Geenstijl

Katholiek Kamerlid houdt liberaal pleidooi bij sociaaldemocratische christenclub, wat leidt tot een heel vroom artikel op het weblog GeenStijl.nl

We zouden hier een RONKENDE TEKST kunnen plaatsen over hoe Pieter Omtzigt het zwaard trekt tegen zijn eigen kolonels van de kabinetscoalitie, tegen de voorlichtingsdivisies van "gewetenloze spindokters" en tegen de parlementaire pers die "haar maatschappelijke rol verwaarloost." Dat hij zonder genade inhakt op het meerkoppige monster van oncontroleerbare bureaucratie, politieke spin en de Haagse doofpotcultuur, een onheilige drie-eenheid die de onvrede voedt waar revoluties uit geboren worden.

Maar de waarheid is dat de katholieke krijger het keurige christendemocratische Kamerlid Omtzigt in een veertig minuten durend betoog aan de hand van de toeslagenaffaire een diepgravende, onderbouwde politieke analyse geeft van de deplorabele staat van het sociaal contract tussen overheid en burger. Dat contract is zo bevlekt en besmeurd geraakt dat de Belastingdienst ondanks alle checks & balances in onze bestuurlijke structuren jarenlang de grondrechten van burgers kon schenden en zijn misdadige praktijken bovendien met politieke hulp kon verdoezelen.

De waarheid is dat je in losse woorden (Partijkartel. Mainstream media. Gecontroleerde oppositie.) de wijzende schuldvingers wel op zere plekken kunt leggen maar dat het ambacht, betrokkenheid, controle en dossierkennis vergt om de publieke onvrede inhoudelijk uiteen te zetten en oplossingen aan te dragen. Omtzigt haalt stevig uit, met scherpe verwijten in genuanceerde context, om in een liberaal betoog op te roepen tot wellevendheid en verantwoordelijkheid van niet alleen de Rijksoverheid, de regering en haar instituten, maar ook van de controlerende media en het kritische publiek.

De waarheid is ook dat het voorkomen van revoluties begint bij de overheid:

“Om het vertrouwen te herstellen moeten we dit sociaal contract vernieuwen. Daarvoor is controle en transparantie nodig. Controle en transparantie zijn geen tekenen van wantrouwen. Zij zijn juist een essentieel onderdeel van elke functionerende organisatie en een teken van groot zelfvertrouwen.”

“[Hier ligt een belangrijke taak] voor het kabinet, dat trots moet zijn om gecontroleerd te worden en zich daar niet aan moet onttrekken. Want dat is in strijd met de grondwet. Hoe kunnen we van overheidsdiensten verwachten dat zij zich vrijwillig aan controle onderwerpen, als het kabinet niet iedere keer het goede voorbeeld geeft?”

“[Een taak is er ook] voor de pers, die de overheid welwillend maar kritisch moet benaderen, en misschien soms iets minder moet luisteren naar het gespin van de communicatie-afdelingen, die overigens vaak veel groter zijn dan de WOB-afdelingen die informatie moeten. En misschien moeten die communicatie afdelingen soms een heel klein beetje kleiner.”

“Waar we echter niet mild voor moeten zijn, is voor organisaties die kosten wat kost fouten willen verdoezelen. Waar we niet mild voor moeten zijn, maar volstrekt intolerant, is voor overheidsdiensten die jacht maken op klokkenluiders. Waar we niet mild voor moeten zijn, is voor leidinggevenden die elke interne kritiek koste wat kost willen onderdrukken.

Wij zullen de scherven moeten lijmen. Het vertrouwen moeten we herstellen om dit te voorkomen. Dat kan alleen als zowel burgers als overheid zich er bewust van zijn dat hun onderlinge verhouding is gebaseerd op een impliciete afspraak, op een sociaal contract.

De overheid heeft bijzonder veel macht. Deze macht ontvangt zij van de samenleving, om zo in de noodzakelijke, gemeenschappelijke noden te kunnen voorzien. Alleen daarom heeft de overheid meer macht dan een gewone burger. Het sociaal contract zorgt ervoor dat die macht ook alleen voor dit doel wordt aangewend, en niet voor iets anders. De overheidsmacht is immers zo groot is dat zij een leven of een bedrijf met een enkele pennenstreek kapot kan maken.

Om het vertrouwen te herstellen moeten we dit sociaal contract vernieuwen. Daarvoor is controle en transparantie nodig. Controle en transparantie zijn geen tekenen van wantrouwen. Zij zijn juist een essentieel onderdeel van elke functionerende organisatie en een teken van groot zelfvertrouwen"

Volledige tekst is te vinden op socialechristendemocratie.nl.