Geenstijl

Je krijgt niet iets anders door hetzelfde te stemmen

De overheid geeft in 2024 acht procent meer uit dan het binnenkrijgt. De coalitie opende maximaal de schatkist, de oppositie werd wel verplicht dekking te zoeken voor hun douceurtjes. Het demissionaire kabinet regeert over haar graf in de hoop dat u met een volle maag stemt, murw gebeukt door een paar weken campagnegeweld. Deze fiscale waanzin eindigt in harde bezuinigingen.

Frans Timmermans beweert een doorrekening te hebben dat bij hem het aantal banen het hardst stijgt. De man was negen jaar in Brussel verdwenen, en weet niet meer dat Nederland een schrijnend personeelstekort heeft, omdat te veel kantoren verdwalen in bureaucratie en micromanagement. Niemand kan het aantal banen laten groeien, je kan louter het aantal vacatures verder laten oplopen.

Een ander stokpaardje is het minimumloon verhogen, dan verhogen de uitkeringen ook. Frans Timmermans heeft geen business model dit te betalen. Het is een lijst strafmaatregelen voor bedrijven, samen met een einde aan onderzoek en innovatie. Daarmee rookt de schoorsteen niet. De meest Eurofiele lijsttrekker houdt geen rekening met de Europese single market en globalisatie.

Rijken belasten om de armen te betalen is de kern van het socialisme, maar vergeet dat we niet zoveel sterke schouders meer hebben. De echte sterkte schouders zijn uitzonderingen, die zeer gemakkelijk kunnen veranderen in fiscale vluchtelingen. Een kwart van de rijksbegroting bestaat nu al uit directe inkomenspolitiek en nog meer via indirecte potjes onder beheer van lagere overheden.

De linkse kerk wilde graag elk rekeningetje inkomensafhankelijk maken, dat werd te onoverzichtelijk voor minima, belastingbetalers, de belastingdienst, bestuurders en politici. Over die clusterfuck is het vorige kabinet gevallen, en ons demissionaire kabinet heeft dit dossier nog niet kunnen herstellen. De ouders en hun advocaten hebben na al deze jaren de dossiers nog niet om te gaan rekenen.

Daarna laat Frans de 2030 deadline voor het oplossen van de Europees opgelegde stikstofcrisis los. Een oplossing wordt niet genoemd, hij verlengt de impasse. Frans vertelt mensen wat ze willen horen, maar de woningbouw daalt naar 50.000 per jaar, de helft van wat nodig is. De bouwstop geeft nog meer woningnood, files en ontneemt bedrijvigheid de kans te verdienen en belasting te betalen.

De plannen om woningen te bouwen worden in de politieke programma's steeds groter, het aantal verstrekte bouwvergunningen daalt vanwege stikstof, hoge hypotheekrentes, steeds duurdere materiaalkosten en oplopende loonkosten door personeelstekort. De woningbouw valt stil, en Frans slaat ook die weg in dankzij struisvogelpolitiek op stikstof. Zodra het moeilijk wordt, wordt hij vaag.

Frans wil in 2040 al klimaatneutraal zijn. Dan moet je acht miljoen woningen isoleren voor anderhalve ton per hut. Daarvoor zijn geen bouwvakkers en geen installateurs, want dit is een wereldwijd probleem. Tenzij we loon gaan betalen aan MBO-ers en HBO-ers die een technische studie volgen, ga je niet op tijd genoeg handjes krijgen. Fransje zijn Green Deal blijft een sprookje zonder kabouters.

Frans verketterde in een televisiedebat kernenergie. Hij is nog blijven hangen in angstbeelden uit de vorige eeuw, het mooiste succes dat de fossiele lobby ooit gehad heeft. Kerncentrales zijn de goedkoopste manier om CO2-reductie te halen. Het is al een eeuw de veiligste energie die we kennen. Opslag van duurzame energie vergeet hij ook. Hier is hij echt een seniele oude man.

Hij zei iets onsamenhangends over kostenoverschrijdingen, zonder een bron te noemen, maar echt elk politiek project wordt met een fictief laag bedrag gestart en gaat minimaal een keer over de kop voordat het af is. Politici willen nooit de echte kosten van hun beleid onder ogen zien, daarom krijgen we geen begroting van immigratie, open grenzen of de aanzuigende werking van hoge uitkeringen.

Om een project politiek mogelijk te maken, komt er een lage aanbesteding waarbij bijvoorbeeld het bouwrisico door de overheid gedragen wordt. Academici: Liegen loont! De werkelijke kosten zijn een probleem voor je politieke opvolgers. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Het is de favoriete manier om jezelf met een prestigeproject te profileren. “Erdoorheen drukken” is geen goede bestuurscultuur.

Nederland wordt geconfronteerd met internationale verdragen die decennia geleden door idealisten getekend zijn. Jongeren zien een oplopende staatsschuld, hebben een studieschuld en erven ook nog crisissen zoals klimaat, energietransitie en woningnood. Zelfs de affaires van Rutte1, Rutte2 en Rutte3 moeten nog worden afgekocht. De consequenties zijn duidelijk, de oplossingen nog niet.

Finland, Polen, Denemarken en Hongarije laten zien dat zulke verdragen meer beleidsruimte bevatten dan veel politieke partijen erkennen. Je kan binnen de Europese Unie zonder binnengrenzen niet een land zijn met hoge uitkeringen zonder een aanzuigende werking. Verbetering van de voorzieningen voor migranten moet op Europees niveau, anders bezwijken we onder onze eigen verzorgingsstaat.

Klimaatmaatregelen moeten op wereldwijd niveau, want we delen een atmosfeer. Het heeft geen zin de meest milieuvriendelijke boeren, hoogovens, raffinaderijen of industrie ter wereld hier te saneren omdat het nog niet perfect is, om direct erna die goederen te importeren uit landen met minder regels. Dat geeft in onze lucht een directe verslechtering, na een persoonlijke kapitaalvernietiging.

Wie zoekt in alle transparantie de balans tussen een sterke economie en een gezond milieu?