Geenstijl

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. In deze episode keerde hij terug naar zijn bakermat, Brussel Eurabia, waar hij voorgoed van de bidmat genas.

Na onze wittebroodsweken in Portugal en Spanje volgde de harde landing in Brussel, kunstbroeder Bart. De ellende begon al meteen in Frans Baskenland: eindeloos plankgas zoeven door een zelfmoord opwekkend landschap, opgevrolijkt met windmolens, tolpoortjes, graansilo's en benzinestations. De overnachting in het oude kasteeltje van Martha (wat happens chez Martha, stays in Martha) en onze super haraame zuurkool in die Elzasser vreetschuur was een pleister op de wonde. 

We maakten onderweg naar Brussel een tussenstop bij Poitiers, waar een educatief monument staat op de plek waar de legendarische veldslag begon die volgens Geert Wilders de Reconquista inleidde.  Ik kreeg net een mailtje van onze goede vriend Arie Pos, de biograaf van Gerrit Komrij en een van de grootste denkers die ik ken. 

Tuurtje,
Wilders heeft bij mijn weten nooit iets rechtstreeks over Roncesvalles gezegd – alleen over Karel Martel en Poitiers. *Verder is er deze quote uit zijn Kopenhagen speech: *

"Ladies and gentlemen, make no mistake: Islam has always attempted to conquer Europe. Spain fell in the 8th century, Constantinople fell in the 15th century, even Vienna and Poland were threatened, and now, in the 21st century, Islam is trying again. This time not with armies, but through the application of Al-Hijra, the Islamic doctrine of migration and demography." (zie: Gates of Vienna: The Text of Geert Wilders’ Speech)

Het is allemaal historisch onjuiste onzin, gerecast voor de transatlantische anti-jihad. Spanje bestond nog helemaal niet en er bestond geen islamitische aanval op Europa. Een paar Noord-Marokkaanse legertjes van elkaar al snel bestrijdende moslimleidertjes (geen geestelijke maar militaire leiders) kwamen in ‘Spanje’ eten en eigen Lebensraum zoeken en sloten pacten met ‘Spaanse’ proto-koninkjes, tot vanaf Covadonga de Reconquista begon. De invallen in Frankrijk kwamen van moslimlegertjes die op voet van oorlog leefden met hun vijandige geloofsgenoten in ‘Spanje’ en geen overwicht konden krijgen via pacten met christenen. Ze trokken Frankrijk in op zoek naar eigen ruimte en gebieden die ze konden onderwerpen om belastingen van christen-kafirs af te dwingen. ‘De islam’ die eeuwen later voor Constantinopel en Wenen stond waren ook belligerente facties, die niets te maken hadden met de clubjes uit Marokko. Er was geen plan, er was geen band en er was geen anti-Europa strategie. Tuurtje leg je dat even uit aan Wilders, of aan je goede vriend Martin Bosma?

Je vroeg aan mij of het weerzien met Brussel heftig was. Nou ik had effekes best wel zin om mij te verhangen aan de klokkentoren van de Sint-Katelijnekerk (op een boogscheut van ons hotel) maar het rare is dat ik ook mooie herinneringen koester omdat ik tijdens het schrijven van Brussel Eurabia zwaar verliefd was op Paula (ach, we hadden ons waarschijnlijk ook vermaakt in Pyongyang of in Zoetermeer want verliefd neuken is overal en altijd lekker, zelfs met Bubba in de bajes). 

Maandagavond maakten we daarom een sentimental journey langs de kroegen waar ik altijd met haar kwam, zoals de Roskam en Monk. De Daring Man, waar ik graag een pintje dronk met de geweldige zanger Arno, is helaas dicht op maandag. In die caféś op en nabij de Vlaamsesteenweg houdt de Nederlandstalige gemeenschap zich op. Ik meen dat nog maar vijf procent Nederlands spreekt in de totaal verpauperde hoofdstad van Europa, de rest brabbelt Frans en takkietakkie.

