Het heeft er alle schijn van dat we weer in een 2007/2008 situatie verzeild zijn geraakt. Er lijkt zich nu een credit crunch plaats te vinden; iets wat de gehele economie zal raken. Maar grote kans dat de eerste grote domino wederom de vastgoedsector zal zijn. Nu zal deze column zich voornamelijk beperken tot de situatie in de VS, maar als de VS niest, dan zijn wij verkouden.

Contact zoeken met mijn roomblanke Keltische ziel.
Interrailen naar Identiteit met Arthur van Amerongen

Ik was nog nooit in Ierland, hoewel ik geboren ben met een Keltische ziel: een roodharig kindje, lijkbleek, broodmager en onder de sproeten. Een melancholisch typje dat nooit zonder zijn houten dwarsfluit de deur uitging. Ik was zo bleek dat ik, notabene van de Veluwe - de longen van Nederland - in de zomer zes weken naar vakantiekolonie Prinses Juliana te Egmond aan Zee moest. Ik zie mijzelf weer huilend zingen tijdens de dagelijkse dodenmars door de duinen, onder leiding van zuster Brunhilde:

In Juliana moet je wezen,

In Juliana moet je zijn.

Daar wordt je geheel genezen

Van je ziekte en je pijn.

En je speelt er heel de dag.

'k Wou dat moeder mij eens zag.

Boven de poort van de Prinses Juliana had net zo goed een bord kunnen hangen met de tekst: 'Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt'. Of desnoods 'Zeelucht maakt vrij', want dat was het motto van de Amsterdamse kinderhater dr. P.W. Janssen. Hij stichtte de eerste vakantiekolonie aan de kust om 'zwakke en behoeftige kinderen' uit de hoofdstad op te vangen vanwege 'het geringe bacteriegehalte der zeelucht, haar rijkdom aan fijne zoutdeeltjes en de niet hoog genoeg te schatten werking van de eeuwige zee op de psyche van de mens'

Zodra ik even in de zon zat, bijvoorbeeld tijdens de zomervakantie met mijn vader en moeder in Zoutelande, kreeg ik enorme, vieze gore brandblaren en vochtblazen op mijn gezichtje en mijn lijfje, en moest ik op doktersadvies de hele vakantie binnen blijven in het houten huisje dat naar groene zeep stonk. Op school werd ik gepest: “had je vader roest in de pijp”, en “heb je onder een vergiet liggen zonnebaden, spoetnik?” 

Godzijdank zat er ook nog een albino - zo goed als blind - in de klas en die werd nog meer gepest dan ik. 

Als ik een paar decennia later was geboren, was ik het stralend middelpunt geworden van een Benetton-reclame, want inmiddels wordt de combinatie van sproeten en rood haar als een van de zeven schoonheden beschouwd. Daar heb ik nu niets meer aan want ik ben zo goed als kaal en de sproeten zijn niet meer te zien omdat ik getint ben door het buitenleven in de Algarve.

GeenApril

Weet u wat pas kwetsend is? Etende kinderen terwijl andere kinderen niet mogen eten wegens groepsdruk en intimidatie door religie en familie. En dat is volstrekt debiel, want de hele dag niet eten is dus een offer dat je brengt als geschenk voor Allah. Hoe moeilijker het offer, hoe groter het geschenk. Dus niet eten met smullende klasgenootjes om je heen, maakt het alleen maar meer de moeite waard. Zou je denken. Als je iets met logica hebt dan. Maar ja, moslims en logica…

Donderdag 23 maart

Vliegen van Faro naar Luton, in het kader van European Patriots. Door de douane, want Brexit. Ik krijg altijd de bibberitis zodra er iets met paspoorten is. Trillende handen, zenuwachtig gefrommel in jaszakken, dingetjes kwijtraken, zwetende oksels. Een kinderachtig trauma, opgelopen door grensovergangen in Afrika en het Midden-Oosten. Corrupte en volledig onberekenbare douaniers, soldaten, politie en geheime dienst-griezels bij de grensposten van Jordanië / Irak, Turkije / Syrië, Syrië / Libanon, Jordanië / Israël, Egypte / Israël, Algerije / Tunesië, Algerije / Marokko, Afghanistan / Tajikistan, Zambia / Zimbabwe, Benin / Togo en dan ben ik er nog een paar vergeten. Ooit 48 uur vastgezeten in het desperate niemandsland tussen Algerije en Tunesië. Ik had in Algiers een stapel boeken over de fundamentalistische islam gekocht, voor mijn doctoraalscriptie over de jihad in Algerije en het Front Islamique du Salut. Die boeken waren verboden in Tunesië en werden ter plekke onmiddellijk geconfisceerd door een gluiperige snorremans. Ik mocht Tunesië niet in, zonder dat er iets werd uitgelegd. Overgeleverd zijn aan de nukken en grillen van sadistische debielen is geen picknick. Maar dat is natuurlijk allemaal klein bier in vergelijking met de horror die Ryszard Kapuscinski doorstond in Afrika. De Pool is een van mijn  journalistieke helden, samen met Tom Wolfe, Hunter S. Thompson, Egon Kisch, Graham Greene, Albert Camus en Boris Vian.    

Weinig dingen in dit leven zijn zeker in dit leven maar mij krijgen ze niet meer naar de Maghreb, de Levant en het Midden-Oosten. Althans niet levend.

Ik kan mij nu - terwijl ik terugblik op mijn hedonistische en dus volstrekt zinloze leven, dat hoogstens dit vrijblijvende gekrabbel heeft opgeleverd - niet meer voorstellen dat ik ooit een fanatieke oriëntalist was. De term oriëntalisme komt bij de Palestijnse literatuurwetenschapper Edward Said vandaan, die in zijn beroemde boek Orientalism **(1978) de westerse blik op het Oosten hekelde. Volgens Said stelt het Westen het Midden-Oosten voor als barbaars, irrationeel en verleidelijk, terwijl het Westen beschaafd, rationeel en deugdzaam zou zijn. 

In een interview legde ik uit wat mij aantrok in oriëntalisme:

‘‘Het woord van Said ging er in als Gods woord in een ouderling. Orientalism was een heerlijk boek en een zeer inspirerende grabbelton. Ik haalde de krenten uit de pap en dus bereikte Said bij mij precies het tegenovergestelde. Dankzij zijn ‘tips’ genoot ik van het oriëntalisme dat hij zo verfoeide. Ik geniet van die romantische, erotische kijk op Noord-Afrika, Egypte en de Levant. In het Bardo-museum in Tunis –  ja, waar in 2015 die islamitische terreuraanslag door mohammedaanse jihadisten is gepleegd – hangt een schitterende collectie van de Oriëntalisten en met name van Eugène Delacroix. Lekker veel dames in de hamam, de wellust en de geilheid spatten ervan af. De ‘preciezen’ bij de vakgroep Arabisch waarschuwden mij dat mustashriqin, oriëntalisten in het Arabisch, een scheldwoord was in het Midden-Oosten. Nou, daar heb ik niets van gemerkt. Zolang je maar betaalde voor al die zondige uitspattingen was er niets aan het handje.’

Toen collega-oriëntalist Sigrid Kaag een twiet van mij deelde, schreef ik een spontane liefdesverklaring aan de beste première die we nooit hadden:

Iedereen weet het, niemand zegt het.

De Stichting Klimaatpsychologie, daar gaan we het na vandaag in Trouw inmiddels 25 artikelen in de Nederlandse media eens even echt over hebben. Maar voordat we dat doen even een belangrijke clausule: ook wij zijn voor een zo verantwoordelijk mogelijke omgang met de planeet, maar we herkennen gesublimeerd-religieuze bevanging, diens katalysators en crediteuren als we deze zien.

Goed, we verdiepen ons even in hun website, naast het hallucinante, BIG-tuchtcollege-waardige bovenstaande plaatje (mirror gehele pagina hier) dat klimaatpathologie regelrecht aanpraat en zélfs suggereert dat er iets mis met je is als je het niet ervaart.

De meest belangwekkende frasen citeren we dikgedrukt.

"Hoor je ook steeds vaker de term klimaatdepressie? Deze eco-emotie krijgt relatief veel aandacht. Toch is de lijst veel langer en veelzijdiger dan dat. (...) Geconfronteerd met de klimaatcrisis, ervaren mensen een verscheidenheid aan emoties. Hier zetten we er 7 op een rijtje:

- Je kunt je niet gehoord voelen of weggezet als overdrijver*. (...)
- Je kunt een diep gevoel van compassie en pijn ervaren voor diegenen die lijden. Of rouwen om de natuur.
- Je kunt gevoelens van* schuld, schaamte of hypocrisie hebben door het ongemakkelijke besef dat je zelf ook deelneemt aan het vervuilende systeem. (...)
- Je kunt je teleurgesteld of boos voelen, omdat het lijkt of het mensen koud laat.
- Je kunt je tevreden, blij of optimistisch voelen*, na het zien van een mooi initiatief of na* het doen van een groene daad*. (...)*

***Wegkijken gezond?
*Soms denk je vast: 'nu komt niet zo goed uit, kunnen we het er een andere keer over hebben?' Wegkijken dus; doen we allemaal wel eens. Ons brein heeft allerlei slimme manieren om te optimistisch en selectief naar de werkelijkheid te kijken.

