Geenstijl

De Profeet van Molenbeek heeft de zon van het Iberisch schiereiland verruild voor de gure wind op het eiland Albion. Hoewel: in Manchester laat de zon zich soms goed zien. Safari Eurabia stuit op onderlinge solidariteit!

Zit ik bij een mohammedaanse kapper in Manchester geduldig op mijn beurt te wachten, lees ik ineens een heel verhaal over Tommy Robinson en zijn documentaire The Rape of Britain. Het staat in een krantje dat The Light heet. Het logo van The Light is een vuurtoren, met daaronder als wervend tekst The Uncensored Truth. 

Er ligt een hele stapel exemplaren naast me en omdat de barbier van Lahore onafgebroken koranreciet draait, vermoed ik eventjes dat het een of andere salafistenbode is. Dat had zomaar gekund want The Light staat vol alarmerende samenzweringstheorieën over vaccins, Israël en zionisme. Maar wat moet een moslim met Tommy Robinson (die in het echt Stephen Christopher Yaxley-Lennon heet) en zijn documentaire over islamitische grooming gangs? 

De recensie over The Rape of Britain is geschreven door Anne Marie Waters, oprichter en leider van de anti-islampartij For Britain. Ze is ook de voorzitter van Sharia Watch UK, en samen met Paul Weston voorzitter van Pegida UK. Als ik aan de kapper vraag of hij Light wel eens leest, steekt hij instemmend zijn duim op en zegt met een zwaar accent - denk aan Peter Sellers als Hrundi V. Bakshi in The Party - dat hij tegen vaccineren en zionisme is, net als The Light.  Het hoefijzermodel maar dan anders: amicus meus, inimicus inimici. Mijn vriend, de vijand van mijn vijand. 

Doe maar standje één, zeg ik tegen de kapper, en wijs naar de tondeuze. Tien minuten later loop ik met een fris koppie - skinhead haircuts are cool, if you don't got one, you're a fool - over The Curry Mile.

Het is nog steeds ramadan maar alle restaurants zijn vol in bedrijf voor de lunch en tussen de studenten zitten veel Arabische, Afghaanse en Pakistaanse types gewoon aan de shisha en aan de cola en de koffie. De liberale Engelse islam! Overigens is de Curry Mile een achterhaalde term want er zitten nauwelijks nog Indiërs en Pakistanen in Rusholme. Wel veel Afghanen, Iraniërs, Irakezen, Koerden, Palestijnen, Turken, Syriërs en Koerden. De Shawarma Mile of de Kebab Mile is daarom een betere omschrijving. Of desnoods de Hummus & Falafel & Flatulentia Boulevard. Prima voer trouwens en veel voor weinig. Voor mij is het één groot exotisch vreetfeest want ik ben de culinaire monocultuur van de Algarve gewend. 

Ik was de ochtend begonnen met een heftig Engels ontbijt in The Koffee Pot (creating and curing hangovers since 1978) in Oldham Street, een klassieke greasy spoon. De cholesterolbom spoelde ik weg met smerig slootwater dat voor koffie door moest gaan. Sommige dingen veranderen gelukkig nooit in Engeland, al heb je tegenwoordig overal puike koffiebarretjes. Even verderop in de straat zit al vijfenveertig jaar Piccadilly Records, een ikoon van de Engelse muziekscene. Wel zo geruststellend dat ik op islamsafari ben en niet op muzieksafari, anders had ik een toer in de voetsporen van The Buzzcocks, Joy Division en The Smiths moeten doen. Daar is opa echt te oud voor. Wel geestig dat Morrissey zo met zijn tijd is meegegaan en nu te boek staat als islamcriticus en openlijk Britain First steunt. Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald. 

Zo’n muzieksafari kost overigens klauwen met geld, net als als een hele boel andere tourist traps in Manchester. Wat te denken van de Coronation Street Tour en de Manchester City Stadium Tour? Ik heb een bloedhekel aan clubs die zijn opgekocht door islamofascistische entiteiten in het Midden-Oosten en al helemaal aan Manchester City en Paris Saint Germain. Wat me wel erg leuk leek, was de wandeling door fascistisch Manchester maar die bestaat al een eeuwigheid niet meer.

Oswald Mosley, de leider van de British Union of Fascists, had veel aanhang in Manchester. Tip voor historiphobics: hij is dat gekke ventje in Peaky Blinders, geweldig gespeeld door Sam Claflin. Mosley bezocht Manchester vaak en ontmoette zijn plaatsvervanger, William Joyce (oorlogsverrader "Lord Haw-Haw") meestal in het Midland Hotel, een schitterend gebouw dat de nazi's tijdens de Tweede Wereldoorlog probeerden te vermijden met hun bombardementen omdat ze de dat hun nazihoofdkwartier wilden maken na de verovering van Engeland. Zo wil de mythe althans. 

