INZENDING: Door Cees Meeldijk, gemeenteraadslid Hollands Kroon

Afgelopen weekend werd er een persbericht naar buiten gebracht door een collectief van vijftien natuurorganisaties. Zij dienen een handhavingsverzoek in bij het ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit, omdat ze vinden dat het ministerie terug moet komen op de gedoogbeschikking voor de garnalenvisserij. De vergunning die nodig is om te mogen vissen, is per 1 januari van dit jaar verlopen en geldt er voor de komende negen maanden een gedoogsituatie. De aanleiding: er zijn wetenschappelijke zorgen over de schadelijke effecten van de garnalenvisserij op de zeebodem en de organismen die daar leven. Zodra de gedoogsituatie eindigt en de vergunning niet meer wordt verleend, dan betekent dat het einde van de garnalenvisserij in Nederland en de bijbehorende garnalenvloot, bestaande uit circa tweehonderd schepen.

Verduurzaming en Natura 2000 gebied

Er zijn inmiddels bibliotheken volgeschreven over dit onderwerp en de visserijsector is al jaren in gesprek met natuurorganisaties en het ministerie over verduurzaming. De vissers worden vanwege de stikstofproblematiek inmiddels gedwongen om hun schepen aan te passen. Pas één maand vóór het verlopen van de vergunning was er duidelijkheid over waar de sector aan moet voldoen. De impact van deze maatregelen is groot. Er zijn tal van praktische bezwaren. Ook geven de scheepswerven aan dat de gegeven negen maanden veel te kort is om de schepen aan te passen. Daarnaast zijn er oudere vissersschepen waarbij aanpassingen niet mogelijk zijn. Die vissers worden op deze manier gedwongen om te stoppen met vissen. 

Ondertussen woedt de discussie over stikstof op zee volop. De maandenlange onzekerheid over deze kwestie heeft grote impact op de kleine visserijgemeenschappen. Daarnaast zijn er nog tal van andere zaken die de sector plagen. Voorbeelden zijn gesloten gebieden, windmolenparken en hoge gasolie prijzen. En dan komen vijftien natuurorganisatie ook nog bij het ministerie aan de deur kloppen om helemaal geen vergunning meer te verlenen.

Vermogens beheren kun je leren

Vorige week werd aangegeven dat het een bewegelijk beursjaar zou worden. De makkelijkste voorspelling was dus dat volatiliteit omhoog zou gaan. Maar ik kreeg van enkele lezers dan de vraag hoe daar op in te spelen als een belegger; met name ook met het oog op eerder verschenen artikelen op het GeldBlog. Vandaag dus wat mogelijkheden/beslommeringen die beleggers kunnen gebruiken als inspiratiebron.

Maar voordat ik begin, eerst een disclaimer. De ideeën zijn wat ik er van vind (duh-uh) en zijn in geen enkele wijze als advies op te vatten (hallo AFM!). Belangrijkste gevolgtrekking is dat iedere belegger andere voorkeuren, tijdspannes, risicovoorkeuren en zo verder heeft. Ofwel, DoE Je EiGeN ReSeArCh en of win advies in bij een erkende beleggingsadviseur.

Aflevering 2 van onze nieuwe Europese serie INCLUSIEF TWEE PODCASTS!

Wie naar de wortels van patriottisme zoekt, komt al snel terecht bij de volksaard van een land. Volksaard lijkt me niet zo’n woke begrip. Ik ging even googelen en kwam meteen terecht bij Trouw, fout na de oorlog. De titel van het pamflet spreekt boekdelen: Weg met de term volksaard.

Gijs Moes: “Volksaard leek een wat belegen begrip geworden, neigde het zelfs niet naar racisme? Het klonk naar de negentiende eeuw, toen westerlingen in verre landen optekenden welke vreemde volkeren daar woonden, om in een moeite door hun land te koloniseren. Als de volksaard aan bod kwam, was de schedelmeting niet ver meer. In de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw, met de opkomst van het fascisme, beleefde de volksaard zijn hoogtijdagen. Na de oorlog werd het een dubieus begrip en in de progressieve tijdgeest van de jaren zestig en zeventig leek het in het vergeetboek terechtgekomen. Alleen in borrelpraat stak het de kop op, met flauwe grappen over Belgen of Duitsers. Soms, met wat jaloezie, over levensgenietende Grieken of Italianen.”

Ach, WEF-cheerleader Maxima zei precies hetzelfde in haar babbeltje bij de presentatie van het WRR-rapport Identificatie met Nederland, in 2007.

“De Nederlandse identiteit? Nee, die heb ik niet gevonden. Nederland is: grote ramen zonder gordijnen, zodat iedereen goed naar binnen kan kijken. Maar ook: hechten aan privacy en gezelligheid. Nederland is: één koekje bij de thee. Maar ook: enorme gastvrijheid en warmte. Nederland is: nuchterheid en beheersing. Pragmatisme. Maar ook: samen intense emoties beleven.”

Nee, dan de Nederlands-Portugese schrijver José Rentes de Carvalho in het nog steeds actuele meesterwerkje Waar die andere God woont:

'Het Nederlands karakter is een mengelmoes van evenredige porties onvervalste trots, huis-tuin-en-keukenfilosofie en een argeloosheid die elders in verband gebracht wordt met zwakzinnigheid. De Nederlander vertoont een samengaan van naïviteit en verwaandheid; een menging van twee karaktertrekken die, als ze tegelijkertijd aan de oppervlakte komen, een rampzalig en onhandig mens van hem maken.' Ook een vrij dodelijk boek over de Nederlandse volksaard is Een reservaat van pekelharingen. Nederlandse schrijvers over hun vaderland.

Cancel culture nog altijd springlevend bij NPO

Het derde verhaal in onze serie verhalen met door Joop.nl verboden woorden.

Ton en Harko zaten aan de bar en voerden een geanimeerd maar geheel gelijkgestemd gesprek over de onzinnigheid van de slavernijexcuses, dankbaar gebruikmakend van door het mediaeczeem Maarten van Rossem geformuleerde tegenargumenten, toen de deur van het café openging. Ze draaiden hun hoofden om en konden hun ogen niet geloven. Binnen stapten twee jonge vrouwen met hoofddoek. Ton en Harko keken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Dit was een primeur. Niet eerder hadden ze hoofddoekjes, zoals ze gehoofddoekte vrouwen onderling noemden, in het café gezien.
De vrouwen waren een jaar of dertig en droegen onder hun gewatteerde winterjassen lichaamslange gewaden die hun vormen camoufleerden. De witte sportschoenen vloekten met alles erboven. De vrouwen bleven in het midden van het vrijwel lege café staan, keken even om zich heen en liepen naar de bar. ‘Kunnen we hier iets bestellen?’ vroeg er een. Ze droeg een duifgrijze hoofddoek die strak om haar ovale gezicht zat en geen haartje liet zien.
‘De bardame is even in de kelder,’ zei Harko. ‘Ze komt zo boven.’
De vrouwen hadden hun boodschappentassen op de grond gezet. Zo te zien hadden ze de betere kledingzaken afgestroopt. Ze spraken op gedempte toon over hun aankopen en over hoe blij ze daarmee waren.
‘Ik vind het wel goed,’ zei Ton tegen Harko. ‘Goed voor de integratie.’
‘Ik vind het prima,’ zei Harko. ‘Alleen jammer van die hoofddoekjes.’

Ja, koken op gas. Daar word je toch hartstikke ziek van? Ja, man, is echt super gevaarlijk. Bijna net zo gevaarlijk als een speeltuin met gewone tegels. Of fietsen zonder helm. Of zelf oorlog voeren, ipv alleen maar drones sturen. Of als D66-er proberen je baard te laten staan. Nee, beter laat je je kinderen met hun blote tanden lithium uit de Zimbabwaanse grond zuigen.

We hebben weer iets nieuws op de GeenStijl. Onze eigenste Arthur van Amerongen, bekend van het internet, doet speciaal voor ons en voor u verslag van zijn verschrikkelijke jaar 2023. Een rubriek vol geouwehoer waar de zegen op rust. Hier is: deel 1!

Waarom ben ik vooral bang voor de dood als ik een kater heb? Ik heb nu al 4 weken slijm in de keel, een gemene rochel en pijn bij het slikken. Natuurlijk ben ik die symptomen gaan googelen en ja hoor: kanker... 

Ik kan kiezen tussen keel-, slokdarm-en longkanker en ik heb hoogstens nog een maand te leven. Ik rook natuurlijk al bijna vijftig jaar als een ketter, maar verder eet ik best gezond en ga ik iedere avond om een uur of negen naar bed. Nou ja: bijna iedere avond. Letterlijk met de kippen op stok want veel andere opties zijn er niet in de Algarve, het poepgat van Europa.

Ik moet er toch niet aan denken dat ik weer in een grote stad woon, een stad zoals Rio de Janeiro of Tel Aviv, met een bruisend nachtleven en vol geilheid.

Ik heb inmiddels al zoveel getuigenisgeschriften voorbij zien komen van mensen die terminaal zijn, dat ik geen zin heb om ook nog eens mijn eigen stinkende keutel op de dampende mesthoop van kankerlectuur en kankerliteratuur te kakken. En mijn kankerfobie is bovendien al eens vastgelegd in een radiodocumentaire voor de NPO: Lachen met Kanker. Qua hilariteit kan ik daar niet over heen met een boekie.

