De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Wie dacht dat Molenbeek getekend werd door tragiek (en tikkende tijdbommen), heeft Roubaix nog nooit bezocht

Ik heb een zwak voor Algerijnen en wellicht daardoor voel ik mij zeer op mijn gemak in hellegat Roubaix, de meest berberse stad van Frankrijk. Noord-Afrikanen worden vaak Arabieren genoemd maar dat is onzin want in Algerije bestaat 95 procent van de bevolking uit etnische, gearabiseerde Imazighen en in Marokko uit driekwart. Een naffer die zichzelf een Arabier noemt, is een domme berber, zo luidt een Noord-Afrikaanse tegelwijsheid.

Ik ben veel in Algerije geweest. Mijn doctoraalscriptie ging over het FIS, het Islamitische Heilsfront, en de moeder van mijn joodse ex komt er vandaan. Mijn eerste literaire poging ooit - tevens mijn laatste - handelt over de noodlottige rootsreis die we maakten naar Tlemcen, op zoek naar haar geschiedenis. Ik won meteen de tweede prijs bij een reisverhalenwedstrijd van de Arbeiderspers. De eerste was ene Arthur Japin waar we nooit meer iets van gehoord hebben.

Mettertijd verdween Algerije naar mijn onderbewustzijn maar hier in Roubaix komt het land als een boemerang terug, net als mijn relatie met de joods-Algerijns-Frans-Nederlandse, die achttien jaar duurde. 

Roubaix stond de afgelopen weken in het nieuws vanwege een televisiedocumentaire over de islamisering van de stad, en met name over de sharia’isering van de rue Lannoy, op een steenworp afstand van de spookachtige McArthurGlen in het hart van de stad. Die outlet is een vlag op een strontschuit, zou ik heel flauw kunnen schrijven. 

Presidentskandidaat Éric Zemmour was er als de kippen na de uitzending van de docu op M6 bij en repte over Afghanistan op twee uur van Parijs. Mijn safari door Roubaix duurde bijna drie etmalen en ik moet concluderen dat Roubaix Kaboel noch Molenbeek is. Ik ben in deze geen advocaat van de duivel: satan kan zichzelf wel verdedigen.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. In deze episode keerde hij terug naar zijn bakermat, Brussel Eurabia, waar hij voorgoed van de bidmat genas.

Na onze wittebroodsweken in Portugal en Spanje volgde de harde landing in Brussel, kunstbroeder Bart. De ellende begon al meteen in Frans Baskenland: eindeloos plankgas zoeven door een zelfmoord opwekkend landschap, opgevrolijkt met windmolens, tolpoortjes, graansilo's en benzinestations. De overnachting in het oude kasteeltje van Martha (wat happens chez Martha, stays in Martha) en onze super haraame zuurkool in die Elzasser vreetschuur was een pleister op de wonde. 

We maakten onderweg naar Brussel een tussenstop bij Poitiers, waar een educatief monument staat op de plek waar de legendarische veldslag begon die volgens Geert Wilders de Reconquista inleidde.  Ik kreeg net een mailtje van onze goede vriend Arie Pos, de biograaf van Gerrit Komrij en een van de grootste denkers die ik ken. 

Tuurtje,
Wilders heeft bij mijn weten nooit iets rechtstreeks over Roncesvalles gezegd – alleen over Karel Martel en Poitiers. *Verder is er deze quote uit zijn Kopenhagen speech: *

"Ladies and gentlemen, make no mistake: Islam has always attempted to conquer Europe. Spain fell in the 8th century, Constantinople fell in the 15th century, even Vienna and Poland were threatened, and now, in the 21st century, Islam is trying again. This time not with armies, but through the application of Al-Hijra, the Islamic doctrine of migration and demography." (zie: Gates of Vienna: The Text of Geert Wilders’ Speech)