Veel historische gebouwen van Manchester werden namelijk wel geraakt tijdens Operation Sea Lion van de Luftwaffe, waaronder het Royal Exchange Theatre, de kathedraal van Manchester, Piccadilly Gardens en de Free Trade Hall verderop in de Midland op Peter Street. Maar goed, dat gaat u maar eens lekker nalezen in de Midland tijdens de Royal Afternoon Tea (met champagne) met The Kinks in uw koptelefoontje. 

Het hoofdkwartier van de fascisten zat trouwens in Northumberland Street en dat is nu - oh ironie - de Machzikei Hadass Synagogue. Er wonen bijna 25.000 Joden in de stad en dat getal stijgt alleen maar. Volgens gids Demi van het Joodse Museum is er dan ook geen sprake van kanaries die uit de kolenmijn ontsnappen, het fenomeen van Joden die emigreren naar Israël vanwege fysiek antisemitisme door extreem-rechts en radicale moslims. In Amsterdam, Antwerpen en Frankrijk is er wel sprake van een enorme alia naar Israël.  

Het museum is gevestigd in de voormalige Portugese synagoge aan Cheetham Hill Road. Vroeger was de buurt overwegend Joods maar tegenwoordig is de straat vooral islamitisch. Niet ver van het centrum, maar toch een rafelrand, met schimmige shishalounges, textielnijverheid, currietoko’s, autowasstraten, kantoortjes die immigratie regelen, heel veel accountants - type Saul Goodman - en in een voormalige synagoge met davidster nog in de gevel verkoopt een duister mohammedaans bedrijfje nu gotische kleren.

Gids Demi van het museum: “Waar Joden neerstrijken, volgen de moslims, en vervolgens vertrekken de Joden weer. Dat is heel typisch in Manchester. Je zou het upward mobility kunnen noemen. Ik voel weinig spanningen tussen joden en moslims in Manchester. Op de een of andere manier leven we hier veel relaxter samen dan in bijvoorbeeld Frankrijk. Geen idee waarom eerlijk gezegd. En los van de aanslag op de Arena, hebben we hier nooit echte islamitische terreur gehad. Wel de gebruikelijke dingetjes, joden met een keppel die bespuugd worden door Arabieren maar in de regel valt het reuze mee met de jodenhaat.” 

Ik vraag haar of het personage Alfie Solomons in Peaky Blinders goed viel bij de Joodse gemeenschap. Demi: “Ja, daar kunnen we vreselijk om lachen, om hem en die bendes van de East End in Londen. Enige zelfspot is ons niet vreemd.” 

Van het Joods Museum is het nog geen kwartier lopen naar de Manchester Arena. Bij de aanslag op 22 mei 2017 werden 22 mensen vermoord door zelfmoordterrorist Salman Abedi.

Het was de grootste aanslag in het Verenigd Koninkrijk sinds de terroristische aanslagen in Londen van 7 juli 2005. Islamitische Staat eiste de aanslag op. 

Ik bezocht al monumenten voor slachtoffers van islamitische terreur in Madrid, Barcelona, Nice, Berlijn en Keulen maar de Glade Of Light in Manchester is verreweg de meest smaakvolle. Het gebied rond de Arena en het monument ligt nu vol met Merkellego, al lijkt de kans klein dat er een nieuwe terreuraanslag plaats zal vinden op deze plek. Er vond eerder dit jaar nog wel een micro-aanslag plaats op het monument. Ene Anwar Hosseni richtte voor £10.000 schade aan door in het marmer van het monument te gaan krassen, kort voor het op 9 februari officieel geïnaugureerd werd. De Merkellego hield hem niet tegen. Op 4 mei moet meneer Hosseni voorkomen in de Manchester Crown Court. 

Op 5 mei vinden er plaatselijke verkiezingen plaats in Engeland en de rechtse en extreemrechtse partijen - Reform UK, For Britain en Britain First, zijn net zo allergische voor joden als als voor moslims maar mogen het doen met de kruimels want Bojo peuzelt de hoofdmoot van het rechtse electoraat op. In Manchester, waar 15 procent van de inwoners moslim is, zullen de rechtse partijen weinig stemmen binnenharken met hun anti-islam en judeofobische retoriek. De stad is behoorlijk chill als het gaat om de convivencia, met de Curry Mile als vrolijke exponent daarvan. Maar hoe zit dat in Blackburn, de stad met de grootste moslimpopulatie buiten Londen, op een uurtje treinen van Manchester? Zal mij benieuwen!

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet: een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuur gevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de historische artefacten van de Europese islam en ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: