Tekst & Foto's: Arthur van Amerongen

De eerste Schot in mijn bestaan was John Knox. De verzamelde werken van de aanjager van de Protestantse Reformatie in Schotland stonden bij ons in de boekenkast. Ik vrees dat de beste man tegenwoordig onmiddellijk op de brandstapel van de woke Sturmabteilung zou eindigen want in First blast of the trumpet against the monstruous regiment of women (1558) betoogt hij dat vrouwen, gezien de natuurwetten maar ook vanwege teksten uit de Bijbel, ongeschikt waren om regeerambten te bekleden: "how abominable before God is the Empire or Rule of a wicked woman, yea, of a traiteresse and bastard". 

Na Knox kwam Jimmy Johnstone van Celtic, bijgenaamd De Vliegende Vlo. Feyenoord speelde de Europa Cup Finale tegen Celtic en ik keek bij een oom in Rotterdam in mijn pyjama, - met daarin een luiertje mocht ik leeglopen door de spanningen - naar die legendarische wedstrijd. Herman Kuiphof waarschuwde te pas en te onpas voor de spuuglelijke roodharige dwerg (ik zag mijzelf dribbelen in het San Siro in Milaan) maar uiteindelijk won Feyenoord en stond ik ‘s anderendaags te juichen op Zestienhoven, temidden van een kolkende mensenmassa. 

Mettertijd werd mijn beeld van Schotten gevoed door schrijvers: Walter Scott (Ivanhoe!), Robert Burns (Auld Lang Syne), Alistair MacLean (Guns of Navarone), Robert Louis Stevenson (The Strange Case of Dr. Jekyll and Mr. Hyde), Arthur Conan Doyle (Sherlock Holmes), John Buchan (The Thirty-Nine Steps) en Irvine Welsh (Trainspotting). En door muzikanten: Gerry Rafferty, Donovan,  Frankie Miller, Average White Band,  Primal Scream, David Byrne, The Proclaimers, Lulu, Rod Stewart en natuurlijk de onvergetelijke Bay City Rollers.  

En dan is er natuurlijk - last but not least - Billy Connolly. De eerste sketch van hem die ik zag, was The Two Scotsmen in Rome. Een heerlijk goor verhaal over pints vol crème de menthe  - de lievelingsdrank van de paus - dat eindigt in pis en kots. Deze documentaire over Connolly -  die Parkinson heeft -  is niet te versmaden.

Sinds 1900 waren 11 van de 26 Britse premiers Schotten of van Schotse afkomst. Not too bad, want Schotland heeft amper een tiende van het aantal inwoners van Engeland. Al met al bestaat er zoiets als Scottishness, maar de vraag is natuurlijk of het verlangen naar een onafhankelijk Schotland realistisch en levensvatbaar is. 

Nicola Sturgeon verklaarde vorig jaar dat ze op 19 oktober 2023 een referendum wilde houden over Schotse onafhankelijkheid van het Verenigd Koninkrijk, maar het mens is opgestapt na het schandaal van de verkrachter (meneer identificeerde henzelf ondanks hun pielemuis en klokkenspel als juffrouw) die dankzij de woke waanzin in een vrouwengevangenis werd gestopt. 

De SNP lijkt er maling aan te hebben dat de Schotten als een natie in veel opzichten erg conservatief zijn. Veel Schotten stemmen vooral vanwege de financiële voordelen op links, niet vanwege de woke agenda. De helft van de bevolking in Schotland woont in zwaar gesubsidieerde sociale woningbouw. De Schotten krijgen verhoudingsgewijs veel meer financiële steun van de regering in Londen dan de Engelsen. De Barnett formula is een zoethoudertje, vooral bedoeld om de Schotten rustig te houden. De meerderheid van de Schotten haakt af bij de woke nonsens van de SNP en Sturgeon heeft dat te laat beseft. In korte tijd verloor de SNP een kwart van de leden, dat overstapte naar Labour. Het verschil is dat Labour, de grote concurrent van de SNP, geen onafhankelijkheid belooft. De troefkaart van de SNP is nog steeds de Noordzee-olie maar Schotland heeft het getij tegen met de groene agenda van Frenske en deskundigen zijn het er over eens dat opbrengsten veel te laag zijn om de onafhankelijkheid economisch te kunnen waarborgen. 