Het is allemaal historisch onjuiste onzin, gerecast voor de transatlantische anti-jihad. Spanje bestond nog helemaal niet en er bestond geen islamitische aanval op Europa. Een paar Noord-Marokkaanse legertjes van elkaar al snel bestrijdende moslimleidertjes (geen geestelijke maar militaire leiders) kwamen in ‘Spanje’ eten en eigen Lebensraum zoeken en sloten pacten met ‘Spaanse’ proto-koninkjes, tot vanaf Covadonga de Reconquista begon. De invallen in Frankrijk kwamen van moslimlegertjes die op voet van oorlog leefden met hun vijandige geloofsgenoten in ‘Spanje’ en geen overwicht konden krijgen via pacten met christenen. Ze trokken Frankrijk in op zoek naar eigen ruimte en gebieden die ze konden onderwerpen om belastingen van christen-kafirs af te dwingen. ‘De islam’ die eeuwen later voor Constantinopel en Wenen stond waren ook belligerente facties, die niets te maken hadden met de clubjes uit Marokko. Er was geen plan, er was geen band en er was geen anti-Europa strategie. Tuurtje leg je dat even uit aan Wilders, of aan je goede vriend Martin Bosma?

Je vroeg aan mij of het weerzien met Brussel heftig was. Nou ik had effekes best wel zin om mij te verhangen aan de klokkentoren van de Sint-Katelijnekerk (op een boogscheut van ons hotel) maar het rare is dat ik ook mooie herinneringen koester omdat ik tijdens het schrijven van Brussel Eurabia zwaar verliefd was op Paula (ach, we hadden ons waarschijnlijk ook vermaakt in Pyongyang of in Zoetermeer want verliefd neuken is overal en altijd lekker, zelfs met Bubba in de bajes). 

Maandagavond maakten we daarom een sentimental journey langs de kroegen waar ik altijd met haar kwam, zoals de Roskam en Monk. De Daring Man, waar ik graag een pintje dronk met de geweldige zanger Arno, is helaas dicht op maandag. In die caféś op en nabij de Vlaamsesteenweg houdt de Nederlandstalige gemeenschap zich op. Ik meen dat nog maar vijf procent Nederlands spreekt in de totaal verpauperde hoofdstad van Europa, de rest brabbelt Frans en takkietakkie.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Deze zondag leren we dat de annuleersfeer ook de historische roomse moraal aantast

Caramba! Reis ik helemaal naar Santiago de Compostella om het beeld van Japie de Morenmoordenaar te knuffelen - zoals iedere rechtgeaarde en vooral dankbare pelgrim dat hoort te doen als afsluiting van zijn bedevaart - hebben ze de hierboven afgebeelde heilige weggehaald! 

Ik ben dol op roomse poppenkast maar heb gegronde twijfel over het nut er van. Zo kende ik iemand die de pelgrimsweg naar Santiago wilde lopen. Hij had een nare ziekte onder de leden en meer vertrouwen in het opperwezen dan in de medische wetenschap. Het Pieterpad, dat begint in Pieterburen, pikte hij mee als opwarmer. De vrome kloot haalde niet eens de Pietersberg want nabij Sittard werd hij geplet door een Poolse vrachtwagen. 

Verder ken ik de nodige idioten die naar Santiago willen wandelen om van het roken en het drinken af te komen. Dat besluiten ze meestal om twee uur ‘s nachts in de kroeg. En dan is er nog die bedevaart zonder God: het legioen fietsers, hardlopers, nordic walkers en rolstoelers dat de Mont Ventoux wil bedwingen in het kader van Groot verzet tegen Kanker. 

Ik loop een paar rondjes door de kathedraal en vind alleen een kleine uitvoering van Matamoros, hoog boven het altaar en dus niet knuffelbaar. De suppoosten, type boa maar dan dom, kijken mij bête aan. Eentje zegt dat het is weggehaald wegens besmettingsgevaar tijdens het knuffelen. Een andere kobold fluistert dat het beeld gerestaureerd wordt. Maar er zijn ook geen ansichtkaarten van Japie te koop in het winkeltje vol roomse rotzooi bij de ingang van de kathedraal. Wat zullen we nou krijgen!

Ik ben natuurlijk niet helemaal van gisteren en weet dat het beeld in 2004, meteen na de aanslagen in Madrid, werd weggehaald om abonnees van een niet nader te noemen niet-westerse religie niet te kwetsen. Lees: om woede uit de Arabisch-islamitische wereld te voorkomen. 