De Monk is een geweldige kroeg qua interieur en ambiance maar ik irriteerde me meteen aan de piepjonge extreem-linkse jeugd: witte rasta’s, vieze vlasbaardjes, schroeven door de neus (en erger) en gehuld in Catweazelesque vodden. Deze gasten vinden het waanzinnig om in de multiculturele heksenketel Brussel te wonen, zelfs nadat ze beroofd en/of tot moes gemept zijn, aangerand of verkracht. Deze islamknuffelaars fluisteren wanneer de beul van Molenbeek zijn kromzwaard heft: “Sorry, goede man, excuseer dat ik uw gereedschap en uw prachtige schavotteke bevuil met mijn kafirbloed. Ik had dat broodje ham niet moeten eten.”

Maar goed, wij hadden een heerlijke mannenmannenavond en we dronken Chouffe tot we geen Chouffe meer konden zeggen, en toen kwam die flapdrol van een Koen Debeuf oftewel Koen De Koe, die zes jaar lang voorlichter was van Guy Verhofstadt, de Oekraïne-fapper die vooral de geschiedenis in zal gaan als de politicus met het meest rampzalige gebit ooit. 's Anderendaags in de trein naar Roubaix begin ik weer helemaal te hyperventileren als ik aan die pipo van een Debeuf denk. Ga jij maar verder, ik blaas even in de bruine zak waar mijn fles whisky in zat.

Bart: "Nadat we bij Midi afscheid hadden genomen en ik de stad uit reed, werd ik bevangen door het grauw. De navigatie stuurde me achtereenvolgens over het regenboogzebrapad op de Wetstaat voor het parlementsgebouw, over het kuilenrijke keienplein van het Koninklijk Paleis en via de Belliardstraat langs de instellingen van de Europese Unie, waar de klatergouden klerken achter hun hoge hekken tegen tien procent inkomstenbelasting per jaar de schijn van Europese verzoening aan zichzelf verkopen, het ene paperclipbudget na de volgende reiskostendeclaratie at a time*. Tegen dat de Belliardtunnel me bijna pal onder het Berlaymont - het hoofdkantoor van de EU - liet slingeren, was ik vanwege een explosief humeur bijkans in een rijdende bomauto veranderd.*

Als student en ‘starter’ heb ik in alle sneue schotelwijken van Utrecht gewoond, van Zuilen-Noord tot Kanaleneiland en van Overvecht tot Lombok, tegenover de Kanaalstraat waar inmiddels de grootste Diyanetkazerne van Nederland is verrezen. In Amsterdam West zag ik daarna de onverschillige agressie van het drugsgeld in dure Audi’s voorbij blazen rond het Mercatorplein. Dus ik dacht dat Molenbeek me weinig nieuws zou bijbrengen op het gebied van mohammedaanse culturele, intellectuele en economische armoede. Allez Tuurke, ik zat er naast.

Ondanks de parelmoeren pit van politieke paleizen, is Brussel vooral een viezige vrucht van chaos en wanordelijkheid en onder een sluier van miezer bleek Molenbeek een droef dieptepunt van uitheemse monocultuur. Zo de Europese aanhangers van Allah iets onder de leden hebben, is het wel onderwerping aan lusteloosheid. Hoe bedrijvig de kleine winkelneringen ook lijken en ongeacht het gekrioel van honderden hoofddoeken op de markt bij de kerk: de armoede van werkloosheid, integratie-weigering en intellectuele onderwerping trekken vanaf de grond koud op. En dit kille klimaat verspreidt zich geleidelijk maar zichtbaar over de rest van de stad.

In Molenbeek schenken ze bijna geen alcohol meer (alleen in de smerissenkroeg tegenover het politiebureau), in Molenbeek weten vaders eerder dat hun dochters stiekem gerookt hebben voordat het pakje leeg is maar in Molenbeek wist desondanks niemand dat radicaliserende jihadisten in hun midden aanslagen voorbereidden op voetbaltempels, rockpaleizen en in de westerse altaars voor alcoholische versnaperingen.

