Geenstijl

Heel veel INGEZONDEN WOORDEN

Noot van de redactie: Vorige week in de Volkskrant verscheen een vrolijk stuk van Izz ad-Din Ruhulessin, ooit hier omschreven als "De Sywert van Lienden onder de islamopiniemakers", later gederadicaliseerd en kennelijk nog steeds behept met allerhande meningen. En meneer bleek nog op zoek naar een plek om zijn essay (toe maar) van meer dan 3000 woorden over de multiculturele samenleving kwijt te kunnen. De samenvatting had hij ook al af: "Met de kracht van een intellectuele atoombom en de razernij van een morele storm, ontmaskert Izz ad-Din Ruhulessin het multiculturele project als een dystopische gevangenis, waar progressieve hypocrisie vrijheid gijzelt en onderdrukking voedt, terwijl hij oproept tot een onverbiddelijke revolutie voor radicale individuele vrijheid en rechtvaardigheid." U leest het: daar zit geen woord Arabisch tussen, en ook geen valse bescheidenheid. Maar oordeelt u vooral zelf.

Zeer geachte medeburgers,

Een gitzwarte nacht noemde de burgemeester van Amsterdam het. Een groep Amsterdammers besloot na de Kristallnachtherdenking om bij wijze van live action roleplaying op jodenjacht te gaan, nota bene op loopafstand van het Achterhuis. Deze keer droegen ze geen rode banden om de linkerarm, maar groene banden om het voorhoofd. Vanzelfsprekend is de gemeenteraad en de gehele samenleving hierover verbolgen. Een paar dagen later krijg ik van een partijleider een e-mail waarin staat dat deze tijden vragen om verantwoordelijk leiderschap.

Ik ben een overtuigd aanhanger van het sociaal-liberale gedachtegoed, de reïncarnatie van Hans van Mierlo zo u wilt. Vanzelfsprekend kan ik daarom de oproep tot verantwoordelijk leiderschap onderschrijven. Helaas heb ik zelf niet het privilege om dit idee zuiver als politiek vraagstuk te benaderen, zoals de heren met zeven vinkjes, die in de veiligheid van hun bubbels filosoferen, zoekend naar de volgende groep die het instrument van hun morele verhevenheid kan worden.

Op een leeftijd dat ik mezelf liever had beziggehouden met meisjes vingeren na het klassenfeest van de middelbare school, moest ik mezelf afvragen wat het betekent om een allochtoon te zijn. Via de praatprogramma’s op televisie had ik namelijk vernomen dat ik dat ben. Ik was een totallochtoongemaakte, wat tegenwoordig Nederlander met een migratieachtergrond heet. Blijkbaar bestaat er zoiets als “de Nederlanders” en “de Anderen.” Met het diversiteitsdenken dat progressieve kringen nu al meer dan een decennium omarmen, is dit alleen maar nadrukkelijker geworden, uitgebreid met nog meer categorieën zoals geslacht, geaardheid en neurologische compositie. Het is daarom een persoonlijk, existentieel vraagstuk.

Tijdens mijn ontwaking in de multiculturele dystopie leerde ik nog veel meer. Ik heb ook een "eigen” cultuur, waar ik niet voor heb gekozen. Ik heb een “eigen” identiteit die primair bestaat uit mijn veronderstelde etniciteit, waar ik ook niet voor heb gekozen. Blijkbaar ben ik ook onderdeel van een gemeenschap, waarvan mij nooit is gevraagd of ik daarbij wilde horen. Die gemeenschap heeft ook vertegenwoordigers, soms zelfs van overheidswege gesanctioneerd, zonder democratisch mandaat. Waarom? Omdat ik geen melaninebeperking heb en de architecten van de multiculturele samenleving ooit besloten dat ik dan behoor tot “de Anderen.” U zult bij het lezen van dit essay gaandeweg wel uitvinden wat het betekent om een melaninebeperking te hebben, net zoals dat ik moest uitvinden wat het betekent om totallochtoongemaakt te zijn.

