ben, stoffelijk om dat de slaapkamer ’s zomers een geriefelijker werkplaats voor de mechanische bestrijding is dan ’s winters èn om dat ik er nu eenig geld voor beschikbaar heb indien dit noodig mocht zijn (voor instrumenten, dwang-buizen, enz.)

Kom, laat ik nu eens maken dat met 1[e] november de onanie zoo goed als overwonnen is. […] Trouwens, het door-zetten van goed-opstaan moge niet zóó moeilijk zijn, - het komt in moeilijkheid de overwinning der onanie zéér nabij. In het eerste lijk ik eenigszins te slagen, - waarom zoû dat met het laatste óok niet het geval kunnen zijn. Te meer daar ik tegen de onanie nog sterker mechanische maatregelen kan nemen dan tegen het opstaan. Want de houten met spijkers beslagen handomhulsels, die mij de onanie mechanisch beletten, staan gelijk met een mekanieke matras, die mij, op het uur dat het wekkertje afloopt, uit het bed zoû smijten.

Paar maanden terug was er een boel (ceremonieel) gesteggel over het schuldenplafond in de VS. Deze moest, wederom, worden verhoogd en Democraten en Republikeinen hadden zo hun eigen ideeën onder welke voorwaarden dit moest gebeuren. Net als de vorige keren kwam de verlossing in de verlenging. Maar ditmaal kwam er geen verhoging van de schuldenlimiet, maar een tijdelijke buiten werking stelling van de limiet tot januari 2025 (tot na de verkiezingen dus ;-) ). Het schuldenniveau op die datum wordt dan het nieuwe schuldenplafond. Politiek gekonkel van de hoogste orde dus. En dat begint zich nu wellicht te wreken...
(bron afbeelding)

Arthur van Amerongen & Het Dossier Timmermans

Omdat ik de reaguurders beloofd had tot en met de verkiezingen over Frans Timmermans en zijn campagne te gaan schrijven, zit ik nu met de gebakken peren. Het is zaterdagochtend en vanuit mijn werkplek kijk ik, zwetend tussen twee loeiende ventilatoren, uit op een knus en gezellig strandje vol Portugezen. De zee lonkt, maar het is all work, no play (makes Tuurtje a dull boy). Ik bijt mijn tanden stuk op het dossier Timmermans. Ik volg de beste man al 15 jaar maar  deed dat altijd op columnesque wijze, met veel kwinkslagen en gebbetjes en vrijblijvende voorspellingen. In mijn enthousiasme ben ik een paar keer in de fout gegaan. Zo schreef ik een Europees verbod op transvetten in friet ten onrechte toe aan Frans Timmermans. 

En op 17 mei 2019 schreef ik: *Volgende week valt het doek voor ons aller Frans. Dit is dan ook mijn laatste stuk over de Heerlense Bruce Springsteen. *

Ik was er van overtuigd - op basis van analyses van de bookmakers en in internationale kranten, en dus niet aan de hand van de jubelende advertorials in de blaadjes van de Vlaamse kartelmedia - dat Timmermans nooit en te nimmer de opvolger van Jean-Claude Juncker zou worden (ik kreeg gelijk) en dat hij vervolgens zwaar teleurgesteld geruisloos van het internationale toneel zou verdwijnen. Not. 

Tijdens zijn campagne voor het voorzitterschap van de Europese commissie werd de sukkelige, houterige en vooral saaie kantoorklerk Frans opgepimpt tot een rockstar. Hij kopieerde gebaartjes van zijn grote idool Bruce Springsteen (met name de gebalde vuist) en een team visagisten, diëtisten en kledingadviseurs begon aan zijn uiterlijk te werken. Kijk hem hier schijnen in DWDD. 

Op een gegeven moment was The Boss een stuk magerder geworden en ik vermoedde dat Frenske een maagballon had laten inbouwen, en anders slikte hij gewoon ordinaire pep, zeg maar de afslankpillen die huisvrouwen vroeger kregen en die ‘mother’s little helper’ werden genoemd omdat ze er zo hard en vrolijk van gingen poetsen.