*Maar wat mijn plots opkomende woede echt wortel deed schieten, was dat ik tijdens het vinden van een vluchtroute naar de snelweg terugdacht aan de maandagavond in Monk, waar we een paar goeie tripels op ons pad vonden tussen de Nederlandstalige Belgen van de Dansaertbuurt. Precies die vogelverschrikkers waar jij het over had. *

Deze welvarende jonglinkse wereldburgers, die zich cultureel appropriëren met dreadlocks, drinken gin-tonics van een tientje tijdens hun bevlogen gesprekken over de belangen van klimaatbeleid en inclusiviteit. Maar wil je de versnaperingen met cash betalen, dan blijkt dat niet te kunnen omdat op een steenworp afstand van Molenbeek het overvalrisico simpelweg te groot is.

Nog erger was het in De Roskam, iets verderop in de straat. Het was alsof we per ongeluk een redactievergadering van De Morgen binnen struikelden. Allemaal Vandermeerschoïde Vlamingen, lijzige types met pullovers of gebloemde overhemden waarvan je wéét dat ze hun politieke correctheid nog niet zouden laten varen al zouden ze met het pistool op de kop beroofd worden door een roedel Riffijnen van de andere kant van het kanaal. Want Molenbeek kent toch levendige groentewinkels met lekker uitheems fruit, verse Turkse bakkers en kleurrijke kledingzaakjes? En is het niet ons eigen schuld dat zij zich tot misdaad moeten verlagen? Het boekje over de vinkjes van Luyendijk zal ongetwijfeld goed verkopen in Brussel-Dansaert.

*De droevigste druif op de poeptaart van policor profeetpijpers was inderdaad de ontmoeting met Koert Debeuf, die voormalig woordvoerder van toenmalig premier Verhofstadt. Zijn bewering dat in Nederland de voorheen zo keurige blaadjes als de Groene of Vrij Nederland wel “ernstig naar rechts opgeschoven zijn” zou lachwekkend zijn, als je niet wist dat aan het einde van de straat, aan de overkant van het kanaal, het demografische doemscenario in volle bloei verkeert. *

*Maar waag het niet te vragen waarom ons hotel in een keurige centrumwijk na zonsondergang alleen via de deurbel van de portier is te betreden (en jij me met klem aangeraden had een hotel met parking te zoeken waar mijn Nederlandse kenteken niet ’s nachts aan de openbare weg hoefde te staan). Dat heeft werkelijk niets te maken met die schichtige plukjes in hun kraag gedoken, als hyena’s loerende hangjongeren rond de Oude Graanmarkt. Heus niet. *

*Enfin Tuurtje, als je in de treurige armoede van Molenboek moet opkomen, is goed te begrijpen dat je aan de dope raakt om er aan te ontsnappen, of in de drugshandel verzeilt om het te ontstijgen. *

Maar waar ik me toch nog altijd het meest kwaad om kan maken, is hoe de wereldverbeterende kaste altijd met de morele vinger in de verkeerde richting wappert wanneer je bespreekbaar tracht te maken dat die sociaal-economische omstandigheden, die het gevolg zijn van een cultuur waarin zwarthandel en integratieweigering broekzak en vestzak vormen, een fundament vinden in een religieus gedicteerde afkeer van vrijheid en vooruitgang. Voilà, dat is er uit en ik ben inmiddels al vele kilometers bevrijd van Brussel, dus de lucht is geklaard. Maar dat grauw van Molenbeek, dat gaat Brussel in rap tempo verder omlaag trekken. Al kijken ze daar vanuit de ivoren torens in de Wetstraat, het Berlaymont en de redactiebarretjes van de Vlaamsesteenweg ongetwijfeld op gepaste hooghartigheid overheen.

