Geenstijl

LOL. Het wordt een serie zo

En opnieuw weigert het NPO-platform www.joop.nl een verhaal, omdat er verboden woorden in voorkomen.

‘Ga jij nog je excuses aanbieden?’ vroeg Harko, zijn tandenstoker als een slangentong tussen zijn bruingerookte lippen bewegend.
‘Excuses?’ Tons bierglas bleef tussen de bar en zijn mond in de lucht hangen. ‘Waarvoor?’
‘Nou, voor het slavernijverleden.’
Ton liet zijn glas met een klap op de bar terugvallen, waardoor er wat bier over zijn hand klotste, terwijl hij Harko in verbijstering aankeek. ‘Waarom moet ik mijn excuses aanbieden voor het slavernijverleden?’
Nu de winter lenteachtige temperaturen had aangenomen, had Roos haar dikke truien thuisgelaten en stond weer in een strak T-shirt achter de bar, waardoor de omvang van haar boezem als vanouds te bewonderen was. Ze onderbrak het afspoelen van de glazen om te horen wat Harko ging antwoorden. Twee omgekeerde bierglazen hingen boven de borstels in de spoelbak.
‘Nou,’ zei Harko met een discreet knikje over Tons schouder, ‘misschien wel dáárom.’

Langzaam draaide Ton zijn hoofd om naar twee jonge vrouwen die aan een tafeltje aan het raam zaten. De brunette met lang haar zag er zeker niet onaardig uit, maar zijn aandacht werd direct getrokken door de vrouw die tegenover haar zat. Een lange, slanke zwarte vrouw met kort, goudgeel kroeshaar. Roos liet de glazen in de spoelbak plonzen, de mannen aan de bar met water bespattend.
Ton draaide zich weer naar Harko om. ‘Godskelere,’ fluisterde hij met grote ogen. ‘Een negerin met Wilders-haar!’
‘Eh!’ zei Roos vermanend. ‘Dat mag je niet meer zeggen, Ton!’
‘Jawel,’ zei Harko. ‘Je mag geen neger meer zeggen, maar wel negerin.’
Zo onopvallend mogelijk, alsof hij door het raam naar het langsrijdende verkeer keek, bespiedde Ton de zwarte vrouw. Ze was van een uitzonderlijke schoonheid en elegantie. Ze was stijlvol gekleed in een kort bontjasje en een korte jurk. Aan haar benen onder het tafeltje leek geen einde te komen, evenals aan haar hals waarop een fijn gebeeldhouwd hoofd stond. Ze was in een geanimeerd gesprek met haar witte vriendin verwikkeld en alles wat Ton zag deed hem onafwendbaar verliefd worden; de mooie lach die oogverblindend witte tanden liet zien, de aandachtige ogen, de delicate handen met hun sprekende gebaren.
‘Ik zou het wel weten, hoor,’ zei Harko.
‘Maar wat moet ik dan zeggen?’ vroeg Ton.
‘Nou, je biedt gewoon je excuses aan.’
‘Doe niet zo gek!’ kwam Roos tussenbeide. ‘Je gaat toch niet je excuses aanbieden voor het slavernijverleden!’
‘Waarom niet?’ vroeg Harko.
‘Dat slaat toch helemaal nergens op! Je excuses aanbieden voor iets wat je niet gedaan hebt!’
‘Het gaat om het gebaar.’
Ton kon zijn ogen niet meer van de zwarte vrouw losmaken. De gouden oorringen, de gouden banden om de smalle polsen, de korte laarsjes aan het eind van die lange benen, alles straalde klasse uit. Hoe zou ze ruiken?
‘Echt, je kan niet beter krijgen, jongen,’ zei Harko. ‘Dat weet ik nog van toen ik mijn bar op Aruba had.’
‘Krijgen we die verhalen weer!’ Roos sloeg haar ogen op naar het in lang vervlogen tijden doorrookte plafond.
‘Zwarte vrouwen zijn veel gepassioneerder dan blanke,’ wist Harko te vertellen. ‘Voor hun is seks iets veel natuurlijkers.’