\

Er is op het Geldblog al vaak geschreven over het feit dat in veel gevallen de overheid een probleem creëert om zich vervolgens aan te bieden als de oplossing. Echter, de overheid heeft nog wat achter de hand, namelijk: wie schrijft, die blijft! Zo hebben overheden bij het schrijven van nieuwe bank- en pensioenreguleringen zich verzekert van gunstige positie. Maar de één zijn voordeel, is de ander zijn nadeel en drie maal raden wie hier het nadeel van ondervindt…

Zo hebben overheden, via regelgevende instanties, er voor gezorgd dat de meeste staatsleningen een nul risicoweging hebben. Dit betekent dat banken geen extra kapitaal (CET-1) hoeven aan te houden op deze blootstellingen (en ja, voor de echte bankexperts, Tier 1 eisen versus alle activa, daar speelt het wel een rol). Zo kan een lening aan een bedrijf een risicoweging hebben van 50%, wat betekent dat op 50% van het leenbedrag het risico bestaat dat de bank niet wordt terugbetaald. Op die 50% moet dan minimaal 4,5% kapitaal worden aangehouden door de bank. En dat kapitaal is duur en drukt dus het rendement van de bank. De risicoweging voor de staatsschulden waar de bank gevestigd is, heeft in de EU dus een nul risicoweging en zijn dus zeer aantrekkelijk voor de banken om in bezit te hebben. Overigens zitten de Europese banken ver boven die 4,5%. (plaatje opklikbaar)

Binnen zonder Kloppen van econometrist Pieter Lakeman was de eerste kritische studie in Nederland met betrekking tot de winst- en verliesrekening van de immigratie.  

Interview: Arthur van Amerongen

In het voorwoord van Binnen zonder Kloppen schreef Lakeman: 

*`Is Nederland vol? Zijn de immigratie en het vraagstuk van Asielzoekers beheersbaar? Is immigratie een bedreiging of een zegen voor Nederland? Integreren de nieuwkomers in Nederland en hoe is zo'n opnameproces te bevorderen? Is Nederland een multiculturele samenleving geworden of zou dat moeten gebeuren? Over deze en soortgelijke vragen wordt in Nederland de laatste jaren stevig gedebatteerd. De antwoorden lopen sterker uiteen dan voorheen het geval was: de periode van een zekere maatschappelijke en politieke consensus over migratie- en minderhedenbeleid, zoals die aan het begin van de jaren '80 bestond, lijkt voorgoed voorbij. Deze discussies worden vaak gekenmerkt door gebrek aan adequate informatie, een eenzijdige vraagstelling én toekomstgerichtheid. De vraag "waar gaat 't naar toe of waar moet 't naar toe?" leidt juist in die combinatie tot speculatieve antwoorden; die antwoorden blijken dan vaak minder dan wenselijk te stoelen op feiten of verdedigbare scenario's voor de toekomst, en meer dan wenselijk op emotionele stellingnames vooraf.' *

Hiermee opent de tijdelijke Wetenschappelijke Commissie Minderhedenbeleid in 1995 haar nota Migratie, minderheden en beleid in de toekomst. De constatering dat de discussies vaak gekenmerkt worden door gebrek aan adequate informatie, is helaas juist. Bij de bestudering van immigratievraagstukken wordt overwegend aandacht geschonken aan sociale en culturele aspecten. In Nederland zijn de economische effecten van immigratie zelfs nooit berekend. Ook andere onderwerpen krijgen weinig aandacht, zoals de rol van pressiegroepen en de belangen van duizenden ambtenaren, wier inkomen afhankelijk is van het blijven binnenkomen van immigranten. Naar aanleiding van mijn kritisch volgen van het Nederlandse bedrijfsleven, is mij meermalen verzocht ook het overheidsoptreden te onderzoeken. Dat vond ik overbodig gezien het grote aantal personen dat zich beroepshalve met de overheid bezighoudt. Toen echter duidelijk werd dat niemand in de door de Wetenschappelijke Commissie gesignaleerde leemte voorzag, besloot ik dat alsnog te doen. De immigratie-economie is een aantrekkelijk studiegebied omdat de immigratie een belangrijk economisch verschijnsel is en desondanks een onontgonnen onderzoeksterrein vormt. De link met mijn eerdere studies over het bedrijfsleven is dat ook de immigratie-economie zich op het grensvlak van economie en recht afspeelt. Ik heb weinig aandacht besteed aan de culturele en sociale aspecten van immigratie. Niet omdat die zonder belang zijn, maar omdat op dat gebied wel vele boeken en studies bestaan.

\

Lekker man

Onze Vrijdagavond-Duiders Brante & Immink zijn even helemaal weg. Maar niet heus, want speciaal voor de verkansie hebben ze extraspeciale pauze-filmpjes opgenomen. Nu eens niet diepzinnige actuele maatschappelijke contemplaties over de keek op de week, maar een sensationeel culikijkje in de keuken van deze eigenzinnige denkerts. Doe er uw voordeel mee! Oant moarn.