De architecten van de multiculturele samenleving - al kunnen we het vanaf nu beter een gevangenis noemen aangezien het duidelijk zal zijn dat ik er niet voor heb gekozen - verzonnen allerlei “eigen” gemeenschappen, “eigen” identiteiten en “eigen” culturen als voertuigen voor emancipatie, vrijheid brengend voor de migrantenkinderen. Nooit is mij gevraagd of ik dat nodig had, laat staan of ik dat wilde. Misschien wil ik gewoon een Übermensch zijn, zoals Nietzsche het bedoelde, en mijn eigen waarden scheppen. De xenofobe rechtspopulisten vinden mij dan niet geïntegreerd, althans wanneer ze het niet met mij eens zijn. In progressieve kringen doen ze dan gewoon alsof ik niet besta, als ik voor hen niet in het multiculturele succesverhaal pas. Ik overwoog aanvankelijk een autobiografische roman te schrijven met als titel Mijn strijd: de uitbraak van een Übermensch uit de multiculturele gevangenis, maar dat zou bij de Duitse vertaling wellicht tot controverse kunnen leiden.

Inmiddels zijn er ook twee generaties totallochtoongemaakten gesocialiseerd met de lens van deze gevangenis. Het is zo diep verankerd in onze samenleving dat het al op jonge leeftijd de psyche van kinderen aantast, iets wat overigens al sinds de jaren ‘90 van de vorige eeuw bekend is. Zoals homo’s een conflict ervaren tussen het heteronormatieve beeld, waarmee ze zichzelf geleerd hebben te bekijken, en hun werkelijke geaardheid, komen totallochtoongemaakten onvermijdelijk in conflict tussen de etnische of culturele identiteit die hen wordt opgelegd en hun werkelijke individualiteit.

De psyche van totallochtoongemaakten is dusdanig aangetast dat het in de multiculturele gevangenis meestal als moreel vergrijp wordt beschouwd om jezelf niet met de afkomst van je (groot)ouders te associëren. Iedereen met (groot)ouders die in het buitenland zijn geboren en niet binnen het stramien van de etnische celblokken blijft, kent het verwijt “te wit” te zijn, “te Nederlands”, of “verkaasd.” Dit kan gaan om oppervlakkige zaken, zoals jezelf kleden als een heer van respectabel statuur in plaats van in een trainingsbroek en een guccipet. Vaker gaat het echter om de “verkeerde” opvattingen, die niet passen binnen de collectivistische dwangbuis van de door het multiculturele narratief gemaakte gemeenschappen, de celblokken van de multiculturele gevangenis.

Sinds men in progressief Nederland het woord “antiracisme” heeft ontdekt, nemen zij overigens de expliciete vrijheid om dit zelf ook te doen, als handhavers van het multiculturele collectivisme. Dappere vrouwen zoals Lale Gül worden door de progressieve goegemeente “excuusallochtonen van rechts” genoemd, omdat je blijkbaar niet mag emanciperen als je donkere ogen hebt. Hetzelfde geldt voor Dilan Yeşilgöz, waarbij er constant aan herinnerd moet worden dat haar ouders ooit uit Turkije zijn gevlucht. Blijkbaar moeten hun nazaten tot in de eeuwigheid een door morele vluchtelingenexploitanten goedgekeurde mening hebben om geen “verrader” te zijn. Als je voorouders uit het buitenland komen dan moet je daar tot aan je dood mee associëren, als je geen melaninebeperking hebt tenminste, want hetzelfde doen bij Job Cohen (PvdA) of Lodewijk Asscher (PvdA) is natuurlijk racistisch en antisemitisch. Voor de volledigheid: de voorouders van deze bekende politici waren tijdens de Holocaust met hun zittingname in de Joodsche Raad medeplichtig aan de moord op honderdduizend Joden. Zelfs dát maakt niet uit, want witte mensen zijn individuen, niet gedetineerd in de multiculturele gevangenis, terwijl mensen als Gül en Yeşilgöz slechts schimmen van hun voorouders zijn.

De multiculturele gevangenis verschilt niet wezenlijk van de “ethische politiek” in Nederlands-Indië, waar de Nederlanders aan de inlanders leerden hoe ze zichzelf moesten bekijken, door de lens van de kolonisator. De multiculturele samenleving is net als het patriarchaat een geestelijke dwangbuis die totallochtoongemaakten dicteert hoe ze zichzelf moeten begrijpen. Het verkracht de etnische gedetineerden geestelijk, en ook al kunnen zij zich hiervan herstellen, de littekens zullen nooit weggaan. Net als hoe het patriarchaat dwingt vrouwen zichzelf te definiëren in relatie tot mannen, dwingt diversiteit en inclusie totallochtoongemaakten zichzelf te definiëren in relatie tot witte Nederlanders.

