Geenstijl

Bericht van onze John Deere-groene dependance in De Rest van Nederland, alwaar gisteren ook zo'n morele etalage van overwegend blanke BLM'ers werd opgetuigd om een beroep te doen op het geduld van nuchtere Groningers

Door de op klompen voortschrijdende en vooruitstrevende Driekus Vierkant

We zijn een beetje verdrietig, hier op de Driekus Vierkrant Redactie. Wat waren we ervan overtuigd. Dat Nederland al in de jaren ’70 De Belangrijke Zaken eindelijk geregeld had. Vrouwenemancipatie. Homo-emancipatie. Vrijheid van religie, of niet. Abortus. Euthanasie. Waar je vandaan komt maakt ook niet uit, als je maar samen ergens naartoe wil, als je met elkaar wil bouwen aan onze utopie.

Elkaar de ruimte geven en gunnen. Een progressieve, liberale, sociale en vooruitstrevende samenleving, waar ieder individu zichzelf kan zijn en kan ontwikkelen. In de jaren ’70 werden alle tegenstellingen definitief beslecht. Nederland was een verlicht, geëmancipeerd gidsland.

En in ons bubbeltje is dat ook echt zo, nog steeds. Mensen die elkaar met open vizier leren kennen, die open staan voor het leren van een ander. Door samen een dialoog te hebben. Door bewondering te hebben voor hoe maf een ander eigenlijk is. Door idioten die alleen voor zichzelf gaan ten koste van een ander hier op aan te spreken en aan te pakken.

En door grappen over elkaar maken. Grappen maken over alles kan namelijk als mensen zich veilig voelen en geen fanaticus zijn. Want fanatici verliezen hun humor. Daarna verliezen ze ook het respect voor een ander. De ergste fanatici staan anderen zelfs naar het leven. Zelf niets kunnen incasseren en tegelijkertijd grijpen naar onderdrukking of geweld. Je ziet het bij racisten. Maar ook bij fanatieke anti-racisten. En bij verzuurde mensen. Zelfde laken een pak. Humor is in feite de graadmeter is voor hoe geëmancipeerd mensen werkelijk zijn. Voor hoe vrij ze in hun kop zijn.

Bewondert Nederland elkaar om hoe anders we allemaal zijn? Nee.  Helaas. We schreven al eerder dat tolerantie in Nederland in feite niet veel meer is dan een kille afspraak: namelijk die van elkaar de rug toekeren: als jij je niet met mij bemoeit, dan laat ik jou ook met rust. Met je rare geloof. Met je rare seks. Met je rare huidskleur. Met je rare cultuur. Met je rare opvattingen. Met al je afwijkingen. We zouden elkaar moeten bewonderen, maar vooruit, zo’n kille vorm van tolerantie werkt ook.

Het werkt, totdat iemand zich niet aan de afspraken houdt. En dat lijkt nu massaal weer te gebeuren. Waar je wil verbinden wordt gepolariseerd. Want nu, meer dan 40 jaar later, lijkt het alsof we al die moderne verworvenheden collectief vergeten zijn. Alsof voor al die mooie bevochten rechten allemaal opnieuw gestreden moeten worden. Hoezo dan?! Doe nou niet alsof we weer in de jaren ’50 leven. Doe nou niet alsof wij in de USA leven. We hebben echt enorme stappen gezet, decennia lang geleden.

We lijken exchter weer terug bij af. We vragen notabene bij een (verder terechte) demonstratie tegen racisme of alle zwarte mensen vooraan willen komen zitten, gescheiden van de (ja hoe zeg je dat tegenwoordig) native Nederlanders. Pardon? Segregatie als symbool tegen racisme? Totale gekte.

Racisme is geen weegschaal. Emancipatie is geen weegschaal. Het is niet dat als de ene kant doorslaat, je dan aan de andere kant moet doorslaan. Het zijn neerwaartse spiralen. Dit los je niet op door de andere kant neer te halen. Dan zak je met zijn allen verder weg. Je moet samen omhoog.

Is Nederland racismevrij? Nee. Laten we vooropstellen dat racisme hier zeker voorkomt. Laten we ook even vaststellen dat het in de verste verte niets is bij wat er in landen als de USA gebeurt. En dat land is dan nog een lichtend baken in de duisternis van diep racisme elders in de wereld. Wat dat betreft zijn er weinig landen ter wereld waar het beter gaat dan in Nederland. Laten we daar trots op zijn. En eerlijk: het zal ook hier nooit helemaal weggaan. En ja, het kan altijd beter.

Wat kan er beter in Nederland? Ten eerste is dit samen strijden tegen racisme, in plaats van tegenover elkaar staan. En dit is iets wat de anti-racisme organisaties zich mogen aantrekken. Verreweg de meeste Nederlanders zijn geen racisten. Integendeel. Hou op met die mensen beschuldigen. Het werkt averechts. Je ondermijnt draagvlak en je verliest focus op de echte racisten.

Ten tweede: mensen maken van nature onderscheid, en daar moeten we ons allemaal van bewust blijven. -Tig keer per seconde maken we afwegingen. Goed, fout, wel, niet, vies, lekker, veilig, gevaarlijk. Onderscheid maken en keuzes maken bracht ons waar we zijn. Niet eens altijd rationeel, en vaak ook met een beetje geluk.

Helaas is de keerzijde dat we allemaal – zonder uitzondering – niet zo goed zijn in objectief kijken naar anderen. Er zijn veel vooroordelen en soms worden ze ook flink bevestigd. Wat we allemaal kunnen proberen is ons hiervan bewust zijn en ons handelen daarop aanpassen. Er valt veel te leren. Via dialoog.

De grootste ergernis is misschien nog wel bij die mensen die zo graag laten zien dat ze antiracistisch zijn: de #DoGoods, die anderen graag van racisme beschuldigen, privileged noemen, en onderwijl zelf vol zitten met vooroordelen. Die een ander bij voorbaat in een hokje stoppen zonder de persoon te kennen, die niet kunnen luisteren, die aannames doen en invullingen doen en feitenloos (ver)oordelen. Juist die mensen trekken Nederland verder de drek in. De slachtoffers van racisme hebben er niks aan, integendeel.

Maak ons weer vrolijk!

Met progressie permissie geknipt uit de Driekus Vierkrant, hierna bij Marcel Gelauff in te dienen als onze inzending voor de DiviBokaal.