Geenstijl

Een inzending die mag zijn wie hijzij wil zijn, derhalve non-binair doorgeplaatst *jazz hands*

Er galmt een gil door de ruimte. Het is sowieso één en al gegil en gekwetter hier, in deze holle kleedruimte van het Zwemparadijs, maar deze gil is anders. Ik kijk in de richting van het geluid en zie een meisje wijzen op het geslachtsdeel van de jongen, die zich naast haar aan het omkleden is. ‘Jongens mogen hier niet komen!’ Hé, dat is inderdaad vreemd, die jongen lijkt een verkeerde afslag te hebben genomen. Mijn dochter ziet het nu ook en kijkt me vragend aan. De verstrooide aandacht van moeders en dochters balt zich nu samen in het tafereel, daar op het bankje aan de overkant. De jongen bloost zijn badpak snel aan. Badpak?

De badjuf ziet het ook gebeuren en grijpt kordaat haar autoriteit. Gelukkig maar, hoef ik die arme jongen niet vriendelijk te verzoeken de volgende deur te pakken. De badjuf stapt naar het centrum van de ruimte. Op zachte maar resolute toon zegt ze: ‘jongens, mag ik jullie vragen niet te discrimineren? Dat is niet alleen tegen de reglementen van het Zwemparadijs, maar ook tegen de wet en dus strafbaar.’ ‘Maar jongens mogen hier niet komen!’, werpt het meisje nogmaals moedig tegen. De badjuf vervolgt: ‘Het is geen jongen, het is een meisje. Hè Janine?’ De jongen in badpak knikt nauwelijks zichtbaar. De badjuf loopt voldaan terug naar de plek waar ze vandaan kwam, haar gehoor in verbijstering achterlatend.

In de laatste stafvergadering van het Zwemparadijs was deze casus goed voorbereid. Met de nieuwe Transgenderwet, die medio juni a.s. door de tweede kamer geloodst zal gaan worden, is iedereen namelijk vrij om -zonder tussenkomst van psycholoog of rechter- ‘de vermelding van het geslacht in de geboorteakte te wijzigen.’ Omdat het binnenkort dus niet meer dan een formaliteit zal zijn van geslacht te veranderen, vond de directie van het zwembad het de hoogste tijd hier eens zorgvuldig bij stil te staan. ‘Objectieve, uiterlijke kenmerken zijn niet bepalend voor de geslachtsaanduiding, maar het subjectieve, innerlijke gevoel,’ legde de voorzitter gewichtig uit. ‘Als een jongen zich meisje voélt en hij dat heeft laten aanpassen in zijn geboorteakte, ís hij dus een meisje en mag hij naar de meisjeskleedkamer.’ ‘Maar dit gaat toch problemen geven?’ werd vanuit een scherp oplettende badmeester nog tegengeworpen, maar de voorzitter was resoluut: ‘het staat binnenkort in de wet en we bestaan bij gratie van de subsidies van de wetgever. We willen dus geen gelazer. En jullie gaan op cursus om te leren wat een jongen en wat een meisje is.’

Mijn dochter kijkt me vragend aan: ‘is hij een meisje omdat hij een badpak aan heeft?’ ‘Nee schat,’ antwoord ik, ‘hij is een meisje omdat hij zich meisje voelt.’ ‘Maar als ik mij Chinees voel, ben ik toch nog geen Chinees?’, werpt mijn dochter geïrriteerd tegen. ‘Je bent blijkbaar wat je voelt,’ mompel ik nog wat terug en duw haar in de richting van de badjuf omdat de zwemles begint en om van de discussie af te zijn.

Een lachspiegel van het postmodernisme
De Transgenderwet die over een maand door de Tweede Kamer zal worden aangenomen is een nieuwe, gewonnen slag in de continue afbraak van het idee van het bestaan van een objectieve werkelijkheid. De -in dit geval- biologische werkelijkheid is in deze wet gedegradeerd tot een lagere orde dan wat door het individu zelf wordt ervaren: ik vóel mij man, dus bén ik een man, ook al heb ik een baarmoeder. Het simpelweg respecteren van andere ‘genderidentiteiten’ volstaat niet langer: via de wet kunnen we eraan worden gehouden een objectief vaststaand feit te verdraaien omwille van het gevoel van de transgender. Dit kunnen we niet uitleggen, niet aan onszelf en al helemaal niet aan onze kinderen. Omdat de Transgenderwet de waarheid te veel geweld aan doet, gaat dit project vroeg of laat faliekant mislukken, met alle gevolgen van dien, vooral voor die arme jongen in zijn badpak. De wet is een lachspiegel van het postmodernisme.

Maar met het wegstemmen van de Transgenderwet is het probleem van de jongen niet opgelost. Hij voelt zich immers nog steeds meisje met alle ingewikkeldheden van dien. Van de experts heb ik begrepen dat de maatschappelijke ontkenning van iemands genderidentiteit diep kan inhakken in de psychologie van de persoon. Het is daarom goed dat zij via een wet gesteund worden. De aankomende wet schiet zichzelf echter in de voet. De wet regelt dat de jongen in badpak een meisje is, maar hád moeten regelen dat de jongen zich ongehinderd meisje kan voelen. Het lijkt erop dat de boosheid van radicale ‘wokers’ aan de ene kant en het chronisch morele schuldgevoel van linkse partijen aan de andere, geleid hebben tot een kaping van het onschuldige vakje ‘geslacht’ in onze geboorteaktes. We zullen jullie (lees: gemiddelde Nederlander) krijgen! Met de huidige wet maken we een knieval voor de boosheid, maar dienen we niet de transgender.

Sekse versus genderidentiteit
Als ingenieur naar de zaak kijkende zou het veel logischer zijn een vakje ‘gender’ aan de geboorteakte toe te voegen. Naast het biologische en bij de geboorte vaststaande feit van de ‘sekse’, zou een hiervan afwijkende genderidentiteit kunnen worden ingevuld (man, vrouw, beide, geen van beide, of wat dan ook). Een nieuwe categorie dus, die niet de biologische vervángt, maar ernáast plaatst. In het geval van de jongen in badpak zou dat een mannelijke sekse en een vrouwelijke gender zijn. Daar waar de sekse in concrete situaties objectief van onzinnig belang is, kunnen we afspreken dat de gender moet worden gehanteerd. Ik denk dan aan een briefhoofd (Beste mevrouw huppeldepup), of de vrijheid je als man of vrouw te kleden, op welke plek dan ook, of bepaalde amateursporten, etc. Daar waar de sekse er wel degelijk toe doet (kleedkamers, sporten, dosering geneesmiddelen) hanteren we de sekse. Hierdoor respecteren we het kleurenspel van de subjectieve m/v-beleving, zonder de objectieve werkelijkheid geweld aan te doen. Het transgender-fenomeen zal dan, net als homoseksualiteit, veel breder gedragen kunnen gaan worden. Bij het huidige wetsvoorstel zal het publiek zich terecht keren tegen het feit dat de jongen in badpak simpelweg geen meisje ís.

In dit meer gedifferentieerde model zal de jongen zich in de jongenskleedkamer moeten omkleden en de badjuf moet dáár aan de vervelende jongens uitleggen dat hij volgens de reglementen van het Zwemparadijs en ook de wet vrij is om een badpak aan te trekken als hij zich daar prettiger in voelt. Als ik die jongen was, zou ik wel weten waar ik mij liever wil omkleden. Liever de hoon om mijn kleding dan de hoon om mijn geslacht. Aan het eerste zal iedereen op termijn wennen, aan het tweede nooit.

Alain Sadon,
Amsterdam