Tijdens mijn reis door Schotland werd Sturgeon’s echtgenoot Peter Murrell gearresteerd omdat hij 700.000 Engelse ponden aan donaties van activisten had verduisterd. Murrell was de chief executive van de SNP en het koningskoppel waande zich onaantastbaar. Hun val zorgde voor veel leedvermaak bij de Schotten (ruim de helft) die voor het blijven in het VK zijn. De opvolger, Humza Yousaf is een sitting duck. De partij is naar de gallemiezen, en verdeelder dan ooit. Labour hijgt de SNP in de nek. Yousaf, bijgenaamd Humza Useless, is belijdend mohammedaan en woke. Vraag mij ook niet hoe dat kan, die spagaat, en de Schotten snappen dat ook niet. 

Dat door Sturgeon beloofde referendum over Schotlands onafhankelijkheid gaat er nooit meer komen want er zitten tientallen haken en ogen aan de afscheiding van het VK. Welke nationale munt gaat een onafhankelijk Schotland gebruiken? Kan Schotland zich aansluiten bij de EU?  Moeten er grenzen komen tussen Schotland en het VK, de belangrijkste handelspartner? Hoe worden de pensioenen veiliggesteld? Wat gebeurt er met de hypotheekrente?

De Anglo-Schotse grens is 154 km lang, loopt tussen Marshall Meadows Bay aan de oostkust en Solway Firth in het westen en is alleen maar goed voor een selfie met diverse vlaggen. Er staat een groot standbeeld van William “Braveheart”  Wallace, het symbool van de fiere Schotse onafhankelijkheid, maar er zijn diverse historici die stellen dat hij een Angelsaksische adelborst was en bepaald niet Schots. Ook die andere nationale held, Robert the Bruce, had Anglo-Normaanse wortels.  Maar wie ben ik om te bepalen wie een echte Schot is. Als ik mij vanaf nu identificeer als een 12-jarige Portugese deerne met snor en cup DD, moet men dat ook accepteren. Ik ging even bij Urban Dictionary kijken wat nou precies de definitie is van Scotishness.

Brand of person, typically insane, drunk or some combination of. The Scots have a higher than average distribution of world class nutters. The strongest and most independent people on the planet, a colony of England. Unlike the Irish who managed to liberate the South all the Scottish have managed to get themselves is an assembly. Sir Sean Connery is the closest they have come to having a leader, he lives in the Bahamas. Look at that nutter, he must be Scottish*.*

En: Miserable, under evolved Englishman.

Keen on fighting, football, drinking and er, fighting. Often wears a skirt but denies such obvious transvestism by renaming such garments as "kilts". Not guilty of the charge of sheep shagging which is practiced solely by the Welsh

1st Scottish Man-"Do ye wanna go oot and fight Angus"

2nd Scottish Man-"Aye", Let me just finish ma whiskey and put ma skirt back on"

A people who think they are cool and popular like the Irish are but in reality are nowhere near as popular and admired as the Irish. It is commonly thought that they may have invented the myth about a mythical sea dragon named "Nessie" that lives in as lake called "Loch Ness" to attract tourism to Scotland. The Scottish accent is harsh and unpleasing to some people. Unlike lush green Ireland, Scotland is much colder and mountainous. Latch onto the popularity of the Irish claiming "Celtic Brotherhood" when in reality, Where was all the "brotherly love" throughout History? when the Irish were being oppressed and persecuted by the British?

Are a member of the United Kingdom but have a minority political party promoting independance as they see how much Ireland is thriving as an independant country.

Have a ridiculously expensive parliament built with British taxpayers money.

Sean Connory, dat was natuurlijk een echte Schot. En natuurlijk is er Ewan McTeagle, de hilarische Schotse dichter van Monty Python. 

Sir Walter Scott creëerde met zijn Ivanhoe het hedendaagse stereotiepe beeld van de Schot in de negentiende eeuw. Maar de kilt wordt alleen in de Highlands gedragen, en door het personeel van toeristische kroegen door heel Schotland. Het Keltisch wordt door slechts 60.000 Schotten gesproken en natuurlijk bij de BBC Gàidhlig. 

Maar goed, ik ben ook niet van steen en gun de Schotten - toch een soort broedervolk van de Veluwenaren - hun zwelgen in nostalgie. 

Met mijn uitgever bezocht ik de plekken die belangrijk zijn voor het Schots nationalisme. Geestig is het nationaal monument dat herinnert aan de Battle of Bannockburn. 