Dat is dus dezelfde reactie als die van Beatrix na de moord op Van Gogh: die ging de Marokkaanse gemeenschap troosten in plaats van de ouders van Theo. 

Rooms Spanje reageerde woedend en vooraanstaande kerkelijke functionarissen zeiden: "Men moet niet proberen historische meesterwerken te slopen alleen vanwege een ongelukkige gebeurtenis. Stel je voor dat Mekka wordt gesloopt omdat het oord beledigend is voor niet-moslims."

Twee jaar later keerde Japie de Koppensneller terug met een kleine aanpassing: zijn slachtoffers, vertrappeld onder zijn peerd, waren nu kuis bedekt met bloemen.

De Profeet van Molenbeek op op bedevaart voor Safari Eurabia. Vandaag: Een beetje achtergrond bij de Nederportugese kalifaatkip die vrijdag voor het hekje stond

Trendwatcher des vaderlands Adjiedj Bakas had een paar jaar geleden serieuze plannen om met zijn joodse echtgenoot Vinko David in de Algarve te gaan wonen. Bakas voelde zich bijzonder veilig in mijn biotoop en vertelde me: "Hier zijn geen mohammedaanse potenrammers dus ik kan hand in hand met mijn man over straat flaneren. Er is nauwelijks misdaad, hoogstens wat dronken Britten die elkaar en kroegmeubilair slopen in Albufeira. Je kan hier dus gewoon het touwtje van opa Terlouw uit de brievenbus laten hangen. Portugal ligt niet op de route voor mensensmokkelaars en is te arm om horden migranten van uitkeringen te voorzien, zoals in Noord-Europa wel gebeurt. Met circa 0,2% moslims is Portugal praktisch islam-uitgedaagd, en dat vinden veel Noord-Europeanen rustgevend."

Ik ken in de Algarve eigenlijk maar twee mohammedanen. Eentje dealt toevallig hasjiesj in een park in Olhão en de andere verkoopt heerlijke Marokkaanse lekkernijen, zoals zijn huisgemaakte harissa. Er waren een paar Portugese jihadi’s maar die groeiden op in Engeland en bekeerden zich tot de islam. Zoals Nero Saraiva. Tegen zijn Nederlands-Portugese bruidje Angela Barreto uit Soesterberg werd afgelopen vrijdag zes jaar celstraf geëist. Zij is een van de bekendste Nederlandse jihadsnollen (die door de vaderlandse media liever 'Syriëgangers' worden genoemd). Tijdens een eerdere zitting vorig jaar noemde ze zichzelf een dom gansje. 

Nuno Tiago Pinto, de diretor executivo van Sábado (het grootste weekblad van Portugal) denkt heel anders over. Ik ken Pinto omdat hij mij ooit interviewde over Molenbeek en de overwegend Belgisch-Marokkaanse daders van de aanslagen in Brussel en Parijs. Pinto schreef onder andere Herois Contra o Terror, een pakkend boek over Mário Nunes, the Portugese militair die voor de YPG (de Koerdische strijdkrachten) ging vechten tegen ISIS.  Een ander geweldig boek van de Portugese terreurexpert is Os Combatentes Portugueses do Estado Islâmico.

Ik ontmoet Nuno op de redactie van Sábado, op een boogscheut afstand van het Estádio da Luz, de voetbaltempel van Benfica. Voor Os Combatentes Portugueses do Estado Islâmico, de Portugese strijders van Islamitische Staat, interviewde hij Angela over een langere periode via Skype. Pinto: “Dom is ze absoluut niet, al moet ik eerlijk zeggen dat ik geen hoogte van haar kon krijgen. Dan zou ik haar in echt moeten ontmoeten. Ze praatte wel een soort gebroken Portugees, ik hoop dat haar Nederlands beter is. Ze lijkt me eerder sluw.”