Donderdag 20 juli

Twiet van de dag! 

Wat een feest, vrienden. Ik ben erkend Timmermans-watcher (ik muntte zelfs zijn inmiddels door gans Nederland gebruikte koosnaam Frenske) en heb in nauw overleg met het politbureau van GeenStijl meteen besloten om zijn verkiezingscampagne voor de Linkse Walm op de voet te gaan volgen. Mijn bevindingen, analyses en voorspellingen kunt u na het zomerreces van de Tweede Kamer wekelijks lezen in het enige echte Frenske Journaal: vrij en onverveerd, fair&balanced . 

De ware Frans Timmermans openbaarde zich aan mij in een ogenschijnlijk luchtige Facebook-posting, op 16 augustus 2014. Hij prees het boek Gevelde Eiken aan, met daarin gesprekken tussen de Franse schrijver/politicus André Malraux en oud-president Charles De Gaulle. 

Ik vind het vreselijk wanneer een insipide klerk als Frenske dweept met mijn held Malraux. La condition humaine is verplicht leesvoer voor iedereen en luister naar deze schitterende potkast.

Het was alles behalve komkommertijd de afgelopen week. Met de groene politieke wending (pun intended) van een lijstverband tussen PvdA en GroenLinks dat geleid zou moeten worden door niemand minder dan de personificatie van de EU Green New Deal: Frans Timmermans. Als Omtzigt niet meedoet met de aanstaande verkiezingen, dan kan het zomaar zijn dat Timmermans mag gaan formeren, afgaande op de peilingen! Dat zou de kansen van een centrum rechtse coalitie, zoals vorige week besproken, flink doen verminderen. Nu een links/groene coalitie een serieuze mogelijkheid is (vergeet niet dat de VVD volledig om is op het groene vlak; het was immers de VVD die bij de EU aandrong op een verbod op brandstofmotoren vanaf 2030 ipv 2035!), is het wellicht nuttig om de realiteit van de Groene Plannen tot dusverre te beschrijven. De realiteit verbleekt of wel de groene effecten, of de gezichten van de mensen…

De klokkenluider die het Marokkanenprobleem in kaart bracht

Interview: Arthur van Amerongen

Criminoloog en antropoloog Hans Werdmölder volg ik al sinds het midden van de jaren tachtig. Zijn eerste boek, Van vriendenkring tot randgroep: Marokkaanse jongeren in een oude stadswijk (1986), sloeg in als een bom. Ik deed Etnische Studies en de Geschiedenis van de Immigratie als bijvak en wat Werdmölder schreef, was hele andere koek dan de gortdroge en politiek-correcte stof die ik op de UvA te horen kreeg. 

Ik was al gepokt en gemazeld wat Marokkanen betreft - niet in het minst door mijn warme contacten in het Amsterdamse drugsmilieu - en vond veel van mijn ervaringen terug in het boek van Werdmölder. 

Ik bleef hem volgen en las Een generatie op drift (zijn proefschrift), Marokkaanse lieverdjes, De werkmeester, Marokkanen in de marge, Kansparels, Nederland Narcostaat en zijn prachtige Den Hollander, over hoogleraar A.N.J. den Hollander,  socioloog en grondlegger van de Amerikanistiek in Nederland. 

Het werd tijd voor een prettig gesprek met Hans Werdmölder.

Okay rechtse vrienden. 75.000 asielzoekers is genoeg. Per jaar. Wat de SP betreft. Dan denkt u wellicht: hey, is dat niet wat veel? Maar het is dus de enige partij die een limiet geformuleerd heeft. De VVD gaat gewoon weer voor iedereen toelaten. Want, nou ja, de VVD. Klinkt leuk: de praktijk is hetzelfde als willekeurig welke partij. Dus dan weet u het: Frans Timmermans wordt premier. Met de VVD. En BBB. En de grenzen blijven open. En dat heeft u verdiend. Want dan had u maar anders moeten stemmen. Maar u wil zo nodig bij een clubje horen. En er moet immers geregeerd kunnen worden. Dus u tekent weer bij het kruisje. En Rutte is immers weg. Dus hoe erg kan het zijn? Ze zouden u op moeten sluiten. In Kampen. U weet wel. Aan de IJssel.