De Slag bij Bannockburn (23 en 24 juni 1314) was de belangrijkste overwinning die de Schotten behaalden tijdens de Schotse onafhankelijkheidsoorlogen. De Engelsen kwamen klem te zitten in het moerassige land, met voor zich de oprukkende Schotten en achter zich de rivier de Forth. Uiteindelijk verloren de Engelsen ongeveer 10.000 man, de Schotten 4.000. Toen koning Eduard II op de vlucht sloeg, was de strijd definitief in het voordeel van de Schotten beslist. De slag bij Bannockburn zou er uiteindelijk toe leiden dat Schotland tien jaar later zijn onafhankelijkheid herkreeg. De onafhankelijkheid zou standhouden tot 1707, toen het Engelse en Schotse parlement de Act of Union tekenden; beide gingen toen op in het koninkrijk Groot-Brittannië. 

Op Tripadvisor klagen veel bezoekers dat de experience veel te duur was. Zo kennen we de Schotten weer. Hoe is het koperdraad uitgevonden? Twee Schotten vochten om een cent. Ik heb even snel een selfie gemaakt in een Ivanhoe-uitrusting, en een wandelingetje gemaakt door het fraaie park, maar verder is het zoals met veel van dit soort plekken: kijken, kijken, kijken, en de rest er bij denken. 

En hupsakee, door naar de brug in Stirling, waar in 1297, tijdens de eerste Schotse onafhankelijkheidsoorlog, een belangrijke veldslag plaatsvond. De Schotten, onder leiding van William “Braveheart “ Wallace, behaalden hier een belangrijke overwinning op de Engelsen.

Vlak bij de brug staat het imposante Wallace Monument, dat goed als decor zou kunnen dienen in de Hammer House of Horror. Het werd in de 19e eeuw gebouwd ter ere van William Wallace en andere Schotse helden, als symbool van het Schotse vrijheidsgevoel en om de nationalistische eenheid van Schotland te benadrukken. Het gotisch spookkasteel staat op de heuvel van waaruit William Wallace in 1297 het Engelse leger zag aankomen over de zojuist genoemde Stirling Bridge. In de Hall of Heroes bevinden zich borstbeelden van beroemde Schotten: uitvinder Sir David Brewster, koning Robert the Bruce, dichter Robert Burns, humanist George Buchanan, schrijver Thomas Carlyle, schrijver dr. Alexander Chalmers, staatsman William Ewart Gladstone, predikant John Knox, ontdekkingsreiziger David Livingstone, geoloog Hugh Miller, uitvinder William Murdoch, dichter Allan Ramsay, schrijver Sir Walter Scott, econoom Adam Smith, dichter Robert Tannahill, en uitvinder James Watt.

Ik was tijdens mijn reis door Schotland broodnuchter. Dat hielp niet mee, in mijn queeste naar Scotishness. De natuur is overweldigend maar steden als Glasgow, Aberdeen en Dundee - al worden die steden als best kept secrets aangekondigd -  zijn ronduit deprimerend. Wellicht had ik mijn verblijf aangenamer gevonden als ik permanent dronken was geweest. De ‘booze and blade’-cultuur in Schotland, ooit het onderwerp van een serieuze UN-studie waarin werd geconcludeerd dat Schotland een van de meest gewelddadige regio’s van de westerse beschaving is, is alom aanwezig. Overal junkies, alcoholisten en obese kettingrokers. Ik liep in het decor van Trainspotting. Misschien moet ik in augustus naar de theatervoorstelling van Trainspotting, tijdens de Edinburgh Fringe. Met een goeie slok op en een flinke snuif of chinees achter de kiezen! En gechaperonneerd worden door een Elisabeth Charlotte-achtige. Wie kent dit grafschrift niet:

*Here lie the bones of Elisabeth Charlotte, *

*Born a virgin, died a harlot. *

*She was aye a virgin at seventeen, *

A remarkable thing in Aberdeen

En samen met haar keihard Caledonia van Frankie Miller draaien, als opwarmer. Want Schotland mag dan nooit onafhankelijk worden, en niet de ideale vakantiebestemming zijn (behalve als je van fietsen, wandelen en zalmvissen in oneindige stortregens houdt), maar het is een bijzonder volkje en dat is het. 