Pinto begon aan de research voor zijn boek nadat fotojournalist John Cantlie in de zomer van 2012 na een week gevangenschap terugkeerde naar Groot-Brittannië. Cantlie vertelde dat er onder zijn claque ontvoerders Britten van Portugese afkomst waren. Vanaf dat moment volgde de Portugese én de Britse veiligheidsdiensten de jihadi’s Nero, Celso, Edgar, Fábio, Sandro, hun vrouwen en enkele vrienden, zoals te zien in het smoelenboek hieronder.

Een tussendoortje voor de trouwe lezers van Safari Eurabia, en voor alle andere lezers

De 10-delige documentaireserie Secrets of Playboy ging deze week feestelijk in première en veroorzaakte nog meer opschudding in de Amerikaanse entertainmentindustrie dan de viespeukerij van Jeroen de Mol, Marco de Mol en Ali de Mol op het klotsende matras van het vaderlandse variété. 

Ik heb de zinderende orgies in Hugh Hefner's Playboy Mansion er even op na gelezen in de onverdachte Daily Mail en ik moet zeggen dat ik het allemaal reuze mee vind vallen, zeker als je het vergelijkt met een willekeurige fuif van Caligula of Jeffrey Epstein. 

De meest schokkende beschuldiging in de documentaire komt van het stokoude "model" Sondra Theodore, die dhr. Hefner in 1971 zijn hond zag aftrekken. Nou nou, poe poe. 

Ik vond Playboy nooit een zak aan en ik heb me dan ook nog nooit afgetrokken op of in het kappersblaadje. Zelfs niet op Viola Holt, Bettine Vriesekoop, Nikkie de Jager en de andere Bekende Nederlandse die voor een paar rooitjes uit de kleren gingen. 

Ik vind dat nogal een statement, dat ik nooit rukte op de Playboy want ik fapte werkelijk op alles. Net als mijn grote helden en voorbeelden Derek and Clive. Neem deze sketch, die al episch begint met Peter Cook die helemaal geil wordt van de opgebaarde paus. En het wordt nóg goorder en perverser.

De Profeet van Molenbeek op op bedevaart voor Safari Eurabia. Vierde halte: Granada

Met een kater des doods lig ik languit op een bankje in een van die prachtige mohammedaanse siertuinen van het Alhambra in Granada. Bijna ijlend lispel ik een flard tekst van Darkness, dat opwekkende liedje van Leonard Cohen: 

I've got no future
I know my days are few
The presence, not that pleasant

De afgelopen nacht, tijdens een epische kroegentocht met mijn maat Ivo Teulings, was ik nog een frisse, fruitige adonis en had ik sjans met mannen en vrouwen en zigeunermensen en Afrikaanse meneren die handelden in handgesneden portefeuilles en riemen en prachtige houten beeldjes van giraffen en nijlpaarden en andere eerlijke huisvlijt uit de Derde Wereld. 

Ik vroeg aan zo’n Amadou of hij niets iets lekkers in de aanbieding had en toen stak hij zijn tong uit en daar lagen allemaal bolitas op, als eieren in een nestje. Ik vermoed dat de geheime negotie van de beste man bestond uit een mix van gemalen tl-buis met aspirine, in het beste geval aangevuld met manitol en wat lidocaïne voor de smaak. Zestig euro per gram kostte deze grap mij, met garantie tot aan de voordeur. Niet goed, geld weg. Maar in combinatie met een dozijn bellen Cuarenta Y Tres hielp die fopsos ons toch op de been. 

We waren de dag optimistisch begonnen met een glazen ontbijt, bestaande uit drie copas Sol y Sombrade de man. Dan weet de kenner genoeg. En nu hier in het Alhambra, de Efteling van Andalusië, was ineens de man met de hamer gekomen, of beter gezegd: de kalief met zijn kromzwaard. Ik wist dat dit niet mijn dag zou worden toen ik bij het verlaten van ons appartement in Albaicín, de oude Moorse wijk, het ratelen van een rolkoffer verwarde met flamencogeklap.

