Geenstijl

Bij voorkeur met alcoholprobleem

Het is verbazingwekkend hoe de Nederlandse media een buttplug zijn geworden van de overheid. Elke propandascheet van de overheid wordt klakkeloos als een redactioneel stuk in de krant afgedrukt en de lezer wordt dagelijk bestookt met klimapocalypse, met genderwaanzin, woke nonsens en islamknuffelarij. Kenmerkend voor de algehele teloorgang van de Nederlandse pers was het persbericht bij een conferentie op 2 december 2016, van de opleiding journalistiek van de Hogeschool Windesheim in Zwolle. Die was gewijd aan ‘constructieve journalistiek’.

Alle redacties van Nederland worstelen vandaag de dag met de Boze Witte Man. Geven we hem voldoende aandacht, bevragen we hem wel kritisch genoeg, bestaat hij wel? Het antwoord van veel journalistieke media is dat zij al aandacht schenken aan wat de ‘gewone man’ er van vindt. Daarmee wordt de Boze Witte Man een plekje gegeven, maar meer ook niet. Het kan ook anders. Door te werken met constructieve elementen geeft een journalist burgers niet alleen een podium, maar kan hij ze ook betrekken bij het nadenken over oplossingen. Exit Boze Witte Man?

De televisie en de krant zijn overbevolkt door boze witte meisjes, boze witte vrouwen en boze witte oma’s die krijsen dat de witte man de wortel van al het kwaad op deze aarde is. Maar door wie zijn die witte mannen dan gebaard? De media zijn nog steeds in handen van verzuurde linkse witmannen. Het roomblanke NRC Handelsblad - alias de D66-bode - bedacht daarom NRC 101 Nieuwe Talenten.

“Wij presenteren 101 nieuwe talenten op cultureel gebied uit Nederland en Nederlandstalig België. Alfabetisch per kunstdiscipline. We denken dat ze gezichtsbepalend kunnen zijn in de jaren twintig. Daarom willen we u graag laten kennismaken met deze kunstenaars. Een poging om u een blik te gunnen op de rijkdom en diversiteit van het nieuwe culturele aanbod.”

Ene Olave Nduwanje mocht leeglopen in het clubblad van D66. Deze knettergekke activiste – die eigenlijk Basabose van achteren heet maar dat klonk kennelijk niet exotisch genoeg – is zwart, veganist, non-binaire trans femme, queer, feminist en Umurundikazi met een alcoholprobleem. Dat alcoholprobleem vonden ze bij het roomblanke Trouw aanleiding voor een podcast over het fenomeen Nduwanje: De eerste dertig jaar van haar leven deed ze haar uiterste best om een man zijn. Dat lukte alleen dankzij alcohol. Heel veel alcohol. Ze is geboren in Burundi, als kind van een zakenman en een prinses, maar groeide straatarm op in Oostzaan en is nog steeds straatarm.

Olave over Olave: “Door te stoppen met drinken kwam ik in contact met de kleine Olave, dat meisje dat altijd maar een jongetje moest blijven. Het duurde even, maar uiteindelijk ben ik haar gaan beschermen. Wat alcohol mij heeft afgenomen, is ontwikkeling."

De nieuwe Henk Hofland in haar/zijn/hun/hullie essayatte in NRC Handelsblad: 

