Geenstijl

Hij is terug

Wij voelen niet vaak de aanvechting om iemand in plakjes te snijden, maar wel soms. Bijvoorbeeld als we bij een concert zijn en iemand er de hele tijd doorheen blijft praten, of als we bij het voetbal zijn en iemand maar blijft zaniken of we gaan zitten, of Rutger Bregman. Op zulke momenten is een slachtpartij weliswaar gerechtvaardigd, maar we zijn netjes opgevoed door onze vaders en moeders, dus we proberen ons in te houden.

Dat brengt ons bij Dexter, de in 2006 begonnen tv-serie over een seriemoordenaar. Hoofdpersoon is Dexter Morgan, die ooit als baby onder het bloed wordt gevonden naast zijn vermoorde moeder. De agent die als eerste aanwezig is adopteert hem later, en ontdekt dat kleine Dexter gedurende zijn jeugd een merkwaardige obsessie voor bloed en moord ontwikkelt. Hij leert hem een soort erecode aan: je mag wel moorden, maar alleen mensen die het verdiend hebben. Eenmaal volwassen gaat Dexter zelf ook bij de recherche werken, als Chef Bloedspetter. Moordenaars die zijn collega's (dreigen te) ontglippen, snijdt hij in stukjes en kiepert hij vervolgens in de oceaan.

Het is misschien geen geniale serie, maar wel een geniaal hoofdpersonage (en een geniaal liedje). Gaandeweg ontwikkel je als kijker razende sympathie voor deze bloeddorstige seriemoordenaar, niet in de laatste plaats door de briljante innerlijke monologen van Dexter, gevangen in sublieme voice-overs. Afijn, de laatste twee seizoen van de reguliere serie waren fascinerend slecht, Dexter: New Blood zorgde voor eerherstel, en nu is er Dexter: Original Sin, vandaag verschenen op Sky Showtime. Daarin volgen we onze favoriete gevaarlijke gek in zijn jeugd. Hoofdrol ditmaal niet voor Michael C. Hall, maar voor Patrick Gibson, hoewel Hall nog wel de vertrouwde voice-overs doet. Goed spul; kijktip.