Welkom, Don Arturito. Medronhootje?

Ober, smijt wat vette frango op de grill, ontkurk de knoflookolijven en chambreer je beste Douro, want we verwelkomen een bijzondere gast in het Stamcafé, dat vandaag speciaal geopend is voor een glazen lunch met Sagres, Super Bock en Cristal. GeenStijl heeft Arthur van Amerongen weggeplukt van de rand van zijn afgrond. We zagen de laatste der schrijvende schelmen verpieteren bij De Volkskrant en besloten ons karige kapitaal aan te wenden om hem vrij te kopen uit het Azkaban van de Azijnbode, alwaar ze nu in armoede achterblijven met Asha's overdekookrubriek, de immer zedige zalvendheid van de H. Sitalsing en die dreinerige adeldwerg die meestentijds amechtig staat te stampvoeten bij de bagageband te Schiphol.

Het jonge, onverschrokken talent Van Amerongen is voorgoed van hen verlost als ook uit de dode boom geplukt door de roze ladderwagen, en naar het internet vertrokken. Hij reist overigens per Interrail naar alhier, want Don Arturito verlaat zijn Algarve om een vervolg te gaan maken op het befaamde Brussel: Eurabia, waarmee hij de deplorabele vooruitzichten van het avondland in een onmogelijke tweestatenoplossing uiteen zette en Europa onverenigbaar verklaarde met de islam. Voor GeenStijl gaat hij - naast wekelijkse beschouwingen op het tragische moederland in het algemeen en Frenske, GroenLinks en de Yolanthes van dit laagland in het bijzonder - een treinreis over het Europese continent maken om onder de titel Safari: Eurabia een feuilleton vol snedige soera's op schrift te stellen vanuit de geïslamiseerde schotelwijken van Europa's grootse steden. Daarnaast zal hij The Portugal Post gaan verzorgen op TPO, teneinde zijn sardonische genoegen in het aanschouwen van menselijk verval in de Algarve te kunnen blijven vervullen.

Zojuist heeft hij aan de Bontiusplaats zelf deze bel aangebonden bij Pieter Klok, in een afscheid aldaar als letterknecht, inkthoer en blank anachronisme in een tijd waarin het absurdistische anglicisme "wit" de oudmediale stijlboeken heeft gekoloniseerd. GeenStijl toont zich verheugd met de verjongingsslag die wij maken dankzij het aantrekken van de eeuwigjeugdige Van Amerongen, de groeibriljant aan wie wij een gouden toekomst voorbehouden zien als libero met een korreltje Komrij, een vleugje John Fante en een scheut Liberace in het tanende literaire genre van de ridiculiserende flagellatie. Bij ons krijgt hij de vrije hand, want: mogen mag je alles – alleen: je moet het kunnen.

Garçom, sirva mais um pouco!

Het was zondag in het zuiden. Niks aan de hand

Toch enigszins geschrokken van de vele heftige reacties, was de gevoelde noodzaak om ons tot de dichtstbijzijnde IKEA te bekeren om een vrome zondag te vieren - zoals men in het vaderland ook zo trouw placht te doen. De stap van een Portugees crackhuis op vrijdag naar een Zweedse zelfbouwboer op zondag is echt niet heel groot en als je moest kiezen tussen de linksgedraaide vegan balletjes van de confectiebouwkeet of een tourist trap in het afvoerputje van de zelfbeheersing, was het nog niet direct een gelopen race voor de balletjes van faux gehakt. "In Nederland mogen ze blij zijn dat de IKEA-bistro's nog gesloten zijn", wilde Arthur maar zeggen.

Desalniettemin zijn de nationale quarantaineregels dit weekend verlicht voor bezoekers uit Nederland. Ook al toonde Erik de Vlieger, een lokale ondernemer in bouwgrond en vakantiebewoning, zich een dag eerder tijdens een meer dan uitstekend sushi-bachanaal op de boulevard van Cabanas om begrijpelijke redenen uiterst content met de vooruitzichten van glimmend aluminium vol vinexvliegers die de Portugese luchtwegen opnieuw zouden bevolken, het haalt toch een zekere recalcitrante spanning uit de reis. Bovendien moesten de voorraden proviand ook gewoon worden aangevuld, wat nog eens een calvinistisch argument er bij gaf om de pinksterzondag een gewetensvolle invulling te geven. Aldus geschiedde.

“Je mag alles opschrijven wat er gebeurt. Je mag me fotograferen als ik crack rook. Denk je dat ik iets te verbergen heb?”