Het zal duidelijk zijn waarom ik het veranderen van straatnamen onder de pretentie van dekolonisatie met hoongelach ontvang. Wie is er in godsnaam geïnteresseerd in de moordpartijen van Jan Pieterszoon Coen, vierhonderd jaar geleden, als dezelfde koloniale structuren tot op de dag van vandaag voortbestaan onder de mantel van multiculturele liefde? Ja, de architecten van de multiculturele samenleving hebben goede intenties, maar dat vonden de architecten van de ethische politiek natuurlijk ook, net als de broers die hun zussen met dodelijk geweld bedreigen omdat ze een zomerjurkje dragen.

Natuurlijk blijft het geestelijk schenden van hele generaties totallochtoongemaakten niet zonder maatschappelijke consequenties. Wanneer het antisemitisme in de straten van Amsterdam explodeert, kijken de progressieve kampbewakers schaamteloos de andere kant op, zich moedwillig onbewust houdend van het monster dat ze zelf hebben gemaakt, en niet meer onder controle hebben. De multiculturele droom is de mest op de akkers van antisemitisme, misogynie, homofobie, religie en racisme.

Voor mensen met een melaninebeperking is de multiculturele samenleving een leuke Efteling waar ze zich kunnen vergapen aan exotische curiositeiten en snoepen van de oriëntaalse keukens. Voor mensen met mijn huidskleur is het een vochtige kelder, waar de schimmels van religieus fanatisme, haat en onvrijheid met weinig weerstand of tegenspraak broeden. Net zoals dat vrouwen ongevraagd het patriarchaat opgelegd kregen, kregen mensen zoals ik ongevraagd de multiculturele samenleving opgelegd. Want in tegenstelling tot diens architecten, die weer naar huis gaan als ze geen zin meer hebben in diversiteit, kunnen mensen zoals ik er niet aan ontkomen. 

Met het wegzetten van mensen in etnische celblokken, gemeenschappen en identiteiten, heeft het progressieve establishment zelf de giftige ruimtes gemaakt waar de meest weerzinwekkende opvattingen en praktijken alledaags zijn. Vervolgens breken de antisemitische razzia’s uit en vragen ze zichzelf verbijsterd af waar dit vandaan komt. Al wist de gemeente Amsterdam overigens in 2022 al dat 42% van de docenten getuige was van antisemitische incidenten in de klas, zo blijkt uit het Beleidskader Inclusie en Antidiscriminatiebeleid 2023-2026 van wethouder Touria Meliani. Ja, de gemeenteraad leest deze documenten blijkbaar niet, maar ondergetekende pluist het tot elke komma uit.

De architecten van de multiculturele gevangenis hoeven slechts de andere kant op te kijken om de dystopische resultaten van hun droom niet te hoeven zien. De zoete baklava die ze op safari in de multiculturele wijk eten, staat in schril contrast met de brute realiteit die zij voor vele Nederlanders hebben gemaakt. Terwijl ze hun plakkerige vingers nog aflikken, vliegen er boven hun hoofd in steden als Amsterdam letterlijk drones rond om vrouwen te controleren of ze zich wel halal genoeg gedragen. Ze zijn zich er niet eens van bewust dat zelfs iets triviaals zoals het openlijk en in vrijheid eten van baklava een privilege is. De kinderen die met grof geweld worden gedwongen om te vasten voor een religie, waar zij nooit voor mochten kiezen, hebben dit niet. Zij moeten de lekkernijen onder hun bed verstoppen, of stiekem op het toilet opeten. Waar religie het opium voor het volk is, is baklava het opium voor de progressieve elite.

Het enige witte privilege dat er toe doet, is niet hoeven deelnemen aan de multiculturele samenleving en jezelf slechts laten fêteren met oriëntaalse gerechten en exotische voorstellingen. Mensen met een melaninebeperking staan in de rij om te vertellen hoe uitstekend het gaat met de totallochtoongemaakten, net als de kampleiding van Theresienstadt. Toen het gebruik van wilde zoogdieren in het circus werd verboden, zullen de exploitanten vast ook beweerd hebben dat hun exotische curiositeiten een geweldig leven hadden.

