Het Stamcafé is weer vervuld met de beslommeringen van onze lievelingsaap

Memento mori

Bus van Evora in de Alentejo naar huis: Villa Vischlugt in de Algarve. Sinds ik met Annus Horribilis begon, word ik overladen met berichten van oprecht bezorgde lezers. Maar er is ook haatpost: “je verdiende loon, klootzak, met al je gezuip en je onbeschaamde gepromoot van levensgevaarlijke rotdrugs. Je gaat sterven als een hond”.

Dat valt mij vaak op bij ruige toetsenbordridders, dat ze zo keurig, kleinburgerlijk en dus voorspelbaar zijn. Type polsbandjesvakantie in Antalya. Die knurften schrijven heel belerend: een pilsje bij de vrijmibo met de collega’s is prima hoor, van Amerongen, en één jointje in het weekend moet ook kunnen, maar waarom zuip je op een gewone maandagavond een hele fles wijn leeg in je eentje?

Ik heb nog geen tijd gehad om naar mijn geneesheer te gaan. Niet dat ik bang ben, maar het kwam er nog niet van omdat ik op reis ben voor GeenStijl. Het werk gaat voor het meisje. Aanstaande maandag vlieg ik naar Brussel, op stap met Vlaams Belang in het Europese Parlement en met Filip de Winter naar Antwerpen en Aarschot. Hahaha, hoor ik al iemand lachen. Aarschot ligt met Kontich en Reet in de anale driehoek van Belgikistan.

Mijn algehele toestand is als een jojo. Op het ene moment voel ik me relatief fris en fruitig, na een paar dagen noodzakelijke abstinentie, en dan begint opeens het gedonder in de keel, het gehemelte, de strot en de longen weer. Ik doe mijzelf voor als heel luchtig en opgewekt, maar de dood is mijn trouwe metgezel. Eigenlijk al vanaf mijn geboorte. Dat is het nadeel van opgroeien in een cultuur waarin de predestinatie heerst: het onvermijdelijk lot, of noodlot desnoods, dat door de onbarmhartige Heere der Heerscharen al is bepaald voor het zaadje uit de pielemuis van papa is geknald. Mohammedanen kennen de voorbestemming ook en noemen het maktoeb: alles staat geschreven in het grote boekhoudboek van Allah. Dat verklaart veel over hun fatalisme: het lot is onafwendbaar. Maar zij gaan naar de hemel en ik naar het djahannam, de hel.

Ach, wie kent de kunst van het sterven nog, de zogeheten arte bene moriendi, en de strijdkreten die daarbij horen: vado mori ('ik ga sterven'), vanitas ('alles is ijdelheid') en memento mori ('gedenk te sterven'). De prachtige tekening van Cortés bij deze serie is natuurlijk een knipoog naar Gerard Reve, maar het thema is oeroud: vanitas dus.

Met tranen in mijn ogen keek ik afgelopen week naar de documentaire die mijn dierbare vriend Adjiedj Bakas - de trendwatcher des vaderlands- mij stuurde. Het is een gefilmd portret van zijn man Vinco David, die uitbehandeld is. In november traden ze nog op tijdens het Tweede Bullebal dat ik met Rob Muntz organiseerde.

Mijn leed is klein bier, in vergelijking wat Vinco en Djiedj doorstaan.

De waan van de dag: in het noorden van Duitsland heeft een man zeker negen treinreizigers aangevallen met een mes. Daarbij zijn twee mensen gedood en zeven gewonden gevallen. De knul was waarschijnlijk geen extremist, zeggen veiligheidsbronnen tegen persbureau DPA. De bronnen vermoeden dat de Palestijn geestelijk in de war was.

Jaja.

Precies een jaar geleden kwam een team psychiaters er na 4 (vier) maandenonderzoek achter dat de bebaarde Syriër in jurk en op plastic bidslippers en met kalotje die vier mensen neerstak in een ICE-trein en allahoe akbar riep, uiteindelijk toch geen verwarde man bleek te zijn maar een heuse islamitische moslimterrorist van de mohammedaanse persuasie.

Ik bedoel maar.

GeldBlog

In een speech voor de Bank of International Settlements (BIS), licht Knot een tipje van de sluier op wat de FSB (Financial Stability Board) doet en zal gaan doen om de financiële stabiliteit te waarborgen. Niet zo vreemd dat hij dit doet, want Klaas is naast centrale bank president ook de voorzitter van de FSB. Het mooie van deze speeches is dat ze gemaakt zijn voor de intimi en experts en dus niet zozeer voor de massa. Hierdoor kan de toehoorder een kijkje in de keuken krijgen en zodoende een idee vormen van wat er in 2023 allemaal op stapel staat.

