Bericht van onze John Deere-groene dependance in De Rest van Nederland, alwaar gisteren ook zo'n morele etalage van overwegend blanke BLM'ers werd opgetuigd om een beroep te doen op het geduld van nuchtere Groningers

Door de op klompen voortschrijdende en vooruitstrevende Driekus Vierkant

We zijn een beetje verdrietig, hier op de Driekus Vierkrant Redactie. Wat waren we ervan overtuigd. Dat Nederland al in de jaren ’70 De Belangrijke Zaken eindelijk geregeld had. Vrouwenemancipatie. Homo-emancipatie. Vrijheid van religie, of niet. Abortus. Euthanasie. Waar je vandaan komt maakt ook niet uit, als je maar samen ergens naartoe wil, als je met elkaar wil bouwen aan onze utopie.

Elkaar de ruimte geven en gunnen. Een progressieve, liberale, sociale en vooruitstrevende samenleving, waar ieder individu zichzelf kan zijn en kan ontwikkelen. In de jaren ’70 werden alle tegenstellingen definitief beslecht. Nederland was een verlicht, geëmancipeerd gidsland.

En in ons bubbeltje is dat ook echt zo, nog steeds. Mensen die elkaar met open vizier leren kennen, die open staan voor het leren van een ander. Door samen een dialoog te hebben. Door bewondering te hebben voor hoe maf een ander eigenlijk is. Door idioten die alleen voor zichzelf gaan ten koste van een ander hier op aan te spreken en aan te pakken.

En door grappen over elkaar maken. Grappen maken over alles kan namelijk als mensen zich veilig voelen en geen fanaticus zijn. Want fanatici verliezen hun humor. Daarna verliezen ze ook het respect voor een ander. De ergste fanatici staan anderen zelfs naar het leven. Zelf niets kunnen incasseren en tegelijkertijd grijpen naar onderdrukking of geweld. Je ziet het bij racisten. Maar ook bij fanatieke anti-racisten. En bij verzuurde mensen. Zelfde laken een pak. Humor is in feite de graadmeter is voor hoe geëmancipeerd mensen werkelijk zijn. Voor hoe vrij ze in hun kop zijn.

Bewondert Nederland elkaar om hoe anders we allemaal zijn? Nee.  Helaas. We schreven al eerder dat tolerantie in Nederland in feite niet veel meer is dan een kille afspraak: namelijk die van elkaar de rug toekeren: als jij je niet met mij bemoeit, dan laat ik jou ook met rust. Met je rare geloof. Met je rare seks. Met je rare huidskleur. Met je rare cultuur. Met je rare opvattingen. Met al je afwijkingen. We zouden elkaar moeten bewonderen, maar vooruit, zo’n kille vorm van tolerantie werkt ook.

Het werkt, totdat iemand zich niet aan de afspraken houdt. En dat lijkt nu massaal weer te gebeuren. Waar je wil verbinden wordt gepolariseerd. Want nu, meer dan 40 jaar later, lijkt het alsof we al die moderne verworvenheden collectief vergeten zijn. Alsof voor al die mooie bevochten rechten allemaal opnieuw gestreden moeten worden. Hoezo dan?! Doe nou niet alsof we weer in de jaren ’50 leven. Doe nou niet alsof wij in de USA leven. We hebben echt enorme stappen gezet, decennia lang geleden.

We lijken exchter weer terug bij af. We vragen notabene bij een (verder terechte) demonstratie tegen racisme of alle zwarte mensen vooraan willen komen zitten, gescheiden van de (ja hoe zeg je dat tegenwoordig) native Nederlanders. Pardon? Segregatie als symbool tegen racisme? Totale gekte.