De Profeet van Molenbeek is aan zijn Safari Eurabia begonnen. Tweede halte: Barcelona en omstreken

De eerste keer dat ik Barcelona bezocht, in augustus 1980, werd ik meteen beroofd in de Barri Gòtic, een bolwerk van hoeren, zigeuners, junks en naffers. Ik had met mijn toenmalige verloofde in de bloedhitte alle verplichte attracties afgevinkt en we ploften doodmoe en dronken neer in een groezelige kroeg in de Gotische wijk. De tas van mijn lief, met paspoorten, traveller’s cheques en camera, stond tussen onze barkrukken. Het was een Venus en Mars-dingetje want ik heb het liefst niks op zak, behalve een propje geld, en loop dus nooit met alle waardevolle spullen in zo’n opzichtige damestas waarin “ze” sowieso nooit iets terug kunnen vinden. 

Links van de verloofde stond plotseling een licht getinte meneer en rechts van mij dook nog zo’n exemplaar op. Foetsie was de tas!

Dat kostte ons een avond (en bijna de relatie vanwege wederzijdse beschuldigingen en de gebruikelijke guilt trip) op een smerig politiebureau, waar een snorremans met een bespottelijke pet met één vinger een uitgebreid verslag tikte op een gammele tiepmasjien. Achter de balie bevond zich een kooi waarin tientallen moros, zoals de politie de Noord-Afrikanen noemde, ons grijnzend aanstaarden, als de apies in Artis. 

Sedertdien bezocht ik Barcelona regelmatig want ik had ontdekt dat de Gotische wijk veel veiliger was als je heel gericht recreatieve drugs scoorde bij de moros, in plaats van er bij te lopen als een blije toerist. 

Mijn favoriete wijk was Barceloneta, een zwoele en liederlijke volkswijk aan het strand die gesloopt werd voor de Olympisch Spelen in 1992. Sindsdien meed ik Barcelona als de pest, mede afgeschrikt door dat gekrijs van Freddie Mercury en Montserrat Caballé, een nog gruwelijkere gehoormarteling dan het hele oeuvre van BLØF en Coldplay bij elkaar. 

De hernieuwde kennismaking met Barcelona, ruim dertig jaar later, is kil. Er blaast een ijskoude wind over de Plaça de Catalunya en in de stromende regen loop ik over de Ramblas naar het monument ter herinnering aan de islamitische terreuraanslagen hier én op de boulevard van Cambrils, waarbij in totaal 16 doden en 140 gewonden vielen. De Sagrada Familia, stadion Camp Nou en een discotheek stonden ook op het verlanglijstje van het clubje moslimterroristen maar bleken logistiek te hoog gegrepen voor de jongeren.

Een voorwoord van de ondervoorzitter

Wij kondigden eerder deze week de komst aan van onze nieuwe columnist Arthur van Amerongen, nadat die zelf zijn afscheid van de Azijnbode wereldkundig maakte. Dus nog een extra inleiding op het eerste cursiefje van onze nieuwe schrijver, wijnproever en zelfkantkenner lijkt ons overbodig. Desalniettemin schreef ene Martin Bosma, een oud-studiegenoot van Arthur, een mooi voorwoord over Van Amerongen in diens bundel Dwarsdenker des Vaderlands. Dat voorwoord is dan weer een prima voorwoord na ons eigen voorwoord, voordat het woord voor Arthur is, in het volgende slot op deze voorpagina. Over een uurtje komt Tuurtje, waarbij we alvast de lezer willen waarschuwen: sla bijtijds een vat rum aan, want zijn eigen introductie gaat niet met weinig letters gepaard. Zonder verder oponthoud, derhalve, Martin Bosma, gevolgd door een HEUSE WINACTIE, onderaan.
(Foto: Jo Voets)

Ik ben natuurlijk niet objectief. Arthur en ik gaan way back. In het jaar onzes Heeren 1985 was ik een brave eerstejaars politieke wetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam en werden wij in de Oudemanshuispoort ingewijd in de diepere wijsheden van het marxisme, al dan niet op leninistisch-veganistische basis.

Daarnaast besloot ik ook iets nuttigs te gaan leren. Want politiek, wie wil daar zijn brood nou mee verdienen? Aldus kwam ik terecht bij het eerbiedwaardige Juda Palache instituut, waarvan de geschiedenis ons herinnert aan eeuwen makom allef en de jiddische ziel van onze hoofdstad. Hebreeuws viel onder de vakgroep Semitische Talen. Daartoe behoort ook het Arabisch. Dat zat vol met aspirant-bekeerlingen, echter van de concurrerende denominatie. Wij waren de tweestatenoplossing aan het Spui.