Goed, eerst maar eens een fluimucil-kuurtje, en als de kater is weggezakt kijk ik wel verder. Omdat dit toch mijn laatste jaar is, ga ik mijn lijdensweg naar de verlossende dood, mijn trouwe metgezel, maar eens minutieus vastleggen voor het nageslacht. Ik kan zo’n Privé-domeinesque dagboek natuurlijk niet alleen maar vullen met persoonlijke narigheid dus zal ik het nieuws blijven volgen omdat gratuite opmerkingen, kwinkslagen en voorspelbare rants daarover toch lekker vullen.

Toch verbaast het mij dat ik met de dood voor ogen in staat ben gewoon de actualiteit te volgen. Mijn moeder kreeg in het sterfhuis een volmaakte rust over zich, de wereld en de waan van de dag gleden eindelijk van haar af. Maar goed, ze geloofde dan ook heilig in de hemel. Ik kijk nog even naar mijn Twitter-tijdlijn van gisteren en vanmorgen vroeg. Ik moet flink in de lorum zijn geweest en zo schmaltz en sentimenteel als de neten, want ik plempte de tijdlijn vol met onder andere de oudejaarsavondvoorstelling van Wim Kan uit 1958 (Waardig over de drempel), Ome Thijs van Wim Sonneveld, Godfried Bomans over vrouwen die hun man in de rede vallen bij een sterk verhaal, Simon Carmiggelt over humor en de krankzinnige Grote Gerard Reve Show uit 1974, bij de VPRO. Met Gerard Cox in een Nederlandstalige versie van The Whiter Shade of Pale, begeleid door Gerard Reve op het kerkorgel.

Als meneer Musk de stekker eruit trekt, pleeg ik zelfmoord (live op Twitter). Zonder Twitter is mijn leven voltooid, voleindigd en vooral zinloos. Verder lag ik onledig op de bank met drie bibberende en angstig piepende hondjes (vuurwerk). Moeder de vrouw lag al te snurken. Thuisblijven met oud en nieuw is de beste optie want de nacht is voor het ongedierte, zei mama altijd.

Waarheen. Waarvoor

Wat gaan de aandelenbeurzen doen in 2023? Als het over de VS gaat, dan zijn de analisten over het algemeen licht negatief over de economie en positief over de aandelenbeurzen. Maar met de lopende dossiers (Oekraïne, Iran, China, CBDC’s, reshoring, inflatie, deflatie, prijsplafonds en ander staatsinterventies) die nog alle kanten op kunnen schieten, lijkt hoge volatiliteit de beste gok te zijn.

Leidend is de inflatie verwachting; het lijkt er op dat de VS (en de EU) de piek achter de rug hebben, maar dat betekent niet dat alles daarna weer normaal is. Zoals al eerder is beschreven op het GeldBlog, lijken we af te steven op een harmonica situatie, waar inflatie hard omlaag komt, om vervolgens weer hard omhoog te schieten. Dit komt omdat overheden en centrale banken zich genoodzaakt zullen voelen om de dan ontstane crisissituatie te lijf te gaan; een crisissituatie die veroorzaakt zal worden door het ingrijpen van de voornoemde twee actoren. Ziet u het patroon?  

Normaal is een crisis een soort catharsis wat er voor zorgt dat er daarna weer gedegen gebouwd kan worden aan economische groei en stijgende aandelenbeurzen. Echter, door de torenhoge schuldposities en wat ander geneuzel (shadow banking bijvoorbeeld), lijkt de consensus te zijn dat we geen noodzakelijk stevige crisis meer aankunnen. Voor de alsmaar toenemende schulden door ruim monetair beleid en de gevolgen die dit zou hebben voor inflatie (in ruime zin), daar hebben velen mensen jaren tevergeefs voor gewaarschuwd. Het leverde hen alleen maar hoon op, want volgens de leidende economen was er geen probleem. Totdat in 2022 de geest die inflatie heet uit de fles ontsnapte en de centrale banken klem hebben gezet tussen het beteugelen van inflatie en het voorkomen van een crash (met betrekking tot zowel de economie alsmede de beurzen).

LOL. Het wordt een serie zo

En opnieuw weigert het NPO-platform www.joop.nl een verhaal, omdat er verboden woorden in voorkomen.