Eigenlijk heb ik maar één vraag aan jou als ware Profeet van Molenbeek: in hoeverre is er iets veranderd sinds je met Brussel Eurabia de ogen probeerde te genezen van mensen die ziende blind lijken? Een gezegende reis verder, hou je veilig in Roubaix en andere shithole schotel-cities van het Franse verval!"

Welnu broer, er is werkelijk niets veranderd. Integendeel, de inktvlek van de islam die al het hele centrum zwart maakte, spreidt zich uit gestadig buiten de driehoek van de stations Noord, Centrum en Zuid. Steeds meer wijken worden opgeslokt en gesharia’iseerd door de baardmannen. Over hen hoef je je geen illusies te maken:  It is what it is. Maar hun handlangers, de Vlaamse islamapologeten, die zijn het grote gevaar (tot ze met hun koppies op het hakblok liggen). 

Deze moslimknuffelaars noemen de migranten uit Noord-Afrika, de Levant, Pakistan, Afghanistan en wat dies meer zij een verrijking voor de Europese cultuur. Juist de islamcriticus (en sowieso de blanke man) bedreigt volgens hen de saamhorigheid van België én Nederland. 

Op de televisie zag ik eens socioloog – gezien zijn verse zuurkoolbaardje was hij nog niet zo lang mohammedaan – prediken dat de Nederlander zich maar moet aanpassen aan de islam. Die meneer heet Jeroen Schilder en zijn naam verraadt een eeuwenoud geslacht van dominees en theologen in en om Kampen. Als ik de naam Schilder hoor, ruik ik ongewassen zwarte kousen. Aboe Schilder is de huissocioloog van NIDA, een eng muzelmannenclubje in Rotjeknor dat zich heel popiejopie presenteert maar nauwe banden onderhoudt met Hamas. Aboe Schilder schrijft eigenhandig het Facebookwandje van NIDA vol en ik stuitte op de volgende tekst: ‘Autochtoon’ of ‘allochtoon’? Wie is eigenlijk de ‘nieuwkomer’? Wie moet zich ‘aanpassen’ aan wie? Een omslag is gaande. Niet alleen in de bevolking van de stad. Niet alleen in de politiek. Ook in de sociale wetenschap. De opkomst van het rechts-populisme in de afgelopen 15 jaar is als een laatste stuiptrekking van een achterhaalde kijk op de samenleving. Kwestie van tijd en emancipatiestrijd. Echt. 

Aboe Schilder bedoelt hier niet dat ‘de Nederlander’ zich moet aanpassen aan de leuke Surinamers, aan de vlijtige Aziaten, aan de goedlachse Ghanezen in de Bijlmer, aan de knusse Indo’s met hun gezellige Pasar Malam of aan welke migranten dan ook. Neen, Aboe Schilder zegt hier: wij moeten ons aanpassen aan de islam. Aboe Schilder is, net als die andere gekkies van NIDA en de Vlaamse moslimknuffelaar, een wolf in schaapskleren. Onder de dekmantel van diversiteit predikt hij een nieuwe multiculturele samenleving. Maar dat is natuurlijk allemaal lariekoek want hij wil helemaal geen Surinaamse en Ghanese dansfeesten met schuimend bier, hij wil geen Pasar Malam waar de Indo’s gemengd naar een schitterend Wajang poppenspel kijken en hij wil geen Chinezen die lekker mahjong zitten te spelen in een gokhuis of baccarat in een exclusief hoekje van het casino. Niets van dat alles! Aboe Schilder wil een islamitische monocultuur. Het wordt tijd dat de beste man naar kalifaat Brussel verhuist, want daar vormen de moslims over 20 jaar de absolute meerderheid. 

Enfin, ik ben in Roubaix - alwaar het zo mogelijk nóg erger is. De verhalen volgen!

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet: een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuur gevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de historische artefacten van de Europese islam en ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: