deel 2

Vorige week in deel 1, werden de effecten van de groene omwenteling van de EU beschreven. Hierin kwam aan bod dat de energietransitie funeste effecten heeft en dat Duitsland hier het perfecte voorbeeld van is. Zware industrie wordt door bureaucraten, juristen en consultants weggejaagd onder het mom van vergroening, maar wereldwijd leidt dit niet tot vergroening en zal het de EU in een economische en sociale crisis storten. Om de uittocht van zware industrie te voorkomen heeft de EU een CO2 grenstaks ingevoerd, maar die negeert totaal de effecten die dit gaat hebben op andere gebieden naast CO2 uitstoot (quote van deel 1):  

“De industrie wordt zo uit de EU weggejaagd ten faveure van de industrie in de rest van de wereld; en dan met name de industrie van de “opkomende” markten zoals China en India lijken spekkoper. Omdat deze niet EU-landen het (nog?) niet zo nauw nemen met de milieu-impact van productie, heeft de EU besloten een carbon border tax (CO2 grenstaks) in te voeren. Dat hiermee andere vormen van vervuiling en negatieve sociale impacts zoals uitbuiting van werknemers nu meer ruimte krijgen om plaats te vinden, blijkt de EU niet te interesseren. Immers, een CO2 taks beoogd bijvoorbeeld om de Chinezen groener te laten produceren, maar of daar een bataljon aan Oeigoerse slaven _bij betrokken was, wordt niet geadresseerd. Nu is dat ook al nauwelijks het geval met de huidige Chinese import van de EU, maar als de Chinezen de EU productie overnemen door het uit de EU wegjagen van de zware industrie, dan zal het dus een netto verslechtering zijn gezien onze mensenrechtenstandaarden (top Scrabblewoord!) strenger zijn dan die van de Chinezen. Een CO2 grenstaks negeert dit._“

Wellicht denkt de EU dat haar ESG regulaties (CSRD, SFDR, ESRS, CSDDD) dit, uiteindelijk, zullen voorkomen. Maar sleutelwoord in dezen is “uiteindelijk” want de regulaties gaan pas tegen 2030 voor echt grote aantallen bedrijven binnen de EU gelden. Tot die tijd, geeft de EU groene transitie een competitief voordeel aan de rest van de wereld. Kan de EU industrie deze periode overleven?

 deel 1

De EU is druk bezig om de groene omwenteling te maken. Via allerlei regulaties probeert zij de economie op een groene leest te zetten zoals onder andere beoogd in het Parijsakkoord. Maar waar bureaucraten, juristen en consultants leuk allerlei regeltjes bedenken om dit voor elkaar te krijgen, blijken deze regels een heel andere realiteit op te leveren dan beoogd; een uitkomst die funest is voor het Westen en het milieu en het klimaat.

Zo beginnen de effecten van de energietransitie binnen de EU zich steeds meer af te tekenen. Met name bij de EU voorloper op dit dossier, Duitsland, is dat nu zeer goed waar te nemen. Het land liep al jaren voorop met haar Energiewnede en sindsdien zijn de prijzen voor energie flink gestegen. En toen de Russen Oekraïne aanvielen en de Duitse regering tot de waanzinnige beslissing kwam om haar kerncentrales te sluiten, kan men gewoon van een energiecrisis spreken.

Inmiddels wordt er dus stukken minder gas geïmporteerd vanuit Rusland en hebben Qatar en de VS de rol als EU hoofdleverancier van gas naar zich toe getrokken (dus drie keer raden wie achter het opblazen van Nordstream 2 zat… vandaar dat het onderzoek nu ook wordt gestaakt). Overigens levert Rusland nog steeds gas, maar dan via schepen, LNG dus, wat niet onder de sancties valt! De aan Rusland opgelegde sancties staan weliswaar los van de Energiewende, maar het laat zien wat er gebeurt als energieprijzen boven bepaalde niveaus stijgen. Zoals eerder beschreven op dit blog, zal de groene omwenteling in de EU, zoals nu beoogd, leiden tot hogere energieprijzen, lagere productie en hogere prijzen, wat niet alleen tot een economische crisis zou leiden, maar ook tot een sociale ramp.

Het nieuws sinds 2020 laat zien dat het aantal conflicten alsmaar toeneemt. En sinds 7 oktober, lijkt een nieuwe versnelling te hebben plaatsgevonden. Wie zit hier achter en waarom?