In progressieve kringen geldt het tegenwoordig als voldongen feit dat er “gemeenschappen” bestaan. Dit lijkt enigszins op wat men in de politieke filosofie het communitarisme noemt, al zal ik u met verdere details niet lastig vallen. Wat ter zake doet is dat er allerlei verzonnen gemeenschappen zijn, zoals de Marokkaanse gemeenschap, de Turkse gemeenschap, de moslimgemeenschap, enzovoort. Wat iemand met (groot)ouders die geboren zijn in Marokko, die in Maastricht woont te maken heeft met iemand die in Amsterdam woont en toevallig dezelfde achtergrond heeft, is een vraag waar niemand een antwoord op wil geven.

Ondanks dat er geen objectief beoordelingskader bestaat om vast te stellen wie tot deze gemeenschappen behoort, en of zij dat willen, is dit concept een dogma in het progressief narratief. Kennelijk is vrijwillige associatie een nieuw concept, want als ik dit binnen deze kringen bevraag dan kijken ze me aan alsof ze water zien branden. 

Dit omarmen van de “positieve kracht van de gemeenschap” is een opvatting die je eerder van Abraham Kuyper zou verwachten, een soort moderne variant van diens concept van soevereiniteit in eigen kring. Maar in progressieve hoek? Ze hebben mij voorgelogen dat de mens centraal staat. Misschien moeten ze benadrukken dat ze bedoelen witte mensen, en de Anderen zijn alleen maar folklore van de “eigen” gemeenschap zonder enige invdividualiteit. Want zeg nu eerlijk: waar kent u Abdelkader Benali en Nadia Bouras anders van dan hun Marokkaan-zijn? Of Emine Uğur van haar hoofddoek, en haar zusters Fonda Sahla en Kauthar Bouchallikht die “geschiedenis schreven” door de eerste vrouwen met hoofddoek in het parlement te zijn?

Erger nog is dat deze opvattingen zich ook laten zien in overheidsbeleid, met name op gemeentelijk niveau. De gemeenschap is geïnstitutionaliseerd, en aangezien het de laatste jaren vaak over institutioneel racisme gaat, moeten we het daar ook eens over hebben. De gemeente gaat graag met “Amsterdammers in Gesprek”, waar altijd dezelfde Amsterdammers komen, die vaak ook nog eens actief zijn voor stichtingen die pretenderen een gemeenschap te vertegenwoordigen. Dat leest u goed, stichtingen ja, geen verenigingen met volledige rechtsbevoegdheid zodat we kunnen vaststellen of deze zogenaamde vertegenwoordigers een democratisch mandaat hebben. Toen de Britten Afrika koloniseerden troffen ze bevolkingsgroepen aan die het concept van stamhoofden niet kenden en een meer egalitaire vorm van besluitvorming hadden. Inventief als ze waren, stelden ze daarom voor het gemak maar gewoon die stamhoofden aan. Ditzelfde heeft de overheid met al die verzonnen gemeenschappen gedaan.

De zogenaamde vertegenwoordigers zien we ook terug in het publieke debat, van de vriendelijke imams, tot de exotische schrijvers en hun melancholische verhaaltjes, tot de activistische dramaqueens. Allemaal zijn ze tolerant en staan ze achter de vrije samenleving, tenminste zolang het gaat over henzelf, en de hypothetische fruitige homo, die niet bestaat, mag ook meedoen. Laat ze eens verklaren dat ze het prima vinden dat hun eigen zoon een plakkerige leernicht wordt en hun moeder afvallig van haar geloof, die een open relatie begint met een zwarte man, een “Quincy” zoals moslims dat noemen, waarmee ze af en toe de parenclub bezoekt, onder invloed van poppers en MDMA. Niet voor het witte publiek dat ze baklava en exotische verhaaltjes serveren, maar voor de groep die ze pretenderen te vertegenwoordigen of diens belangen te verkondigen, en dan zullen we zien hoe groot hun draagvlak is. En wanneer men in zo’n gemeenschap dan lesbische vrouwen met kokend water doodmartelt vanwege diens zonden, huilen de vertegenwoordigers krokodillentranen en beweren ze dat ze het niet geweten hadden.

