Geenstijl

In gepaste terughoudendheid zagen we de hashtag #MeToo op gang komen. Anne Faber en Harvey Weinstein triggerden een stortvloed aan bekentenissen: wat zijn veel vrouwen slachtoffer van mannelijke overmacht, en wat staan we daar weinig bij stil.

Maar zoals het heden immers altijd gaat, lag de heksenjacht weer op de wacht. Vrouwen van kleur vonden de hashtag uiteraard  te wit, autochtone mannen die gretig wilden deugen zagen een kans om zich te verschonen van een verkeerde flirt of een foute grap maar nooit, zoals alhier zeer scherp opgemerkt, van een daadwerkelijke aanranding, verkrachting of mishandeling - waardoor hun "biecht" niet alleen gratuit werd, een "stiekem schouderklopje" zelfs, maar ook tekort doet aan vrouwen die veel ergere confrontaties met mannen hebben moeten doormaken dan een seksistische grap of een verkeerd gevallen kneep in de kont. Nog erger waren de mannen die "alle mannen" in hun aanklacht wilden betrekken, maar vervolgens zelf schuldiger bleken dan zij anderen aan wilden wrijven. Mannen die zich als  misbruikslachtoffer uitspraken - volgens sommige cijfers toch zo'n 30% van alle slachtoffers - werden juist weer weggelachen. En zoals altijd zagen we weer hoe de rol van islam in de behandeling van vrouwen(gelijkheid) ondergesneeuwd werd door de veel makkelijker te maken verwijten aan het adres van het vermeende blanke mannelijke patriarchaat, dat zich in deze postmoderne tijden immers altijd gedwee laat geselen zonder ooit met zuur te gaan smijten.

Een hashtag werd een heksenjacht en een heksenjacht is een karikatuur. Een week #MeToo heeft geen verkrachting voorkomen, maar wel weer diepe scheidslijnen getrokken tussen mensen, groepen en genders. Weer wordt een strook mortel uit de muur van de maatschappij gebikt door de karikaturale uitingen van het internet teveel uit te vergroten en te betrekken op het IRL van onze samenleving. Elk kritisch woord te ver over de schreef, elke blik te scheef en elke uitgesproken zorg een subversieve stellingname. De Gewone Nederlander is in de beeldvorming inmiddels een in een angstcultuur gewortelde buurtwhatsapper die Zwarte Piet aanbidt en vrouwen onderdrukt omdat hij ondanks al zijn angst een institutionele patriarchale macht bezit om vrouwen en people of color onder de knoet te houden. Allemaal.

Michael Panhuis misbruikte zijn voorwaardelijke invrijheidstelling om op voor Anne Faber fatale wijze toe te geven aan psychopathische driften waar slechts weinigen door bezeten worden. Hollywood mogul Harvey Weinstein gebruikte zijn macht, invloed en geld - zaken waar de meeste mannen niet over beschikken, zeker niet in combinatie van alledrie - om (onzekere) vrouwen in een onzekere wereld aan zijn dwingende wensen te onderwerpen. En een paar weken later zijn alle mannen, overal plotseling een potentieel gevaar voor vrouwen. Je zal maar écht verkracht zijn, écht mentaal geknakt zijn, écht in angst leven ("Op de vlucht voor mijn dader rende ik onder een spoorbruggetje door. De trein denderde daar toen precies overheen. Dat geluid blijft voor mij extreem onbehaaglijk"), en dan dagenlang op internet, social media en alle MSM moeten horen, zien en lezen dat een kleedkamergrap over dikke tieten eigenlijk óók een vorm van verkrachting is, omdat een paar bezopen enkelingen ons allen aan willen wrijven dat iedereen een eeuwige schuld heeft.

De vraag die haast niemand lijkt te stellen rond weer een nieuwe heksenjacht over een hype: als iedereen schuld heeft, en zingeving alleen nog gezocht mag worden in totale overgave, wat is dan de verlossing? Want het lijkt er sterk op dat postmodernisten alleen redemptie vinden als iedereen verliest. Maar in verlies zit, net als in heksenjacht by hashtag, geen enkele vooruitgang.

FullRes Cortoon hierrr.