Donderdag 9 november

Lied van Louis Davids, voor Jos Collignon

Kleine Brammie, tenger Jodenjochie, snikt het uit,
Begrijpt het niet.
Dat zijn makkers sarren en hem plagen,
Hem bedotten en bespotten.
Moeder, vraagt hij, waarom scheldt men voor Jood?
Ze neemt haar kleine jongen op haar schoot:
Kom maar bij me, Brammie,
Schat, je moet niet huilen!
Kom maar bij je mammie,
Die kent jouw verdriet.
Ik weet het, jij vindt
Heel zelden een vrind;
Met een Jodenkind willen ZIJ niet spelen.
Als ze je plagen, leer het verdragen
Kom bij moeder, lieve vent,
Speel maar alleen, gebensjte jongen,
En wees er trots op
Dat jij je moeders Jodenkindje bent!
Luister, Brammie-lief,
het lot van Jodenkindertjes is niet vol zonnenschijn
Maar je zult het later goed begrijpen,
Als je groot bent, dat je Jood bent.
Goeie mensen doen ons Joden geen kwaad;
Droog nou maar je traantjes, kameraad!
Kom maar bij me, Brammie…....

Eigenlijk heb ik het helemaal geen zin om het in mijn gezellige kroniek over Jos Collignon te hebben, de tekenaar die destijds zowel bij Der Stürmer als bij Der Völkische Beobachter door de respectievelijke hoofdredacteuren Julius Streicher en Alfred Rosenberg werd geweigerd als cartoonist omdat ze Collignon niet grappig genoeg vonden. 

Bij de Redactie Humor van de Volkskrant vonden ze Collignon wél grappig en de column van vandaag is een klassieke dijenkletser. We kijken even naar de beelden:

Ik was afgelopen week op een event over nieuwe vereisten op gebied van verslaglegging van niet financiële informatie. Het was goed georganiseerd en de breakout sessies waren uiterst nuttig. Zoals op dit vlak wel vaker gebeurt, waren er wel wat misconcepties over het economisch denken. Zo werd Milton Friedmans mening dat bedrijven alleen moeten focussen op het maximaliseren van aandeelhouderswaarde verkeerd uitgelegd, maar dat is allemaal te vergeven. Echter, één van de speakers op het event, en tevens gespreksleider, was Sander Schimmelpenninck. En dat was wellicht niet zo’n goede keuze.

Als gespreksleider was de heer Schimmelpenninck zeker niet slecht bezig; hij was welbespraakt, legde contact met de aanwezigen (accountants en mensen uit het MKB), maakte grappen over dat hij door dit event nu even pauze had en geen luiers hoefde te verschonen (hij is net vader geworden) en dat hij eindelijk een nacht normaal kon slapen. Zelfs een grapje over dat hij voor twee dagen even heen en weer vliegt (Schimmelpenninck woont in Zweden) en dat dit niet zo sustainable is, ging hem goed af.

Maar dat veranderde toen hij na de twee andere sprekers zelf zijn presentatie mocht geven. Hij ging het over de grote vermogensongelijkheid hebben, maar dan vanuit de optiek van belastingen. Zo kon de heer Schimmelpenninck het niet hebben dat inkomen zwaarder wordt belast dan vermogen. Iedere ochtend vroeg opstaan om een boterham te verdienen terwijl de mensen die teren op hun vermogen nauwelijks belast worden; “dat kan toch niet?!”. Dat mazzelgeld (vermogen, kapitaal), moet dus zwaarder belast worden en snel graag!

In 2018 kwam Annabel Nanninga de Amsterdamse gemeenteraad binnen met Forum voor Democratie, in 2020 splitste ze zich af naar haar eigen partij JA21 en nu is ze kandidaat Tweede Kamerlid en senator voor diezelfde partij.

Afgelopen woensdag nam ze afscheid van de Amsterdamse gemeenteraad, en werd ze toegesproken door burgemeester Femke Halsema. 

Het Parool: “Amsterdam piept en kraakt onder het juk van een extreemlinks bestuur,” begon Halsema. “De deugkneuzen hebben hier onveranderlijk de leiding en de raad is – ondanks uw noeste werk – nog niet echt van kleur verschoten. En nu hoeft er niemand aan te pas te komen, want u cancelt uzelf. Op het hoofdkantoor van het milieu-, dier- en mensvriendelijke Woke International is de vlag uitgegaan. Dat zult u begrijpen.”