Let me tell you that I love you

That I think about you all the time

Caledonia you're calling me

Now I'm going home

But if I should become a stranger

Know that it would make me more than sad

Caledonia's been everything I've ever had

Weet u wat pas racistisch is? Niet op de stoep van de  moskee mogen parkeren als je honger hebt. Het is dan ook geen wonder dat de stad Amsterdam een oogje dichtknijpt als het hongerige volk zijn plekje van de openbare ruimte opeist. Ja, zijn, want het zijn maar zelden de meiskes die een grote bek hebben. Heeft er eentje praats, dan kun je er zeker van zijn dat het een bekeerling is. Dat westers dominante krijg je er met geen duizend Koran-verzen meer uit. 

Anyway, als handhaver in Amsterdam kun je maar beter lief doen tegen religieus geïnspireerde foutparkeerders, want voor je het weet gaat het helemaal mis met al die vredige contemplatie tijdens de ramadan. Maar goed, handhaven is natuurlijk fascisme.

Met deze week: Binge Geheelonthouden op het GeenStijl20 FEEST in de Algarve

Ik vind het best bizar dat mijn hond Jamba (vrede zij met haar) lever- en longkanker kreeg en haar baasje niet. Inmiddels ben ik ruim drie weken geheelonthouder maar daarmee zijn mijn longen nog niet meteen schoon want ik heb vanaf mijn vijftiende gerookt en gedronken. En niet zomaar gerookt: Caballero zonder filter, Belga, Gitanes geel en blauw, Bastos, Gauloises zonder filter, later Gauloises blondes, Ducados, zware van Nelle, Javaanse jongens, Lucky Strike en diverse merken sigaren, die ik over de longen rookte als ik weer eens met sigaretten was gestopt. Mooie tijden waren dat, kijk maar naar deze heerlijke promo van de Bond der Tevreden Rokers: Lof der Tabak! 

Bon, ik heb alle reden om mijn longen niet te checken. Ik moet denken aan die hilarische scène in Le Fantôme de la liberté van Luis Buñuel. Jean Rochefort heeft een slechtnieuwsgesprekje bij zijn dokter gehad - uitgezaaide longkanker - en terwijl ze nog even naar de foto’s kijken, biedt de dokter zijn terminale patiënt een peuk aan en paffen ze er gezamenlijk vrolijk op los. 

Met mijn alcoholinname vanaf mijn 15e zal ik de lezer niet meer lastig vallen, al is het wellicht aardig om op te merken dat ik tijdens mijn verblijf in Nijmegen, begin jaren tachtig, een jaar lang alleen maar campari heb gedronken. Echt líters! Eerst de rode, en later de witte. Gewoon puur, zonder tonic of ander bruiswater, want ik ben nou ook weer niet zo gay dat ik die rommel ga lengen. Ik dronk Campari vooral in het legendarische café De Plak. In Nijmegen, dat tijdens carnaval Knotsenburg heet, vond toentertijd een invasie plaats van boerenkinderen uit Limburg en Brabant. Driekwart bezocht café De Plak en werd daar binnen een etmaal fanatiek nicht en pot, opgehitst door de homofiele punkband Tedje en de Flikkers, wereldberoemd in Nijmegen door hun hit Ik ben een hoer. Ik heb best wel veel geschreven over die geweldige band en een paar jaar geleden werd ik door de twee nog levende bandleden benaderd. Die zijn een setje en wonen nu in Amsterdam en of ik langs wilde komen voor een kopje thee uit een porseleinen kopje van Wedgwood en met friandises uit de P.C. Hooft. Oh ja, ik heb ook nog een jaar Pernod gedronken, een heel jaar alleen maar bruine rum, in mijn prille tienerjaren heel veel vieux en ook nog een jaar alleen maar rode port maar daar kreeg ik een opgeblazen kop en een vette pens van.

Sassen ziet het somber in

Er zijn de afgelopen weken wat nieuwsfeiten geweest die het bestaansrecht van de dollar als wereldreservemunt in twijfel trekken. Dat er al twijfel was, is niks nieuws. De Fransen converteerden al hun dollars in goud met dezelfde twijfel begin 70’er jaren. Maar daarna sloot Nixon het goudloket en kon niemand meer zijn dollars voor een vaste hoeveelheid goud omwisselen. Desondanks bleef de dollar de wereldreservemunt. Wat gaat de dollar van zijn voetstuk brengen en hoe zal het proces daar naar toe er uitzien? En zijn de huidige nieuwsfeiten het begin van het einde voor de King dollar?

