Knip&plak ingezonden mail van een psychiater, naar aanleiding van het artikel 'Politie rukte VEERTIG keer uit voor verwarde man'

Aan de redactie van GeenStijl,

Hierbij een stukje nuance, ben ik normaal niet zo van, jullie ook niet, moeten we beiden aan wennen dus in ieder geval een gelijkwaardige start. Ik ben werkzaam als psychiater en ben uitgebreid bekend binnen de forensische psychiatrie, verslavingspsychiatrie en de bemoeizorg. Net zoals jullie stoor ik mij aan verwarde mensen. Die zijn namelijk niet altijd makkelijk te helpen. Jullie storen je er dan vooral weer aan dat er in Nederland regels zijn die moeten worden gevolgd voordat we over kunnen gaan tot vrijheidsberoving. Net als jullie ben ik groot voorstander van de VVMU. Ter illustratie; ook ik kan beter zwijgen over mijn politieke voorkeur omdat dat negatieve gevolgen voor mij carrière zal hebben. Ik begrijp alleen niet dat jullie zo gemakkelijk dat andere recht op vrijheid opzij willen schuiven. Het lijk mij zeer onprettig als er geen regels meer zijn die bepalen wanneer we over kunnen gaan tot vrijheidsberoving, dat betekent dat ook jullie, leden van de redactie, wanneer aangemerkt als gevaarlijke personen (door een linkse andere redactie wellicht?) zonder meer opgepakt zouden kunnen worden voor 'behandeling'. Volgens mij zijn ze in Noord-Korea al wel erg ver met zulke ontwikkelingen. 

Nu even over verwarde mensen. Ik heb de voetnoot even niet paraat maar uit statistieken is vrij duidelijk gebleken dat mensen die door de politie als verward worden aangemerkt, bij lange na niet altijd een psychiatrische ziekte hebben. Politiemensen zijn immers geen psychiaters. Ter illustratie, die man met die bloedsuikerspiegel op dat plein in die grote stad van een paar jaar geleden, was ook 'verward'. Psychiatrie is geen makkelijk vak maar helaas bestaat er een sterke neiging van mensen om zich snel deskundig op dit gebied te verklaren. Dat zal ermee te maken hebben dat we allemaal over het orgaan beschikken waar het over gaat (de mate waarin we er ook gebruik van maken, laat ik even in het midden).

Verward staat dus niet gelijk aan 'hebbende een psychiatrische ziekte' en dus is er niet altijd een reden voor psychiatrische zorg. We moeten niet willen dat onze psychiatrische afdelingen worden bezet door bloedsuikerspiegelaars of ander gespuis toch? Ik trek altijd maar de vergelijking: 'Op wat voor afdeling zou jij jouw moeder willen laten plaatsen als ze onverhoopt psychotisch zou worden?'

Er zullen altijd verwarde mensen zijn die geen hulp krijgen van de GGZ. De meeste psychiatrische ziekten zijn in een vroeg stadium redelijk behandelbaar, de ene beter dan de ander. Patiënten met een goed steunsysteem, hogere opleiding, betere financiële situatie, zijn duidelijk in het voordeel. Bij chronische stoornissen, en in combinatie met verslaving en sociaal maatschappelijke problematiek is er echter niet veel meer aan te doen. Pappen en nathouden daargelaten, wat we ook veelvuldig doen. In de stad waar ik werk heb ik een caseload van honderden van zulke patiënten waar ik 'verantwoordelijk' voor ben. Allemaal mensen die één of meerdere chronische psychiatrische aandoeningen hebben, waarbij de meerderheid ook een verslaving heeft. Allemaal mensen die een aanzienlijk verhoogd risico lopen op overlijden door zelfmoord, overdosering of door slachtoffer te worden van geweld. Maar ook vrijwel allemaal mensen die een verhoogd risico hebben op het veroorzaken van geweld, ellende en onveiligheid voor de mensen om zich heen. We ondersteunen met medicatie, psychotherapie, maatschappelijk werk, vinden van woonruimte en ga zo maar door. Veel patiënten willen niet geholpen worden maar zijn niet acuut gevaarlijk. We overleggen met de wijkagent (daarmee schuren we tegen het beroepsgeheim aan) en houden de boel in de gaten. We nemen dus een risico. Dat kan niet anders. Binnen de huidige regelgeving en in het huidige maatschappelijke klimaat. Deal with it. 

Tegelijkertijd is de tijd wel rijp voor een discussie of er andere manieren zijn om met deze groep om te gaan. De vinger naar de deskundigen of behandelaren wijzen ligt voor de hand, er zijn altijd wel gevallen te vinden waarin dat terecht is, maar dat is lang niet altijd het geval. Ik zie wel een aantal problemen. Waarom wordt er geen accommodatie opgericht voor deze doelgroep? Deze patiënten hebben geen leven in de stad, ze vallen vrijwel direct ten prooi aan de drugsdealers om de hoek. Zolang ze in de stad blijven, is het wachten op het volgende incident. Het is de GGZ zelf geweest die 'herstel nabij' wilde, en dat is gewoon verkeerd geweest. Waarom grijpen we niet in en waarom dwingen we niet-westerse allochtonen niet tot integratie? Het is al decennia bekend dat psychotische stoornissen meer voorkomen in grote steden en bij niet-westerse allochtonen. Waarom staan we het dan toe dat deze mensen zich in een parallelle samenleving begeven? Het voelt misschien als empathie en begrip, maar het is niks anders dan verwaarlozing over de hoofden van een kwetsbare groep. Waarom is er 1 psychiater voor honderden patiënten? Waarom zijn er GGZ instellingen die alleen 'lichte problematiek' behandelen maar die er financieel stukken beter voorstaan dan de instellingen die echte psychiatrische aandoeningen moeten behandelen?

Het systeem deugt niet. De GGZ is verziekt. Het land heeft geen antwoord op dit soort problematiek. De politiek is verziekt. De psychiatrische patiënt is compleet verwaarloosd en slecht vertegenwoordigd. We trappen in een PR-stunt van de staatssecretaris en de minister. Ik zie uit naar het volgende artikel op GeenStijl over een verward persoon…

Met vriendelijke groet,

[NAW bekend bij redactie]