Arthur van Amerongen laat het leven een beetje aan anderen over. Als hij ogenschijnlijk zonder te kijken luid pratend en gebarend vlak voor een rijtje geparkeerde, door de zoute lucht geschuurde auto’s niet besluit om voor het ongelijke stoepje te kiezen maar midden op het verweerde asfalt van het dorpsstraatje te gaan lopen, moet een bevoorradingsvrachtwagentje met logo’s van Coca-Cola op de witte rolzeilen flink remmen om de waggelende schrijver niet tegen de grond te bumperen. De bestuurder en zijn bijrijder, beiden met de mondkap op de kin, kijken op een gelaten manier geërgerd terwijl ze achter Don Arturito aan rollen.

De Volkskrantcolumnist heeft op dat moment aan de met asbakken, boeken en sigarettenpakjes bezaaide buitentafels van zijn strandwoning al een handvol miniflesjes Sagres naar binnen getikt en we zijn rond het middaguur op weg naar een liquid lunch in een strandbar in Fuseta, tien minuten ten noorden van zijn Villa Vischlugt op de Praia dos Covacos.

Later op de dag zal hij verklaren dat hij die vrachtwagen heus wel aan zag komen. Als dat waar is, anticipeerde hij dus bewust dat de chauffeur bijtijds zou remmen. “Ik heb altijd al een engeltje op mijn schouder gehad. In Irak, Israël, Paraguay, op de Veluwe, in Amsterdam en in de Algarve.” Maar waar hij ook is, als een ander niet oplet, kan Arthur zomaar dood zijn.

Voordat @Mowikan, een Nederlander die in de buurt verblijft, ons ophaalde voor de lunchafspraak in Fuseta, hebben we eerst na twee koppen koffie en twaalf half afgemaakte anekdotes Jamba uitgelaten op de praia. Terwijl de hond poept op het strandje waar talloze krabbetjes tussen het wier langs de waterrand rennen, heeft Arthur al met plechtig enthousiasme verklaard dat het ‘een warm dagje’ wordt. “Veel koud bier drinken dus. Oh, dit is trouwens mijn privéstrandje.”

Blauwe maandag valt vroeg dit jaar

Hierzo. De laatste aflevering, maar dan in een half uur. Kun je twee keer kijken want dankzij de wintertijd heb je een uur extra. (Ook als podcast via Soundcloud | Spotify | Apple). Of kijk gewoon meteen de hele aflevering, daarrr, tenzij je de aanblik van een groezelig doch gezellig café momenteel ff niet verdraagt want dat draconische dramabeleid van dat DDR-trio is ook wel echt tamelijk dodelijk voor de levenslust. Hier, dierennieuws om je op te vrolijken, zoogdierennieuws om je warm te houden en een trap na van Big ZuckerTech om je dociel te houden. Bockbiertje, iemand? (Nee, gewoon een keer geen Bol-link vandaag, deze maand zijn de targets wel gehaald.) Proost.

Arthur heeft een aura van onstuimigheid

Het werd zelfs onze professionele chaoot Tom Staal bijna te veel allemaal. Maar waar hij zelf al van het kaliber 12 ambachten, 13 Tomgelukken is, is die van Amerongen helemaal een aura van chaotische asteroïden. Wat in een kleine ruimte al gauw voor een hele volle sfeer zorgt, om het zo maar te zeggen, en een aanstekelijke bovendien. Nou, gooi daar nog een paar flinke teugen fris pils tegenaan en begin een gesprek over de islam, de NPO en de policor dwangbuis waar Dit Land in opgerold ligt en voor je het weet vliegen de zinnen, woorden, halve en hele waarheden woest in het rond. Inclusief freak appearances van Robbie Muntz, die gezeten naast de techniektafel ook gewoon de hele tijd zijn commentaar liet horen. Iemand was zelfs zo stom om hem op een bepaald moment een microfoon te geven. Na afloop bleef het ook nog lang onrustig, kunt u zich wel indenken. WIJ vonden het lachen, in ieder geval, en daar doen we het voor. Maar zet het vooral zelf aan als je een beetje reuring en beroering in je caféloze vrijdagavond wilt en oordeel vooral zelf, kan ons het schelen.