(...) Toch draait alles in het leven om balans. Het mooie kan alleen bestaan in het licht van het donkere. De kop in 't zand-strategie is uiteindelijk niet houdbaar.(...)

Hierbijenkele tips om beter met jouw eco-gevoelens om te gaan:

- Doe iets met je emoties, bijvoorbeeld door bij een milieubeweging (vrijwilligers)werk te gaan doen. Zoek iets wat bij jou past en vind hier voldoening en zingeving in."

De gehele website is doordrenkt van impliciete en expliciete oproepen tot activisme, wat nog even extra samengevat wordt door het onderstaande citaat, waarvan iedereen echt wel weet wat er bedoeld wordt met "eco-action, eco-determination".

[Tekst gaat verder onder de afbeeldingen]

Een prettig gesprek over Engels patriottisme met Patrick van IJzendoorn, onze man in Groot-Brittannië

Een van mijn drijfveren voor deze serie is de Nederlandse variant van oikofobie. Ik heb nog maar weinig op met Nederland maar nog minder met zelfhaat van D66, Groenlinks, Bij1 en andere 'Weg met Ons'-clubjes. Die griezels zouden toch eens The Virtue of Nationalism van de Israëlische socioloog Yoram Hazony moeten lezen. Hazony pleit voor nationalisme (een milde vorm van patriottisme) en het eerherstel ervan. Hij ziet nationalisme als een tegenkracht tegen het globalisme. Globalisme beschouwt hij als de nieuwe versie van imperialisme, en een wereld van soevereine naties is enige optie voor degenen die geven om persoonlijke en collectieve vrijheid.  

Het Engelse patriottisme lijkt minder gevoelig te zijn voor oikofobie en wokeness. 

Mijn Engeland is dat van ontbijten in de greasy spoon tentjes, die bijna verdwenen zijn, van de Marquee Club, de Roxy en de Vortex, van voetbal en rugby, cricket en snooker. Ik luister en kijk graag naar Land of Hope and Glory, uitgevoerd in de Royal Albert Hall tijdens de Last Night of the Proms. Een bastion van Englishness, een zaal vol uitzinnige roomblanke Britten met gekke hoedjes, sjaaltjes en vlaggetjes. Dan hou ik het niet meer want die samenzang gaat door merg en been. Da’s andere koek dan met je lauwe biertje in een Amsterdamse gracht staan te pissen omdat Koning Pils jarig is. 

Patrick van IJzendoorn is al 20 jaar correspondent in Londen voor onder andere de Volkskrant, Groene Amsterdammer en Elsevier en schreef onder andere deze boeken. Hij heeft een geheel eigen, ironische stijl, niet aangetast door politieke correctheid en schrijft met veel gevoel voor understatement of alle mogelijke aspecten van het dagelijks leven in zijn patrie de coeur. In zijn boek Koel Britannia schrijft hij: 

Dit land land is zo anders... ja, dan Nederland ook. Het grootste verschil is misschien wel het historische besef op het eiland. De geschiedenis is hier geen museumstuk – zoals in het vaderland – maar een integraal deel van het dagelijkse leven, net zoals humor dat is. Dit is het rijk van de onvoltooid verleden tijd, Hendrik viii, Shakespeare en Churchill nog gewoon lijken te leven. Een van de beste boeken over de Britse verhouding met het vasteland heeft een shakespeareaanse titel (This blessed plot), tijdens de campagne voor het eu-referendum stond Churchill in het middelpunt van de discussie en bij de uitvoering van Brexit wil de regering gebruikmaken van een Hendrik viii-clausule in de ongeschreven constitutie. Old-fashioned klinkt hier veel positiever dan ouderwets. De Britten zijn een conservatief volk, met de nadruk op de kleine ‘c’. Juist door hun historische besef weten ze doorgaans een soepele balans te vinden tussen verleden en toekomst, tussen behoudzucht en vooruitgang. Conservatisme is voorzichtig met de tijd meegaan, soms tegenstribbelend, altijd pragmatisch. Het ‘anders-zijn’ van het Verenigd Koninkrijk kwam tot uiting rondom Brexit. Op het vasteland is deze stap vaak afgedaan als een blunder, als xenofobie en als hopeloze nostalgie, maar de logische gevolgtrekking van een moeizame relatie tussen Eiland en Vasteland, tussen twee partijen die elkaar nooit helemaal hebben begrepen. En waarschijnlijk nooit echt zullen begrijpen.

Van IJzendoorn woont in Greenwich, een maritieme buitenwijk van Londen. We drinken pints in The Plumes of Feathers, een stokoude pub met tapijt op de vloer, behang aan de muur en sherry slobberende oude dames met roze haar en poedels.