Tussen de kleurrijke lappendeken van multiculturele gemeenschappen is ook een grote afwezige: de autochtone gemeenschap. Niemand heeft het ooit daarover. Waarom? Als we de opvatting dat mensen vanwege hun bloedlijn of huidskleur tot een zogenaamde gemeenschap behoren, met beweerdelijke belangen, op hen toepassen, dan verkeren we al snel in kringen waar je neonazistische bewegingen zoals de Nederlandse Volksunie (NVU) en de Centrum Democraten (CD) ook zou aantreffen. En dan vraagt men zich alsnog verbijsterd af waarom er soms leden van de Grijze Wolven zich in de progressieve rangen blijken op te houden.

Nu we het toch over xenofobie hebben, dient er toch een kort intermezzo te zijn ten aanzien van nationaalpopulistisch Nederland. Hoewel zij niet de architecten van de multiculturele gevangenis zijn, betekent dit niet dat zij niet hun eigen racistische lens hebben. Voor hen behoren mensen zoals ik ook tot de Anderen, al hoef ik niet ongevraagd deel te nemen aan een of andere exotische dierentuin. De nationaalpopulisten hebben een ander beoordelingskader, de veronderstelde mate van integratie. De verwerpelijke ideeën van witte mensen zijn gewoon verwerpelijk, de verwerpelijke ideeën van mensen met mijn huidskleur zijn een integratievraagstuk en stellen in vraag of je wel genoeg een Nederlander bent. De sporadische islamitische homo waar ze het voor opnemen is net als in de progressieve multiculturele dierentuin slechts het lijdend voorwerp in het verhaal. De nationaalpopulisten hebben alleen maar een ander verhaal, namelijk islam slecht, daarom minder migratie.

Natuurlijk ben je nog steeds een Nederlander als je er verwerpelijke opvattingen op nahoudt, bijvoorbeeld het idee dat de eer van mannen afhankelijk is van wat vrouwen met hun vagina doen. Zulke ideeën verdwijnen niet door die mensen geen Nederlander te noemen, of in vraag te stellen of zij wel voldoende zijn geïntegreerd. Integendeel, het schept een ruimte waarin zulke opvattingen tot bloei komen. In die zin heeft Geert Wilders de moslims geïslamiseerd. Zulke opvattingen verdwijnen door te staan voor de vrije samenleving en progressieve principes, niet door Nederlanders te reduceren tot de retorische instrumenten van een xenofoob narratief. Wie zulke opvattingen verkondigt moet worden weersproken, en tegen degenen die deze met sociale dwang of met geweld aan anderen willen opleggen, moet keihard en genadeloos worden opgetreden.

Wat we in ieder geval niet moeten doen, is theedrinken in de ambtswoning van de burgemeester. Niet omdat we het niet met ze eens zijn, maar omdat we daarmee van overheidswege religieuze en patriarchale machtsstructuren legitimeren. Wat we ook niet moeten doen is maatschappelijk werkers voorhouden dat ze religie moeten instrumentaliseren om hun doelstellingen te realiseren, zoals het Kennisinstituut Migratie en Samenleving (KIS) en Pharos doen, of de Week van de Lentekriebels verplaatsen als het samenvalt met de ramadan. Dat laatste neem ik Rutgers bijzonder kwalijk, omdat het ruimte geeft aan opvattingen die strijdig zijn met alles waar de stichting voor pretendeert te staan. Een vrije samenleving buigt niet voor dwang, preutsheid en collectivisme. Ze trotseert het, ook als het ongemakkelijk is. Ze vernietigt het, om kwetsbaren te beschermen. Individuele vrijheid is het grootste goed, het fundament van de menselijke waardigheid, en alles wat dat in de weg staat moet worden bestreden, ook als dat niet inclusief is.

Hebben wij met dat geweldige idee van emancipatie in eigen gemeenschap de vruchten van deze vrije samenleving voor iedereen vanzelfsprekend gemaakt? Nooit stellen de architecten van de multiculturele gevangenis zichzelf de vraag wie er dan door hun verzonnen gemeenschappen emancipeert. Het antwoord is duidelijk: de progressieve beweging emancipeert de verkeerde mensen. Het zijn niet de vrouwen, de seksuele minderheden, of de geloofsverlaters. Het zijn de traditionalisten en de religieuze orthodoxie, die slechts lippendienst bewijzen aan de Verlichting. Ik geloof niet in het bovennatuurlijke, maar als er iets bovennatuurlijks is waar ik in zou kunnen geloven, dan is het dat Hans van Mierlo zich elke keer dat het woord “gemeenschap” wordt uitgesproken omdraait in zijn graf.