Bij ons volop diversiteit in de collegebanken. Hoopvolle gegadigden tot het jodendom, meisjes fris van de kibboets, bakvisjes die waren blijven plakken aan een lokale shoarma-boer, vaderjoden die een halachisch voortplantingsuitdaginkje wilden goedmaken, gereformeerden voor wie Israël het tastbare Godsbewijs vormde en een duo leernichten die de tale Kanaans op sefardische wijze uitsprak, dus met diep-roggelende keelklank.

En Arthur. En ik.

Louter droge witte vanavond

Weet je wie niet net zo verguld is over de transfer van Arthur van Amerongen uit de Azijnbode richting het roze reutelblogje? Tineke Bennema, het naargeestige nichtje van Anja Meulenbelt. Die is zó links, dat ze Femke Halsema in 2009 al een islamofoob vond. Als mede-Middenoostendeskundiër kent ze Arthur nog van bed, bad & bloot tussen de klamme lappen van de Levant (aldus Arthur) en dat dronkemanswipje is haar kennelijk niet goed bekomen. Tineke telefoneert thans vanuit haar Vluchtwoning nog wekelijks met de Taliban (met de auto er heen kan helaas niet meer) om te vertellen dat echt niet iedereen in het westen een vrije westerse blik heeft op zaken als vrouwenrechten, homoseksualiteit  of de onthoofding van Profeetontkenners, en dat ze best bereid is te luisteren naar een ander geluid. 

Mits dat kennelijk niet de in olijke ongein gedrenkte preken van Don Arturito zijn, of zijn schaterende schelmenstukjes over de droge schoten van vrouwmensen die een heilige schriftgelijkenis vertonen met Abdelkader Benali. Desalniettemin onthalen wij La Bennema vanavond gaarne en met alle égards in het Stamcafé, want men moet niet denken dat het hier een besloten Sociëteit voor Witten is, die segregeert op bekrompenheid, noch de krenten weegt voordat de pap er mee gevuld wordt. Weest welkom, vrouw Bennema. U hoeft slechts tegen een (niet-seksueel) stootje te kunnen. En dat, is toch vaak waar de drempelvrees het wint van de dorst naar gerstenat, vers en getapt. Maar werkelijk: is het fair om dat de kroegbaas te verwijten?

De Daghap wordt vandaag geserveerd door Poliswijzer. En over zowel gezondheid als Omtzigt gesproken, die zat dus weer op te letten waar de rest lag te slapen zoals u in de Daghap kunt horen en hieronder kunt lezen, over een 2G/3G-rapport dat door Hugo (die niks kan) is achtergehouden voor de Kamer:

We kunnen geen 'gourmet' meer zeggen maar een drupje van wat er nog open staat gaat er altijd wel in

We begonnen vandaag vroeg en we zitten er nog steeds. Arthur van Amerongen, auteur van wijngidsen en boeken over de drugshandel, verhalenbundels over zichzelf en zijn moeder, die ook gek was en schotschrijver van het schuinst marcherende water, signeert nog de hele avond uw jubelende welkomstwoorden als ook de zure oprispingen over zijn komst na zijn ontslag bij de Azijnbode naar GeenStijl. Maar het wordt een mooie reis, die Safari Eurabia langs de rafelranden van de omvolking in de grote steden, waar de grandeur van het Avondland langzaam maar onstuitbaar wordt verdrongen door vreemde luchtjes in het portiek. Want de pandemie gaat voorbij, maar de profeet, die blijft. Daar willen wij een eigen onverschrokken vrijdagprediker tegenover posteren. Omdat opgeven geen optie is. Maar nu eerst, nog een drupje voor Ome Tuur en alle alhier aanwezigen. Want de pretoogjes fonkelen en we gaan op reis. Wie weet waar het eindigt.

De Daghap wordt vandaag geserveerd door Poliswijzer.