En veel belangrijker nog: The Smashing Pumpkins ook!

Dire Straits zonder Mark Knopfler is ballen zonder penis en Mark Knopfler in z'n eentje is in ieder geval nog een penis, maar wel een ongelooflijk slappe. Deze jengelmuziek wordt alleen nog afgespeeld door kerels van 60+, wanneer hun zeurderige alsook bazige vrouw Marieke niet thuis is en ze door de woonkamer kunnen luchtgitaren met een rode bandana om het hoofd om de almaar breder wordende middenscheiding te verhullen. "Is dit begrafenismuziek of Mark Knopfler?", werd hier op GSHQ tijdens de openingstrack gevraagd, toen helemaal nog niet duidelijk kon zijn dat de begrafenismuziek inderdaad Mark Knopfler is. Enfin, buiten die dramatische eerste dertig seconden is Trapper Man wel een lekker nummertje en My Bacon Roll (s'cuse me, lalala) mag er ook wel zijn en de rest van het album kun je door de Marieke gepoetste plee spoelen. Dan de nieuwe beuker van The Smashing Pumpkins. Billy Corgan is een knettervage narcist en heel vroeger komt (net als D'Arcy) niet meer terug, maar dit begint er na al die rare crack van de afgelopen twintig jaar verdomme weer op te lijken! Solara (video na de klik) en Marchin' On zijn dikke vette beukers, een beetje zoals de dikke & vette naar Turkije gevluchte mensenhandelaar Saban Baran 'zijn' vrouwen door de ruiten beukte. Houd die Pumpkins in de gaten want dat gaat weer wat worden! En met dat in het achterhoofd maken we nog melding van de nieuwe plaat van Mumford en Sons, maar dat album hoef je niet te luisteren omdat je ook niet voor de lol in een vat met brandnetels gaat recreëren.