Hele generaties totallochtoongemaakten zijn inmiddels gesocialiseerd met de opvatting dat zij tot een gemeenschap behoren. Het is een cultureel apartheidssysteem waar niemand van hen aan kan ontsnappen. Waar een afvallige christen uit de bijbelgordel nog het privilege heeft om ergens anders heen te verhuizen, hebben totallochtoongemaakten dat niet, want zij worden vanwege hun huidskleur of fenotype ongevraagd tot onderdeel van een gemeenschap gemaakt. En die gemeenschap, waarin diens architecten niet de seculieren, de liberalen, en de progressieven emancipeerden, maar de traditionalisten en de religieuze orthodoxie, eist hen op en beoordeelt hun gedrag binnen de collectivistische, conservatieve kaders van dit etnische celblok.

Het is allemaal leuk en aardig als Rob Jetten en Jan Paternotte in de Volkskrant schrijven dat de integratie van Marokkanen een doorslaand succes is. Dat zal vast plaatsvinden in de context van hun strijd tegen het nationaalpopulisme, zich onbewust van de ernstige nevenschade die ze hiermee aanrichten. Sander Schimmelpenninck verschijnt in de podcast van Omroep Human en verklaart triomfantelijk dat radicaal-rechts overgevoelig is voor kritiek, in plaats van moslims. De radicale moslims zouden zich volgens Schimmelpenninck beter hebben ontwikkeld dan de rest van Nederland. Blijkbaar heeft hij Lale Gül niet gesproken, want er waren in de recente geschiedenis nog concrete plannen om haar te vermoorden. Ik sprak laatst een Europarlementariër van een progressieve partij en bracht de weerzinwekkende gruweldaden tegen vrouwen van kleur ter sprake. Haar reactie? Dat witte vrouwen ook slachtoffer worden van geweld, een soort progressieve All Women Matter. Wat natuurlijk ironisch is, omdat ten tijde van BLM men in progressieve kringen de kreet All Lives Matter consistent duidde als racistisch.

Met zulke uitspraken muilkorven ze vrouwen, homo’s, liberalen, seculieren, en geloofsverlaters, die gevangen zitten in de door progressieven verzonnen gemeenschappen, de etnische celblokken van de multiculturele gevangenis. De progressieve beweging, ooit als leeuwen vechtend voor deze groepen, wist tegenwoordig hun bestaan gewoon uit, in het kader van een grotere ideologische strijd. Daar zou ik graag snedige opmerkingen over maken, maar het maakt mij woedend. Het gaat namelijk niet om abstracte politieke concepten of progressieve retoriek tegen het nationaalpopulisme, maar om homo’s die door djinns bezeten zouden zijn en daarom gemarteld worden met conversiehandelingen, terwijl u dit essay leest.

Deze verdwijntruc noem ik de hoofddoekparadox. Progressieve retoriek omarmt de islamitische sluier in het kader van inclusie en vrouwenrechten. Lijkt sympathiek, toch? Niemand vraagt zich af waarom een hoofddoek dan iets met vrouwenrechten te maken zou hebben. Ja, omdat alleen vrouwen het dragen. Maar waarom dragen alleen vrouwen een hoofddoek? En waarom hebben hun broeders nooit een hoofddoek opgezet uit solidariteit met hun zusters? En waarom denkt geen bedekte haar op het hoofd van de zusters erover na om één minuut hun hoofddoek af te zetten uit solidariteit met de vrouwen die er met grof geweld toe worden gedwongen om er een te dragen? Aangezien ze zelf zeggen dat het de vrijheid van religie is, moeten we kijken naar wat de religie erover zegt. En daar treffen we aan dat het een religieus dictaat is, een kledingvoorschrift dat enkel van toepassing is op vrouwen. Behalve de slavinnen natuurlijk, want die mogen geen hoofddoek dragen, en zich slechts bedekken van hun knieën tot hun middel, zodat hun eigenaars van het aanzicht van hun borsten kunnen genieten. Ooit hadden we dat seksisme genoemd, tegenwoordig noemen we dat blijkbaar inclusie. Terwijl u filosofeert over de vrije keuze van de hoofddoek, worden meisjes uitgescholden of mishandeld omdat ze zich niet kuis genoeg zouden kleden. De vrijheid om een hoofddoek te dragen wordt betaald met de vrijheid van anderen om dat niet te doen.