Aan nieuwsfeiten over de ondergang van de dollar geen gebrek. Zo was er een LNG deal tussen Qatar en China die niet in dollars is gedaan maar in yuan. Verder heeft China weer stappen gemaakt in haar relatie met Saoedi-Arabië. Ook de verrassende aankondiging van OPEC+ om de productie terug te schroeven deed een duit in het zakje, omdat het zeer duidelijk tegen de Amerikaanse belangen in gaat. Verder hebben de BRICS plannen aangekondigd om een gezamenlijke munt op te tuigen die de concurrentie aankan met de dollar. En ook de Franse President Macron stelde onlangs dat Europa (lees EU) zicht niet moest laten gijzelen door de Amerikanen en hun dollar.

RIP JAMBA
12 april 2011 Asuncion, Paraguay - 12 april 2023 Praia dos Cavacos, Portugal

Dinsdag 4 april

Drymen, Schotland. Acht dagen niet gedronken en gerookt. 

Met tegenzin bezocht ik met mijn uitgever Otto de stokerij van Bushmills in Ierland, de oudste ter wereld. Ik moest  bijna kotsen toen ik  een groepje kerels om 10 uur ‘s ochtends de zogenaamde oer-whiskey (whiskey, niet whisky, want we waren in Ierland) zag “proeven”.  

In mijn drinkend bestaan slobberde ik trouwens bij voorkeur Laphroaig en Ardbeg Corryvreckan, fijne Schotse whiskeys. Tip van Tuur: in Gibraltar zijn die een stuk goedkoper dan in Spanje en Portugal en de omweg waard. ‘Omfietswhiskey’, om Nicolaas Klei te parafraseren. 

De inner nazi in mij maakt het mogelijk om radicaal met alles te stoppen, van de ene op de andere dag. Gewoon even de knop omdraaien. Alleen de aanloop naar geheelonthouding is lastig en duurt vaak wat lang, maar als ik eenmaal de smaak te pakken heb, kan zo’n fase van geheelonthouding makkelijk een jaar duren. Mijn vorige abstinentie duurde een jaar en toen reisde ik nota bene maandenlang door Zuid-Amerika. Lekker ontgiften met antioxiderende fruitsapjes in Brazilië, Bolivia, Peru en Colombia. Daar zat ik dan, op een hotelbalkon in Cali, superclean. Op straat krijsende commerciële sekswerksters, kwetterende Afro Zuid-Amerikanen sirenes, brekend glas en dronken en beroofde toeristen die als zombies over straat zwalkten. In de jaren tachtig had ik dag en nacht schoon volk over de vloer in  mijn huis aan de Nieuwezijds Voorburgwal (voor de kenner: tegenover seksbioscoop Diana en schandknapenclub Why Not).  Iedereen mocht daar chinezen, spuiten en snuiven, bij de warme kachel zitten en gratis soep slurpen, als ze mij maar een puntje bruin en/of wit gaven. De jaren tachtig en negentig waren één lange roes. De man van met de hamer kwam pas toen mijn relatie van vijftien jaar stukliep en ik in de Jellinek terechtkwam. Eerst voor drank, later voor drugs. Ik hou er niet van als pipo’s in mijn ziel gaan peuteren en brak dan ook niet uit mijn pantser. De pijn, de tranen en het verdriet kwamen pas toen ik alles op ging schrijven en dat bleek nog goed te verkopen ook, en al helemaal in combinatie met mijn alter ego: grumpapotomu**s. De boze, chagrijnige blanke man op leeftijd. W.C. Fields! 

In het Winnock Hotel in Drymen borrelt alles weer naar boven en kan ik smakelijk lachen om al die ellende. Water onder de brug. Mijn kamer kijkt uit op een enorme schoorsteen, die als afzuigkap voor de hotelkeuken functioneert. Attenooije, wat een stank. Oud frituurvet: de lucht van Ierland en Groot-Brittannië. In elke stad en op elk bus- en treinstation hangt dezelfde gore meur, gemengd met de stank van vis. Kennelijk vinden de inheemsen dat lekker en vertrouwd. In de pub van het hotel -  hoogpolig tapijt, behang aan de muur, geweien, kachels in de hoogste stand, een man in een kilt en een orgeltje zingt Schotse liedjes, onderbroken door dijenkletsers waar niemand om lacht - waart de dood rond, alleen weten de aanwezigen dat nog niet. Het is precies die scène in the Meaning of Life van Monty Python: part VII, Deat**h*. *

Onder de douche begin ik zowaar te zingen, en dat is een goed teken. Een zeer aanstekelijk liedje van Lou Reed en John Cale, van het album Songs for Drella. De vrolijke Tuur is terug!