‘Ga jij nog je excuses aanbieden?’ vroeg Harko, zijn tandenstoker als een slangentong tussen zijn bruingerookte lippen bewegend.
‘Excuses?’ Tons bierglas bleef tussen de bar en zijn mond in de lucht hangen. ‘Waarvoor?’
‘Nou, voor het slavernijverleden.’
Ton liet zijn glas met een klap op de bar terugvallen, waardoor er wat bier over zijn hand klotste, terwijl hij Harko in verbijstering aankeek. ‘Waarom moet ik mijn excuses aanbieden voor het slavernijverleden?’
Nu de winter lenteachtige temperaturen had aangenomen, had Roos haar dikke truien thuisgelaten en stond weer in een strak T-shirt achter de bar, waardoor de omvang van haar boezem als vanouds te bewonderen was. Ze onderbrak het afspoelen van de glazen om te horen wat Harko ging antwoorden. Twee omgekeerde bierglazen hingen boven de borstels in de spoelbak.
‘Nou,’ zei Harko met een discreet knikje over Tons schouder, ‘misschien wel dáárom.’

Aflevering 1 van onze nieuwe serie Europese Patriotten INCLUSIEF PODCAST

Ik woon nu elf jaar in de Algarve en snap nog steeds helemaal niets van de Portugezen, ondanks het feit dat ik talloze keren ging dineren bij een herenclub in Faro. De stokoude Zé, een begrip in de wijde omgeving, ontving in zijn vervallen paleisje in het hart van de stad zijn vriendenclub, de malta: notabelen, een voetbaltrainer, een advocaat, een oude journalist, een herenboer, een slager, een visser, et moi. Ik was al snel uitgenodigd door mijn toenmalige huisbaas Alvaro, want in Portugal geldt de mantra: amigo do meu amigo, meu amigo é.

Iedereen nam drank mee en geld voor de cataplana, de typisch Algarviaanse kookpot waarin alle mogelijke vissoorten gaan. Zé (descanse em paz) bereidde het godenmaal in zijn eentje. De gesprekken, rijkelijk geplengd met wijn, brandy, aguardente en medronho, gingen altijd over Sporting Lissabon en Benfica. Buiten Porto zelf en het noorden van het land, is niemand fan van Porto. Dat maakt een discussie over voetbal wel zo overzichtelijk, al blijft dat fanatieke geouwehoer over voetbal natuurlijk vreselijk, in welk land ter wereld dan ook.

En verder lieten de notabelen elkaar vieze filmpjes zien, op hun mobieltjes. Portugese humor ligt op het niveau van Mister Bean en Benny Hill: de bananenschil, de man in de jurk, grappen over schoonmoeders en ik denk dat ik met een scheetkussen hier ook hele zalen plat krijg. Ik heb de ziel van de Portugalidade helaas niet kunnen ontdekken tijdens deze feestmalen, hoogstens de ziel van Bacchus.

Een kleine anekdote tussendoor: de colleges Portugees van schrijver/vertaler August Willemsen aan de Universiteit van Amsterdam waren legendarisch. Om 9 uur ‘s ochtends kwam de goede man aanzeulen met flessen cachaça, limoenen, ijs en rietsuiker en werd de Braziliaanse ziel verklaard aan de hand van een spoedcursus caipirinhas stampen. Leuker kan men alcoholisme niet maken.

ChatGPT maakte de volgende tekst voor ons want wij hebben vakantie!

“Klaus Schwab, de oprichter van het World Economic Forum, voorspelt al jaren dat de toekomst zal worden gedomineerd door technologie en globalisering. Maar terwijl hij zijn voorspellingen doet vanuit zijn luxe resort in Davos, lijkt hij niet te beseffen dat de mensen in landen als Laos en Angkor Wat helemaal niet bezig zijn met windmolens en andere duurzame technologieën. In plaats daarvan zijn ze meer bezorgd over hoe ze hun einde maand kunnen rondkrijgen.

En wat te denken van China, dat volgens Schwab de toekomst is? Het land is zo bezig met het behouden van zijn macht en het versterken van zijn economie, dat het niet eens meer oplet of de lucht wel of niet schoon is. Laten we het sowieso niet hebben over de toeristen die naar Bangkok reizen om zich te verliezen in de coffee shops en het nachtleven, terwijl ze helemaal niet beseffen dat ze daarmee bijdragen aan de groeiende drugstoerisme-industrie van Thailand.

Ja, de toekomst kan inderdaad extreemrechts worden, net zoals Schwab voorspelt, maar dat zal niet komen door de voorspelde opkomst van duurzame technologieën. In plaats daarvan zal het komen door mensen die zich alleen maar bekommeren om zichzelf en hun eigen belangen, net zoals Schwab en zijn vrienden in Floradorp. Terwijl de rijken en machtigen de wereld proberen te veranderen met hun voorspellingen en oplossingen, zullen de armen en kwetsbaren blijven lijden, of het nu is door de gevolgen van de klimaatverandering of door het speed snuiven om het evenwicht te behouden in een wereld die hen niet lijkt te begrijpen of te waarderen.”