Terecht begint Knot met de vaststelling dat het voorspellen van een crisis nagenoeg onmogelijk is en dat dit dan ook niet het doel van de FSB is; in plaats daarvan richt de FSB zich op het analyseren van zwakheden in het financiële systeem en hoe deze te fiksen dan wel te voorkomen. Ze doen dit gezamenlijk met centrale bankiers, beleidsmakers, en nationale en internationale regelgevers (SEC, AFM, BaFin, etc.).

Het is overigens wel interessant dat hij zijn verhaal begint met een scene met Johann Wolfgang von Goethe, de gebroeders von Humboldt, en Friedrich von Schiller. Dit Duitse viertal was overtuigd dat het gebruik van ratio de juiste was: “The four of them were the intellectual fab four of late 18th century Germany. They strongly believed in the powers of reason – as opposed to royal decrees or religious dogmas. They strongly believed that individuals were to be enlightened – through science, art, and literature. They strongly believed in "sapere aude" – in daring to know”. Het interessante is dus dat hij beroemde Duitsers aanhaalt en gebruik van ratio onderstreept. Was dit een wake-up call naar de Duitsers om weer terug te gaan naar de Duitse (monetaire & fiscale) leest? Of is het waarschuwing aan de Latijnse landen om zich bezig te houden met gedegen (monetair & fiscaal) beleid? Wie het weet, mag het zeggen.

Europese Patriotten, deel IV - Portugal. Tekst & foto's Arthur van Amerongen

“Nou nou, dat zou in Nederland niet kunnen horen hoor, zo’n gigantisch schilderij met negerslaven”, fluister ik tegen Ricardo Regalla Dias Pinto, de kabinetschef van Chega!, de derde partij van Portugal en tevens de meeste patriottische. Chega betekent genoeg. Basta! 

Op het enorme schilderij zien we hoe de legendarische ontdekkingsreiziger Vasco da Gama (bekend van de sigaren  en een fijne straat in 020-Gaza) met alle egards wordt ontvangen door de samorijn, de vorst van Kozhikode (Calcoen in het Nederlands) aan de Malabarkust in het huidige Kerala in India. De negerslaven buigen voor Vasco.

leukemierenneuken, een poging tot zelfcensuur

Tering! Wat een vreemde week was het weer. Raggel? Kent u die? Die wandelende #metoo-affaire uit de tijd dat je als doorgesnoven alcoholische volkszanger, nog rustig een meiske van 13 op je dop kon schuiven? Die mag je dus geen gecremeerde kroket noemen, zo blijkt. Ondertussen ontkent een kwart van de jongeren de Holocaust. Je had erbij moeten zijn!

Deel III Dagboeken Arthur van Amerongen deep-readen in Het StamCafé

Woensdag 18 januari.

“I never travel without my diary. One should always have something sensational to read in the train.” ― Oscar Wilde in The Importance of Being Earnest.

Eerst Malaga zien en dan sterven. Ivo heeft interessante dope voor mij gescoord.

"Het kan natuurlijk zijn dat je inderdaad kanker hebt maar is het niet gewoon maagzuur, Tuur? Daarom moet je dit slikken. Probaat middeltje.”

"Jaja, gewoon maagzuur, en waarom heb ik dan al maandenlang slijm in mijn keel, steken in de rechterborst en een brandend gehemelte en hoestbuien en stik ik bijkans in in mijn gerochel?”

“Luister, amigo, je hebt gisteren hier aan de keukentafel een hele fles Cuarenta y tres leeggezopen. Daaraan gingen een sol y sombra bij je ontbijt, een half krat bier en twee flessen Rioja vooraf. En je hebt drie pakjes Chesterfield weggepaft. 's Avonds een vent, 's morgens een vent. Kom, neem een carajillo of een herstelrummetje. Vamos curar la resaca. Je moet vanavond weer fris zijn voor El Pimpi Florida. Misschien komen we Jeroen Pauw wel tegen, die woont daar om de hoek.”

Gaat lekker hè, in ons landje

We dachten dat Nederland af was. Een welvaartsstaat, met veel gelijkwaardigheid, en geluk. Tolerant, ruimdenkend, en veel gezelligheid. Gezellig. Misschien werden we zelfs iets te gezapig.

Nou, er lijkt even weinig van over, mensen. Individueel hebben we het goed. Maar als samenleving niet. Wat een gezeur. Geklaag. En ophef. Soms terecht hè. Dossier Groningen bijvoorbeeld, wat een onwil en incompetentie van onze overheid. Toeslagenaffaire, zelfde verhaal. Hoe een overheid burgers stuk maakt en weigert verantwoordelijkheid te nemen.