“Ik moet blijven schrijven omdat ik het geld nodig heb. Het leven is duur, ik heb veel schulden. En ik weet niet wanneer de belangstelling voor mijn perspectief, het geduld met mijn activistische toon, de welwillendheid tegenover mijn literaire zwakten zal vervangen. Hoe lang kan ik nog rekenen op de bereidheid van redacteurs, programmamakers en uitgevers om mij te betalen voor mijn schrijven? Nee, ik moet deze deadline gewoon halen. O jee, nog een bekentenis: ik schrijf voor het geld. O shit, als ik nou iets schrijf dat al die fijne witte NRC-lezers geen fijn gevoel geeft? Zullen ze dat tolereren in hun witte krant, die ze in hun comfortabel witte huizen lezen in hun veilige witte buurten? Een krant die ze betalen met hun witte geld uit hun witte banen. Banen waar ze keihard werken voor hun witte gezinnen in witte organisaties met witte klanten. Wacht, wie zijn ‘ze’ eigenlijk? Wie lezen NRC? Wie is geïnteresseerd in de „letteren”-categorie van deze lijstjes? Ik haat lijstjes! Het zullen witte lezers zijn, vooral oudere witte lezers. En collega-schrijvers, redacteuren en uitgevers. Progressieve witte Nederlanders allemaal. Zouden ze in hun nopjes zijn dat hun krant een schrijvende Zwarte non-binaire trans femme een platform biedt? Zullen ze bij zichzelf denken: „Wat zijn we goed bezig, wat ben ik goed bezig, zeg! In mijn krant mag zij shinen, en dat bewijst dat racisme van andere tijden is! Het maakt op zich niet uit wat ze zegt, het gaat erom dat ze het hier in mijn krant mag zeggen”?

Het grootste probleem van Olave is dat ze niet kan schrijven. Evenmin als Babah Tarawally, de huispersoon van kleur bij Trouw, en de Sinterklaasdichter des Vaderlands, Jerry Afriyie.

Omdat hij zich graag als kunstenaar en dichter manifesteert, ben ik me toch eens gaan verdiepen in zijn poëzie. Het oeuvre van de Ghanees is overzichtelijk: in de dertig jaar dat Jerry in ons land woont, publiceerde hij vijf gedichten in het Nederlands.

In het Engels zou je Jerry een “minor poet” kunnen noemen. Bij T.S. Eliot kunt u lezen wat dat behelst.

Ik ben de vijf gedichten taalwetenschappelijk gaan analyseren – ik schreef bijna taalschetenwappelijk – en hieronder een beknopte bloemlezing, met indien nodig aangevuld met mijn commentaar.

Dit is mijn gedicht

Ik eer uw komst, allicht

moet u even gaan zitten

Laat mijn woorden u niet missen

Dit is een perfect sinterklaasgedicht. Deze strofe komt uit Alleen samen zijn wij vrij.

Alleen samen zijn wij vrij

Geen baron of Duits bloed

Maar als je mij opensnijdt,

zie je een oranje gloed

Zonder subsidie en geklaag

heb ik dit land mijn eigen gemaakt

Ze is herboren, wederom naakt

Als taalnazi wil ik toch even opmerken dat ‘land’ onzijdig is. Ik zou dus schrijven: het is herboren. Verder ben ik benieuwd op welke baron hij precies doelt (ik hoop niet mijn overgrootvader Maximiliaan Jacob Leonard Taets van Amerongen van Renswoude) en als Jerry Nederland vrij wil hebben van Duits bloed, zal hij met zijn Zwarte Bijlmerpanters toch even moeten afrekenen met ons geliefde koningshuis.

Wel fijn dat Jerry nooit klaagt en niet aan het subsidie-infuus ligt!

Ook interessant is Jerry’s Godwin:

Want weet u het nog

De laatste keer,

Toen we zonder eer

en geweten

de andere kant op keken

Toen het twintigste treinkonvooi wegreed?

Zondvloed, is wat de Heer ons toebeet

Ik heb een blauwe maandag aan de Katholieke Theologische Universiteit Amsterdam gestudeerd. We bestudeerden onder andere de werken van de Duitse theologe Dorothee “Wo war Gott in Auschwitz?” Sölle. Ik kan me niet herinneren dat “de Heer ons de zondvloed toebeet”. De Heer was namelijk op vakantie tijdens de Holocaust.

Overigens ben ik wel benieuwd geworden naar de pidginvertaling van de Bijbel die Jerry als kindje in Ghana moest lezen. In mijn zakbijbel belooft de Heere God namelijk dat er nooit meer een zondvloed zal komen, zelfs niet na de Holocaust!