Vanuit de zaal werd gelachen, en ook Annabel Nanninga hield haar gezicht niet in de plooi. Waarna Halsema verder ging, in een speech gebaseerd op de Twitterberichten en de eigen woorden van Nanninga over de Amsterdamse politiek in de afgelopen jaren. “Als iemand de crisis begrijpt die Amsterdam teistert, dan bent u het: het is geen vijf voor twaalf, maar half één in Pyongyang aan het IJ.” Halsema, zichtbaar ervan genietend: “Hoe moet de GGZ Raad 020 nu verder, zonder de psychiater die zich ontfermt over haar patiënten? Als dolende zielen zullen wij nu op de tast het hekje moeten vinden dat ons afscheidt van de linkse afgrond waarvoor u ons wist te behoeden.” Het Parool werd ook genoemd. “Wie moet de Amsterdammers wijzen op obligaat gepiep over seksisme in een interview met de burgemeester?” zei Halsema. “En wie verheldert nog voor twitterend Nederland dat Het Parool in werkelijkheid de Pravda van de Stopera is?”

### ‘Adieu Wokum’

Annabel Nanninga kwam daarna zelf aan het woord. “Amsterdam is een plek van diversiteit, van inclusie, maar Kevin Kreuger en ik hebben daar toen we aantraden niets van gemerkt. Het was een ijzige ontvangst. Het ontdooide enigszins langzaam toen mensen erachter kwamen dat we niet dagelijks geblenderde puppy’s eten en een goed gevulde borrelkast hadden.” Adieu Wokum, en de mazzel, zette Nanninga op X, in een duidelijke verwijzing naar het Joodse verleden in de stad, waar in het ooit kloppende hart van de oude Jodenbuurt nu vanuit de spuuglelijke Stopera vol wokies de stad wordt bestuurd.

Tevens StamCafé

\

De hele zomer staat al in het teken van wat Omtzigt gaat doen. Gaat hij een partij beginnen? Gaat hij overal meedoen? Is hij weer hersteld? En nu is de vraag: wordt hij premier na de verkiezingen? Het antwoord is klip en klaar: dat moeten we namelijk nog maar eens gaan zien. 

Een goed Kamerlid maakt nog geen goede premier. Net zoals een goede premierskandidaat nog geen goed Kamerlid maakt. Net zomin als Omtzigt niet zegt of hij premier wil worden als zijn partij de grootste wordt, zegt Timmermans niet of hij Kamerlid wil worden als hij zijn partij (hen/hun) de verkiezingen NIET wint. En al zou hij zeggen dat hij dan gewoon kamerlid wordt: wie zou hem geloven?

Tevens Stamcafé

Vrijdag 3 november

JE MOET DOOD!

Dit is alweer mijn 44ste stuiptrekking en de trouwe lezer vraagt zich terecht af: wanneer ga je nou eindelijk eens deaudt, Van Amerongen? Je bent al een heel jaar aan het reutelen, dat is toch niet normaal meer? Hou je de boel soms voor de gek, pipo?  

Was het maar een gebbetje, lieve vrienden… 

Ik heb het afgelopen jaar diverse begrafenisondernemers in de Algarve bezocht om mij te laten informeren over de mogelijkheden om mooi de grond in te gaan want zulke serieuze zaken moet je niet aan de nabestaanden overlaten. Dat er ineens BLØF, Coldplay of Stef Bos wordt gedraaid tijdens mijn teraardebestelling, of dat Peter Breedveld samen met Bert Vuijsje een lijkrede houdt bij mijn droeve kuil. 

Tijdens de begrafenis van mijn maatje Conny Mus hield de broer van zijn toenmalige vriendin een toespraak, waarin hij het had over het aardse Jeruzalem en het hemelse Jeruzalem. De man, een dominee, verwees hiermee naar de vermeende religieuze kant van Mus. Nou, als er iemand heidens was, was het Mus. 

Ik hoorde dit verhaal uit eerste hand van Jeroen Pauw want zelf was ik er helaas niet bij omdat ik in de jungle van Paraguay zat. In de aula begon iedereen te kuchen toen het over de vrome Conny Mus ging en tijdens de natte nazit konden de vrienden van Mus er smakelijk om lachen, over de postume bekering van die zondaar uit Amsterdam. 