Kent u dat gevoel: dat je bestuurd wordt door mensen die helemaal niets kunnen? Natuurlijk kent u dat gevoel. U woont immers in Nederland. U droomde van een gekozen burgemeester, een referendum, inspraak, zelfbeschikking, kortom: U stemde D66. Nooit meer doen, hé? Wat u krijgt is totale reguliere orthodoxie, een dikke middelvinger en een keurslijf waar de spreekwoordelijke honden geen brood van lusten. Maar ja, U stemt D66, dus u voelt zich lekker slim en verheven boven het domme volk dat wel iets kan, dat wel echte problemen heeft, of andere mensen hun echte problemen met echte oplossingen te lijf gaat. U bent lid van een cult, maar u heeft het niet door. Want zo gaat dat. 

Heeft u er weleens bij stilgestaan dat je een intelligente hond makkelijker kunt africhten dan een domme?

Wegens actuele ontwikkelingen in de bancaire sector is GeldBlog weer wat eerder

Vorige week eindigde de column met het eens zo grote Credit Suisse en wat deze bank te wachten stond en wat het effect van ploffende banken is en zal zijn op het beleid van centrale banken. Wel, sinds die publicatie is er veel gebeurd...

Met een gerse Ramadan-uitsmijter!

\

Woensdag 15 maart

Weet je wat een Rotterdammer het mooist van Mokum vindt

Da's de laatste trein naar Rotterdam, dat weet het kleinste kind

Hij vindt Amsterdam wel aardig maar hij doet een dubbele moord

Voor z'n metro, z’n tunnel en voor Feyenoord

Voor z'n metro, z’n tunnel en voor Feyenoord 

Ach, leefde Dorus nog maar. 

De zon scheen zowaar even in Roffa, tussen twee sneeuwbuien door. Maar wat is is hier teringduur, het lijkt 020 wel. Even een meerzaden landbrood, twee bakkies pleur en iets zoets bij bakkerij Jordy aan de Nieuwe Binnenweg: 15 euro. Da’s niet zo gers. 

Een simpel biertje op een Rotterdams terras: 3.80.  Een tjauw min moksi meti bij een willekeurige Suri op de Nieuwe Binnenweg: 14 euro. Dertig gulden en 85 cents!

Waar betalen al die mensen het van?

Arthur van Amerongens queeste naar mensen die van hun land houden

Ik was afgelopen dinsdag namens GeenStijl op bezoek bij Caroline, in de fractiekamer van de BBB in Den Haag, in het kader van mijn serie Europese Patriotten. En natuurlijk om haar als eerste te feliciteren met haar nakende eclatante overwinning! Ik ben vanaf het prille begin fan van BBB, hetgeen ik kan bewijzen met foto’s van mij bij omgekeerde vlaggen in een weiland (waardoor ik wederom als fascist werd afgeserveerd door mijn geliefde vijanden).  Mijn schaamteloze liefdesverklaring aan Caroline (haar moeder is Iers, vandaar Ke-ro-line en niet Carolientje) en het allereerste gefilmde  interview met de baas van BBB (ruim twee jaar geleden) kunt u hier gratis lezen bij HP/De TIJD. 

Caroline had het razend druk, toch maakt ze tijd voor mij vrij. Ik zat tussen Sven Kockelmann en Floor Bremer, had een half uurtje en het werd drie kwartier. Toen we de fractiekamer uitkwamen, stond Floortje daar duidelijk gepikeerd te dribbelen met haar cameraman. Caroline schoot in de lach. Ze vertelde mij dat ze de Stentor, een DPG-krant voor Oost-Nederland, haar gevolgd had en dat de Stentor een grote reportage had geplaatst. Tubantia – ook DPG en ook Oost-Nederland – plaatste die reportage niet, terwijl in die hoek van Nederland de meeste BBB-stemmers wonen. En wie is de hoofdredacteur daar? Juist, de reeds genoemde Daan Bonenkamp, een gesjeesd mager mannetje van Kaag.

Genoeg geluld, zou Caroline zeggen, hier het interview. Oh ja, en de dames van @StemopeenVrouw liegen dat het gedrukt staat. Caroline van der Plas, alias @lientje1967, is zelfs niet een keer genoemd de afgelopen dagen, laat staan gefeliciteerd. Dat was bij de vorige verkiezingen wel anders, toen er vrouwen van hun persuasie wonnen.

Caroline van der Plas: “Het CDA gaf een paar jaar geleden bij monde van Hugo de Jonge aan dat de partij zich meer op de stad ging richten. In 2018 was ik kandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen in Deventer, voor het CDA. Deventer heeft een heel groot buitengebied en ik riep dat juist dáár onze kiezers zaten, en niet in een stad als Deventer. Laat je daar zien, zei ik, mensen in de periferie missen het CDA. 

Dat was mijn eerste red flag.