Houthi’s (ofwel de Ansar Allah, Arabisch voor “helpers van god”) in Jemen, Hezbollah in Libanon, Iraanse Revolutionaire Garde c.s. in Irak en Syrië, antichristelijk geweld in Sub-Sahara-Afrika door moslims, aanslagen in Syrië, Pakistan, en Jordanië, toenemende spanningen in de Zuid-Chinese Zee en Taiwan, serieuzere oorlogstaal uit Noord-Korea, staatsgrepen in Gabon, Guinee, Soedan, Tsjaad, Burkina Faso, en Niger,.., en zo verder zijn voorbeelden van toenemende spanningen.

"Nee meneer. Uw Miele doet het niet. De Polestars van EZK staan aan de lader."

Van de week presenteerde Rob Jetten de Actieagenda Netcongestie Laagspanningsnetten en deed hij een uitspraak die erop neer kwam dat er een gedragsverandering moest komen bij consumenten aangaande hun energieverbruik. Daarmee impliceerde hij dat de slimme meter ingezet zou worden om mensen te forceren stroomverbruik te verminderen op piekmomenten. In de Tweede Kamer werden gelijk vragen gesteld hierover, want bij de introductie van de slimme meter werd plechtig beloofd dat dit nooit ten kosten zou gaan van de privacy. Rob ontkende ooit in de slimme meter te gaan kruipen, maar dit is een leugen.

Door de groene energietransitie, in deze context de elektrificatie van de gehele maatschappij, in een belachelijk snel tempo te willen laten plaatsvinden, kan het niet anders dat de netbeheerders toegang zullen krijgen tot uw slimme meter.

Zoals in de Actieagenda wordt aangegeven, hebben de netwerkbeheerders (en alle andere betrokken partijen) informatie nodig over waar, wanneer en waarom er opstoppingen plaatsvinden om zodoende te bepalen waar het laagspanningsnetwerk moeten worden versterkt. Dit kan alleen als deze partijen toegang krijgen tot de slimme meters. Wellicht zal dit op wijk dan wel straatniveau worden gedaan, waardoor ze kunnen blijven claimen dat uw privacy niet in het geding is, maar u weet wel beter.

Vorige week in deel 2 (en zie ook deel 1), werd vastgesteld dat Milei weliswaar president is, maar in de verste verte niet een meerderheid heeft in de senaat noch in de Kamer van Afgevaardigden. Hij zal dus per decreet moeten regeren en de voorstellen die hij heeft gedaan hebben die route ook gevolgd. Maar kan dit juridisch?

Met armoede op 40%, inflatie boven de 100%, het niet behalen van de IMF doelstellingen, en de zoveelste dreigende default van de staat, zou men inderdaad kunnen bestempelen als een “necessity and urgency” die in de grondwet beschreven staat als enige reden voor presidentiële decreten (zie deel 2). Maar hoe dan ook is Milei afhankelijk van andere personen van andere politieke partijen in het gebruik van decreten; zij moeten immers bevestigen dat aan de condities voor presidentiële decreten is voldaan en de decreten zelf ook nog eens goedkeuren. Om precies te zijn, de ministers moeten allemaal meetekenen en dan moet dit binnen 10 dagen worden voorgelegd aan de “standing committee”. Dit comité is zodanig samengesteld dat het een reflectie is van de machtsverhoudingen in beide kamers. Lukt dit niet, dan worden de decreten teruggedraaid.

Vorige week kwam Milei, het libertarisme en de politieke geschiedenis van Argentinië tot aan 1982 aan bod, toen de militaire junta onder leiding van Galtieri de oorlog om de Falklands verloor.

Het land zat toen helemaal in zak en as, maar kreeg wel haar democratie terug met Alfonsin van de UCR partij (wat nu het beste te vergelijken is met de SP of de klassieke PvdA). Daarna kwamen de Peronistas terug met de playboy Menem. Die had wat radicale plannen (velen daarvan waren juist on-Peronistisch en lijken deels op de huidige plannen van Milei!, zoals het koppelen van de peso aan de Amerikaanse dollar, privatisering, etc.). Dat hielp enkele jaren, totdat de dollar te duur werd voor Argentinië en het land de koppeling moest loslaten. Het land werd weer armer en corrupter (Google maar eens op “Yoma+Menem+corruption”).