Voor zijn zeventigste verjaardag, regelde ik een bijeenkomst op zijn graf, midden in de lockdown. Dat werd mijn echte afscheid van Mus.

Het is weer verkiezingstijd en er moet zowel geld als zondebokken worden gevonden om de zieltjes van de kiezer te winnen. En sommige politici weten zich gezegend, want ze hebben 1 maatregel die op beide punten scoort: aanpakken van de medisch specialisten.

Een tijdje geleden is er op het Geldblog uitgelegd waarom ik op Omtzigt zal stemmen; het ging met name om de kans op een catharsis in de politiek te maximaliseren. Dit alles ondanks Pieters grote geloof in de maakbare samenleving. En helaas zitten er in zijn verkiezingsprogram (dat na die column pas werd gepubliceerd) aardig wat maakbare valkuilen.

Één daarvan is het plan om specialisten te forceren in loondienst te treden. De reden hiervoor, volgens NSC (Nieuw Sociaal Contract), is dat artsen onnodig productie draaien om zo meer te kunnen verdienen. Er zit dus een perverse prikkel in het systeem, mede waardoor de zorgkosten zo oplopen. Door specialisten in loondienst te plaatsten, is er geen prikkel meer voor specialisten om onnodige medische handelingen te verrichten.

Dit is nogal een aantijging. Waarop deze gebaseerd is, blijft onduidelijk. “De tijd dat elke gedeclareerde verrichting tot een hoger inkomen leidt, is echter al enkele jaren voorbij. Daar hebben de plafondafspraken tussen ziekenhuizen en zorgverzekeraars een einde aan gemaakt. Als artsen extra inzet leveren, doen ze dat omdat ze kwalitatief goede zorg willen bieden en de patiënt niet in de kou willen laten staan.”

GeenStijl CampagneWatch

Frenske tegen Revu: ‘Kijk, we hebben allemaal onze emoties. Ons, zoals de Duitsers dat zeggen, ‘innerlijk varken’ moet er af en toe uit. Maar het moet er ook op tijd weer ín. 

Ik moest denken aan die oneliner van de filosoof Ludwig Feuerbach: Der Mensch ist, was er isst. De mens is wat hij eet. Theodor Holman schreef eens - toen Frenske nog mager was - een column waarin ook hij Feuerbach citeerde. 

“De dikke Duitser is aan het verdwijnen; ik zie hem althans niet. Daarvoor in de plaats is de dikke Engelse, Nederlandse of Italiaanse gekomen. Europa lijdt aan obesitas en wenst daar niets aan te doen. Misschien is Europa wel een obesitasproject. Europeanen lopen ook slecht. Het ministerie van Silly Walks lijkt hier een dependance te hebben. Men schommelt, looprekt, rolt of doet de Echternachshuffle, maar gewoon stapjes zetten is uitzonderlijk.”

Ik heb de afgelopen weken naar alle optredens van Timmermans gekeken (het zijn gouden tijden voor Frenske-watchers) en goed op zijn postuur gelet. Door zijn vorstelijke embonpoint - tot voor kort gesponsord door een samenwerkingsverband tussen de EU en Michelin - kan de beste man niet meer rechtop staan. Frenske doet mij denken aan een tuimelbeker. Steeds weer dreigt hij pardoes om te vallen maar dan zwenkt hij weer terug. Op deze kiek hoor je gewoon de broek scheuren van Kabouter Plop. 

NB: Frenske heeft trouwens verkeerd geciteerd, zo hoorde ik van twee literaire Duitsers hier in de Algarve. Innere Schwein bestaat niet, Innerer Schweinhund wel. Zie ook Stern.de

Tevensalsook StamCafé

U noemt de militaire actie van het Israëlische leger tegen Hamas een genocide omdat er ook burgerslachtoffers vallen? U had tijdens WO2 aan de kant van de Duitsers gestaan. 

En u is nog steeds boos dat Moppentoppers van de buis is? Dan heeft u een goede reden deze aflevering toch op zijn minst tot de helft of zo te bekijken. Niet dat het iets is om grappen over te maken, maar soms kan een mopje verhelderend werken. Helaas is de kans dat u vatbaar bent voor humor minimaal. Anders liep u niet hysterisch over straat een nieuwe pogrom te eisen.

