Geenstijl

Persoonlijke herinnering aan de firma De Waard. Het moet ergens midden in de negenties geweest zijn toen biertjes nog twee gulden waren en ik die helemaal niet mocht drinken omdat ik nog zes was. Zwarte Piet was nog niet tegen de muur gezet door Quinsie en Sunny en toen het Heerlijk Avondje gekomen was had de pieterbaas voor ons kleine gezin - toen mocht dat nog, pappa mamma en twee kindjes, tegenwoordig vindt D66 je dan een NAZI - een werkelijk ENURJM pakket voor ons onder de boom gelegd. De inhoud? Een tent. Een De Waard. Een Zilvermeeuw. De Cadillac onder de tenten. Een monster van dikke canvas, palen en touw. Niet zo'n laffig festivaldingetje dat je als Amsterdamse pleurishipster in één werpbeweging op kan zetten voor die ene keer per jaar dat ie buiten de ring komt om op Lowlands ergens op locatie drugs te gebruiken en naar kudtmuziek te luisteren. 

Goed, het opzetten dan. Een klus voor vader die dan ineens een Vader met een hoofdletter werd, met een pijpje Kronenbourg en een verwassen poloshirt, zo'n Vader op vakantie die nog allemaal Competenties had van vroeger bij de Verkennerij. Die zet dus de tent op. De kinders hupsen er wat omheen en zijn eigenlijk meer lastig dan nutting in hun enthousiasme om te helpen en moeders mag soms een scheerlijn vasthouden. Hoe dan lieverd? Zo? Ruimtelijk inzicht was ook in tijden van het ontluikende duo-ouderschap nog steeds uiterst patriarchaal verdeeld. Uiteindelijk stond de tent dan en dan was het sport om zo vlug mogelijk een nest in te rechten van raar ruikende luchtbedden, slaapzakken en de rest van de inhoud van de tassen. Bij het zesde pijpje Kronenbourg was het af en dan kon er genoten worden. 

Als klein meneertje ging ik dan in mijn kleine rode campingkamerjasje in de voortent staan op plechtig aan te kondigen dat ik mijn tandjes ging poetsen bij de hommes. Dat vond ik nogal wat, dat ik daar eigenstandig heen kon op mijn eerste echte kampeervakantie.

Goed en wel naar de Hommes geweest begon de eerste nacht. Het was vlak bij Besançon en ik kan me verder weinig meer herinneren wat er verder in Besançon gebeurde, of hoe het er daar uit ziet, maar wel dat daar het allernaarste noodweer van toute la France uit de hemel kwam in die eerste nacht dat wij gevieren in onze De Waard sliepen. Alsof het net dat ene dorpje in Frambozië was waar, bij Toutatis, dan net wél de hemel naar beneden kwam. 15 uur aan een stuk ellende. Het zou zelfs de meest geharde kampeerder voorgoed kunnen genezen, maar noch mijn vader, mijn zuster (nu professioneel buitensportmens) en ik (amateurkampeerder) hebben het afgeleerd. Mijn goede moedertje had al een hekel aan alle vakanties zonder knipmessende obers en zachte bedden en zag al haar bezwaren bewezen. Maar de De Waard hield het. 

In een nodeloos offer aan het comfort verdween de De Waard al snel ingewisseld voor een opeenvolging van steeds grotere vouwwagens, huurtenten en zelfs - godbetert - een zomertje in een infame stacaravan. Toch allemaal net een beetje jammer, want zo'n treurige klapzak op wielen haalt het qua elegantie natuurlijk nooit bij een deugdelijke tent van Hollands fabrikaat. Uiteindelijk heb ik 'm als puber afgetrapt op allerlei kampen waar mijn ontluikende destructieve relatie ook zijn uitwerking had op het tentdoek. Vreselijk dom natuurlijk, maar je moet natuurlijk nooit pubers, moslims en vvd'ers in de buurt van dingen van waarde laten want het gaat onherroepelijk stuk.

Nu is De Vrijbuiter, het concern dat De Waard ooit eens overnam failliet. Jammer. Toch weer een stukje kindertijd dood weer. Een stukje Nederland van vrolijk kamperen, van heilzaam in de natoer zijn, van tijden dat nog niet alles door de cultuurkritiek van antiboreale lindaduitjes gehaald is - heeft er al iemand een essay geschreven over dat witte mensen tenten opzetten op campings eigenlijk een vorm van racistische "microkolonisatie" is? Laten we maar hopen dat een doorstarter dit tentje weer opzet, want niet alles van waarde in Nederland hóeft kapot.