Deze progressieve cognitieve dissonantie schept een moreel vacuüm, waar de meest giftige opvattingen onweersproken blijven, tot bloei komen, en zo culturele ruimtes scheppen waar bijvoorbeeld vrouwen gesocialiseerd worden met het idee dat mannen recht hebben op seks, en zich daardoor zonder weerstand laten verkrachten, omdat ze denken dat ze hun lichaam ter beschikking moeten stellen, ook als ze niet willen, terwijl u op uw gemak dit essay leest. De giftige culturele ruimtes die in het progressieve delirium liefkozend gemeenschappen heten, verpletteren dromen en ambities, vernietigen vriendschappen en romances, en verwoesten jeugdige onschuld en complete levens. Het abject en absoluut onacceptabel dat de kwetsbare groepen, die ooit door vooruitstrevende geesten beschermd werden, opgeofferd worden in de strijd tegen het nationaalpopulisme. Ik heb het iemand zelfs een keer letterlijk horen zeggen, bij de feministische bijeenkomst in Pakhuis de Zwijger. “We kunnen het hier beter niet over hebben want we moeten geen munitie geven aan Geert Wilders.” Nota bene door iemand die zichzelf een feminist noemt, en vijfentwintigduizend euro subsidie van het Stimuleringsfonds voor de Journalistiek ontving. Dit is veel meer dan slechts een strategische fout; dit is een onherroepelijk moreel faillissement.

De progressieve cipiers van dit kleurrijke Alcatraz zullen alles goedpraten met de bewering dat ze stelling nemen tegen het rechtspopulisme. De multiculturele ideologie is echter alleen maar anders racistisch dan het xenofobe denken van radicaal rechts. Kiezen tussen het nationaalpopulisme en de dwangbuis van diversiteit is als vluchten voor de wolf om vervolgens bescherming te zoeken bij de vos. Het resultaat is hetzelfde: het wurgen van individuele vrijheid in dienst van een groter ideologisch verhaal, waar de voorstanders niet degenen zijn die er de zure vruchten van moeten plukken. De totallochtoongemaakten in de multiculturele Bastille worden bang gemaakt voor de xenofobe rechtspopulisten, op dezelfde manier als dat de xenofobe rechtspopulisten mensen met een melaninebeperking bang maken voor totallochtoongemaakten. De architecten van deze gevangenis reiken hen de munitie op een zilveren dienblad aan, mensen zoals ik krijgen slechts de keuze tussen de moordenaar en de pooier.

“We bedoelen het toch goed?” 

In intenties kan ik geloven, maar de gevolgen kan ik empirisch vaststellen. Bedoelingen en intenties doen aan het eind van de dag niet ter zake. Het enige wat telt zijn resultaten. Iedereen die zich meent te kunnen beroepen op goede bedoelingen, zou zich moeten realiseren dat in systemen waarin je dood moet als je de familie-eer schendt, de eermoordenaar moreel verheven is. Goede bedoelingen betekenen voor de slachtoffers daarvan helemaal niks. Met hun multiculturele gevangenis hebben progressieven degenen, voor wier rechten en vrijheden zij ooit zo hard vochten, in de steek gelaten.

Het is daarom tijd voor een diepgaande progressieve introspectie. Het gaat niet meer om alleen maar verantwoordelijkheid. Het is een kwestie van medeplichtigheid. De constructie van de multiculturele samenleving is niet alleen een fiasco, het is ronduit crimineel.

De architecten van de multiculturele gevangenis zijn medeplichtig aan elke klap die Lale Gül heeft gekregen, en de tienduizenden vrouwen, homo’s en geloofsverlaters die hetzelfde als haar moeten meemaken. De bloedspetters van kwetsbare jongens en meisjes die met riemen, pollepels en slippers worden mishandeld zijn een teken aan de wand van het collectieve falen om hen te beschermen, alleen maar omdat hun (groot)ouders niet in Nederland zijn geboren en zij daarom moesten emanciperen in “eigen” cultuur.

Iedereen die de multiculturele ideologie verdedigt, is medeplichtig aan de dagelijkse verkrachting van tienduizenden vrouwen die opgesloten zijn in de giftige omgevingen waar de norm geldt dat mannen recht hebben op seks. Een norm die niet meer bevraagd kan worden, omdat er vanaf de basisschool een psychologische dwangbuis wordt opgelegd die stelt dat sommige overtuigingen nou eenmaal uitsluitend aan (melaninebeperkte) Nederlanders zijn voorbehouden. Systematisch seksueel geweld is de prijs van de multiculturele droom van het progressieve establishment, en zolang zij deze morele apartheid blijft ondersteunen, is zij medeplichtig.