Tevens het 2 november Stamcafé

Donderdag 26 oktober

Buk buk buk nog een keer
Geluk is toch al zo teer
Buk buk buk nog een keer
Mijn liefde vraagt niet om meer

In Portugal wonen ongeveer 60.000 mohammedanen, op een totale bevolking van ruim 10 miljoen. “Lekker rustig", hoor ik het roze leger der reaguurders denken. Dat klopt, want de afgelopen weken zag ik nergens in Portugal moslims schuimbekkend demonstreren tegen de internationale jodenheid (die maar zeer matig vertegenwoordigd is met rond de 4000 zionistische handlangers). 

Misschien hebben die 60.000 moslims gewoon een baan en helemaal geen tijd om te demonstreren, of weten ze dat je geen geintjes moet uithalen met de gastheren en al helemaal niet met de bullebakken van Guarda Nacional Republicana (GNR) want die knuppelen er vrolijk op los. Daar kan de Nederlandse tokkiejeugd die Albufeira des zomers infecteert over mee praten. We genieten nog even na van de beelden. En Nederlandse voetbalsupporters, die dachten dat je je in Lissabon net zo onbeschoft kon gedragen als in Amsterdam, zijn ook een keer finaal in de pan gehakt door de GNR. Mijn moeder zei altijd: ‘s lands wijs, ‘s lands eer. Oftewel: When in Rome, do as the Romans do. De “Nederlanders” uit Den Haag die dachten even een ober in Praag te kunnen kopschoppen, zitten nog steeds vast em de knapen die van hun tent op het Sziget-festival in Boedapest een pill mill hadden gemaakt, kregen vijf jaar aan de broek. 

Er waren uiteindelijk wel een paar vervelende Portugese mohammedanen, maar die groeiden op in Engeland en bekeerden zich pas op latere leeftijd tot het jihadisme. Voor hun wonderbaarlijke ontdekking van Het Ware Geloof, voetbalden ze in parken in Londen, en dronken en blowden en hoerden en snoerden ze. De bekendste van dat clubje eencelligen, waarvan er een aantal naar hun Schepper zijn teruggeroepen, zijn Nero Saraiva en zijn Nederlands-Portugese bruidje Angela Barreto uit Soesterberg. 

In landen als Portugal, Hongarije en Polen is er om evidente redenen dus geen vijfde colonne mohammedanen, die zich gedragen alsof ze de baas zijn.

Wat vliegt de tijd

Geachte bezoeker van www.geenstijl.nl, wij zijn er even niet. Dat moeten we misschien uitleggen, want normaal zijn we er eigenlijk altijd. Of er nou een slachting wordt aangericht in Israël, er een ziekenhuis in de brand vliegt in Gaza, er een doorgedraaide student een bloedbad aanricht in Rotterdam, of een snackbar bij Veghel een combinatie van een frikandel en een tompouce op de markt brengt: GeenStijl is er altijd, iedere dag. Iedere dag verschijnen hier topics die het zware luchtig maken en het luchtige zwaar. Topics waar u kwaad om wordt, topics waar u blij van wordt, topics waar u om moet huilen, topics waar u om moet lachen. Topics die de plank missen, of juist de spijker op de kop slaan. Topics die iedere dag opnieuw door een paar gedreven nieuwsjunks met een sociale afwijking en een niet aflatende passie voor het online verschenen woord in elkaar worden geflanst. 

Maar vandaag zijn we er dus niet. Dat zit zo. GeenStijl kan eigenlijk alleen maar functioneren als onafhankelijk mediabedrijf dat een luis in de pels is van de gevestigde (media-)orde. Daarom werd GeenStijl op 1 november 2018 een onafhankelijk mediabedrijf en zijn we al vijf jaar lang een luis in de pels van de gevestigde (media-)orde. In de afgelopen vijf jaar zijn we nog volwassener geworden (volgens onszelf) en zijn we hopelijk nog steeds onmisbaar (volgens u). 1 november 2018 is precies vijf jaar geleden, dus we hebben een jubileum te vieren. Net als op 1 november 2019, 1 november 2020, 1 november 2021 en 1 november 2022 vragen we u daarom om een bescheiden bijdrage in de feestvreugde, het liefst permanent in de vorm van een Premium Lidmaatschap. Zodat we over vijf jaar op volle kracht ons tweede onafhankelijke roze jubileum kunnen vieren. Alvast hartelijk dank, namens de gehele redactie. En morgen zijn we terug. Dat beloven we.