Maar vaak is het ook saaie ophef. Niet relevante meningen-derrie. Zeventien miljoen meningen. Als iedereen alleen maar roept, blijft er niemand over die nog luistert. Ja misschien in het eigen bubbeltje, die extreme meningen alleen maar bevestigt, waardoor men alleen maar verder radicaliseert.

Eerst was dat wel grappig. Zulke mensen kon je een beetje plagen. Een spiegel voorhouden met een grap. Met wat relativeringsvermogen en humor haal je vaak de angel er wel uit. En anders werden ze boos op hun eigen spiegelbeeld, ook mooi.

Maar die tijden lijken voorbij. Je moet oppassen met wat je zegt of schrijft. Dit is nogal ironisch, want mensen die zeggen juist heel tolerant te zijn, staan vooraan met hokjesdenken, veroordelen, cancelen, en verbieden. Dit beperkt mensen in hun spontaniteit, in creativiteit. Je kan niet jezelf zijn. Het leidt zelfs tot valse beschuldigingen, karaktermoord en sociale uitsluiting.

We moeten praten

Het is gangbaar om de aanhef te beginnen met “Beste”, maar ik vind u verre van best. U bent nu minister van Financiën en ik schrijf voor dit #Geldblog, dus u zou wellicht kunnen verwachten dat ik over uw ministeriële portefeuille zal hebben, maar over financiën zal ik het vandaag nauwelijks hebben, wel over vertrouwen. Iets wat in de financiële wereld ook een groot goed is en waar u laatst op uw partijcongres het één en ander over te zeggen had. U stelde namelijk dat extreem rechts en complotpopulisten het vertrouwen in de politiek ondermijnen en daarmee een gevaar zijn voor de democratie. Het was een mooie speech voor de Speld, maar u grapte niet.

Als ik kijk waar u als persoon en als minister in de regering(-en) en namens uw partij als coalitie- dan wel gedoogpartner allemaal voor verantwoordelijk bent geweest, dan bekruipt mij het gevoel dat u wellicht aan het projecteren was. U weet wel, “er is sprake van projectie wanneer men eigenschappen of emoties van zichzelf tracht te ontkennen, verbergen of verdringen door deze toe te schrijven aan iets of iemand anders”. Ik voel mij dus geroepen u het één en ander voor te leggen in de hoop dat u de werkelijke oorzaak ziet van het dalende vertrouwen in de regering dan wel de politiek.

Hoe kunnen mensen de regering vertrouwen als dezelfde regering jarenlang biomassa als groen heeft bestempeld terwijl het verre van groen is en juist voor de vernietiging van oerbossen heeft geleid? Ondanks dat dit inmiddels al jaren bekend is, heeft de regering haar fout niet hersteld.

Of wat dacht u van het hele Omtzigt elders verhaal? U en uw andere regeringspartners wilden Pieter ergens neerplempen omdat hij als één van de weinigen de democratie een dienst bewees door daadwerkelijk de regering te controleren; iets dat nota bene de taakomschrijving van ieder parlementslid is! Dus hoe valt dit te rijmen dat u zo voor de democratie bent als u, zelfs persoonlijk, zich bezighoudt met het verwijderen van die laatste restjes van echte democraten in de Tweede Kamer?

Francisco. Daar ga je al... Tekst & foto's van Arthur van Amerongen

Het onofficiële museum voor het Spaanse patriottisme is Casa Pepe in Almuradiel, een gehucht dat 250 kilometer bezuiden Madrid ligt. Het enorme restaurant is tot de nok volgestouwd met snuisterijen en relikwieën met betrekking tot Franco, Falange-oprichter José Antonio Primo de Rivera, het Vreemdelingenlegioen, de legendarische ridder El Cid, de Spaanse burgeroorlog, het leger, de Guardia Civil en natuurlijk de Heere Jezus en zijn moeder. Na een copieuze maaltijd met verloofde en vrienden Ivo en Ruben (knoflooksoep, wild zwijn, hert en ossenstaart) snuffel ik door het rariteitenkabinet. In vitrines worden hele veldslagen nagebootst met speelgoedsoldaatjes en ik ben even terug in de enorme werkkamer van een gerenommeerde kinderpsychiater in Arnhem. Mijn radeloze moeder liet me achter en de zielenknijper zei, wijzend naar een enorme hoeveelheid speelgoed: toe maar jongen, pak wat je leuk vindt. Hij wilde mij natuurlijk observeren maar ik dacht: ik zal je krijgen, vlerk… en bleef stokstijf op mijn stoel zitten. Na een uur gaf hij op en zei tegen mijn moeder: “mevrouw Van Amerongen, u zoontje moet veel in de buitenlucht zijn, hij moet uitwaaien.”

Dat uitwaaien lukt wel op de meseta, de heerlijk-troosteloze hoogvlakte van La Mancha. Dit is Francoland en het decor van Don Quichote.