We moeten het hebben over islam

Als wij de nar op het digitale schoolplein van Nederland Medialand zijn, is Arthur van Amerongen de hofnar van de oudmediale ivoren torens. Met een schild van zelfspot dat hij van zijn eigen zwaktes smeedde en een maliënkolder van levenservaring in het Zuid-Amerika en het Midden-Oosten steekt hij de draak met elke vorm van politiek correct establishment - gewoon van binnenuit, in De Volkskrant. Met een beetje Gerrit Komrij (RIP) en een beetje Conny Mus (RIP) verbergt hij zijn engagement achter de onverschilligheid van een vrije jongen. Tijd voor een pint en een praatje aan ons houten pauperbarretje. En gezien zijn verleden als oorlogsverslaggever van Israël tot Molenbeek, zullen we gezien de Recente Gebeurtenissen niet om de islam heen kunnen. Zet je schrap voor een scheut ernst in een zee van luim,
LIVE om 21u00, op deze zender of via GSTV YouTube, waar we nieuwe abonnees altijd hartelijk verwelkomen.
Podcast Only, na afloop op de gebruikelijke plekken: oundcloud | Apple Podcasts | Spotify

Foute Jongen uit de Algarve in een Amsterdamse speakeasy

Arthur van Amerongen. Door links verstoten foute jongen met een verleden als oorlogsverslaggever. Door tragiek getekend maar met zelfspot gezegend strijdt hij nog dagelijks voor zijn kolommen in De Volkskrant, in weerwil van kwade tongen en kleine geesten die hem zijn positie als columnist willen afnemen. Zag het islamitische gevaar eerder groeien dan menigeen, schreef daarover het tweedelige autobiografisch standaardwerk Brussel: Eurabia, hetwelk je in 's mans geval ook als 'Magnum Opium' kunt omschrijven. Schreef nog veel meer, zoals de Foute Jongensboeken met De Grote Hoogland en meer recent (en voor kleiner publiek) een vriendenboekje voor wijlen Conny Mus, zijn oude kameraad in de loopgraven van het Midden-Oosten. Omwille van dat laatste is hij in het land en omdat onze podvlogdinges in een proost-geprepareerde setting wordt geprogrammeerd, nodigde hij zichzelf uit en zagen wij ons genoodzaakt het schema om te gooien. Derhalve,
Donderdagavond 21u00 LIVE: Chips. Nootjes. Bier. En Arthur van Amerongen!
Vragen aan de maestro? U kent de weg naar de panelen.

Zin in een broodje bal nu

Met beroemde chauffeurs als Martin van den Brink over de Dakar Rally in Saoedi-Arabië, Frank Bakker van de geweldige Stichting Noah4All en vele andere mannen die Nederland overeind houden tijdens deze verschrikkelijke pandemie. Als bonus een quarantainehuiskamerconcert met Erik "Bökers" Neimeijer die een hommage aan zijn goede vriend Henk Wijngaard brengt. Plus natuurlijk dit prachtige lied van Gerard de Vries: "Daarom gaf ik mijn truck die naam, Giddy up go."

Ja, het is donderdag inderdaad.

Tuurke houdt het goed vol, voor zijn leeftijd: "Vandaag over droge mutsen, erotisch speelgoed, echte mannen en echte vrouwen, het Bokito-syndroom, de Amsterdamse genderverdwazing, geslachtsverandering, ladyboys, de post-corona scheidingenexplosie én - geboortexplosie en Achterhoekse mannenmuziek van Erik “Bökers” Neimeijer. Met dr. Louise Lagendijk, de mooiste vrouwenarts van ons land. Danny Linden, bedenker van de legendarische wasteland-feesten en nu glijmiddelenmogul en seksartikelengigant. Erik Neimeijer: rock’n roll uit de Achterhoek. Yeşim “Bokita” Candan, schrijfster/journalist en de schrik van Nijenrode. En natuurlijk weer presentatie door Rob Muntz&Arthur van Amerongen. En als we dan toch iedereen noemen: Techniek door Willem Davids."

Clowns? Midden in de nacht? Echt?

"Ha Van Rossem, een superoubollige aflevering met clowns, illusionisten en goochelaars! Speciaal voor de reaguurders! Inmiddels scoren we dagelijks beter dan het toch prachtige Radio Oranje van Paul Haenen. Verder in de show: Erik Neimeijer, zanger van Achterhoekse dialectband Bökers, en onze vaste presentatrice is nu Yesim "Nijenrode" Candan. Morgen is er weer iets met erotiek (kuch) donderdag Rotjeknor-special, vrijdag Friesland-special met Meindert Talma en De Hunekop en Jenny Douwes, maandag Achterhoek-special met Bökers en Bennie Joling, ergens in die week een Herman Brood-special, etc etc. Zo komen we april wel door! ciao ciao, Arthur."