Iedereen die ooit baklava of couscous oppeuzelde en zichzelf wijsmaakte dat dit de verrijking van diversiteit was, is medeplichtig aan mishandeling, genitale mutilatie, verkrachting en eermoord. Laat iedereen die deze multiculturele hydra steunt beseffen dat het exotische plezier en vertier betaald wordt met de vrijheid van vrouwen, seksuele minderheden, en geloofsverlaters!

Dit schrijven is dan ook niet zomaar een mening. Het is een proces-verbaal van het grootste misdrijf tegen de menselijkheid die sinds de Tweede Wereldoorlog in ons land plaatsvond en vindt. De architecten van de multiculturele gevangenis hebben een samenleving gemaakt waarin vrijheid en gelijkheid afhankelijk zijn van huidskleur en het geboorteland van je ouders, waarin de meest kwetsbaren worden opgeofferd op het altaar van diversiteit. Net als slavernij, apartheid en het patriarchaat, tast de multiculturele gevangenis de fundamentele waardigheid van mensen aan. Het is een morele schandvlek op de Nederlandse samenleving, en moet zo snel mogelijk worden uitgeroeid.

Sommige auteurs beschrijven de multiculturele samenleving als een bruiloft. Ik zou het dan eerder een gedwongen huwelijk noemen, maar ik beschrijf het liever in termen van oorlog. Dit schrijven mag dan ook gezien worden als een oorlogsverklaring aan het werkelijke institutioneel racisme, waarin het oorlogsdoel is de totale en onvoorwaardelijke ontmanteling van het multiculturele apartheidssysteem. Mijn progressieve geestverwanten zullen het wel niet constructief en niet verbindend vinden, maar een racistisch systeem verdient dat ook niet, het verdient slechts totale vernietiging. Het racisme dat honderdduizenden Nederlanders tot in de kern van hun bestaan treft, verdient geen dialoog, het verdient geen concessies, en het verdient geen kwartier. Ik neem geen gevangenen. Ik ben niet gekomen om te praten, maar om de multiculturele hydra op te blazen, net als hoe Hans van Mierlo kwam om het politieke bestel op te blazen. Ik ben een progressieve pyromaan, die niet gekomen is om het schilderwerk van de etnische cellen bij te werken, maar om de multiculturele gevangenis met de grond gelijk te maken.

Het is tijd dat u een kant gaat kiezen. Ik ben niet geïnteresseerd in het redelijke midden, ik ben het onredelijke midden, want haat en onvrijheid verdienen geen redelijkheid. Als het aankomt op menselijke waardigheid, dan zijn dialoog en verbinding de bondgenoten van onrecht, inclusie en diversiteit de handlangers van onderdrukking. Als u staat voor individuele vrijheid, en een vrije samenleving waaraan iedereen kan deelnemen, ongeacht de huidskleur of de afkomst van diens voorouders, dan weet u welke kant u moet kiezen.

Er is slechts één onderscheid dat ter zake doet. Er zijn individuen die in hun rechten en vrijheden worden geschonden, en er zijn individuen die de rechten en vrijheden van anderen schenden. Progressieven horen in woord en daad te staan voor die eersten, en die laatsten slechts te onderwerpen aan hoon en spot, de veroordeling van de publieke opinie, en de repressie van het ambtelijk apparaat. Culturen en religies die systematisch de individuele vrijheid en de menselijke waardigheid aantasten, hebben geen bestaansrecht, en moeten met wortel en tak worden uitgeroeid.

Dit schrijven is daarom een lichtkogel voor progressief Nederland, dat al jaren zucht dat het diverser wil worden. Het is niet de zoete baklavadiversiteit die het had gewild, maar ontegenzeggelijk de diversiteit die het nodig heeft. Is dit schrijven de hoognodige heroriëntatie van de progressieve beweging? Of is het haar grafrede? U staat voor een keuze.

Met vriendelijke groet,

Izz ad-Din Ruhulessin

Namens degenen die door progressieven werden uitgewist en aan hun lot overgelaten, slechts omdat ze de verkeerde huidskleur hadden.