Met wie zit je liever een dag in de auto: Rutte of George Soros? Het Marxistische bankiersfeestje van het WEF houdt deze week weer audiëntie in Zwitserland.

Nederland stuurt maar liefst 7 onderknuppels (als je de koningin meerekent, en waarom zou je niet?) om te updaten in welke pas ze dit jaar gaan lopen oftewel welke kant de neuzen op moeten. Ondertussen komt er van de voorspellingen van deze marxistische 1%-ers de een na de ander niet uit. Maar toch applaudisseren onze Kaag-oïden in hun ivoren bubbel de handjes blauw. 

En ondertussen maakt extreemrechts de democratie kapot. Of u daar even verantwoording voor wilt afleggen.

Deel 2 van een nu al legendarische serie (tevens Stamcafé)

De geruchten over mijn dood zijn schromelijk overdreven. Helaas is deze kwinkslag niet van mij, maar geleend van Mark Twain, de vader van de Amerikaanse roman. Ook mijn grafschrift - ik heb een schitterende tombe gereserveerd op de schattige dodenakker in Fuseta - is geplagieerd: Ik zei jullie toch dat ik ziek was!

Die komt namelijk van Spike Milligan, de peetvader van de Britse humor.

Ik werd na de ouverture van deze serie overstelpt met steunbetuigingen vanwege mijn laatste stuiptrekking, maar helaas niet met geld. Er bevonden zich ook geen lekkere meisjes van 16 onder de bezorgden. The story of my life, dat er daarom gelukkig bijna opzit. En fotograaf Wim Kan publiceerde nog een mooi doodsportret van mij, dat wellicht rechtenvrij op mijn grafsteen kan worden geplakt.

Overigens werd ik eens een een maand dood gewaand. Rob Muntz had naar alle kranten in Nederland dit persbericht gestuurd:

Schrijver, publicist en documentairemaker Arthur van Amerongen, genomineerd voor de AKO literatuurprijs met het boek Brussel: Eurabia, winnaar van de prestigieuze Prijs van de Nederlandse Dagbladjournalistiek in 2006 en winnaar van de Nipkowschijf voor het radioprogramma De Inburgerking in 2005 is voor het laatst gesignaleerd in de snackbar van de Heineken-ontvoerder Frans Meijer in hoofdstad Asunción. Van Amerongens vriendin stuurde mij een noodoproep. In eerste instantie dacht ik aan een grap van Van Amerongen, zoals wel vaker gebeurd was in het verleden. Arthur Van Amerongen verbleef het afgelopen jaar vooral tussen oorlogsmisdadigers, neonazi’s, door Interpol gezochte criminelen en moslimstrijders in opleidingskampen van Hezbollah. Dit in het kader van zijn nieuwe boek Paranoia Paraguay, dat gepland stond voor de lente van 2009. Van Amerongen heeft een problematisch drugs- en drankverleden. Ik vermoed dat de schrijver in de cocaïnehandel verstrikt is geraakt, al dan niet samen met de heer Meijer. Het kan ook zijn dat de Spaanse vertaling van Brussel:Eurabia slecht gevallen is bij extremistische moslims in Zuid-Amerika. Ik vertrek daarom zondag halsoverkop naar Paraguay om, met gevaar voor eigen leven, mijn boezemvriend te gaan zoeken. Arthur Van Amerongens vorige uitgever Atlas heeft geen belangstelling getoond voor financiële steun aan de speurtocht naar de auteur, ondanks de internationale bestseller Brussel: Eurabia. Ik maak daarentegen van de nood en deugd en neem het een en ander op voor een radioregistratie. De NPS radio wil mijn speurtocht t.z.t. onder voorbehoud uitzenden in het programma Radio Doc, afhankelijk van de kwaliteit en de afloop.

Dit persbericht werd door een aantal kranten klakkeloos overgenomen. Het Dagblad van het Noorden had het zelfs op de voorpagina geplaatst. Alleen de Nederlandse honoraire consul in Asunción was niet zo blij, want die werd door BUZA in de Haag gebeld met de vraag of hij mij kon opsporen, dead or alive, met groot materieel van de legers van Paraguay, Argentinië en Brazilië. Want uiteraard was ik vermist geraakt in de jungle rond het drielandenpunt. Bij een glaasje rietsuikervuurwater en een fijne Cohiba hebben de consul en ik het bijgelegd. Dat is pas de ware bonhomie.

Gelukkig vloeiden er twee bloedstollende radiodocumentaires voort uit dat authentieke foppersbericht van Herr Muntz:

En we maakten in ene ruk door meteen die tiendelige iconische serie voor GeenStijl: Nazihunters.

Even een update van mijn gezondheid, of wat daarvoor doorgaat.