Geenstijl

Landen zoals Portugal, Spanje, Italië en Griekenland zitten te springen om stevige inflatie van de euro.

Christine Lagarde kondigde aan dat de economische vooruitzichten van de EU tegenvallen, de inflatie is te laag en de ECB gaat er onder haar leiding met een gestrekt been in. Kunstmatig lage rente en het opkoopprogramma wordt herstart. Ongekend agressief beleid gezien de huidige economische voorspoed van gemiddeld anderhalf procent groei. Christine geeft in het EP toe dat rijke landen de rekening krijgen.

Klaas Knot haalt namens De Nederlandse Bank hard uit naar haar ideeën. Werkloosheid is laag, lonen stijgen (=inflatie), de prijsvorming op financiële markten is verstoord en “overmatig risicozoekend gedrag” op de huizenmarkt geeft stijgende huizenprijzen. (=inflatie). De vertraging van de economie zorgt er alleen voor dat de gewenste geldontwaarding iets op zich laat wachten.

Landen zoals Portugal, Spanje, Italië en Griekenland zitten te springen om stevige inflatie van de euro. Deze landen hebben hun staatsschuld altijd via inflatie laten verschrompelen, in plaats van daadwerkelijk af te lossen. De staatschuld van Italië zit ruim boven de 2400 miljard, een procentje extra inflatie levert hun 24 miljard op, een procentje minder rente 24 miljard.

Een meerderheid van de EU heeft problematische schulden, dus is er een politieke meerderheid die te laten verwateren. Italië betaalt nu al 70 miljard per jaar aan rente. Zelfs hun onderwijs is goedkoper. Mocht de rente op haar staatsobligaties van 3% naar 4% stijgen, dan stijgt hun begrotingstekort van 2,4% naar 3,7% BBP. (hun staatsschuld is immers 132% BBP).

De armere landen van de EU kunnen hogere rentes simpelweg niet betalen, en hebben enorme inflatie nodig om hun staatsschulden te verwateren. Het lukt hun niet hard genoeg te groeien om oude schulden in verhouding te krijgen. De euro is te sterk. Ze dromen nog van een wereld waar schulden katholiek werden vergeven en vergeten. De euro eist discipline die er niet is.

Het opkoopbeleid van de ECB heeft inmiddels 2600 miljard uit de markt gehaald, met haar Big Bazooka. Dat monetaire geweld blijft niet zonder bijwerkingen. Wanneer de kredietverlening vanuit de ECB zo gemakkelijk en goedkoop is, zit niemand meer te wachten op pensioengeld dat meer zorgvuldigheid en rente vraagt. Minder investeringsmogelijkheden geeft lagere rekenrentes.

De Nederlandse pensioenpot is nu 1428 miljard euro. Bijna drie keer zo veel als tien jaar geleden, toen premievakanties en gratis vervroegde pensioenen de stam van de geldboom maximaal had uitgepeesd. Een procentpuntje extra inflatie kost 14 miljard, een procentpuntje minder rendement kost 14 miljard euro. Deze jaarlijkse externe ellende wordt verstrekt door interne problemen:

Het is echt bezopen hoe pensioenfondsen in 2007 dachten dat crisissen niet bestonden, de rekenrente altijd torenhoog zou blijven en de beurs het verschil tussen pensioenpremie en beloften altijd betrouwbaar zou bijleggen. Directeuren kregen hun laatste maand een salarisverhoging, zo kregen ze dankzij de eindloonregeling decennialang een hoger pensioen.

Pensioenen die voor driekwart gebaseerd waren op vermogensgroei op de beurs waren geen uitzondering. Er was ook blind vertrouwen op een lage levensverwachting. Een tijdgeest die uitnamewetten onder Lubbers mogelijk maakte, waar het kabinet als een dief in de nacht een greep in de kas deed van het ABP, want op papier was de dekkingsgraad toen fantastisch.

Wanneer het ABP dit geld decennia had mogen beleggen, was er nu niets aan de hand. 32 miljard gulden werd in 1990 gejat, als dat een kwart eeuw belegd met een gemiddeld resultaat van 6,2%, dan had het ABP 67 miljard extra in kas in 2015. Daarmee hadden ze een dekkingsgraad van 117% gehad en hadden ze het nooit hoeven korten. Nu het ABP in nood is, zwijgt de dader het kabinet.

Niet alleen repareert Rutte deze ereschulden niet, hij laat de ECB haar gang gaan. Dat geeft een verkapte verschuiving van welvaart. Om de enorme staatsschulden te laten verwateren met inflatie, raken pensioenfondsen en andere bezittingen van rijkere landen in problemen. Er wordt indirect via een achterdeurtje afgeroomd en doorgegeven. Een transferunie, zonder inspraak of transparantie.

De ECB overspeelt ook haar hand. Het gedraagt zich als een olifant in de porseleinkast door hard in te grijpen wanneer het economisch nog best redelijk gaat. Mocht er door een externe oorzaak zoals de stikstofwaanzin alsnog een recessie gestart worden, staat de ECB met lege handen. Al het monetaire gereedschap is al volledig in gebruik, op helikoptergeld na.

Dat alleen al geeft een instabiel monetair systeem. Het maakt dan niet meer uit wat er in de EU gebeurt, de centrale bank ligt als scheidsrechter in een hoekje van het speelveld, vastgebonden en gekneveld. Een beetje als een zolderkamergeleerde te pruttelen, zonder bewezen betrouwbaar materiaal om in te grijpen. U mag overleven op basis van een nieuw inkomen, zonder vangnet.

De rentmeesters worden weggestemd en de wedstrijdleiding is haar fluitje kwijt.