Geenstijl

deel 2

Vorige week in deel 1, werden de effecten van de groene omwenteling van de EU beschreven. Hierin kwam aan bod dat de energietransitie funeste effecten heeft en dat Duitsland hier het perfecte voorbeeld van is. Zware industrie wordt door bureaucraten, juristen en consultants weggejaagd onder het mom van vergroening, maar wereldwijd leidt dit niet tot vergroening en zal het de EU in een economische en sociale crisis storten. Om de uittocht van zware industrie te voorkomen heeft de EU een CO2 grenstaks ingevoerd, maar die negeert totaal de effecten die dit gaat hebben op andere gebieden naast CO2 uitstoot (quote van deel 1):  

“De industrie wordt zo uit de EU weggejaagd ten faveure van de industrie in de rest van de wereld; en dan met name de industrie van de “opkomende” markten zoals China en India lijken spekkoper. Omdat deze niet EU-landen het (nog?) niet zo nauw nemen met de milieu-impact van productie, heeft de EU besloten een carbon border tax (CO2 grenstaks) in te voeren. Dat hiermee andere vormen van vervuiling en negatieve sociale impacts zoals uitbuiting van werknemers nu meer ruimte krijgen om plaats te vinden, blijkt de EU niet te interesseren. Immers, een CO2 taks beoogd bijvoorbeeld om de Chinezen groener te laten produceren, maar of daar een bataljon aan Oeigoerse slaven _bij betrokken was, wordt niet geadresseerd. Nu is dat ook al nauwelijks het geval met de huidige Chinese import van de EU, maar als de Chinezen de EU productie overnemen door het uit de EU wegjagen van de zware industrie, dan zal het dus een netto verslechtering zijn gezien onze mensenrechtenstandaarden (top Scrabblewoord!) strenger zijn dan die van de Chinezen. Een CO2 grenstaks negeert dit._“

Wellicht denkt de EU dat haar ESG regulaties (CSRD, SFDR, ESRS, CSDDD) dit, uiteindelijk, zullen voorkomen. Maar sleutelwoord in dezen is “uiteindelijk” want de regulaties gaan pas tegen 2030 voor echt grote aantallen bedrijven binnen de EU gelden. Tot die tijd, geeft de EU groene transitie een competitief voordeel aan de rest van de wereld. Kan de EU industrie deze periode overleven?

En als zout in de wonde, hebben EU bureaucraten, juristen en consultants de voornoemde ESG regulaties zodanig complex gemaakt, dat het zowat niet te volgen is (zie foto hieronder) over een vraag over de ESRS standaarden en het antwoord van de EFRAG werkgroep die er voor verantwoordelijk is. Nu zullen zij de beste intenties hebben, maar het geeft maar weer eens aan dat de wens om een ultra complex systeem, zoals de economie, centraal van bovenaf aan te sturen leidt tot een woud aan regelgeving. Later zal, zoals alle bekende voorbeelden van centraal geleide economieën hebben getoond, een enorme hoeveelheid aan onvoorziene bijwerkingen gaan optreden. De kans dat dit dan tot meer regels in plaats van minder regels zal leiden is erg groot. Geen goed vooruitzicht.

Maar helaas is de gifbeker nog niet leeg, want de voornoemde CO2-grenstaks, vastgelegd in de CBAM-wetgeving, beslaat iets van honderd productcodes. Als iemand staal wil importeren in de EU, dan zal hierover inderdaad gerapporteerd alsmede belasting over afgedragen moeten worden als de CO2 standaarden niet op het gewenste niveau liggen. Maar, en hier komt ie, een stalen autodeur valt niet onder CBAM! Dus de huidige EU CO2 grenstaks regelgeving gaat ervoor zorgen dat landen buiten de EU de productie van goederen meer en meer over zullen overnemen van de EU industrie. En juist zij hanteren productieprocessen die wereldwijd juist tot meer vervuiling zullen leiden (om over de geopolitieke consequenties van de toenemende EU afhankelijkheid van allerlei despotische regimes maar te zwijgen). De staalindustrie, om het voorbeeld aan te houden, zal dan haar afzetmarkt in de EU toch kwijtraken omdat de productie van het eindgoed zelf niet of in mindere mate zal plaatsvinden binnen de EU. Dit gebeurt niet ondanks de bescherming van de EU CO2 grenstaks, maar juist door de EU CO2 grenstaks! De regelgeving leidt tot tegenovergestelde van wat de EU beoogt.

Het zou de EU sieren, als ze realistischer zou zijn door de invoering van de EU carbon border tax uit te stellen, de ESG regulaties sterk zou simplificeren en over een langere periode zou uitsmeren, en de productie & gebruik van fossiele energiebronnen pas zou afremmen als groene energie een volwassen (dus betrouwbare, goedkope en altijd beschikbare) energiebron kan zijn (lees: als er genoeg nucleaire capaciteit is neergezet).

Betreffende dat laatste punt gloort er hoop door de draai die de EU recent heeft gemaakt met betrekking tot atoomenergie. Echter, dit is tussen de lidstaten nog steeds een bron van wrevel, dus de vlag mag nog niet uit. Op lange termijn, is er maar één hoop, op zowel een duurzame als florerende economie: nucleaire fusie. Ook daar is (o.a.) de EU gelukkig mee bezig en het zou verstandig zijn van haar om de grote EU groene transitie fondsen voor dit project aan te wenden in plaats van aan hobby gerommel zoals groene waterstof en windenergie.

Het lijkt er echter op dat de EU niet van haar koers zal wijken, als men op de aanbevelingen van Wopke Hoekstra moet afgaan. Wellicht dat de EU verkiezingen daar verandering in kunnen brengen…