‘Wat een onzin!’ riep Roos uit. ‘Blanke vrouwen kunnen ook heel gepassioneerd zijn, hoor!’
‘Sorry, Roos, maar ik weet waarover ik praat. Blanke vrouwen halen het niet bij zwarte.’
Ton vroeg zich af hoe groot het leeftijdsverschil zou zijn, maar kon er door de gave, egaalbruine huid geen hoogte van krijgen. Hij schatte de witte vriendin midden dertig en ging er maar vanuit dat de zwarte vrouw even oud moest zijn. Zeker twintig jaar verschil. Hij kon zijn borst natmaken.
‘Nou, ik heb hetzelfde met zwarte mannen,’ kaatste Roos terug, terwijl ze een zestal literglazen liet vollopen voor studenten die aan het darten waren. ‘Die presteren veel beter dan blanke.’
Ton schatte zijn kansen in en moest eerlijk toegeven dat die niet groot waren. Wat kon zo’n prachtige vrouw nou zien in hem, een grijze vuilniszak van een man?
‘Ze zijn ook veel zwaarder geschapen,’ pruttelde Roos nog na en ging de glazen wegbrengen.
Misschien moest hij zich als vaderfiguur opwerpen, overwoog Ton. Jongere vrouwen zochten daar altijd naar bij een man. Niet dat hij die rol zo briljant gespeeld had; zijn eigen kinderen wilden hem niet meer zien.
‘Nou, kom op,’ spoorde Harko hem aan. ‘Waar wacht je nog op?’
‘En dan zeg ik dus gewoon: Sorry voor de slavernij?’
‘Je moet het een beetje inleiden,’ legde Harko uit. ‘Je moet zeggen dat je die hele discussie over de slavernij hebt gevolgd en dat je het eerst niet nodig vond om excuses te maken, maar dat je van mening veranderd bent en dat je als blanke, nee, witte man ook persoonlijk je excuses wilt aanbieden voor het slavernijverleden.’
‘Oké,’ knikte Ton, nog steeds aarzelend. ‘En dan?’
‘En dan vraag je om haar telefoonnummer.’
Ton betwijfelde of het zo makkelijk zou gaan. Hij zag dat de glazen witte wijn van de vrouwen bijna leeg waren. ‘Roos,’ vroeg hij toen deze van haar bezorgronde was teruggekeerd, ‘zou jij ze willen vragen of ze iets van me willen drinken?’
‘Doe het lekker zelf,’ zei Roos.
Met de enig ware moed, die der wanhoop, stapte Ton van zijn kruk en overbrugde de paar meter naar de zwarte vrouw in de zo goed als zekere verwachting de zoveelste zeperd van zijn leven tegemoet te gaan. Hij bleef naast haar tafeltje staan. De zwarte vrouw en haar witte vriendin keken verbaasd naar hem op.
‘Neemt u mij niet kwalijk,’ begon hij, ‘maar ik wou mijn excuses aanbieden.’
‘O?’ zei de zwarte vrouw.
‘Ja, voor het slavernijverleden.’ Hij keek in de grote, donkere ogen die hem probeerden te peilen. ‘En ik wou vragen of u iets wil drinken van mij.’
De zwarte vrouw keek haar witte vriendin even met geamuseerd opgetrokken wenkbrauwen aan. Toen beloonde ze hem met haar parelwitte lach, al had hij meer oog voor haar decolleté. ‘Dat is heel aardig van u, dank u wel. Ik wil nog wel een Verdejo. En jij?’
‘Ik ook,’ zei de witte vriendin.
‘Dan ga ik dat regelen,’ zei Ton. En omdat er verder niets meer te zeggen viel, liep hij terug naar de bar en gaf de bestelling door aan Roos. Met een zucht van opluchting, blij dat het erop zat en verdere beproevingen hem bespaard bleven, nam hij weer bezit van zijn kruk en pakte zijn bierglas op.
‘En?’ vroeg Harko.
Ton schudde zijn hoofd. ‘Bijna geen tieten’