Genesis 9 vers 11: En Ik richt Mijn verbond op met u, dat niet meer alle vlees door de wateren des vloeds zal worden uitgeroeid; en dat er geen vloed meer zal zijn, om de aarde te verderven.

Het meest aangrijpende gedicht van Kno’Ledge Cesare is Mijn nieuwe land.

Ik wil een grondwet,

Die niet alleen mooi op papier staat

Maar mij ook beschermd

Tegen uitzetting en de staat

Ik begin niet eens meer over beschermd in plaats van beschermt. Grammatica en taalbeheersing zijn immers racistisch.

Ik vraag me wel af hoe die nieuwe grondwet Jerry beschermt tegen Vadertje Staat.

En dan gaat Jerry helemaal los:

Op steenworp van mijn tent staat een pand vrij

Het staat al een tijdje leeg

Het heeft badruimtes en wc’s

Ik moest beloven dat ik er met mijn vingers van afblijf

Ik wil een huis dat niet wegwaait

Een keuken die niet iedereen binnenlaat

Een land dat niet wegkijkt

Wanneer ik mijn hand naar haar uitstrek

Ik heb Nederland niet gekozen

Mijn nieuwe land heeft mij gekozen

‘Tolerant en beschaafd’

Ik wacht al een poosje

Ik wil graag de foto’s van Jerry in zijn tentje tussen de Bijlmerflats zien.

En stelt u zich eens voor dat ik schrijf: Ik heb Portugal niet gekozen. Mijn nieuwe land heeft mij gekozen. Dat zou toch wel de gotspe van het jaar zijn, eentje van het niveau van klimaclown Frans Timmermans: Europa heeft mij gekozen.

Mijn mama zou over Jerry zeggen: rijmen en dichten zonder het het hemd te lichten.

Ik heb zelf nog nooit een gedicht gemaakt maar iets in mij zegt dat ons aller Jerry niet Dikke Komrij-fähig is.

Schrijver/columnist Jamal Ouariachi liet geen spaan heel van de verhalenbundel Zwart waarin Jerry, dronkenlap Olave en andere literatoren van kleur schitteren. Hij noemt Zwart zelfs een racistisch pamflet. Ouariachi: “Het deurbeleid van de letteren is racistisch, suggereren de makers van Zwart, een bundel teksten van ‘Afro-Europese’ schrijvers. Ze ambiëren ‘het literaire landschap voorgoed te veranderen’, maar verzanden in een verwerpelijk soort omgekeerd racisme. Je hoort het de laatste jaren steeds vaker: de Nederlandse literatuur zou te ‘wit’ zijn. Vaak wordt dat geroepen door iemand die niet wit is en vaak worden er geen concrete argumenten gegeven om die stelling te onderbouwen.”

De krampachtige pogingen van roomblanke deugmensen bij de Nederlandse media om de witte man te vervangen door megatalenten als Olave, zijn tenenkrommend. De nieuwe talenten zijn irrationele huilebalken die nog geen zin fatsoenlijk aan elkaar kunnen breien en verdrinken in hun tranenwaterval. De NRC-bazen denken dat ze met dit soort typetjes meer lezers en abonnees krijgen in de Bijlmer en andere kansenwijken van kleur en niet-westerse religies. Maar die gasten lezen niet. Helemaal nakkes nada. Ik heb na een paniekaanval wel eens overwogen een roman te gaan schrijven onder een valse identiteit: een piepjong moddervet mohammedaans-zwart potje met psoriasis, veganist, 65 dolende genders, in een rolstoel, doofstom en blind en GroenLinks-lid. Dan ga ik op mijn 63ste eindelijk doorbreken. Maar ach, ik ploeter vrolijk verder als blanke, oude, hoogopgeleide boze man. Leefden Rudy Kousbroek, Gerrit Komrij, W.F. Hermans, Jacques Gans en Ischa Meijer nog maar, van die raspolemisten die virtuoos schreven en zich niet lieten leiden door goedkope emoties. Polemisten zijn niet op de wereld gekomen om vrienden te maken.