Argentinië is dan ook al een heel lang het land met de hoogste concentratie aan psychologen en boekwinkels ter wereld; of dit een vlucht naar de onwerkelijkheid betrof voor het volk, of een zucht naar de spreekwoordelijke opium die het geloof niet meer kon verschaffen, blijft vooralsnog onduidelijk.

 deel 1

Argentinië heeft een nieuwe president, Javier Milei en de beste man is nogal een typetje (foto). Als hem ook maar iets linksig wordt voorgeworpen, dan slaat Tourette toe, wat tezamen met de Argentijnse gave van lichamelijke expressie, tot een mooie show leidt. Er waren daarom maar weinig mensen die Milei begin vorig jaar goede kansen toedichtten om de nieuwe president te worden. Maar door de polemiek zijn vele mensen verblind geweest voor de inhoud van zijn tirades en misten zij dat Milei een gevoelige snaar raakte bij het Argentijnse electoraat. In een driedelige vogelvlucht over wat Milei wil, en waar, wanneer en waarom Argentinië is afgegleden van 7 rijkste natie ter wereld naar de 65ste plek, zal de lezer worden meegenomen met pikante verhalen over corruptie, illegale wapendeals, oorlog, politieke intriges en moord.

deel 3

De vorige twee delen gingen over het plan op de COP28 om fossiele brandstoffen versneld uit te faseren (met uiteindelijk een geheel verbod). Nu is dit plan niet zo in het slotakkoord van COP28 opgenomen, maar met de net zero doelen voor 2050 (Parijs Akkoord), komt het zowat op hetzelfde neer (vergeet het afvangen Co2 maar): vanaf 2050, geen gebruik meer van fossiele brandstoffen.  

De economische impact werd in de deel 1 en deel 2 behandeld. Waar het op neerkomt is dat vandaag de dag, ondanks biljoenen aan investeringen in hernieuwbare energie, 80% van de energiebehoefte uit fossiel komt. Dit geheel vervangen tegen 2050 is technisch een onmogelijke opgave. En al was het technisch mogelijk, de economische structuren kunnen zich niet zo snel aanpassen, waardoor er flinke dislocaties zullen optreden. Deze dislocaties kunnen dan weer tot grote problemen leiden voor ons financiële stelsel en het Westen zo in een systeemcrisis storten. Zoals vorige week beschreven: “Wat denken de COP28 wensdenkers wat er gaat gebeuren met banken als een groot gedeelte van het onderpand waardeloos wordt door het verbod op fossiel? Wanneer bedrijven hun leningen en aandeelhouders (onze pensioenfondsen en verzekeraars) niet meer kunnen betalen? Beseffen zij wel wat zij voorstaan? Een 2008 scenario is dan het minst slechte waar we op kunnen hopen…“.

Het moge duidelijk zijn dat dit alles ook democratische en sociale consequenties zal hebben. Iets dat wederom genegeerd lijkt te worden door de COP28 wensdenkers.

deel 2

Vorige week werd in deel 1 de eerste aanzet gegeven om de economische effecten in kaart te brengen van een verbod op fossiele energie vanaf 2050 zoals deze op de COP28 werd voorgesteld door een meerderheid van de 70.000 bezorgde bezoekers (en hun aanhang thuis), waaronder dus Wopke Hoekstra, die al jaar een dag bekend staat als een milieubeschermer. Deze week het tweede deel over de economische effecten.

Vorige week werd enerzijds het punt aangestipt dat de groene omwenteling tot een enorme vraag (en gezien het gelimiteerde aanbod: enorme concurrentie) naar bepaalde grondstoffen zal leiden en anderzijds dat bepaalde landen zich niet of niet zo streng zullen houden aan een verbod op fossiele brandstoffen, waardoor het Westen zich genoodzaakt zal voelen om invoerbelastingen te heffen (met ander woorden: handelsoorlog)..

Door toenemende schaarste, wijzigende belastingen en een escalerende handelsoorlog, moeten hele handelsketens dus opnieuw opgebouwd worden, iets dat enorm complex is en erg veel tijd en geld zal gaan kosten. Alle wensdenkers lijken deze realiteit te negeren. Toch doorzetten met een verbod op fossiel, zal leiden tot nog meer dislocaties in de economie, nog minder aanbod en nog hogere prijzen; de mensen in het Westen krijgen dus “minder voor duurder”.

Op zijn best leidt het verbod op fossiel tot groene stagflatie, maar een groene depressie is waarschijnlijker omdat de groene energie niet in de huidige energievraag (en dus BBP) kan voorzien.

Nu zijn er economen die wel het realisme hebben om te stellen dat een verbod op fossiele brandstoffen alleen kan plaatsvinden als we minder consumeren (met andere woorden, een lager BBP), de de-growth economen. In wezen zal het aanbod van groene energie bepalen hoeveel welvaart er mogelijk is en gezien bovenstaande zal dat dus een stuk minder zijn dan we gewend zijn. We zullen dus moeten ontgroeien, volgens deze economische school.