When you're growing up in a small town

When you're growing up in a small town

When you're growing up in a small town

You say no one famous ever came from here

When you're growing up in a small town

And you're having a nervous breakdown

And you think that you'll never escape it

Yourself or the place that you live

GAAT FOUT

Vorige week beschreef ik het vicieuze proces van liquiditeitscrisis (credit crunch) naar solvabiliteitscrisis, naar een nog grotere credit crunch en zo verder, en wees ik erop dat de domino waar iedereen nu op moet letten commercieel vastgoed is (commercial real estate, CRE). Hoe is het dan toch zo ver gekomen? Ligt het aan Hugo de Jonge? Vaak een goede gok, maar het zijn toch echt de centrale banken die de zwartepiet verdienen.

*Schattig en charmant, de gedroomde onafhankelijkheid van Wales, maar een kansloze missie.
*Tekst & Foto's: Arthur van Amerongen

In het vorige feuilleton van Europese Patriotten schreef ik dat ik door Engeland, Wales, Ierland en Schotland reis, in een poging contact te maken met mijn Keltische ziel. Op zoek naar the other me. Coming home dus, een rootsreis. Allemaal esoterische kletskoek natuurlijk om de lezer te foppen, want ik geloof helemaal niet in de ziel. Ja, ik geloof in de ziel van whisky en wijn, maar nu even niet want ik ben al twee weken lid van de blauwe knoop. Wat de mensenziel betreft, ben ik het helemaal eens met Dick Swaab. Hij noemt zichzelf een 'neurocalvinist', iemand die gelooft in predestinatie via de hersenen. “De ziel is een misvatting,”  zegt de hersenonderzoeker,“ bedacht door mensen die bang zijn voor de dood.” 

“Er zijn niet zo veel mensen meer die geloven in een eeuwige ziel, een door het christendom van Plato overgenomen idee. Als mensen tegenwoordig over de ziel praten, bedoelen ze meestal de geest. Die is het product van de activiteit van 100 miljard hersencellen,” zegt Swaab.

Ik voel wel een sterke verwantschap met de Keltische cultuur, maar was gek genoeg nog nooit in Ierland en Wales. In een grijs verleden draaide ik langspeelplaten van de Fransoos Alan Stivell, wellicht was dat de trigger. Hij tokkelde op een Keltische harp en zong in het Bretons. Ik was verliefd op een hippiemeisje en daarom deed ik net alsof ik die muziek begreep en mooi vond. Ik zie me nog zitten op haar zolderkamer, met visnetten vol lege flessen Mateus rosé en hoestend van de walmen van wierook en hasjiesj. Veel slap gelul over de zin van het leven in een poging dat meisje te versieren, maar neuken ho maar… 

Ik moest ook even googelen welke lp van Alan Stivell het betrof en heb hem gevonden. Ik draai de live dubbelaar voor het eerst in bijna vijftig jaar weer en probeer een genuanceerd oordeel te vellen. Ik word vooral kriebelig van het druïdegeneuzel. Het is schuurmuziek, net als Enyah. Enyah, die in het echt Eithne Patricia Ní Bhraonáin heet. Orinoco Flow: aaaargh! Ook erg: Theme from Harry's Game van haar band Clannad. Aaargh!

\

[Disclaimer na de tekst] Dat vierde rijk, mensen, begint aardig in de steigers te staan. Wat dat betreft is het Binnenhof de toekomst. We willen niet suggereren dat de Duitsers overal achter zitten, maar ze zitten wel overal achter. Alle Menschen werden Brüder, maar ik blijf liever alleen, liever alleen, zoals Frank Boeijen - onthoud die naam - al eens zong. Mooi dat onze van Duitsland geleasede tanks straks onder Duits opperbevel mogen opstomen richting het Oosten. Dat heeft zo’n Klaus Schwab dan toch weer lekker geregeld voor de Germanen. 

Ondertussen poetsen D66-ers zich de laarzen glimmend om straks als heertjes vooraan te staan als er weer eens een genocide ontkend moet worden.

[Disclaimer: we hebben deze versie via AI ingekort en geoptimaliseerd. Nu luisteren we zelf niet een heel uur terug, dus we zijn benieuwd naar de kijk en luisterervaring, van u, de trouwe volger. Wordt er te snel afgebroken, is het te onrustig? We luisteren naar u, maar wees mild. Het is een experiment.]

0% in het Stamcafé

Holyhead, Wales. Mijn uitgever Otto Wollring is met zijn auto overgekomen uit Nederland, vanavond pakken we de veerboot naar Dublin. In Caergybi (de Welshe naam voor Holyhead) wil je dood noch levend gevonden worden. De belangrijkste economische activiteit in de stad was een aluminiumfabriek. Die sloot in 2009, 400 medewerkers verloren hun baan. 

Het lijkt wel of de cholera en de pest zijn uitgebroken in Holyhead, zo leeg zijn de paar straatjes. Alleen bij de diverse bookmakers valt enige beweging waar te nemen. En ik zag een junkie-stelletje rond onze auto scharrelen. Holyhead is een topplek om aan de heroïne te gaan: en ik maar denken dat er hier niets te doen is...

Enige lichtpunten in dit spookdorp: de laatste boot naar Dublin, Dawn French werd hier geboren en er zit een verrukkelijk Thais eethuisje, met vrolijke meiden in de keuken. Bij mijn weten helaas geen ladyboys, maar desalniettemin is het personeel balsem voor de ogen, na de freakshow die ik vandaag zag passeren in deze shallow gene pool. Uiteraard regent het pijpenstelen, de boot gaat pas vanavond laat. Dan maar naar de Holland Inn. Ik drink al drie dagen geen druppel. Goeie timing, en gezellig voor mijn uitgever. Het bacchanaal met mijn maat Neil Syson van The Sun en correspondent Patrick van IJzendoorn heeft mij de das omgedaan. Tijdens zo’n drinkgelag rook ik zo twee pakjes sigaretten op, en de naweeën daarvan zijn de volgende dag nog erger dan de kater. Alsof mijn bek vol zit met dode vogels. Piepende longen, overal pijn, die gepaard gaat met een oprechte doodswens. Daar zit ik dan, in de Holland Inn, met een cup of tea, te midden van een verzameling comazuipende Onslows en hooligans. Otto drinkt uit solidariteit warme chocomel en ze moeten wel denken dat we een truttig homosetje zijn. Ik begin maar wat te lullen over de honderden voetbalsjaals die aan het plafond hangen. Alleen die van Ajax zit er niet bij, wel die van Vitesse, Feyenoord, Heerenveen en PSV. Ik kan tegen het geteisem natuurlijk wel gaan roepen dat Bert Vuijsje, de gewezen bobo van de Volkskrant en de Haagse Post, mij de Bukowski van de Algarve noemt, maar daar trapt dit volk niet in terwijl ik aan mijn thee slurp. Ik word altijd een beetje verlegen van zo’n compliment van ome Bertus omdat het een te grote eer is. Ik word echter liever met schrijver John Fante vergeleken en lees zijn Ask the dust, Dreams from Bunker Hill en Wait until spring, Bandini nog regelmatig. 

Begin jaren tachtig kleefde op mijn oude Underwood-tiepmasjien een sticker met de tekst Bukowski for president, kado gekregen bij de aanschaf van een stapeltje prachtig door Black Sparrow Press uitgegeven werken van "Buk". Het plakplaatje stimuleerde niet, want mijn eerste boek kwam pas 26 jaar later uit. Even ten goede van Bukowski: hij was een groot liefhebber en kenner van klassieke muziek en literatuur, een man met een zeer verfijnde smaak. Bukowski werd - net als ik - altijd geframed als een pathetische zuiplap en dat komt door de journalistiek. Kijk maar naar dit wanstaltige, larmoyante portret  dat de Belgische televisie van hem maakte. De interviewer is een geparfumeerde drol, een sneue circus-poedel, het draait allemaal om hem, en ik vraag me nog steeds af waarom Bukowski, die steeds geïrriteerder raakt, gewoon niet de kop van de romp van die stomme Vlaming afscheurde.

Het heeft er alle schijn van dat we weer in een 2007/2008 situatie verzeild zijn geraakt. Er lijkt zich nu een credit crunch plaats te vinden; iets wat de gehele economie zal raken. Maar grote kans dat de eerste grote domino wederom de vastgoedsector zal zijn. Nu zal deze column zich voornamelijk beperken tot de situatie in de VS, maar als de VS niest, dan zijn wij verkouden.